Toen ik startte met het innerlijk kind werk had ik net als veel mensen ontzettend veel negatieve (slachtoffer) gedachten. Het leven is vast tegen me, waarom gebeurt me dit toch telkens, waarom moet ik zoveel lijden, zo is het leven toch niet bedoeld, waarom gaat alles niet wat gemakkelijker? Ik gaf in die tijd anderen graag de schuld van al mijn issues, nam zelf weinig verantwoordelijkheid, ik zag overal problemen en kwam eigenlijk alleen in actie wanneer mijn worstelingen of uitdagingen veel te groot waren geworden en ik dus wel moest. Onderweg op mijn innerlijke reis ontdekte ik dat deze mindset en dit gedrag me niet ver zouden brengen en dat het helen van mijn innerlijke kind om een heel andere manier van denken vraagt. Dus ik ging aan de slag! Inmiddels zijn we jaren verder en sta ik totaal anders in het leven. In deze blog deel ik mijn mindset in mijn helingsproces (die ook zeker doorwerkt op andere gebieden in mijn leven).
Het leven is niet bedoeld om makkelijk te zijn
Jaren terug dacht ik ergens dat het leven min of meer vanzelf hoort te gaan en dat wanneer dat niet het geval is er iets mis is. Ik werd me bewust van deze overtuiging toen ik door een moeilijke tijd ging en flink aan het worstelen was met mezelf. Ik merkte dat ik me enorm verzette tegen de pijn, uitdagingen en problemen die aan de oppervlakte kwamen omdat ik ergens dacht dat het leven niet zo zou horen te gaan. Het verzetten maakte mijn proces nog zoveel zwaarder dan het eigenlijk was. In het helen van mijn innerlijke kind kom ik er de laatste jaren steeds meer achter dat niemand ons heeft beloofd dat het leven makkelijk zou zijn of vanzelf hoort te gaan, en dat wanneer je leven alleen maar makkelijk is je niet groeit, geen belangrijke lessen opdoet en geen veerkracht ontwikkelt. De groei zit in de pijn. In de moeilijke periodes. In de uitdagingen. In de verliezen. Het leven is niet bedoeld om makkelijk te zijn maar uitdagend en levendig. Het een kan niet zonder het ander. Toen ik stopte met mezelf verzetten en me overgaf aan wat was voelde mijn leven al zoveel lichter aan.
Ik hoef niet alles wat pijnlijk of oncomfortabel is meteen op te lossen
Ik heb een heel andere relatie met pijn gekregen de afgelopen jaren. Ging ik pijn en oncomfortabele dingen voorheen uit de weg en was ik altijd op de vlucht om maar niet te hoeven voelen, nu beweeg ik juist naar pijn toe. Naar fysieke pijn, groeipijn, maar ook naar emotionele pijn. Ik ben daarnaast op een punt waarop ik niet alles wat pijnlijk, ongemakkelijk of moeilijk is meteen hoef op te lossen of kwijt te raken. Ik vind het prima om ongemak te ervaren of hevige emoties te voelen. Ik vind het oké om een dag te hebben waarop ik me zwaar, leeg of neerslachtig voel. Ik vind het prima om in een periode te zitten waarin het leven even niet zo vanzelf gaat. Ik ben niet meer in die constante fix modus dat ik alle ongemakkelijke dingen meteen op moet lossen. Ik kan pijn aan. Ik ben veerkrachtig. En ik weet: hier zit mijn groei. Er wacht een nieuwe versie van mezelf aan de andere kant.
Ik laat mijn nieuwsgierigheid leidend zijn
Mijn nieuwsgierigheid leidend laten zijn is ook een heel belangrijke mindset shift geweest de afgelopen jaren. Ik had last van een hoop slachtoffer gedachten en zag veel dingen in het leven, mensen, situaties, opmerkingen, als een probleem, afwijzing, of aanval. Ze noemen dit ook wel een fixed mindset. Deze manier van leven en denken is behoorlijk zwaar en uitputtend. Op mijn innerlijke reis ontwikkelde ik langzaam een op groei gerichte mindset en begon ik mijn nieuwsgierigheid te gebruiken. Ik ging gedachten omdenken en mezelf andere vragen stellen. Wat kan ik hier van leren? Wat kan ik leren van deze persoon? Welke uitnodiging gaat hierin schuil? Wat wil het leven me duidelijk maken? Het feit dat dit keer op keer gebeurt: wat kan ik hieruit opmaken? Hoe voelt dit in mijn lichaam? Waar komt deze gedachte vandaan? Waarom raakt die persoon me zo? Kan ik dit herleiden naar vroeger? Ik ontdekte dat wanneer je op deze manier in het leven staat alles en iedereen een uitnodiging is om van te leren en door te groeien.
