Het is dit jaar vijf jaar geleden dat mijn leven door een traumatische ervaring veranderde. In deze blog ga ik je vertellen wat trauma met je doet en op welke manieren deze traumatische ervaring impact heeft gehad (en heeft) op mij en mijn leven. Ik hoop dat, hoewel je je misschien niet perse in mijn verhaal kunt herkennen, de blog je wel steun en een stukje herkenning biedt.
De definitie van trauma
Ik wil deze blog beginnen met je uitleggen wat er precies onder trauma wordt verstaan. Trauma omvat elke negatieve ervaring of gebeurtenis die jou gevormd heeft en invloed heeft op hoe je nu in de wereld staat. En: alle gebeurtenissen en ervaringen die emotionele of fysieke pijn veroorzaken en een litteken achterlaten. In deze blog praat ik over een eenmalige traumatische ervaring wat ook wel acuut trauma genoemd wordt. Daarnaast heb je ook andere vormen van trauma waaronder chronisch trauma (langduriger). Je kunt je misschien, wanneer je zelf ook een traumatische ervaring hebt meegemaakt, herkennen in een aantal uitwerkingen die ik in deze blog noem. Algemene uitwerkingen van trauma zowel acuut als chronisch zijn er altijd. Daarnaast heb je natuurlijk ook uitwerkingen die heel persoonlijk zijn.
Dit was mijn traumatische ervaring
Ik vind het niet perse nodig om mijn traumatische ervaring tot in detail te vertellen, maar ik denk dat het voor de context goed is om uit te leggen wat er globaal gebeurd is. Vijf jaar geleden ging ik naar de huisarts om een spiraal te laten plaatsen. In de weken ervoor probeerde het lot me in alles duidelijk te maken dat ik die spiraal niet moest laten zetten. Een afspraak maken ging moeilijk, toch bleef ik (om verschillende redenen) stug doorzetten. Toen het me uiteindelijk gelukt was om een afspraak te maken kwam ik bij een andere (redelijk onervaren) huisarts terecht. Ik was ontzettend nerveus die dag (mijn ervaring met spiraaltjes was niet heel positief) en hoewel de ‘ingreep’ prima ging, ging deze echt niet vanzelf. Toen ik vervolgens thuiskwam begon ik grote hoeveelheden bloed te verliezen. Ik moest in de douche gaan zitten omdat ik op een andere manier het bloedverlies niet kon opvangen. Niemand in mijn omgeving wist of dit normaal was en dus belde ik na een aantal uren de huisartsenpost. Zij vonden mijn verhaal niet zorgwekkend en adviseerden me nog even af te wachten. Om tien uur ‘s avonds was ik inmiddels al een aantal keer flauwgevallen omdat ik al uren (veel) bloed aan het verliezen was. Ik begon me slechter en slechter te voelen en kon niet meer op mijn benen staan. Op dat moment maakte ik me nog weinig zorgen, maar ik wilde voor mijn eigen geruststelling wel graag dat er even iemand naar zou kijken. Na enorm aandringen van mijn kant lukte het me om ‘s nachts een afspraak te maken. Dat was het moment waarop ik van de ene traumatische ervaring in de andere rolde. Ik werd op de huisartsenpost niet serieus genomen en door de arts best wel mensonterend behandeld. Na een aantal uren geobserveerd te zijn werd ik naar huis gestuurd met een soepje om aan te sterken. Tot ik op weg naar de deur was, neerviel en langer dan normaal was buiten bewustzijn raakte. Toen stopten ze me in een ambulance en werd ik naar een ziekenhuis aan de andere kant van de stad gereden. Daar wisten ze ook niet wat er met me aan de hand was, en deden ze wederom ook weinig moeite om daar achter te komen. Ik kreeg medicatie dat het bloeden zou moeten stoppen en werd om de paar uur verschoond. Inmiddels was ik al meer dan zestien uur aan het leegbloeden en kreeg de angst grip op me. Ik voelde me machteloos. Niemand deed iets, niemand wist iets, de medicatie werkte niet en voor mijn gevoel liet mijn lichaam me langzaam in de steek. Ik voelde het leven elke minuut meer uit me vloeien en dat was eng. Doodeng. Toen ik om tien uur ‘s ochtends buiten bewustzijn raakte op de wc en een tijdje niet meer bijkwam gingen de alarmbellen bij het personeel eindelijk af. Er was paniek. Die paniek kreeg ik, hoewel ik niet echt aanwezig