Ik opende Instagram en mijn hart stond stil.

Een jaar geleden ben ik gestopt met het volgen van nieuws. Als iemand met hooggevoelige trekjes kan ik alle berichten en vooral al het leed in de wereld maar moeilijk verwerken. Ik ben niet zoals ‘de meesten’, die iets lezen, zich erover verbazen, of even geschokt zijn, en dan weer gewoon verder gaan met hun leven.

Ik ga me teveel inleven. Het gaat in mijn lijf zitten. Ik krijg er donkere buien van. Ik voel me er machteloos door. Of ik ga de zin van het leven weer eens ondervragen bij mezelf.

Het bericht van vanochtend had ik liever niet gezien, maar de realiteit is dat ik het wel heb gezien en dat ik er blijkbaar iets mee moet.

De hele dag sleep ik een zwaar gevoel met me mee. Mijn oorspronkelijke blije stemming, ‘JA! ik start vandaag een zelfliefde groep’, is even ver te zoeken. Er blijft maar één afbeelding op mijn netvlies verschijnen: die van een breed lachende papa, legende, met zijn dertienjarige dochter. Een meisje dat nog niet eens écht aan haar leven was begonnen. Ik moet denken aan de interviews met hem die ik heb bekeken. Sinds ik mezelf in de persoonlijke ontwikkeling heb ondergedompeld ben ik álles gaan luisteren en kijken. Ook die met Kobe Bryant.

Zij zijn er opeens niet meer.

Het leven is eindig.

Ik weet het, omdat ik zelf ook op het randje heb gestaan. Natuurlijk weet ik het. De hele dag gaan er mensen dood.

Toch blijft het me raken. Altijd.

Alleen dit verlies haalt daadwerkelijk mijn eigen wonden open. Mijn niet geheelde traumatische confrontatie met de dood van een paar jaar geleden komt weer boven. Ik ervaar pijn. Ik heb flashbacks. Tranen komen de hele dag op.

De plotselinge dood van (jonge) mensen maakt dat ik vragen ga stellen. De waarom vraag, daar ben ik inmiddels mee gestopt. Maar wel: wat is de zin van het leven? Besteed ik mijn tijd wel nuttig? Ik ben al jaren aan het toewerken naar een toekomstdroom. Ik ben al jaren aan het werken aan een betere versie van mezelf. Maar mis ik daardoor niet teveel NU? Als ik nu nog maar even zou hebben, zou ik die jaren dan besteden zoals ik ze nu besteed?

Ik wil nog zoveel doen. Ik heb nog zoveel dromen. Ik wil nog zoveel kunnen betekenen. Maar ís dat het wel?

Wat ik niet wil is er aan het einde van mijn leven achter komen dat ik me gefocust heb op de verkeerde dingen.

En ook denk ik de gedachte: als ik nog maar tien jaar zou hebben, dan zou ik toch mama willen worden, denk ik. Niet voor mezelf maar om het leven door te geven. Omdat het leven over het algemeen zo’n mooi avontuur is. En omdat ik misschien in de kern ergens wel weet waar het allemaal om draait?

De hele dag bedenk ik me: zal ik iemand bellen om mijn hart te luchten? Maar ik weet dat er niemand is die me echt begrijpt hierin. Dat er niemand is in mijn omgeving die zo diep kan voelen als ik. Dus ik doe het niet en ga er zelf mee zitten.

Het herinnert me er weer aan hoe intens gevoelens kunnen zijn als je ze toelaat. Wat voor voorrecht het is om te kunnen voelen. Dat dat ons mens maakt.

Aan het einde van de middag besluit ik het op te schrijven. Mijn therapie waar ik altijd verzachting in kan vinden.

Ik heb veel vragen, en antwoorden nog even niet.

Ik opende Instagram en mijn hart stond stil.

Een jaar geleden ben ik gestopt met het volgen van nieuws. Als iemand met hooggevoelige trekjes kan ik alle berichten en vooral al het leed in de wereld maar moeilijk verwerken. Ik ben niet zoals ‘de meesten’, die iets lezen, zich erover verbazen, of even geschokt zijn, en dan weer gewoon verder gaan met hun leven.

Ik ga me teveel inleven. Het gaat in mijn lijf zitten. Ik krijg er donkere buien van. Ik voel me er machteloos door. Of ik ga de zin van het leven weer eens ondervragen bij mezelf.

Het bericht van vanochtend had ik liever niet gezien, maar de realiteit is dat ik het wel heb gezien en dat ik er blijkbaar iets mee moet.

De hele dag sleep ik een zwaar gevoel met me mee. Mijn oorspronkelijke blije stemming, ‘JA! ik start vandaag een zelfliefde groep’, is even ver te zoeken. Er blijft maar één afbeelding op mijn netvlies verschijnen: die van een breed lachende papa, legende, met zijn dertienjarige dochter. Een meisje dat nog niet eens écht aan haar leven was begonnen. Ik moet denken aan de interviews met hem die ik heb bekeken. Sinds ik mezelf in de persoonlijke ontwikkeling heb ondergedompeld ben ik álles gaan luisteren en kijken. Ook die met Kobe Bryant.

Zij zijn er opeens niet meer.

Het leven is eindig.

Ik weet het, omdat ik zelf ook op het randje heb gestaan. Natuurlijk weet ik het. De hele dag gaan er mensen dood.

Toch blijft het me raken. Altijd.

Alleen dit verlies haalt daadwerkelijk mijn eigen wonden open. Mijn niet geheelde traumatische confrontatie met de dood van een paar jaar geleden komt weer boven. Ik ervaar pijn. Ik heb flashbacks. Tranen komen de hele dag op.

De plotselinge dood van (jonge) mensen maakt dat ik vragen ga stellen. De waarom vraag, daar ben ik inmiddels mee gestopt. Maar wel: wat is de zin van het leven? Besteed ik mijn tijd wel nuttig? Ik ben al jaren aan het toewerken naar een toekomstdroom. Ik ben al jaren aan het werken aan een betere versie van mezelf. Maar mis ik daardoor niet teveel NU? Als ik nu nog maar even zou hebben, zou ik die jaren dan besteden zoals ik ze nu besteed?

Ik wil nog zoveel doen. Ik heb nog zoveel dromen. Ik wil nog zoveel kunnen betekenen. Maar ís dat het wel?

Wat ik niet wil is er aan het einde van mijn leven achter komen dat ik me gefocust heb op de verkeerde dingen.

En ook denk ik de gedachte: als ik nog maar tien jaar zou hebben, dan zou ik toch mama willen worden, denk ik. Niet voor mezelf maar om het leven door te geven. Omdat het leven over het algemeen zo’n mooi avontuur is. En omdat ik misschien in de kern ergens wel weet waar het allemaal om draait?

De hele dag bedenk ik me: zal ik iemand bellen om mijn hart te luchten? Maar ik weet dat er niemand is die me echt begrijpt hierin. Dat er niemand is in mijn omgeving die zo diep kan voelen als ik. Dus ik doe het niet en ga er zelf mee zitten.

Het herinnert me er weer aan hoe intens gevoelens kunnen zijn als je ze toelaat. Wat voor voorrecht het is om te kunnen voelen. Dat dat ons mens maakt.

Aan het einde van de middag besluit ik het op te schrijven. Mijn therapie waar ik altijd verzachting in kan vinden.

Ik heb veel vragen, en antwoorden nog even niet.