Ik kijk in de spiegel voor ik naar een ander wijs
Ik wijs niet meer naar een ander, nooit, en neem tegenwoordig mijn volle verantwoordelijkheid. Voor mijn gedrag, mijn keuzes, mijn gedachten, mijn leven. Dit betekent dat ik constant, de hele dag door, in de spiegel kijk. Ik stel mezelf de moeilijke vragen: wat zegt dit over mij? Wat is mijn aandeel hierin? Waar kan ik in verbeteren? Waar mag ik sorry voor zeggen? Wat kan ik mezelf aanrekenen? Welke keuzes heb ik gemaakt die tot dit resultaat hebben geleid? Waar mag ik mijn verantwoordelijkheid voor nemen? Wanneer je naar een ander wijst zet je niks in werking in jezelf. Door in de spiegel te kijken kan ik ik ook hier elke situatie weer aangrijpen om van te groeien, mezelf te verbeteren, door te helen. Dit voelt enorm krachtig.
Ik zie pijn, problemen, worstelingen en uitdagingen als een uitnodiging
Ik geloof dat het leven oprecht het allerbeste met me voorheeft en dat (veel) periodes, fasen of gebeurtenissen er zijn om me verder te brengen. Ik geloof dat ze een uitnodiging zijn. Een uitnodiging tot groei, tot een leven dat meer ‘mij’ is of meer vanzelf gaat. Elke tegenslag of moeilijkheid probeer ik op die manier te bekijken. Ik beeld me in dat het leven constant dingen tegen me zegt: je moet een andere richting op. Dit is niet jouw weg. Dit is niet jouw baan. Dit is niet jouw leven. Dit is niet jouw persoon. Jij hoort niet in deze relatie. Er is iets beters, mooiers. Het kan makkelijker. ‘Het leven’ wordt zo een belangrijk kompas. Het is aan mij om te luisteren.
Ik heb de controle in mijn leven
Als ‘slachtoffer’ zat ik de helft van mijn leven op de achterbank, toe te kijken hoe ik andere mensen mijn leven liet besturen. Inmiddels zit ik zelf achter het stuur en heb ík de controle in mijn leven. Mijn keuzes, mijn gedrag, waar ik mijn tijd aan besteedt, mijn gedachten, mijn acties, mijn aandacht, zijn dingen die ik allemaal kan controleren. Het leven overkomt mij niet volledig meer. Ik heb nu de touwtjes in handen. En ja, dat is spannend. Want ook als dingen niet zo gaan zoals ik me bedacht had of wanneer ik bijvoorbeeld gefaald heb moet ik mezelf verantwoordelijk houden. Maar aan de andere kant is deze manier van leven ook zo bevrijdend. Het is bevrijdend om je te beseffen: ik zit achter het stuur in mijn leven. Ik heb invloed. Ik kan dingen anders aanpakken. Het leven is tot op zekere hoogte maakbaar. Wil ik een ander resultaat dan moet ik dingen anders gaan doen.
Ik geloof niet meer dat mensen mij pijn kunnen doen of kunnen kwetsen
Ja, ik geloof dat mensen anders kunnen zijn dan ik verwacht dat ze zijn. Ik geloof dat mensen niet aan mijn (MIJN) verwachtingen kunnen voldoen waardoor ik vervolgens bepaalde emoties ervaar. Maar ik ben niet meer van mening dat mensen mij pijn doen of kwetsen. Ik geloof dat ik deels de controle heb over mijn emoties. Door de conclusies die ik trek, door mijn verwachtingen, door bepaalde gedachten die ik denk. Ik leef ook op dit gebied niet meer als een slachtoffer maar neem veelal de controle. Wil dit zeggen dat ik nooit meer teleurgesteld ben? Natuurlijk niet. Maar ik besef me steeds vaker dat mensen een aanleiding zijn en vrijwel nooit een oorzaak. Ze kunnen bijdragen aan een gevoel wat ik heb maar mij niet op een bepaalde manieren laten voelen. Die macht hebben ze niet. (Belangrijk: ik heb het hier niet over iemand fysiek pijn doen of uitschelden.)