was, volledig mee. Ik herinner me dat er opeens veel mensen in de kamer waren, dat er op alarmknoppen gedrukt werd en mensen naar elkaar schreeuwden. Zonder dat iemand enig idee had wat er aan de hand was of wat ze gingen doen werd ik naar de OK gereden om geopereerd te worden. Het was een gekke situatie. Ik liet mijn moeder en zus achter, ik heb een smsje naar mijn beste vriend laten sturen als soort van afscheid: alles was zo onzeker dat ik geen idee had of ik wel terug zou komen. Gelukkig kwam ik terug. Het bleek dat er bij het plaatsen van de spiraal een gaatje in mijn baarmoeder was gekomen wat het bloeden veroorzaakte. Het was absoluut geen leven of dood situatie, ik ben nooit echt in levensgevaar geweest, maar de situatie die het ziekenhuis gecreëerd had, de onwetendheid, het niet serieus worden genomen, de paniek en mijn lichaam dat me na uren strijden volledig in de steek liet, deden dat wel zo voelen. Ik heb de dood gevoelsmatig in de ogen gekeken. Dat was mijn realiteit.
Zo voelde ik me de eerste maanden na mijn trauma
De eerste drie maanden na deze ervaring waren zwaar. Naast dat ik fysiek niks kon en ik mijn hele conditie weer op moest gaan bouwen (ik kon in het begin niet verder dan een klein stukje naar de keuken lopen), lag ik emotioneel in puin. Ik voelde me leeg, lusteloos, gevoelloos en depressief. Niks interesseerde me de eerste weken echt. Mensen snapten niet goed wat er met me aan de hand was, ik leefde toch, alles was toch goed, en dat maakte de eenzaamheid die ik voelde nog groter. Mijn wereld werd ondertussen kleiner. Ik had paniekaanvallen, ik durfde ‘s nachts niet alleen in slaap te vallen en voelde me, waar ik ook was, ontzettend onveilig. Mijn lichaam had me in de steek gelaten en mijn vertrouwen in mijn lijf was volledig weg. De dood werd een groot onderwerp vanaf die tijd. Het besef dat ik elk moment dood kon gaan was bij me ingeslagen. Rationeel gezien wist ik natuurlijk heel goed dat doodgaan een optie is, maar ik had het nooit gevoeld. De dood was nooit echt dichtbij gekomen. En nu wel. Nu was de dood overal. ‘s Avonds voor het slapen gaan was een van die momenten in de maanden die volgden dat ik me enorm angstig voelde. Ik was alleen, wat nou als mijn hart ermee zou stoppen. Maar het bleef niet alleen bij de angst dat mijn lichaam zou falen, ik begon de dood overal te zien. Alles wat tot de dood zou kunnen leiden, daar werd ik bang voor. Ik durfde niet meer alleen naar buiten ‘s avonds. Ik durfde niet meer alleen naar het natuurgebied waar ik vaak ging wandelen. Ik werd bang voor mannen (want die kunnen je iets aandoen). Ik was bang in de trein (want stel je voor dat iemand om zich heen ging schieten). Dat is wat trauma met je doet. Je geeft betekenis aan de ervaring die je hebt gehad, je koppelt er overtuigingen aan, die overtuigingen zorgen voor gedrag en emoties. Trauma zet een angstige en negatieve bril bij je op waardoor je een eenzijdig beeld van de wereld krijgt. Wat trauma daarnaast ook met je doet is je zenuwstelsel ontregelen. Trauma verandert de werking van je brein en lichaam. Mijn lichaam was getraumatiseerd en daardoor bracht ik vrijwel de hele dag door in fight/flight modus. Op een onbewust niveau voelde ik me een heel lange tijd altijd stresserig en paniekerig en lukte het me vrijwel niet om mezelf te ontspannen. Mijn brein was hyperactief en enorm alert: bij alles wat voor gevaar zou kunnen zorgen gaf het een seintje en gingen de alarmbellen in mijn lichaam vervolgens af. Zag ik iemand op straat die een beetje vreemd keek dan voelde ik mijn hartslag omhoog gaan, mijn lijf verstarren, mijn ademhaling versnellen en mezelf zweterig worden (mijn lijf ging in de overleefstand, klaar om te vluchten). De sensor voor gevaar in mijn brein wilde voorkomen dat ik ooit nog zo’n traumatische ervaring mee moest maken en begon alles om me heen als een dreiging te zien. De wereld was daardoor de eerste jaren na mijn trauma voor een groot deel van de tijd een onveilige plek voor me.
