Tweeëntwintig was ik, toen ik door het leven uitgenodigd werd om mijn zelfliefde proces aan te gaan. Ik wist al jaren dat er iets moest gebeuren. Ik was op de hoogte van de negatieve gedachten die ik over mezelf had, van het feit dat ik zo afhankelijk was van de buitenwereld om me goed te voelen (over mezelf), ik wist van mijn ongezonde patronen in werk en relaties om liefde en erkenning te ontvangen. Ik was me er allemaal bewust van. Maar ik had geen idee wat ik ermee moest. Welke stappen ik dan precies moest gaan zetten.

En toen kreeg ik een zware burn-out. Vijf jaar lang was ik lichamelijk en geestelijk al mijn grenzen over gegaan. Mijn lichaam wilde niet meer, mijn geest was in de war. Het was tijd om naar binnen te keren. Tijd voor een omslag. Tijd om mezelf eens in de spiegel te gaan aankijken. Mijn burn-out mondde uit in een depressie. Anderhalf jaar is mijn wereld ontzettend klein geweest. Ik was alles kwijtgeraakt, en durfde niemand meer onder ogen te komen. In die anderhalf jaar leerde ik daardoor mijn eigen gezelschap weer waarderen. Ik moest wel, want ik was alleen. Ik kwam er in die periode achter dat ik het goed kon hebben in mijn eentje, dat ik niet meer hoefde te vluchten voor alle levensvragen, nare gedachten, innerlijke conflicten, omdat ik het allemaal aankon. Ik leerde dat ik vooral door de buitenwereld aan het wankelen werd gebracht. Over wie ik was of wie mensen wilde dat ik zou zijn, over mijn levenskeuzes, over hoe ik eruit zag en waar ik volgens de wereld allemaal aan moest voldoen.

Mijn zelfliefde reis ging verder. Op een heel natuurlijke manier (en totaal niet uitgedacht) zette ik kleine stapjes. Na jaren strijd te hebben gevoerd met mijn lichaam, na meer dan tien jaar te hebben geworsteld met eten, was het tijd voor vrede. In mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik een passie in gezonde voeding en besloot ik volledig suiker (en troep)vrij te gaan leven en vooral te gaan luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft, wat het kan hebben en wat niet. Al die jaren waren mijn lijf en ik verwikkeld in een strijd. Ik voelde alleen maar haat wanneer ik in de spiegel keek. Ik was altijd op dieet. Ik zorgde niet goed voor mezelf. Alles veranderde toen ik die keuze maakte. Er kwam zoveel liefde vrij toen ik mijn lijf ging geven wat het echt nodig heeft. Brandstof. Voeding. Energie. En daarmee ook acceptatie en omarming. In dat proces was het opeens niet meer belangrijk hoe mijn lichaam eruit zag, mijn focus lag volledig op het innerlijke deel. Wat heb ik nodig? Waar wordt mijn lijf blij van? En zonder dat ik me er echt bewust van was veranderde mijn lichaam mee tot het helemaal mij was. Mijn blik werd zachter. Ik kon mezelf bekijken met andere ogen. Ik zag niet meer een omhulsel met allerlei imperfecties, maar een bron van leven.

Mijn ontdekkingstocht naar mezelf maakte veel in me los. Ik kwam er steeds meer achter wie ik ben, en wie vooral niet. Wat ik wel wil, en wat niet. Ik ontdekte dat ik al die jaren een leven had geleefd wat totaal niet het mijne was, alleen maar om ergens bij te horen en in te passen. Ik had de bevestiging van anderen nodig om te voelen dat ik er mocht zijn. Die bevestiging kreeg ik niet wanneer ik de keuzes maakte die ik diep van binnen wilde maken. Tot het moment dat ik intuïtief steeds sterker verbonden raakte met mezelf. Ik kon weer voelen wat ik moest doen, mijn ratio werd steeds minder belangrijk. En dus begon ik een nieuw leven. Ik gunde mezelf véél meer dan het leven wat ik in die tijd leefde. Meer plezier, meer joy, meer liefde, meer voldoening, meer uitdaging. Leven vanuit mijn passie en talenten (die ik nog moest gaan ontdekken). Ik verhuisde in mijn eentje naar de stad. Een nieuw boek, lege bladzijden. Niemand die me in een hokje duwt, zegt hoe ik moet leven of me beperkt in wie ik wil worden. Het was tijd om mijn eigen verhaal te gaan schrijven. Voor mezelf te kiezen. Ik wist dat ik beter verdiende. En dus was dit een stap vanuit de groeiende liefde voor mezelf.