Ik zie het innerlijk kind werk als een levenslang proces
Toen ik jaren terug begon met persoonlijke ontwikkeling was dat veelal omdat ik moest. Ik moest aan het werk. Er moest iets gebeuren. Ik moest bepaalde dingen veranderen, oplossen, fixen. Ik vroeg me in dat proces regelmatig af wanneer ik nou klaar was. Wanneer ik niet meer zo hard aan mezelf hoefde te werken maar ‘gewoon weer kon gaan leven’. Onderweg ontdekte ik een hoop dingen. Een daarvan is dat het innerlijk kind werk echt een levensstijl is, en geen tijdelijk proces. Het is nooit klaar. Er blijft altijd werk te doen. Het andere is dat er geen ‘gewoon leven’ bestaat. Aan jezelf werken is ‘gewoon leven’. Jezelf ontwikkelen, groeien, verbeteren, helen, leren, is ‘gewoon leven’. Door deze mindset heb ik absoluut geen haast, hoef ik niks meer op te lossen, werk ik niet meer toe naar een eindpunt dat niet bestaat. Ik ervaar plezier en voldoening in het proces op zich. Dat is een rijk gevoel.
Het veranderen van mijn mindset is uiteindelijk een van de redenen geweest waardoor ik in een aantal jaren zoveel innerlijk werk heb kunnen doen en het proces op zich heel anders ben gaan ervaren. Niet als een pijnlijk proces dat moet, maar als een bijzondere en verrijkende reis naar mezelf. Ook zorgt deze mindset er nu voor dat het leven zoveel makkelijker voelt, ik blijer en positiever in het leven sta, veel meer in control ben, mijn leven beter en meer mij is dan ik ooit had durven dromen. Geen verantwoordelijkheid nemen, doen alsof het leven je overkomt en vluchten voor moeilijke dingen klinkt misschien heel makkelijk maar zorgt uiteindelijk voor een behoorlijk zwaar en moeizaam leven.
Foto: Nynke Laagland
Toen ik startte met het innerlijk kind werk had ik net als veel mensen ontzettend veel negatieve (slachtoffer) gedachten. Het leven is vast tegen me, waarom gebeurt me dit toch telkens, waarom moet ik zoveel lijden, zo is het leven toch niet bedoeld, waarom gaat alles niet wat gemakkelijker? Ik gaf in die tijd anderen graag de schuld van al mijn issues, nam zelf weinig verantwoordelijkheid, ik zag overal problemen en kwam eigenlijk alleen in actie wanneer mijn worstelingen of uitdagingen veel te groot waren geworden en ik dus wel moest. Onderweg op mijn innerlijke reis ontdekte ik dat deze mindset en dit gedrag me niet ver zouden brengen en dat het helen van mijn innerlijke kind om een heel andere manier van denken vraagt. Dus ik ging aan de slag! Inmiddels zijn we jaren verder en sta ik totaal anders in het leven. In deze blog deel ik mijn mindset in mijn helingsproces (die ook zeker doorwerkt op andere gebieden in mijn leven).
Het leven is niet bedoeld om makkelijk te zijn
Jaren terug dacht ik ergens dat het leven min of meer vanzelf hoort te gaan en dat wanneer dat niet het geval is er iets mis is. Ik werd me bewust van deze overtuiging toen ik door een moeilijke tijd ging en flink aan het worstelen was met mezelf. Ik merkte dat ik me enorm verzette tegen de pijn, uitdagingen en problemen die aan de oppervlakte kwamen omdat ik ergens dacht dat het leven niet zo zou horen te gaan. Het verzetten maakte mijn proces nog zoveel zwaarder dan het eigenlijk was. In het helen van mijn innerlijke kind kom ik er de laatste jaren steeds meer achter dat niemand ons heeft beloofd dat het leven makkelijk zou zijn of vanzelf hoort te gaan, en dat wanneer je leven alleen maar makkelijk is je niet groeit, geen belangrijke lessen opdoet en geen veerkracht ontwikkelt. De groei zit in de pijn. In de moeilijke periodes. In de uitdagingen. In de verliezen. Het leven is niet bedoeld om makkelijk te zijn maar uitdagend en levendig. Het een kan niet zonder het ander. Toen ik stopte met mezelf verzetten en me overgaf aan wat was voelde mijn leven al zoveel lichter aan.