Zo gaat het nu
Het gaat inmiddels goed met me en ik ben heel blij dat ik dat kan zeggen. Mijn trauma is nog altijd onderdeel van mij, maar het is leefbaar geworden. De angst om dood te gaan beheerst niet meer mijn hele leven, maar is ook nog steeds aanwezig. Ik heb die angst niet geheeld, en ik heb niet de illusie dat ik die angst ooit zal helen. Na vijf jaar lukt het me om ‘s nachts rustig alleen in slaap te vallen. Na vijf jaar durf ik mijn wereld weer wat te vergroten en op plekken te komen die voor mij jaren geleden veel te onveilig voelden. Ik word nog steeds getriggerd, maar nu niet meer dagelijks maar eerder wekelijks. Mijn brein is nog steeds énorm alert, maar nu op een niveau dat ik het aankan. Wanneer de paniek me overvalt ben ik nu in staat om mijn zenuwstelsel zelf terug te brengen in een staat van balans en ontspanning. Wanneer er een ambulance langs mijn huis raast, wat dagelijks gebeurt, voel ik een onaangenaam gevoel maar niet meer de paniek en angst die ik voelde in de eerste jaren. Als ik films kijk waarin (een jong) iemand doodgaat zit ik vaak minutenlang intens te huilen, maar nu is het een helende manier van huilen. Het lucht op. Ik voel mezelf daadwerkelijk lichter worden. Soms heb ik een terugval, zoals dit voorjaar toen ik een paar dagen alleen op vakantie was. De paniek van het alleen zijn ‘s nachts, mijn lichaam dat compleet in de overleefstand ging, mijn brein dat constant overal gevaar zag: ik voelde me voor een paar dagen weer zoals de weken en maanden na mijn traumatische ervaring. Maar over het algemeen gaat het goed. Ik heb geaccepteerd dat ik me nooit meer zo vrij en onbezorgd zal voelen als voor mijn trauma en dat geeft me rust.
Dit heb ik gedaan om mijn traumatische ervaring te verwerken en mijn lichaam te helen
Ik zou willen dat ik hier therapie neer zou kunnen zetten maar ik zou liegen als ik dat zou doen. Nee, ik ben niet in therapie geweest. En dit keer was dat niet omdat ik dacht dat ik het allemaal wel alleen zou kunnen. In het eerste jaar na mijn trauma stond mijn leven nogal op zijn kop. Ik heb een aantal reizen gemaakt, had geen vaste plek om te wonen, ik moest mijn bedrijf weer helemaal op gaan bouwen, mijn bankrekening was een tijd lang leeg. En hoewel ik mijn trauma nooit uit de weg ben gegaan of weggestopt heb denk ik dat ik er het eerste jaar wel zoveel van weg wilde blijven. Tijdens een aantal sessies met een coach in dat jaar is het trauma ook nooit ter sprake gekomen. Ik denk dat ik zelf wilde geloven dat het goed met me ging en dat de ervaring me niet meer beperkte of belemmerde. Nu ik jaren later veel meer kennis heb over trauma en de impact ervan kan ik zeggen dat het voor een groot deel ook onwetendheid was. Ik wist niks af van mijn zenuwstelsel, van vecht/vlucht/bevries modus of van een hyperalert brein. Deze kennis zorgt ervoor dat ik nu alle stipjes met elkaar kan verbinden. Ook kan ik achteraf gezien zeggen dat trauma een soort van sluipmoordenaar is. Sommige klachten overvielen me pas in de jaren die volgden en sommige uitwerkingen werden alleen maar heviger naarmate de tijd verstreek.
