fbpx

Blogs

Praten met je ouders over vroeger: zo doe je dat

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Praten met je ouders over vroeger kan ontzettend helend zijn. Je innerlijke kind wordt op zo’n moment echt gezien en gehoord en krijgt een stem. Uitspreken wat je al die jaren hebt gedacht en gevoeld, hebt opgekropt, zal zorgen voor een gevoel van opluchting en verlichting, rust in jezelf. Jezelf uitspreken geeft kracht en zelfvertrouwen. Maar wanneer ben je klaar voor een gesprek? Wat ga je zeggen? Waar moet je rekening mee houden? Ik geef je wat tips en tools in deze blog!

Wanneer ben je er klaar voor om te praten met je ouders over vroeger?

Het is niet aan te raden om een gesprek met je ouders over je kindertijd aan het begin van je helingsproces te voeren. Het is belangrijk dat je eerst een periode gaat doorwerken, doorvoelen, helen. Je wilt zo’n gesprek niet voeren wanneer je midden in je diepste pijnen zit, maar wanneer deze pijnen zachtere randjes hebben gekregen en iets meer leefbaar voor je zijn geworden. Wanneer je al een tijdje aan je ontwikkeling werkt, het je lukt om vanuit (iets meer) compassie naar je ouders te kijken. Ben je in therapie dan kun je in overleg met je therapeut beslissen of je klaar bent voor een gesprek met je ouders.

Wat ook belangrijk is is dat je jezelf afvraagt of jij sterk genoeg bent om bij jezelf te blijven tijdens een gesprek, wat de reactie van je ouders op jouw ervaringen ook zal zijn. Ze kunnen boos worden, in huilen uitbarsten, je realiteit ontkennen, je beschuldigen, een slachtofferrol aannemen. Kun je dit aan en kun je hier als emotioneel volwassen persoon op reageren en mee omgaan? Kun je jezelf vervolgens geven wat je nodig hebt en er voor je innerlijke kind zijn? (Geen schaamte wanneer je dat op dit moment nog niet lukt! Wees hierin echt eerlijk naar jezelf.) Heb je steun en support in je omgeving voor na het gesprek? Vragen die je jezelf zeker moet stellen.

De volgende vraag is of je ouders emotioneel voldoende ontwikkeld zijn om met jou in gesprek te gaan over vroeger. Hebben jullie niet veel ‘echte’ gesprekken, wordt er niet vaak over moeilijke of pijnlijke dingen gesproken thuis, worden conflicten niet op een volwassen manier uitgepraat, dan moet je misschien wel concluderen dat je ouders op dit moment niet in staat zijn om een gesprek te voeren over je kindertijd, hoe jammer dat ook voor jou is.

Waar moet je rekening mee houden?

Het is belangrijk dat je zo min mogelijk verwachtingen hebt van je ouders in het gesprek. Dit zal alleen maar zorgen voor teleurstelling. De uitkomst van het gesprek is niet eens echt belangrijk, het feit dat je de moed hebt om jezelf uit te spreken, dat is je overwinning.

Je moet er rekening mee houden dat de relatie die je hebt met je ouders niet meer hetzelfde zal zijn na jullie gesprek, zelfs wanneer het gesprek voor je gevoel prima gegaan is.

Je ouders zullen waarschijnlijk een heel scala aan emoties ervaren, in hun gewonde kind schieten. Hun eerste reactie zal waarschijnlijk niet de beste reactie zijn. Probeer hier ook begrip voor te hebben en geef ze vervolgens de tijd en ruimte om het gesprek te laten bezinken.

Het gesprek wat je aangaat met je ouders over vroeger kan ook invloed hebben op de relatie die je hebt met je broers/zussen. Het kan zijn dat je broers/zussen partij kiezen voor je ouders, dat ze boos op je worden omdat je de harmonie van de familie uit balans brengt, ze kunnen getriggerd worden door jouw ervaringen en herinneringen (en er misschien nog niet klaar voor zijn om hun eigen verleden aan te gaan).

Wat zeg je tijdens zo’n gesprek?

Wanneer je ouders bereid zijn om te praten over vroeger dan is het belangrijk dat je jezelf voorbereid op dit gesprek. Bedenk je rustig wat je zou willen zeggen tegen hen en schrijf dit vervolgens uit. Weten wat je globaal gaat zeggen en wat belangrijk voor je is om uit te spreken zal rust geven en voor meer zelfvertrouwen zorgen!

Vervolgens is het belangrijk dat je je afvraagt hoe jij deze informatie vervolgens zelf zou willen ontvangen. Hoe kun je zeggen wat je wilt zeggen op een manier die je ouders kunnen ontvangen? Hoe zou je willen dat jouw kinderen dit met je zouden bespreken? Wat je gaat bespreken zal pijnlijk zijn voor je ouders. Realiseer je dat de keuze van je woorden heel veel invloed heeft op het verloop van het gesprek. De manier waarop je dingen brengt kan echt een belangrijk verschil maken. Je kunt voor jezelf staan, je ervaringen delen én met compassie en begrip je woorden brengen (daarom is het ook zo belangrijk dat je het gesprek niet aangaat wanneer je pijn nog te rauw is, je kunt je dan al snel verliezen).