Ik hoef niet alles wat pijnlijk of oncomfortabel is meteen op te lossen
Ik heb een heel andere relatie met pijn gekregen de afgelopen jaren. Ging ik pijn en oncomfortabele dingen voorheen uit de weg en was ik altijd op de vlucht om maar niet te hoeven voelen, nu beweeg ik juist naar pijn toe. Naar fysieke pijn, groeipijn, maar ook naar emotionele pijn. Ik ben daarnaast op een punt waarop ik niet alles wat pijnlijk, ongemakkelijk of moeilijk is meteen hoef op te lossen of kwijt te raken. Ik vind het prima om ongemak te ervaren of hevige emoties te voelen. Ik vind het oké om een dag te hebben waarop ik me zwaar, leeg of neerslachtig voel. Ik vind het prima om in een periode te zitten waarin het leven even niet zo vanzelf gaat. Ik ben niet meer in die constante fix modus dat ik alle ongemakkelijke dingen meteen op moet lossen. Ik kan pijn aan. Ik ben veerkrachtig. En ik weet: hier zit mijn groei. Er wacht een nieuwe versie van mezelf aan de andere kant.
Ik laat mijn nieuwsgierigheid leidend zijn
Mijn nieuwsgierigheid leidend laten zijn is ook een heel belangrijke mindset shift geweest de afgelopen jaren. Ik had last van een hoop slachtoffer gedachten en zag veel dingen in het leven, mensen, situaties, opmerkingen, als een probleem, afwijzing, of aanval. Ze noemen dit ook wel een fixed mindset. Deze manier van leven en denken is behoorlijk zwaar en uitputtend. Op mijn innerlijke reis ontwikkelde ik langzaam een op groei gerichte mindset en begon ik mijn nieuwsgierigheid te gebruiken. Ik ging gedachten omdenken en mezelf andere vragen stellen. Wat kan ik hier van leren? Wat kan ik leren van deze persoon? Welke uitnodiging gaat hierin schuil? Wat wil het leven me duidelijk maken? Het feit dat dit keer op keer gebeurt: wat kan ik hieruit opmaken? Hoe voelt dit in mijn lichaam? Waar komt deze gedachte vandaan? Waarom raakt die persoon me zo? Kan ik dit herleiden naar vroeger? Ik ontdekte dat wanneer je op deze manier in het leven staat alles en iedereen een uitnodiging is om van te leren en door te groeien.
Ik kijk in de spiegel voor ik naar een ander wijs
Ik wijs niet meer naar een ander, nooit, en neem tegenwoordig mijn volle verantwoordelijkheid. Voor mijn gedrag, mijn keuzes, mijn gedachten, mijn leven. Dit betekent dat ik constant, de hele dag door, in de spiegel kijk. Ik stel mezelf de moeilijke vragen: wat zegt dit over mij? Wat is mijn aandeel hierin? Waar kan ik in verbeteren? Waar mag ik sorry voor zeggen? Wat kan ik mezelf aanrekenen? Welke keuzes heb ik gemaakt die tot dit resultaat hebben geleid? Waar mag ik mijn verantwoordelijkheid voor nemen? Wanneer je naar een ander wijst zet je niks in werking in jezelf. Door in de spiegel te kijken kan ik ik ook hier elke situatie weer aangrijpen om van te groeien, mezelf te verbeteren, door te helen. Dit voelt enorm krachtig.
Ik zie pijn, problemen, worstelingen en uitdagingen als een uitnodiging
Ik geloof dat het leven oprecht het allerbeste met me voorheeft en dat (veel) periodes, fasen of gebeurtenissen er zijn om me verder te brengen. Ik geloof dat ze een uitnodiging zijn. Een uitnodiging tot groei, tot een leven dat meer ‘mij’ is of meer vanzelf gaat. Elke tegenslag of moeilijkheid probeer ik op die manier te bekijken. Ik beeld me in dat het leven constant dingen tegen me zegt: je moet een andere richting op. Dit is niet jouw weg. Dit is niet jouw baan. Dit is niet jouw leven. Dit is niet jouw persoon. Jij hoort niet in deze relatie. Er is iets beters, mooiers. Het kan makkelijker. ‘Het leven’ wordt zo een belangrijk kompas. Het is aan mij om te luisteren.