Yoga (ik doe het vrij fanatiek 4/5 keer in de week) heeft me de afgelopen jaren ontzettend geholpen in het helen van mijn lichaam en het in balans brengen van mijn zenuwstelsel. Ik deed en doe regelmatig breathwork om de vastgezette emoties in mijn lichaam vrij te laten. Ik heb gehuild, ontzettend veel gehuild. (Nu bij het schrijven van deze blog ook weer, en dat helpt me, dus dankjewel!) Ik heb met de mensen om me heen gepraat over mijn trauma, en dat doe ik soms nog steeds. Praten over deze ervaring is absoluut niet iets dat ik schuw. Ik ben daarnaast mijn angsten op blijven zoeken. Ik heb veel tijd in de natuur doorgebracht wat echt helend werkte voor zowel mijn lijf als mijn geest. Ik heb een tijd lang regelmatig geschreven (journalen) over de gebeurtenis. Het journalen heeft me geholpen om emoties te verwerken en ook om bepaalde gedachten als gevolg van het trauma te onderzoeken en ondervragen. *Ik wil binnenkort alsnog een aantal sessies EMDR therapie gaan volgen omdat ik denk dat dit helpend en nodig is.
Dit heeft mijn trauma me gebracht
Mijn trauma heeft me ook ontzettend veel gebracht en het feit dat ik dat kan zien zegt me dat ik genoeg stappen vooruit heb gezet de afgelopen jaren. Veel meer dankbaarheid voor het leven. Ik leef niet meer achteloos. Ik denk niet meer dat ik tijd genoeg heb. Ik zie elke dag als een heel groot cadeau. De angst om dood te gaan geeft me ook het besef hoe graag ik leef en hoeveel ik nog van het leven wil maken. Daarom haal ik er op mijn manier alles uit, elke dag opnieuw. Ik tel mijn zegeningen, elke dag. Hoewel trauma me in de eerste tijd op het negatieve liet focussen heeft het me op de lange termijn geleerd om te kunnen omdenken en in zoveel mogelijk dingen het positieve te kunnen zien. Mijn traumatische ervaring heeft me aan de andere kant van de wereld gebracht. Toen ik het in alle wanhoop niet meer wist vijf jaar geleden zegde ik mijn huis op en boekte een enkel ticket. Ik ben in Bali geweest, heb door Australië gereisd, IJsland bezocht. Dat had ik (toen) niet gedaan wanneer ik de dood niet in de ogen gekeken had. Mijn trauma heeft me gewezen op waar ik nog werk te doen had. In de eerste maanden na de gebeurtenis werd ik keihard geconfronteerd met het feit dat ik totaal geen zelfliefde had en dat ik me ontzettend leeg en eenzaam voelde zonder mensen om me heen, zonder bevestiging, zonder liefde van anderen. Daardoor besloot ik op reis te gaan met mezelf en dat werd het begin van mijn zelfliefde proces. Het proces waardoor ik nu andere vrouwen de tools kan bieden om die relatie met zichzelf te gaan verbeteren. Dus ja, mijn trauma heeft me veel gekost, maar als ik eerlijk ben meer gebracht. Ik had zonder deze ervaring nooit gestaan waar ik nu sta in mijn leven.
Belangrijk: ik zou je altijd adviseren om in therapie te gaan wanneer je een (hevige) traumatische ervaring hebt meegemaakt. Niet alleen voor de verwerking en de tools, maar ook voor het stukje erkenning en steun. Trauma (zowel chronisch als accuut) is in onze maatschappij voor een groot deel nog steeds taboe. Er wordt te weinig over gepraat. Mensen snappen niet goed wat je doormaakt. Wanneer je niet snel genoeg je leven oppakt en weer je oude, vrolijke zelf bent krijg je een label opgeplakt. Dit kan heel eenzaam zijn en je het gevoel geven dat er iets mis met je is. Is het financieel haalbaar voor je dan zou ik je daarom altijd willen aanmoedigen om samen met iemand aan je trauma te gaan werken.