Het doel van een gesprek met je ouders is niet om hen verwijten te gaan maken, je pijn op hen af te reageren, bevestiging van hen te krijgen, of erkenning dat wat jij zo beleefd hebt de waarheid is. Je doel is om hen rustig te vertellen over jouw kindertijd ervaringen. Je doel is uitspreken hoe je je hebt gevoeld, wat je gemist hebt, wat je moeilijk vond, waar je nu mee worstelt. Jouw (met de nadruk op jouw) ervaringen delen. Probeer daarom tijdens het gesprek zoveel mogelijk vanuit ‘ik’ te praten. Het zijn jouw ervaringen en herinneringen. Je ouders zullen andere herinneringen hebben als jij (dat wil niet zeggen dat jouw ervaringen niet waar zijn!).

Vind je een officieel gesprek nog te spannend dan kun je ook op een meer speelse manier je kindertijd bij je ouders ter sprake brengen en kijken hoe zij hierop reageren. Is hun reactie open en merk je dat ze het prima vinden om over het verleden te praten, dat ze kunnen ‘incasseren’, dan kun je op deze manier je ouders delen in je ervaringen, hen vragen stellen. Deze aanpak kan je ook helpen om langzaam toe te groeien naar het voeren van een ‘echt’ gesprek. Voorbeelden:

He mam, toen ik 15 was heb ik me een tijdje zo eenzaam gevoeld… ik moest daar deze week nog aan denken…

Deze week gebeurde er dit en dat raakte me zo. Ik snapte niet zo goed waarom maar nu weet ik dat het me deed herinneren aan vroeger…

Ik heb deze week weer therapie gehad en daar hebben we dit… besproken/is dit naar boven gekomen…

Wat als je ouders niet bereid zijn om te praten over vroeger?

Dan is dat voor jou heel jammer (en pijnlijk, frustrerend). Weet dit: je hebt je ouders niet nodig in je helingsproces. Je hebt geen goedkeuring nodig, je hebt geen bevestiging nodig, je hebt niet perse antwoorden nodig (soms kan dat helpend zijn, dat wel). Zijn ze niet bereid of in staat om te praten over je kindertijd dan is een brief schrijven een goed (en ook heel helend) alternatief. (Je kunt zelf beslissen of je deze brief daadwerkelijk verstuurt of niet).

Foto: Unsplash

Praten met je ouders over vroeger kan ontzettend helend zijn. Je innerlijke kind wordt op zo’n moment echt gezien en gehoord en krijgt een stem. Uitspreken wat je al die jaren hebt gedacht en gevoeld, hebt opgekropt, zal zorgen voor een gevoel van opluchting en verlichting, rust in jezelf. Jezelf uitspreken geeft kracht en zelfvertrouwen. Maar wanneer ben je klaar voor een gesprek? Wat ga je zeggen? Waar moet je rekening mee houden? Ik geef je wat tips en tools in deze blog!

Wanneer ben je er klaar voor om te praten met je ouders over vroeger?

Het is niet aan te raden om een gesprek met je ouders over je kindertijd aan het begin van je helingsproces te voeren. Het is belangrijk dat je eerst een periode gaat doorwerken, doorvoelen, helen. Je wilt zo’n gesprek niet voeren wanneer je midden in je diepste pijnen zit, maar wanneer deze pijnen zachtere randjes hebben gekregen en iets meer leefbaar voor je zijn geworden. Wanneer je al een tijdje aan je ontwikkeling werkt, het je lukt om vanuit (iets meer) compassie naar je ouders te kijken. Ben je in therapie dan kun je in overleg met je therapeut beslissen of je klaar bent voor een gesprek met je ouders.

Wat ook belangrijk is is dat je jezelf afvraagt of jij sterk genoeg bent om bij jezelf te blijven tijdens een gesprek, wat de reactie van je ouders op jouw ervaringen ook zal zijn. Ze kunnen boos worden, in huilen uitbarsten, je realiteit ontkennen, je beschuldigen, een slachtofferrol aannemen. Kun je dit aan en kun je hier als emotioneel volwassen persoon op reageren en mee omgaan? Kun je jezelf vervolgens geven wat je nodig hebt en er voor je innerlijke kind zijn? (Geen schaamte wanneer je dat op dit moment nog niet lukt! Wees hierin echt eerlijk naar jezelf.) Heb je steun en support in je omgeving voor na het gesprek? Vragen die je jezelf zeker moet stellen.

De volgende vraag is of je ouders emotioneel voldoende ontwikkeld zijn om met jou in gesprek te gaan over vroeger. Hebben jullie niet veel ‘echte’ gesprekken, wordt er niet vaak over moeilijke of pijnlijke dingen gesproken thuis, worden conflicten niet op een volwassen manier uitgepraat, dan moet je misschien wel concluderen dat je ouders op dit moment niet in staat zijn om een gesprek te voeren over je kindertijd, hoe jammer dat ook voor jou is.