Ik heb de controle in mijn leven
Als ‘slachtoffer’ zat ik de helft van mijn leven op de achterbank, toe te kijken hoe ik andere mensen mijn leven liet besturen. Inmiddels zit ik zelf achter het stuur en heb ík de controle in mijn leven. Mijn keuzes, mijn gedrag, waar ik mijn tijd aan besteedt, mijn gedachten, mijn acties, mijn aandacht, zijn dingen die ik allemaal kan controleren. Het leven overkomt mij niet volledig meer. Ik heb nu de touwtjes in handen. En ja, dat is spannend. Want ook als dingen niet zo gaan zoals ik me bedacht had of wanneer ik bijvoorbeeld gefaald heb moet ik mezelf verantwoordelijk houden. Maar aan de andere kant is deze manier van leven ook zo bevrijdend. Het is bevrijdend om je te beseffen: ik zit achter het stuur in mijn leven. Ik heb invloed. Ik kan dingen anders aanpakken. Het leven is tot op zekere hoogte maakbaar. Wil ik een ander resultaat dan moet ik dingen anders gaan doen.
Ik geloof niet meer dat mensen mij pijn kunnen doen of kunnen kwetsen
Ja, ik geloof dat mensen anders kunnen zijn dan ik verwacht dat ze zijn. Ik geloof dat mensen niet aan mijn (MIJN) verwachtingen kunnen voldoen waardoor ik vervolgens bepaalde emoties ervaar. Maar ik ben niet meer van mening dat mensen mij pijn doen of kwetsen. Ik geloof dat ik deels de controle heb over mijn emoties. Door de conclusies die ik trek, door mijn verwachtingen, door bepaalde gedachten die ik denk. Ik leef ook op dit gebied niet meer als een slachtoffer maar neem veelal de controle. Wil dit zeggen dat ik nooit meer teleurgesteld ben? Natuurlijk niet. Maar ik besef me steeds vaker dat mensen een aanleiding zijn en vrijwel nooit een oorzaak. Ze kunnen bijdragen aan een gevoel wat ik heb maar mij niet op een bepaalde manieren laten voelen. Die macht hebben ze niet. (Belangrijk: ik heb het hier niet over iemand fysiek pijn doen of uitschelden.)
Ik zie het innerlijk kind werk als een levenslang proces
Toen ik jaren terug begon met persoonlijke ontwikkeling was dat veelal omdat ik moest. Ik moest aan het werk. Er moest iets gebeuren. Ik moest bepaalde dingen veranderen, oplossen, fixen. Ik vroeg me in dat proces regelmatig af wanneer ik nou klaar was. Wanneer ik niet meer zo hard aan mezelf hoefde te werken maar ‘gewoon weer kon gaan leven’. Onderweg ontdekte ik een hoop dingen. Een daarvan is dat het innerlijk kind werk echt een levensstijl is, en geen tijdelijk proces. Het is nooit klaar. Er blijft altijd werk te doen. Het andere is dat er geen ‘gewoon leven’ bestaat. Aan jezelf werken is ‘gewoon leven’. Jezelf ontwikkelen, groeien, verbeteren, helen, leren, is ‘gewoon leven’. Door deze mindset heb ik absoluut geen haast, hoef ik niks meer op te lossen, werk ik niet meer toe naar een eindpunt dat niet bestaat. Ik ervaar plezier en voldoening in het proces op zich. Dat is een rijk gevoel.
Het veranderen van mijn mindset is uiteindelijk een van de redenen geweest waardoor ik in een aantal jaren zoveel innerlijk werk heb kunnen doen en het proces op zich heel anders ben gaan ervaren. Niet als een pijnlijk proces dat moet, maar als een bijzondere en verrijkende reis naar mezelf. Ook zorgt deze mindset er nu voor dat het leven zoveel makkelijker voelt, ik blijer en positiever in het leven sta, veel meer in control ben, mijn leven beter en meer mij is dan ik ooit had durven dromen. Geen verantwoordelijkheid nemen, doen alsof het leven je overkomt en vluchten voor moeilijke dingen klinkt misschien heel makkelijk maar zorgt uiteindelijk voor een behoorlijk zwaar en moeizaam leven.
Foto: Nynke Laagland
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment