Over mijn eigen zoektocht schreef ik een paar maanden geleden deze blog. Ik kreeg er ontroerende reacties op die me raakten. Ik zelf wist er namelijk alles van hoe dat zoeken soms als ploeteren kan voelen. Het gevoel dat je maar wat doet, aanmoddert, en geen idee hebt of dat in de goede richting is of niet. Het idee dat iedereen om je heen precies weet welke kant hij opgaat (en dat is natuurlijk niet zo), en jij maar blijft twijfelen op dat kruispunt: links, rechts of toch rechtdoor?

Want ja, je kunt teveel zoeken. Teveel bezig zijn met waar je naartoe gaat. En je kunt er verstrikt in raken. Het leven donkerder gaan zien dan het daadwerkelijk is. Alle fijne dingen waar je normaal zo van geniet, zoveel waarde aan hecht, gaan dan opeens ook wat minder kleur krijgen. Je hoofd maakt overuren en je raakt jezelf een beetje kwijt in het hele gebeuren. Je leven staat in het teken van zoeken. Omdat je van mening bent dat je hèt nog niet gevonden hebt en dat maar heel snel moet gaan gebeuren.

Hoe je dat precies doet? Datgene vinden wat de cirkel rond maakt? Ik heb geprobeerd de voor mij belangrijkste inzichten van toen voor je op een rijtje te zetten.

Ik was denk ik heel erg blij geweest was als iemand tegen me had gezegd dat ik moest stoppen me te verzetten tegen de waarheid. Ik bleef jarenlang maar zoeken in die welbekende hoeken, terwijl ik natuurlijk ook wel wist dat ik het daar niet ging vinden. Ik wilde te graag een gewoon mens zijn. Tevreden met een normale baan en een ‘normaal’ leven. Hoe langer ik daarmee doorging, hoe ongelukkiger ik werd en hoe verder ik me verwijderd voelde van wat ik dan wel graag wilde. Als je deze blog leest dan denk ik dat je stiekem wel weet waar je niet moet zoeken…ook mag je loslaten wie of wat je vroeger dacht te worden, of wat je ouders hopen dat je gaat bereiken. Denk alleen aan jezelf: aan wie je bent, wat je energie geeft en blij maakt..

Want hoe goed ken jij jezelf eigenlijk? Luister je naar signalen? Kun je alleen zijn? Durf je dichtbij te komen? Het klinkt heel gek maar al die jaren was ik vooral bezig niet naar mezelf en mijn lichaam te luisteren. Ik rende mezelf voorbij, vond anderen altijd belangrijker. Tot Bali. Ik was alleen en kon dus niet anders dan luisteren. Daar pas kon ik accepteren, loslaten wat anderen van me verwachten en kiezen voor wat ik wil. Ik vond er weer een beetje liefde, en die liefde maakt dat het steeds moeilijker wordt een pad te volgen wat niet bij mij past. Misschien is liefde ook wel het sleutelwoord in jouw zoektocht..

”En als je niet weet waar je naartoe wilt, maakt het ook niet uit welke kant je opgaat.” Een beetje verstrikt in je eigen gedachten, worstelend waar je dan naartoe moet is het mens eigen om vooral maar geen keuze te maken. Dit terwijl keuzes juist een mooi en positief iets kunnen zijn. Ze zetten je in beweging en maken het leven iets meer helder. Kies met je gevoel en als je een keuze moet maken tussen 2 dingen die allebei goed voelen, allebei passen bij wie je bent, dan laat je het universum z’n werk doen. Kies voor een stap vooruit en kies vooral voor jou..

Iedereen heeft een comfortzone. Creëert iets waar hij zich prettig bij voelt. En daar is soms niks mis mee, tenzij het je leven wat kleiner maakt dan je zou willen. Laat je comfortzone niet beperken in de dingen waar je verlangen heel groot naar is, maar wat je eigenlijk niet durft. Een lange tijd deed ik elke week wel iets wat ik eigenlijk niet zo goed durfde, maar toch graag wilde. Het gaf meer kleur aan mijn dagen, zorgde voor nieuwe energie en maakte dat ik mijn zoektocht ook weleens uit het oog verloor en gewoon het leven leefde..

Want ook het leven nu is prachtig. Zelfs als je het gevoel hebt er nog lang niet te zijn. Blijf genieten. Van die prachtige zonsopgang, dat lieve appje van die vriendin, dat lekkere koffietje op je vrije dag, die reis die nieuwe perspectieven biedt, dat fijne rondje rennen zo ‘s ochtends vroeg, een plan wat vorm krijgt, en ook van die baan die misschien niet alles is, maar er wel voor zorgt dat je de dingen kunt doen die je wilt doen. Ik verloor het leven soms weleens uit het oog, omdat ik zo graag aan het einde van mijn pad wilde zijn, het gevoel hebben dat ik ‘er was’, dat alles goed was. Nu weet ik dat dat gevoel misschien nooit zal komen, omdat er altijd valt te ontdekken en creëren, omdat in beweging zijn fijn is en je als mens altijd weer in staat bent te groeien…

Zie het als jouw projectje om een leven te creëren waar je alles van jezelf in kwijt kunt. Waarin je geboeid blijft, groeit als mens, je talenten benut en optimaal kunt genieten zoals jij het leven graag ziet. En blijf verwonderen, altijd.

Liefs!

Foto: Max Williamson

Over mijn eigen zoektocht schreef ik een paar maanden geleden deze blog. Ik kreeg er ontroerende reacties op die me raakten. Ik zelf wist er namelijk alles van hoe dat zoeken soms als ploeteren kan voelen. Het gevoel dat je maar wat doet, aanmoddert, en geen idee hebt of dat in de goede richting is of niet. Het idee dat iedereen om je heen precies weet welke kant hij opgaat (en dat is natuurlijk niet zo), en jij maar blijft twijfelen op dat kruispunt: links, rechts of toch rechtdoor?

Want ja, je kunt teveel zoeken. Teveel bezig zijn met waar je naartoe gaat. En je kunt er verstrikt in raken. Het leven donkerder gaan zien dan het daadwerkelijk is. Alle fijne dingen waar je normaal zo van geniet, zoveel waarde aan hecht, gaan dan opeens ook wat minder kleur krijgen. Je hoofd maakt overuren en je raakt jezelf een beetje kwijt in het hele gebeuren. Je leven staat in het teken van zoeken. Omdat je van mening bent dat je hèt nog niet gevonden hebt en dat maar heel snel moet gaan gebeuren.

Hoe je dat precies doet? Datgene vinden wat de cirkel rond maakt? Ik heb geprobeerd de voor mij belangrijkste inzichten van toen voor je op een rijtje te zetten.

Ik was denk ik heel erg blij geweest was als iemand tegen me had gezegd dat ik moest stoppen me te verzetten tegen de waarheid. Ik bleef jarenlang maar zoeken in die welbekende hoeken, terwijl ik natuurlijk ook wel wist dat ik het daar niet ging vinden. Ik wilde te graag een gewoon mens zijn. Tevreden met een normale baan en een ‘normaal’ leven. Hoe langer ik daarmee doorging, hoe ongelukkiger ik werd en hoe verder ik me verwijderd voelde van wat ik dan wel graag wilde. Als je deze blog leest dan denk ik dat je stiekem wel weet waar je niet moet zoeken…ook mag je loslaten wie of wat je vroeger dacht te worden, of wat je ouders hopen dat je gaat bereiken. Denk alleen aan jezelf: aan wie je bent, wat je energie geeft en blij maakt..

Want hoe goed ken jij jezelf eigenlijk? Luister je naar signalen? Kun je alleen zijn? Durf je dichtbij te komen? Het klinkt heel gek maar al die jaren was ik vooral bezig niet naar mezelf en mijn lichaam te luisteren. Ik rende mezelf voorbij, vond anderen altijd belangrijker. Tot Bali. Ik was alleen en kon dus niet anders dan luisteren. Daar pas kon ik accepteren, loslaten wat anderen van me verwachten en kiezen voor wat ik wil. Ik vond er weer een beetje liefde, en die liefde maakt dat het steeds moeilijker wordt een pad te volgen wat niet bij mij past. Misschien is liefde ook wel het sleutelwoord in jouw zoektocht..

”En als je niet weet waar je naartoe wilt, maakt het ook niet uit welke kant je opgaat.” Een beetje verstrikt in je eigen gedachten, worstelend waar je dan naartoe moet is het mens eigen om vooral maar geen keuze te maken. Dit terwijl keuzes juist een mooi en positief iets kunnen zijn. Ze zetten je in beweging en maken het leven iets meer helder. Kies met je gevoel en als je een keuze moet maken tussen 2 dingen die allebei goed voelen, allebei passen bij wie je bent, dan laat je het universum z’n werk doen. Kies voor een stap vooruit en kies vooral voor jou..

Iedereen heeft een comfortzone. Creëert iets waar hij zich prettig bij voelt. En daar is soms niks mis mee, tenzij het je leven wat kleiner maakt dan je zou willen. Laat je comfortzone niet beperken in de dingen waar je verlangen heel groot naar is, maar wat je eigenlijk niet durft. Een lange tijd deed ik elke week wel iets wat ik eigenlijk niet zo goed durfde, maar toch graag wilde. Het gaf meer kleur aan mijn dagen, zorgde voor nieuwe energie en maakte dat ik mijn zoektocht ook weleens uit het oog verloor en gewoon het leven leefde..

Want ook het leven nu is prachtig. Zelfs als je het gevoel hebt er nog lang niet te zijn. Blijf genieten. Van die prachtige zonsopgang, dat lieve appje van die vriendin, dat lekkere koffietje op je vrije dag, die reis die nieuwe perspectieven biedt, dat fijne rondje rennen zo ‘s ochtends vroeg, een plan wat vorm krijgt, en ook van die baan die misschien niet alles is, maar er wel voor zorgt dat je de dingen kunt doen die je wilt doen. Ik verloor het leven soms weleens uit het oog, omdat ik zo graag aan het einde van mijn pad wilde zijn, het gevoel hebben dat ik ‘er was’, dat alles goed was. Nu weet ik dat dat gevoel misschien nooit zal komen, omdat er altijd valt te ontdekken en creëren, omdat in beweging zijn fijn is en je als mens altijd weer in staat bent te groeien…

Zie het als jouw projectje om een leven te creëren waar je alles van jezelf in kwijt kunt. Waarin je geboeid blijft, groeit als mens, je talenten benut en optimaal kunt genieten zoals jij het leven graag ziet. En blijf verwonderen, altijd.

Liefs!

Foto: Max Williamson