Are you happy in this modern world?

Or do you need more, is there something else you searching for?

Deze zin komt keihard bij me binnen en opent warempel zomaar een van die luikjes in mijn binnenste die blijkbaar op dit moment daglicht verdient. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Een beklemd gevoel rond mijn hart. Talloze emoties die me opeens enorm overvallen.

Lopend door het park op weg naar huis probeer ik na te gaan wat me nou precies zo raakte. Ik ben altijd wel zo’n meisje geweest dat op zoek is naar meer. Naar echte verdieping. Naar zingeving. Ik blijf graag in beweging, hou van verandering. En ja, ik heb ook regelmatig moeite met het ‘moderne leven’. Gevoelsmatig word ik door die zin weer even geconfronteerd met dat stukje, wat al jaren een soort van topic is. Opeens flitst er al wandelend een herinnering voorbij. Ik zie herfst, vallende blaadjes, een fijn zonnetje, een bankje en het water. Tranen rollen over mijn wangen onder mijn zonnebril vandaan, ik doe geen poging ze weg te vegen.

Als ik thuis ben voel ik aan alles dat ik dit aandacht moet gaan geven. Dit luikje vraagt om verdieping. Ik ga geen afleiding zoeken, het niet wegstoppen, en ook niet vluchten. Ik wil hier meer van weten. Even geen werk, niemand bellen, niks delen, niet doen alsof ik niks voel. Aandacht. Dat heeft het nodig. Dit voelt voor mij oprecht als een mooie doorbraak. Ik ben ‘blij’ zoveel te kunnen voelen. Soms lijkt het namelijk alsof er niks meer broeit onder die oppervlakte, is er tijden alleen maar een ‘neutrale’ staat’, en beangstigd die neutrale staat me juist, omdat ik helemaal niet neutraal wíl zijn. Ik heb de laatste jaren zo geleerd op mezelf te zijn, sterk te zijn, en me ook soms weleens teveel te beschermen tegen ‘invloeden van buitenaf’, dat het bij me van binnen soms té stabiel is naar mijn zin.

Dus ik ga er met liefde mee zitten.

De eerste dagen voelt het alsof een storm mijn binnenste overhoop haalt. Ik voel me dof en huil sinds tijden, niet omdat ik ongelukkig ben, soms zijn het zelfs ‘warme’ tranen vanuit liefde, maar omdat er iets heel erg veel aandacht vraagt waar ik op dat moment nog niet bij kan. Nog niet kan ontleden. Tranen omdat ik even niet bestand ben tegen zoveel geweld.

Er valt me in die eerste dagen ook iets op: mijn vluchtgedrag. Telkens betrap ik me erop naar afleiding te willen zoeken. Even iemand te bellen, toch gaan werken, niet willen wandelen maar naar iets ‘passiefs’ verlangen. Door het bewust zijn hiervan ben ik het telkens voor, en kies ik voor wat ik denk dat op dat moment goed voor me is, maar het maakt me er wel enorm van bewust dat dit de grootste oorzaak is waarom de mens nog maar weinig echt tot zichzelf komt. Tot zijn eigen kern. Het niet willen voelen en het ego wat ons voor alles wil behoeden, zorgt er eigenlijk voor dat we vrijwel altijd kiezen voor afleiding, en nooit voor aandacht naar binnen. Want dat is lastig, confronterend en vaak enorm pijnlijk. Maar ook: verbindend, liefdevol, en warm.

Want dat is wat ik ervaar wanneer ik die afleidingsfase voorbij ben en in de ontspanning van het met mezelf zijn terecht kom. Ik wandel door het bos, warm me aan de zon, neem een massage om meer in mijn lijf te komen, ik mediteer trouw meerdere keren per dag, schrijf veel. Ik voel en wroet, verbaas en verwonder me, ik lach en ik huil. En elk moment van oprechte aandacht zak ik meer en meer in mijn lichaam. Ik ben in verbinding met mezelf. Ik kom in diepere lagen terecht, simpelweg omdat ik niet vlucht. Omdat ik gewoon ga zitten. Luisteren, naar al die rare en vreemde gedachten. Voelen wat mijn hart me nou precies wil zeggen. Ik durf zelfs te antwoorden op de vraag waar ik deze blog mee begon.

En opeens blijken mijn rottige gevoelens dus niet mijn vijand, maar een uitnodiging tot. Elke dag worden ze zachter, die emoties, maar word ik ook zachter. Ik leer ermee op weg te gaan, in plaats ze uit de weg te gaan, en na een aantal dagen zorgt dat voor een doorbraak. Ik kom er gaandeweg achter dat ik iets aan het loslaten ben wat ik al een hele tijd vasthield. Iets wat misschien ook wel die verandering die ik wilde maken in de weg stond. Er is weer ruimte.

Het leven zit vol met dit soort momenten, dagen. In ieders leven. Hoelang je onderweg bent maakt dan niet uit. Zelfs als je denkt helemaal ‘opgeschoond’ te zijn, geen ballast meer te hebben, komt er wel weer iets boven borrelen. En dat is oké. Dat is leven. Laagjes afpellen heeft niks met ongelukkig zijn te maken, maar wel met aan de slag gaan met wat zich aandient. Het is een uitnodiging om je blik van buiten naar binnen te richten, en je verder te verdiepen.

En hoe mooi en symbolisch is dat in de herfst. Waar de knisperende blaadjes onder je voeten je eraan herinneren dat er dingen losgelaten mogen worden, maar ook dat de natuur ook niet altijd bloeit, niet altijd naar buiten gericht is, maar ook periodes van bezinning en reflectie nodig heeft.

Met aandacht naar binnen of afleiding zoeken in alles buiten jou. Kies jij bewust?

Foto: Puur by Dyana fotografie

Are you happy in this modern world?