De reis ging verder. Ik ontdekte verder. Waar ik goed in ben, waar mijn talenten liggen, wat mijn hart laat zingen. Nog meer loslaten wat ik niet wil, waar ik niet in tot mijn recht kom, en nog meer achterna wat me op laat bloeien. Ik begon met de blog, startte als ondernemer en leek steeds meer op mijn plek. In de wereld, in mezelf. Maar het leven vond het nog niet genoeg en wilde dat ik dieper ging. Een paar waardevolle spiegels kwamen in die jaren op mijn pad. Een ongezonde liefdesrelatie, waarin ik weer helemaal terugviel in de afhankelijke en minderwaardige versie van mezelf. Zakelijke conflicten die me aan het twijfelen brachten over mezelf, me kennis lieten maken met het concept grenzen. Ik mocht dan voor de buitenwereld mijn leven op de rit hebben, innerlijk was er nog genoeg te doen.

En ook die stap werd door het leven voor me geregisseerd. Ik werd letterlijk tot stilstand gebracht. Door een bloeding in mijn baarmoeder werd ik vier jaar geleden heel onverwacht met de dood en een hele hoop levensvragen geconfronteerd. Mijn lichaam was uitgeput en moest maanden herstellen. Maanden waarin ik weer helemaal teruggeworpen werd op mezelf. Een ongelofelijke diepe oude pijn van niet genoeg zijn, niet waardig zijn, niet geliefd zijn, overspoelde me in die periode. Ik wankelde. En toen zette ik zelf een stap. Ik regisseerde nu. Ergens in mijn binnenste voelde ik aan alles dat het tijd was om die allerdiepste pijnen uit mijn kindertijd in de ogen te gaan kijken. De pijnen die ervoor zorgden dat ik terugviel in oude, ongezonde afhankelijke patronen. De pijnen die ervoor zorgden dat ik bepaalde overtuigingen had over mezelf. Ik kon het thuis niet aan, en dus besloot ik dat de andere kant van de wereld een goede plek zou zijn.

En dat was het. Een hutje in Bali werd mijn helingsoord. Alles wat ik nodig had om terug te keren bij mezelf was daar aanwezig. Stilte. Mensen, spiegels, dingen die me aan vroeger deden herinneren, regen, heel veel regen. Ik heb gehuild, voor mijn gevoel soms wel dagen. Geschreven, tot er geen confronterende gedachten meer waren. Me overgegeven aan de pijn in mezelf, aan de eenzaamheid, de chaos, het op mezelf aangewezen zijn. Ik heb gekeken naar alles wat ik al jaren diep weggestopt had. En daarin vond ik uiteindelijk ook weer de kracht die ik voelde toen ik tweeëntwintig was en een burn-out had. Ik kan het aan. Ik heb mezelf en dat is genoeg.

Bali werd, voor mijn gevoel, het échte begin van mijn zelfliefde proces. Deze ervaring bracht me zoveel levenskracht en tegelijk ook zoveel innerlijke rust. Ik durfde weer op mezelf te vertrouwen. Terug thuis merkte ik aan alles dat er wat veranderd was in mij. Grenzen werden duidelijker, mijn zijn minder wankel, keuzes meer helder. Simpelweg omdat ik weer voelde: ik ben belangrijk. Ik doe ertoe. En daar ben ik naar gaan handelen. Ik ben me gaan verdiepen in grenzen, ik ben nog meer gaan kiezen voor mezelf, en nu zonder schuldgevoel. Mijn denkpatronen doorbreken was ook een belangrijke schakel in het proces. Door mezelf echt te gaan verdiepen in mijn gedachte patronen, patronen die daar al een hele tijd zitten en ooit gezaaid zijn door omstandigheden, voorvallen, opmerkingen en gebeurtenissen, kon ik gaan zien dat het meeste wat ik denk over mezelf niet de waarheid is. Nieuwe routines en gewoonten werden mijn houvast. Yoga, mediteren, schrijven, elke dag bewegen, mijn lichaam voeden, de natuur opzoeken en regelmatig gewoon even stil zijn. En elke stap die ik zette voor mij zorgde ervoor dat er meer liefde vrijkwam. Die vrijgekomen liefde zorgde voor nieuwe gewoonten: het voelde niet meer goed om mijn lichamelijke grenzen over te gaan, om mezelf constant te bekritiseren en naar beneden te halen, anderen te verkiezen boven mezelf. En dus transformeerde ik onbewust langzaam in mijn eigen cheerleader. Het lukte me vaker om te rusten en mijn lichaam te geven wat het nodig had. Wanneer er een slechte of kritische gedachte in me opkwam corrigeerde ik mezelf en zette ik er een liefdevolle gedachte tegenover. Ik ging mezelf complimentjes geven, en aanmoedigen wanneer ik dat nodig had. Daardoor ervoer ik dat ik steeds minder afhankelijk werd van de buitenwereld. Ik kon mezelf die liefde en support geven.

Ik ging (en ben nog steeds) op een spirituele reis. Een aantal waardevolle spiritual leaders hielpen en helpen me dagelijks om nog een laagje dieper te gaan. Mezelf te gaan zien en erkennen voor wie ik echt ben: liefde, goedheid. Echt een connectie te maken. Mijn ziel te voeden. Alles waar ik mezelf mee identificeer, gedachten, verleden, successen, los te laten. Acht jaar ben ik nu onderweg, op een reis die waarschijnlijk nooit echt ten einde gaat komen. En dat is ook goed. Ik ben gaan houden van het proces. Er is een basis die ervoor zorgt dat het niet erg is als ik af en toe wankel of terugval. Ik voel en weet dat ik altijd goed genoeg ben. Dat ik er mag zijn. Mijn imperfecties en vervelende eigenschappen er mogen zijn. Dat ik niet aan bepaalde voorwaarden hoef te voldoen. Dat ik mijn ruimte in mag nemen. Ik het waard ben om mijn mooiste leven te leiden en niet voor minder te gaan dan dat. En dat is heerlijk. Maar net als jij ben ik ook gewoon mens. Er zijn ook dingen aan mezelf die ik liever anders zou zien. Het lukt me nog niet om áltijd naar mijn lichaam te luisteren. Ik, mijn ego vooral, ben ook zo nu en dan nog steeds op zoek naar bevestiging buiten mij. Maar die basis, die is sterk, warm, liefdevol.



Foto: Puur by Dyana fotografie

Tweeëntwintig was ik, toen ik door het leven uitgenodigd werd om mijn zelfliefde proces aan te gaan. Ik wist al jaren dat er iets moest gebeuren. Ik was op de hoogte van de negatieve gedachten die ik over mezelf had, van het feit dat ik zo afhankelijk was van de buitenwereld om me goed te voelen (over mezelf), ik wist van mijn ongezonde patronen in werk en relaties om liefde en erkenning te ontvangen. Ik was me er allemaal bewust van. Maar ik had geen idee wat ik ermee moest. Welke stappen ik dan precies moest gaan zetten.

En toen kreeg ik een zware burn-out. Vijf jaar lang was ik lichamelijk en geestelijk al mijn grenzen over gegaan. Mijn lichaam wilde niet meer, mijn geest was in de war. Het was tijd om naar binnen te keren. Tijd voor een omslag. Tijd om mezelf eens in de spiegel te gaan aankijken. Mijn burn-out mondde uit in een depressie. Anderhalf jaar is mijn wereld ontzettend klein geweest. Ik was alles kwijtgeraakt, en durfde niemand meer onder ogen te komen. In die anderhalf jaar leerde ik daardoor mijn eigen gezelschap weer waarderen. Ik moest wel, want ik was alleen. Ik kwam er in die periode achter dat ik het goed kon hebben in mijn eentje, dat ik niet meer hoefde te vluchten voor alle levensvragen, nare gedachten, innerlijke conflicten, omdat ik het allemaal aankon. Ik leerde dat ik vooral door de buitenwereld aan het wankelen werd gebracht. Over wie ik was of wie mensen wilde dat ik zou zijn, over mijn levenskeuzes, over hoe ik eruit zag en waar ik volgens de wereld allemaal aan moest voldoen.