Waar moet je rekening mee houden?

Het is belangrijk dat je zo min mogelijk verwachtingen hebt van je ouders in het gesprek. Dit zal alleen maar zorgen voor teleurstelling. De uitkomst van het gesprek is niet eens echt belangrijk, het feit dat je de moed hebt om jezelf uit te spreken, dat is je overwinning.

Je moet er rekening mee houden dat de relatie die je hebt met je ouders niet meer hetzelfde zal zijn na jullie gesprek, zelfs wanneer het gesprek voor je gevoel prima gegaan is.

Je ouders zullen waarschijnlijk een heel scala aan emoties ervaren, in hun gewonde kind schieten. Hun eerste reactie zal waarschijnlijk niet de beste reactie zijn. Probeer hier ook begrip voor te hebben en geef ze vervolgens de tijd en ruimte om het gesprek te laten bezinken.

Het gesprek wat je aangaat met je ouders over vroeger kan ook invloed hebben op de relatie die je hebt met je broers/zussen. Het kan zijn dat je broers/zussen partij kiezen voor je ouders, dat ze boos op je worden omdat je de harmonie van de familie uit balans brengt, ze kunnen getriggerd worden door jouw ervaringen en herinneringen (en er misschien nog niet klaar voor zijn om hun eigen verleden aan te gaan).

Wat zeg je tijdens zo’n gesprek?

Wanneer je ouders bereid zijn om te praten over vroeger dan is het belangrijk dat je jezelf voorbereid op dit gesprek. Bedenk je rustig wat je zou willen zeggen tegen hen en schrijf dit vervolgens uit. Weten wat je globaal gaat zeggen en wat belangrijk voor je is om uit te spreken zal rust geven en voor meer zelfvertrouwen zorgen!

Vervolgens is het belangrijk dat je je afvraagt hoe jij deze informatie vervolgens zelf zou willen ontvangen. Hoe kun je zeggen wat je wilt zeggen op een manier die je ouders kunnen ontvangen? Hoe zou je willen dat jouw kinderen dit met je zouden bespreken? Wat je gaat bespreken zal pijnlijk zijn voor je ouders. Realiseer je dat de keuze van je woorden heel veel invloed heeft op het verloop van het gesprek. De manier waarop je dingen brengt kan echt een belangrijk verschil maken. Je kunt voor jezelf staan, je ervaringen delen én met compassie en begrip je woorden brengen (daarom is het ook zo belangrijk dat je het gesprek niet aangaat wanneer je pijn nog te rauw is, je kunt je dan al snel verliezen).

Het doel van een gesprek met je ouders is niet om hen verwijten te gaan maken, je pijn op hen af te reageren, bevestiging van hen te krijgen, of erkenning dat wat jij zo beleefd hebt de waarheid is. Je doel is om hen rustig te vertellen over jouw kindertijd ervaringen. Je doel is uitspreken hoe je je hebt gevoeld, wat je gemist hebt, wat je moeilijk vond, waar je nu mee worstelt. Jouw (met de nadruk op jouw) ervaringen delen. Probeer daarom tijdens het gesprek zoveel mogelijk vanuit ‘ik’ te praten. Het zijn jouw ervaringen en herinneringen. Je ouders zullen andere herinneringen hebben als jij (dat wil niet zeggen dat jouw ervaringen niet waar zijn!).

Vind je een officieel gesprek nog te spannend dan kun je ook op een meer speelse manier je kindertijd bij je ouders ter sprake brengen en kijken hoe zij hierop reageren. Is hun reactie open en merk je dat ze het prima vinden om over het verleden te praten, dat ze kunnen ‘incasseren’, dan kun je op deze manier je ouders delen in je ervaringen, hen vragen stellen. Deze aanpak kan je ook helpen om langzaam toe te groeien naar het voeren van een ‘echt’ gesprek. Voorbeelden:

He mam, toen ik 15 was heb ik me een tijdje zo eenzaam gevoeld… ik moest daar deze week nog aan denken…

Deze week gebeurde er dit en dat raakte me zo. Ik snapte niet zo goed waarom maar nu weet ik dat het me deed herinneren aan vroeger…

Ik heb deze week weer therapie gehad en daar hebben we dit… besproken/is dit naar boven gekomen…

Wat als je ouders niet bereid zijn om te praten over vroeger?

Dan is dat voor jou heel jammer (en pijnlijk, frustrerend). Weet dit: je hebt je ouders niet nodig in je helingsproces. Je hebt geen goedkeuring nodig, je hebt geen bevestiging nodig, je hebt niet perse antwoorden nodig (soms kan dat helpend zijn, dat wel). Zijn ze niet bereid of in staat om te praten over je kindertijd dan is een brief schrijven een goed (en ook heel helend) alternatief. (Je kunt zelf beslissen of je deze brief daadwerkelijk verstuurt of niet).

Foto: Unsplash

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!