Or do you need more, is there something else you searching for?

Deze zin komt keihard bij me binnen en opent warempel zomaar een van die luikjes in mijn binnenste die blijkbaar op dit moment daglicht verdient. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Een beklemd gevoel rond mijn hart. Talloze emoties die me opeens enorm overvallen.

Lopend door het park op weg naar huis probeer ik na te gaan wat me nou precies zo raakte. Ik ben altijd wel zo’n meisje geweest dat op zoek is naar meer. Naar echte verdieping. Naar zingeving. Ik blijf graag in beweging, hou van verandering. En ja, ik heb ook regelmatig moeite met het ‘moderne leven’. Gevoelsmatig word ik door die zin weer even geconfronteerd met dat stukje, wat al jaren een soort van topic is. Opeens flitst er al wandelend een herinnering voorbij. Ik zie herfst, vallende blaadjes, een fijn zonnetje, een bankje en het water. Tranen rollen over mijn wangen onder mijn zonnebril vandaan, ik doe geen poging ze weg te vegen.

Als ik thuis ben voel ik aan alles dat ik dit aandacht moet gaan geven. Dit luikje vraagt om verdieping. Ik ga geen afleiding zoeken, het niet wegstoppen, en ook niet vluchten. Ik wil hier meer van weten. Even geen werk, niemand bellen, niks delen, niet doen alsof ik niks voel. Aandacht. Dat heeft het nodig. Dit voelt voor mij oprecht als een mooie doorbraak. Ik ben ‘blij’ zoveel te kunnen voelen. Soms lijkt het namelijk alsof er niks meer broeit onder die oppervlakte, is er tijden alleen maar een ‘neutrale’ staat’, en beangstigd die neutrale staat me juist, omdat ik helemaal niet neutraal wíl zijn. Ik heb de laatste jaren zo geleerd op mezelf te zijn, sterk te zijn, en me ook soms weleens teveel te beschermen tegen ‘invloeden van buitenaf’, dat het bij me van binnen soms té stabiel is naar mijn zin.

Dus ik ga er met liefde mee zitten.

De eerste dagen voelt het alsof een storm mijn binnenste overhoop haalt. Ik voel me dof en huil sinds tijden, niet omdat ik ongelukkig ben, soms zijn het zelfs ‘warme’ tranen vanuit liefde, maar omdat er iets heel erg veel aandacht vraagt waar ik op dat moment nog niet bij kan. Nog niet kan ontleden. Tranen omdat ik even niet bestand ben tegen zoveel geweld.

Er valt me in die eerste dagen ook iets op: mijn vluchtgedrag. Telkens betrap ik me erop naar afleiding te willen zoeken. Even iemand te bellen, toch gaan werken, niet willen wandelen maar naar iets ‘passiefs’ verlangen. Door het bewust zijn hiervan ben ik het telkens voor, en kies ik voor wat ik denk dat op dat moment goed voor me is, maar het maakt me er wel enorm van bewust dat dit de grootste oorzaak is waarom de mens nog maar weinig echt tot zichzelf komt. Tot zijn eigen kern. Het niet willen voelen en het ego wat ons voor alles wil behoeden, zorgt er eigenlijk voor dat we vrijwel altijd kiezen voor afleiding, en nooit voor aandacht naar binnen. Want dat is lastig, confronterend en vaak enorm pijnlijk. Maar ook: verbindend, liefdevol, en warm.

Want dat is wat ik ervaar wanneer ik die afleidingsfase voorbij ben en in de ontspanning van het met mezelf zijn terecht kom. Ik wandel door het bos, warm me aan de zon, neem een massage om meer in mijn lijf te komen, ik mediteer trouw meerdere keren per dag, schrijf veel. Ik voel en wroet, verbaas en verwonder me, ik lach en ik huil. En elk moment van oprechte aandacht zak ik meer en meer in mijn lichaam. Ik ben in verbinding met mezelf. Ik kom in diepere lagen terecht, simpelweg omdat ik niet vlucht. Omdat ik gewoon ga zitten. Luisteren, naar al die rare en vreemde gedachten. Voelen wat mijn hart me nou precies wil zeggen. Ik durf zelfs te antwoorden op de vraag waar ik deze blog mee begon.

En opeens blijken mijn rottige gevoelens dus niet mijn vijand, maar een uitnodiging tot. Elke dag worden ze zachter, die emoties, maar word ik ook zachter. Ik leer ermee op weg te gaan, in plaats ze uit de weg te gaan, en na een aantal dagen zorgt dat voor een doorbraak. Ik kom er gaandeweg achter dat ik iets aan het loslaten ben wat ik al een hele tijd vasthield. Iets wat misschien ook wel die verandering die ik wilde maken in de weg stond. Er is weer ruimte.

Het leven zit vol met dit soort momenten, dagen. In ieders leven. Hoelang je onderweg bent maakt dan niet uit. Zelfs als je denkt helemaal ‘opgeschoond’ te zijn, geen ballast meer te hebben, komt er wel weer iets boven borrelen. En dat is oké. Dat is leven. Laagjes afpellen heeft niks met ongelukkig zijn te maken, maar wel met aan de slag gaan met wat zich aandient. Het is een uitnodiging om je blik van buiten naar binnen te richten, en je verder te verdiepen.

En hoe mooi en symbolisch is dat in de herfst. Waar de knisperende blaadjes onder je voeten je eraan herinneren dat er dingen losgelaten mogen worden, maar ook dat de natuur ook niet altijd bloeit, niet altijd naar buiten gericht is, maar ook periodes van bezinning en reflectie nodig heeft.

Met aandacht naar binnen of afleiding zoeken in alles buiten jou. Kies jij bewust?

Foto: Puur by Dyana fotografie