Mijn zelfliefde reis ging verder. Op een heel natuurlijke manier (en totaal niet uitgedacht) zette ik kleine stapjes. Na jaren strijd te hebben gevoerd met mijn lichaam, na meer dan tien jaar te hebben geworsteld met eten, was het tijd voor vrede. In mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik een passie in gezonde voeding en besloot ik volledig suiker (en troep)vrij te gaan leven en vooral te gaan luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft, wat het kan hebben en wat niet. Al die jaren waren mijn lijf en ik verwikkeld in een strijd. Ik voelde alleen maar haat wanneer ik in de spiegel keek. Ik was altijd op dieet. Ik zorgde niet goed voor mezelf. Alles veranderde toen ik die keuze maakte. Er kwam zoveel liefde vrij toen ik mijn lijf ging geven wat het echt nodig heeft. Brandstof. Voeding. Energie. En daarmee ook acceptatie en omarming. In dat proces was het opeens niet meer belangrijk hoe mijn lichaam eruit zag, mijn focus lag volledig op het innerlijke deel. Wat heb ik nodig? Waar wordt mijn lijf blij van? En zonder dat ik me er echt bewust van was veranderde mijn lichaam mee tot het helemaal mij was. Mijn blik werd zachter. Ik kon mezelf bekijken met andere ogen. Ik zag niet meer een omhulsel met allerlei imperfecties, maar een bron van leven.

Mijn ontdekkingstocht naar mezelf maakte veel in me los. Ik kwam er steeds meer achter wie ik ben, en wie vooral niet. Wat ik wel wil, en wat niet. Ik ontdekte dat ik al die jaren een leven had geleefd wat totaal niet het mijne was, alleen maar om ergens bij te horen en in te passen. Ik had de bevestiging van anderen nodig om te voelen dat ik er mocht zijn. Die bevestiging kreeg ik niet wanneer ik de keuzes maakte die ik diep van binnen wilde maken. Tot het moment dat ik intuïtief steeds sterker verbonden raakte met mezelf. Ik kon weer voelen wat ik moest doen, mijn ratio werd steeds minder belangrijk. En dus begon ik een nieuw leven. Ik gunde mezelf véél meer dan het leven wat ik in die tijd leefde. Meer plezier, meer joy, meer liefde, meer voldoening, meer uitdaging. Leven vanuit mijn passie en talenten (die ik nog moest gaan ontdekken). Ik verhuisde in mijn eentje naar de stad. Een nieuw boek, lege bladzijden. Niemand die me in een hokje duwt, zegt hoe ik moet leven of me beperkt in wie ik wil worden. Het was tijd om mijn eigen verhaal te gaan schrijven. Voor mezelf te kiezen. Ik wist dat ik beter verdiende. En dus was dit een stap vanuit de groeiende liefde voor mezelf.

De reis ging verder. Ik ontdekte verder. Waar ik goed in ben, waar mijn talenten liggen, wat mijn hart laat zingen. Nog meer loslaten wat ik niet wil, waar ik niet in tot mijn recht kom, en nog meer achterna wat me op laat bloeien. Ik begon met de blog, startte als ondernemer en leek steeds meer op mijn plek. In de wereld, in mezelf. Maar het leven vond het nog niet genoeg en wilde dat ik dieper ging. Een paar waardevolle spiegels kwamen in die jaren op mijn pad. Een ongezonde liefdesrelatie, waarin ik weer helemaal terugviel in de afhankelijke en minderwaardige versie van mezelf. Zakelijke conflicten die me aan het twijfelen brachten over mezelf, me kennis lieten maken met het concept grenzen. Ik mocht dan voor de buitenwereld mijn leven op de rit hebben, innerlijk was er nog genoeg te doen.

En ook die stap werd door het leven voor me geregisseerd. Ik werd letterlijk tot stilstand gebracht. Door een bloeding in mijn baarmoeder werd ik vier jaar geleden heel onverwacht met de dood en een hele hoop levensvragen geconfronteerd. Mijn lichaam was uitgeput en moest maanden herstellen. Maanden waarin ik weer helemaal teruggeworpen werd op mezelf. Een ongelofelijke diepe oude pijn van niet genoeg zijn, niet waardig zijn, niet geliefd zijn, overspoelde me in die periode. Ik wankelde. En toen zette ik zelf een stap. Ik regisseerde nu. Ergens in mijn binnenste voelde ik aan alles dat het tijd was om die allerdiepste pijnen uit mijn kindertijd in de ogen te gaan kijken. De pijnen die ervoor zorgden dat ik terugviel in oude, ongezonde afhankelijke patronen. De pijnen die ervoor zorgden dat ik bepaalde overtuigingen had over mezelf. Ik kon het thuis niet aan, en dus besloot ik dat de andere kant van de wereld een goede plek zou zijn.

En dat was het. Een hutje in Bali werd mijn helingsoord. Alles wat ik nodig had om terug te keren bij mezelf was daar aanwezig. Stilte. Mensen, spiegels, dingen die me aan vroeger deden herinneren, regen, heel veel regen. Ik heb gehuild, voor mijn gevoel soms wel dagen. Geschreven, tot er geen confronterende gedachten meer waren. Me overgegeven aan de pijn in mezelf, aan de eenzaamheid, de chaos, het op mezelf aangewezen zijn. Ik heb gekeken naar alles wat ik al jaren diep weggestopt had. En daarin vond ik uiteindelijk ook weer de kracht die ik voelde toen ik tweeëntwintig was en een burn-out had. Ik kan het aan. Ik heb mezelf en dat is genoeg.

Bali werd, voor mijn gevoel, het échte begin van mijn zelfliefde proces. Deze ervaring bracht me zoveel levenskracht en tegelijk ook zoveel innerlijke rust. Ik durfde weer op mezelf te vertrouwen. Terug thuis merkte ik aan alles dat er wat veranderd was in mij. Grenzen werden duidelijker, mijn zijn minder wankel, keuzes meer helder. Simpelweg omdat ik weer voelde: ik ben belangrijk. Ik doe ertoe. En daar ben ik naar gaan handelen. Ik ben me gaan verdiepen in grenzen, ik ben nog meer gaan kiezen voor mezelf, en nu zonder schuldgevoel. Mijn denkpatronen doorbreken was ook een belangrijke schakel in het proces. Door mezelf echt te gaan verdiepen in mijn gedachte patronen, patronen die daar al een hele tijd zitten en ooit gezaaid zijn door omstandigheden, voorvallen, opmerkingen en gebeurtenissen, kon ik gaan zien dat het meeste wat ik denk over mezelf niet de waarheid is. Nieuwe routines en gewoonten werden mijn houvast. Yoga, mediteren, schrijven, elke dag bewegen, mijn lichaam voeden, de natuur opzoeken en regelmatig gewoon even stil zijn. En elke stap die ik zette voor mij zorgde ervoor dat er meer liefde vrijkwam. Die vrijgekomen liefde zorgde voor nieuwe gewoonten: het voelde niet meer goed om mijn lichamelijke grenzen over te gaan, om mezelf constant te bekritiseren en naar beneden te halen, anderen te verkiezen boven mezelf. En dus transformeerde ik onbewust langzaam in mijn eigen cheerleader. Het lukte me vaker om te rusten en mijn lichaam te geven wat het nodig had. Wanneer er een slechte of kritische gedachte in me opkwam corrigeerde ik mezelf en zette ik er een liefdevolle gedachte tegenover. Ik ging mezelf complimentjes geven, en aanmoedigen wanneer ik dat nodig had. Daardoor ervoer ik dat ik steeds minder afhankelijk werd van de buitenwereld. Ik kon mezelf die liefde en support geven.

Ik ging (en ben nog steeds) op een spirituele reis. Een aantal waardevolle spiritual leaders hielpen en helpen me dagelijks om nog een laagje dieper te gaan. Mezelf te gaan zien en erkennen voor wie ik echt ben: liefde, goedheid. Echt een connectie te maken. Mijn ziel te voeden. Alles waar ik mezelf mee identificeer, gedachten, verleden, successen, los te laten. Acht jaar ben ik nu onderweg, op een reis die waarschijnlijk nooit echt ten einde gaat komen. En dat is ook goed. Ik ben gaan houden van het proces. Er is een basis die ervoor zorgt dat het niet erg is als ik af en toe wankel of terugval. Ik voel en weet dat ik altijd goed genoeg ben. Dat ik er mag zijn. Mijn imperfecties en vervelende eigenschappen er mogen zijn. Dat ik niet aan bepaalde voorwaarden hoef te voldoen. Dat ik mijn ruimte in mag nemen. Ik het waard ben om mijn mooiste leven te leiden en niet voor minder te gaan dan dat. En dat is heerlijk. Maar net als jij ben ik ook gewoon mens. Er zijn ook dingen aan mezelf die ik liever anders zou zien. Het lukt me nog niet om áltijd naar mijn lichaam te luisteren. Ik, mijn ego vooral, ben ook zo nu en dan nog steeds op zoek naar bevestiging buiten mij. Maar die basis, die is sterk, warm, liefdevol.



Foto: Puur by Dyana fotografie