Foto: Nynke Laagland
Het is dit jaar vijf jaar geleden dat mijn leven door een traumatische ervaring veranderde. In deze blog ga ik je vertellen wat trauma met je doet en op welke manieren deze traumatische ervaring impact heeft gehad (en heeft) op mij en mijn leven. Ik hoop dat, hoewel je je misschien niet perse in mijn verhaal kunt herkennen, de blog je wel steun en een stukje herkenning biedt.
De definitie van trauma
Ik wil deze blog beginnen met je uitleggen wat er precies onder trauma wordt verstaan. Trauma omvat elke negatieve ervaring of gebeurtenis die jou gevormd heeft en invloed heeft op hoe je nu in de wereld staat. En: alle gebeurtenissen en ervaringen die emotionele of fysieke pijn veroorzaken en een litteken achterlaten. In deze blog praat ik over een eenmalige traumatische ervaring wat ook wel acuut trauma genoemd wordt. Daarnaast heb je ook andere vormen van trauma waaronder chronisch trauma (langduriger). Je kunt je misschien, wanneer je zelf ook een traumatische ervaring hebt meegemaakt, herkennen in een aantal uitwerkingen die ik in deze blog noem. Algemene uitwerkingen van trauma zowel acuut als chronisch zijn er altijd. Daarnaast heb je natuurlijk ook uitwerkingen die heel persoonlijk zijn.
Dit was mijn traumatische ervaring
Ik vind het niet perse nodig om mijn traumatische ervaring tot in detail te vertellen, maar ik denk dat het voor de context goed is om uit te leggen wat er globaal gebeurd is. Vijf jaar geleden ging ik naar de huisarts om een spiraal te laten plaatsen. In de weken ervoor probeerde het lot me in alles duidelijk te maken dat ik die spiraal niet moest laten zetten. Een afspraak maken ging moeilijk, toch bleef ik (om verschillende redenen) stug doorzetten. Toen het me uiteindelijk gelukt was om een afspraak te maken kwam ik bij een andere (redelijk onervaren) huisarts terecht. Ik was ontzettend nerveus die dag (mijn ervaring met spiraaltjes was niet heel positief) en hoewel de ‘ingreep’ prima ging, ging deze echt niet vanzelf. Toen ik vervolgens thuiskwam begon ik grote hoeveelheden bloed te verliezen. Ik moest in de douche gaan zitten omdat ik op een andere manier het bloedverlies niet kon opvangen. Niemand in mijn omgeving wist of dit normaal was en dus belde ik na een aantal uren de huisartsenpost. Zij vonden mijn verhaal niet zorgwekkend en adviseerden me nog even af te wachten. Om tien uur ‘s avonds was ik inmiddels al een aantal keer flauwgevallen omdat ik al uren (veel) bloed aan het verliezen was. Ik begon me slechter en slechter te voelen en kon niet meer op mijn benen staan. Op dat moment maakte ik me nog weinig zorgen, maar ik wilde voor mijn eigen geruststelling wel graag dat er even iemand naar zou kijken. Na enorm aandringen van mijn kant lukte het me om ‘s nachts een afspraak te maken. Dat was het moment waarop ik van de ene traumatische ervaring in de andere rolde. Ik werd op de huisartsenpost niet serieus genomen en door de arts best wel mensonterend behandeld. Na een aantal uren geobserveerd te zijn werd ik naar huis gestuurd met een soepje om aan te sterken. Tot ik op weg naar de deur was, neerviel en langer dan normaal was buiten bewustzijn raakte. Toen stopten ze me in een ambulance en werd ik naar een ziekenhuis aan de andere kant van de stad gereden. Daar wisten ze ook niet wat er met me aan de hand was, en deden ze wederom ook weinig moeite om daar achter te komen. Ik kreeg medicatie dat het bloeden zou moeten stoppen en werd om de paar uur verschoond. Inmiddels was ik al meer dan zestien uur aan het leegbloeden en kreeg de angst grip op me. Ik voelde me machteloos. Niemand deed iets, niemand wist iets, de medicatie werkte niet en voor mijn gevoel liet mijn lichaam me langzaam in de steek. Ik voelde het leven elke minuut meer uit me vloeien en dat was eng. Doodeng. Toen ik om tien uur ‘s ochtends buiten bewustzijn raakte op de wc en een tijdje niet meer bijkwam gingen de alarmbellen bij het personeel eindelijk af. Er was paniek. Die paniek kreeg ik, hoewel ik niet echt aanwezig was, volledig mee. Ik herinner me dat er opeens veel mensen in de kamer waren, dat er op alarmknoppen gedrukt werd en mensen naar elkaar schreeuwden. Zonder dat iemand enig idee had wat er aan de hand was of wat ze gingen doen werd ik naar de OK gereden om geopereerd te worden. Het was een gekke situatie. Ik liet mijn moeder en zus achter, ik heb een smsje naar mijn beste vriend laten sturen als soort van afscheid: alles was zo onzeker dat ik geen idee had of ik wel terug zou komen. Gelukkig kwam ik terug. Het bleek dat er bij het plaatsen van de spiraal een gaatje in mijn baarmoeder was gekomen wat het bloeden veroorzaakte. Het was absoluut geen leven of dood situatie, ik ben nooit echt in levensgevaar geweest, maar de situatie die het ziekenhuis gecreëerd had, de onwetendheid, het niet serieus worden genomen, de paniek en mijn lichaam dat me na uren strijden volledig in de steek liet, deden dat wel zo voelen. Ik heb de dood gevoelsmatig in de ogen gekeken. Dat was mijn realiteit.
Zo voelde ik me de eerste maanden na mijn trauma
De eerste drie maanden na deze ervaring waren zwaar. Naast dat ik fysiek niks kon en ik mijn hele conditie weer op moest gaan bouwen (ik kon in het begin niet verder dan een klein stukje naar de keuken lopen), lag ik emotioneel in puin. Ik voelde me leeg, lusteloos, gevoelloos en depressief. Niks interesseerde me de eerste weken echt. Mensen snapten niet goed wat er met me aan de hand was, ik leefde toch, alles was toch goed, en dat maakte de eenzaamheid die ik voelde nog groter. Mijn wereld werd ondertussen kleiner. Ik had paniekaanvallen, ik durfde ‘s nachts niet alleen in slaap te vallen en voelde me, waar ik ook was, ontzettend onveilig. Mijn lichaam had me in de steek gelaten en mijn vertrouwen in mijn lijf was volledig weg. De dood werd een groot onderwerp vanaf die tijd. Het besef dat ik elk moment dood kon gaan was bij me ingeslagen. Rationeel gezien wist ik natuurlijk heel goed dat doodgaan een optie is, maar ik had het nooit gevoeld. De dood was nooit echt dichtbij gekomen. En nu wel. Nu was de dood overal. ‘s Avonds voor het slapen gaan was een van die momenten in de maanden die volgden dat ik me enorm angstig voelde. Ik was alleen, wat nou als mijn hart ermee zou stoppen. Maar het bleef niet alleen bij de angst dat mijn lichaam zou falen, ik begon de dood overal te zien. Alles wat tot de dood zou kunnen leiden, daar werd ik bang voor. Ik durfde niet meer alleen naar buiten ‘s avonds. Ik durfde niet meer alleen naar het natuurgebied waar ik vaak ging wandelen. Ik werd bang voor mannen (want die kunnen je iets aandoen). Ik was bang in de trein (want stel je voor dat iemand om zich heen ging schieten). Dat is wat trauma met je doet. Je geeft betekenis aan de ervaring die je hebt gehad, je koppelt er overtuigingen aan, die overtuigingen zorgen voor gedrag en emoties. Trauma zet een angstige en negatieve bril bij je op waardoor je een eenzijdig beeld van de wereld krijgt. Wat trauma daarnaast ook met je doet is je zenuwstelsel ontregelen. Trauma verandert de werking van je brein en lichaam. Mijn lichaam was getraumatiseerd en daardoor bracht ik vrijwel de hele dag door in fight/flight modus. Op een onbewust niveau voelde ik me een heel lange tijd altijd stresserig en paniekerig en lukte het me vrijwel niet om mezelf te ontspannen. Mijn brein was hyperactief en enorm alert: bij alles wat voor gevaar zou kunnen zorgen gaf het een seintje en gingen de alarmbellen in mijn lichaam vervolgens af. Zag ik iemand op straat die een beetje vreemd keek dan voelde ik mijn hartslag omhoog gaan, mijn lijf verstarren, mijn ademhaling versnellen en mezelf zweterig worden (mijn lijf ging in de overleefstand, klaar om te vluchten). De sensor voor gevaar in mijn brein wilde voorkomen dat ik ooit nog zo’n traumatische ervaring mee moest maken en begon alles om me heen als een dreiging te zien. De wereld was daardoor de eerste jaren na mijn trauma voor een groot deel van de tijd een onveilige plek voor me.
Zo gaat het nu
Het gaat inmiddels goed met me en ik ben heel blij dat ik dat kan zeggen. Mijn trauma is nog altijd onderdeel van mij, maar het is leefbaar geworden. De angst om dood te gaan beheerst niet meer mijn hele leven, maar is ook nog steeds aanwezig. Ik heb die angst niet geheeld, en ik heb niet de illusie dat ik die angst ooit zal helen. Na vijf jaar lukt het me om ‘s nachts rustig alleen in slaap te vallen. Na vijf jaar durf ik mijn wereld weer wat te vergroten en op plekken te komen die voor mij jaren geleden veel te onveilig voelden. Ik word nog steeds getriggerd, maar nu niet meer dagelijks maar eerder wekelijks. Mijn brein is nog steeds énorm alert, maar nu op een niveau dat ik het aankan. Wanneer de paniek me overvalt ben ik nu in staat om mijn zenuwstelsel zelf terug te brengen in een staat van balans en ontspanning. Wanneer er een ambulance langs mijn huis raast, wat dagelijks gebeurt, voel ik een onaangenaam gevoel maar niet meer de paniek en angst die ik voelde in de eerste jaren. Als ik films kijk waarin (een jong) iemand doodgaat zit ik vaak minutenlang intens te huilen, maar nu is het een helende manier van huilen. Het lucht op. Ik voel mezelf daadwerkelijk lichter worden. Soms heb ik een terugval, zoals dit voorjaar toen ik een paar dagen alleen op vakantie was. De paniek van het alleen zijn ‘s nachts, mijn lichaam dat compleet in de overleefstand ging, mijn brein dat constant overal gevaar zag: ik voelde me voor een paar dagen weer zoals de weken en maanden na mijn traumatische ervaring. Maar over het algemeen gaat het goed. Ik heb geaccepteerd dat ik me nooit meer zo vrij en onbezorgd zal voelen als voor mijn trauma en dat geeft me rust.
Dit heb ik gedaan om mijn traumatische ervaring te verwerken en mijn lichaam te helen
Ik zou willen dat ik hier therapie neer zou kunnen zetten maar ik zou liegen als ik dat zou doen. Nee, ik ben niet in therapie geweest. En dit keer was dat niet omdat ik dacht dat ik het allemaal wel alleen zou kunnen. In het eerste jaar na mijn trauma stond mijn leven nogal op zijn kop. Ik heb een aantal reizen gemaakt, had geen vaste plek om te wonen, ik moest mijn bedrijf weer helemaal op gaan bouwen, mijn bankrekening was een tijd lang leeg. En hoewel ik mijn trauma nooit uit de weg ben gegaan of weggestopt heb denk ik dat ik er het eerste jaar wel zoveel van weg wilde blijven. Tijdens een aantal sessies met een coach in dat jaar is het trauma ook nooit ter sprake gekomen. Ik denk dat ik zelf wilde geloven dat het goed met me ging en dat de ervaring me niet meer beperkte of belemmerde. Nu ik jaren later veel meer kennis heb over trauma en de impact ervan kan ik zeggen dat het voor een groot deel ook onwetendheid was. Ik wist niks af van mijn zenuwstelsel, van vecht/vlucht/bevries modus of van een hyperalert brein. Deze kennis zorgt ervoor dat ik nu alle stipjes met elkaar kan verbinden. Ook kan ik achteraf gezien zeggen dat trauma een soort van sluipmoordenaar is. Sommige klachten overvielen me pas in de jaren die volgden en sommige uitwerkingen werden alleen maar heviger naarmate de tijd verstreek.
Yoga (ik doe het vrij fanatiek 4/5 keer in de week) heeft me de afgelopen jaren ontzettend geholpen in het helen van mijn lichaam en het in balans brengen van mijn zenuwstelsel. Ik deed en doe regelmatig breathwork om de vastgezette emoties in mijn lichaam vrij te laten. Ik heb gehuild, ontzettend veel gehuild. (Nu bij het schrijven van deze blog ook weer, en dat helpt me, dus dankjewel!) Ik heb met de mensen om me heen gepraat over mijn trauma, en dat doe ik soms nog steeds. Praten over deze ervaring is absoluut niet iets dat ik schuw. Ik ben daarnaast mijn angsten op blijven zoeken. Ik heb veel tijd in de natuur doorgebracht wat echt helend werkte voor zowel mijn lijf als mijn geest. Ik heb een tijd lang regelmatig geschreven (journalen) over de gebeurtenis. Het journalen heeft me geholpen om emoties te verwerken en ook om bepaalde gedachten als gevolg van het trauma te onderzoeken en ondervragen. *Ik wil binnenkort alsnog een aantal sessies EMDR therapie gaan volgen omdat ik denk dat dit helpend en nodig is.
Dit heeft mijn trauma me gebracht
Mijn trauma heeft me ook ontzettend veel gebracht en het feit dat ik dat kan zien zegt me dat ik genoeg stappen vooruit heb gezet de afgelopen jaren. Veel meer dankbaarheid voor het leven. Ik leef niet meer achteloos. Ik denk niet meer dat ik tijd genoeg heb. Ik zie elke dag als een heel groot cadeau. De angst om dood te gaan geeft me ook het besef hoe graag ik leef en hoeveel ik nog van het leven wil maken. Daarom haal ik er op mijn manier alles uit, elke dag opnieuw. Ik tel mijn zegeningen, elke dag. Hoewel trauma me in de eerste tijd op het negatieve liet focussen heeft het me op de lange termijn geleerd om te kunnen omdenken en in zoveel mogelijk dingen het positieve te kunnen zien. Mijn traumatische ervaring heeft me aan de andere kant van de wereld gebracht. Toen ik het in alle wanhoop niet meer wist vijf jaar geleden zegde ik mijn huis op en boekte een enkel ticket. Ik ben in Bali geweest, heb door Australië gereisd, IJsland bezocht. Dat had ik (toen) niet gedaan wanneer ik de dood niet in de ogen gekeken had. Mijn trauma heeft me gewezen op waar ik nog werk te doen had. In de eerste maanden na de gebeurtenis werd ik keihard geconfronteerd met het feit dat ik totaal geen zelfliefde had en dat ik me ontzettend leeg en eenzaam voelde zonder mensen om me heen, zonder bevestiging, zonder liefde van anderen. Daardoor besloot ik op reis te gaan met mezelf en dat werd het begin van mijn zelfliefde proces. Het proces waardoor ik nu andere vrouwen de tools kan bieden om die relatie met zichzelf te gaan verbeteren. Dus ja, mijn trauma heeft me veel gekost, maar als ik eerlijk ben meer gebracht. Ik had zonder deze ervaring nooit gestaan waar ik nu sta in mijn leven.
Belangrijk: ik zou je altijd adviseren om in therapie te gaan wanneer je een (hevige) traumatische ervaring hebt meegemaakt. Niet alleen voor de verwerking en de tools, maar ook voor het stukje erkenning en steun. Trauma (zowel chronisch als accuut) is in onze maatschappij voor een groot deel nog steeds taboe. Er wordt te weinig over gepraat. Mensen snappen niet goed wat je doormaakt. Wanneer je niet snel genoeg je leven oppakt en weer je oude, vrolijke zelf bent krijg je een label opgeplakt. Dit kan heel eenzaam zijn en je het gevoel geven dat er iets mis met je is. Is het financieel haalbaar voor je dan zou ik je daarom altijd willen aanmoedigen om samen met iemand aan je trauma te gaan werken.
Foto: Nynke Laagland
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment