fbpx

Droomdoeners

Tessa van den Haak

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Tessa leverde na mijn 5 vragen via de mail mij dit kant en klare verhaal af. Ik heb van het begin tot het eind zitten lezen met een glimlach. Dit is hoe je werk moet zijn. Every damn day. Dankjewel Tessa voor deze mooie inspiratie!

Mijn naam is Tessa van den Haak, ik ben 30 lentes jong en getrouwd met Nick, woonachtig in Haarlem, maar kom oorspronkelijk uit de Domstad. Ik loop ontzettend graag hard, probeer daarnaast te wennen aan crossfit, houd ontzettend van lekker en gezond eten en bloggen. Voor mijn nooit saaie job pendel ik tussen Haarlem en Rotterdam. Daar ben ik werkzaam als projectleider in het Wereldmuseum en ik verzorg daar ook de marketing en communicatie zowel voor het museumgedeelte als events- en restauranttak.

Toen ik in 2004 startte met mijn studie Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht was de sky the limit. Met die studie kon je alles worden wat je maar wilde; je had immers die academische achtergrond! Je kon terecht bij de grootste banken, minister-president worden en noem maar op. Op het VWO had ik een lijst met 15 opleidingen die me ontzettend leuk leken. Dat varieerde van Literatuurwetenschap, tot Italiaans, Spaans, Nederlands. Ik koos Geschiedenis omdat dat nog zo breed was en ik dan een fijne basis had.

Eenmaal in 2008 was dat uitzicht al een stuk minder zonnig en ik besloot ook nog eens mijn hart te volgen en een Master Antieke Cultuur te doen. Het bracht me op de mooiste plekken, ook al tijdens mijn bachelor: Athene, Rome, Los Angeles en ik genoot ervan. And then what? Ik zag het niet zitten te promoveren en vier jaar lang met een specifiek onderwerp bezig te zijn en koos voor nog een jaar extra studie: Cultureel Erfgoed, ook aan de UU. Het was precies de brug naar de praktijk die ik zocht. Letterlijk, want in mijn laatste maanden liep ik stage in het Wereldmuseum. Wel op een heel andere afdeling, namelijk Educatie, maar nuttig zou later blijken.

Afgestudeerd en wel wist ik zelf nog niet zo goed welke kant ik nu eigenlijk op zou moeten. Ik had altijd gezegd dat ik juffrouw wilde worden, maar nog een master doen en dan nog niet weten hoe en wat leek me geen heilzame route. Ook wilde ik altijd al in een museum werken. Dat leek me wel wat. Maar tja, in 2010 was de hele culturele sector geen veelbelovende. In mijn eerste jaar na afstuderen werkte ik daarom op de klantenservice van de NS en me een slag in de rondte als vrijwilliger. Naast mijn studie werkte ik altijd al en daar heb ik nooit spijt van gehad. Dan bedoel ik niet vanwege het geld, maar vanwege de ervaring. Er was nog zoveel meer te doen dan elke dag in de bieb inchecken voor het volgende tentamen.

Op een ontzettend saaie grijze donderdagmiddag in maart werd ik gebeld. Of ik nog een baan zocht? En zo ja, dan waren ze nog op zoek naar iemand voor de functie van projectcoördinator tentoonstellingen bij het Wereldmuseum. Voor ik het wist, was ik op gesprek geweest en stapte ik op 15 april 2010 in die functie het kantoor binnen. Wow! Op dat moment werkten we nog met bijna veertig mensen bij het museum en moest ik echt from scratch beginnen. Natuurlijk wist ik van de zijlijn wel wat het inhield om een tentoonstelling te maken, maar die kar trekken? Dat was andere koek.

Maar ik vond het heerlijke koek. Ik was en ben nog steeds in mijn element. Ik vind het heerlijk om samen te werken met een team, iets moois te maken en daarbij als basis mijn opleiding te kunnen gebruiken. Toen we na een reorganisatie met nog maar negen man door konden, kreeg ik er een mooi aantal verantwoordelijkheden bij en vijf jaar later mag ik mezelf projectleider noemen voor alle projecten van het museum en verzorg ik de marketing, communicatie en PR voor zowel het museum, ons restaurant en afdeling events. We maken met een kleine club niet alleen een tentoonstelling, maar ook magazines, websites en educatief materiaal.

Als projectleider ben je altijd bezig met lijstjes, planningen, ben je coach en leider, moet je knopen doorhakken en verantwoording afleggen over de realisatie, leg je contacten en ben je vaak het visitekaartje van het museum. Door zowel mijn opleiding als ervaring ben ik inmiddels gewend om altijd boven het project te staan. Mijn collega’s weten zelf het beste hoe je specialistische taken moet oplossen, het is mijn taak om het grotere plaatje in de gaten te houden. Ik hoop dat mijn collega’s zullen zeggen dat ik zowel achter ze aan zit als het moet en er deadlines naderen, maar we het onderling ook ontzettend gezellig hebben. Ik vind het zo belangrijk dat de sfeer goed is, dat je kritisch op elkaar kunt zijn als het nodig is en bij een opening met een grote glimlach kan proosten op het mooie project. Dat zijn de dingen die me ultiem gelukkig maken. Een ander voorbeeld is wanneer je maanden met elkaar hard gewerkt hebt en er dan een magazine (of 10.000) op de mat valt waar je zo trots op kunt zijn, of als de directeur een website opent waar hij niet over uit kan omdat hij er zo tevreden over is. Dan maakt het niet uit dat je ‘s morgens om half zes de laptop aanzette, en je op Koningsdag de feestjes moest skippen.

Werk is, zoals Willemijn zelf al noemde, een belangrijk onderdeel van identiteit. Of je nu wil of niet. Bij een eerste ontmoeting vraagt iedereen altijd wat je doet. Ik merk zelf dat de reacties ontzettend variëren. Als er mensen bij zijn die totaal niet in die culturele wereld zitten dan hebben ze echt geen idee waar je je dag mee vol kunt maken. Ik geef dan altijd maar concrete voorbeelden. Anderen vinden het juist mateloos interessant, die wereld van de kunsten! Persoonlijk vind ik het niet echt belangrijk wat iemand doet, als je maar heel gelukkig bent met hetgeen je mag doen, als je er blij van wordt als je ‘s morgens op staat. Uiteindelijk is dat, at the end of the day, waar het allemaal om gaat.

Momenteel werk ik aan twee nieuwe websites waar ik mijn liefde voor cultuur en eten mooi kwijt kan. Ik vind het een ontzettende uitdaging om daar verder mee te gaan en waar mogelijk te kunnen inspireren. Er zijn nog tal van mooie projecten die ik graag eens zou willen begeleiden, nog tal van mogelijkheden qua marketing en communicatie. Dus eigenlijk is er niet heel veel veranderd sinds 2004. The sky is nog steeds the limit. Aan de bak dus. 😃

Tessa leverde na mijn 5 vragen via de mail mij dit kant en klare verhaal af. Ik heb van het begin tot het eind zitten lezen met een glimlach. Dit is hoe je werk moet zijn. Every damn day. Dankjewel Tessa voor deze mooie inspiratie!

Mijn naam is Tessa van den Haak, ik ben 30 lentes jong en getrouwd met Nick, woonachtig in Haarlem, maar kom oorspronkelijk uit de Domstad. Ik loop ontzettend graag hard, probeer daarnaast te wennen aan crossfit, houd ontzettend van lekker en gezond eten en bloggen. Voor mijn nooit saaie job pendel ik tussen Haarlem en Rotterdam. Daar ben ik werkzaam als projectleider in het Wereldmuseum en ik verzorg daar ook de marketing en communicatie zowel voor het museumgedeelte als events- en restauranttak.

Toen ik in 2004 startte met mijn studie Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht was de sky the limit. Met die studie kon je alles worden wat je maar wilde; je had immers die academische achtergrond! Je kon terecht bij de grootste banken, minister-president worden en noem maar op. Op het VWO had ik een lijst met 15 opleidingen die me ontzettend leuk leken. Dat varieerde van Literatuurwetenschap, tot Italiaans, Spaans, Nederlands. Ik koos Geschiedenis omdat dat nog zo breed was en ik dan een fijne basis had.

Eenmaal in 2008 was dat uitzicht al een stuk minder zonnig en ik besloot ook nog eens mijn hart te volgen en een Master Antieke Cultuur te doen. Het bracht me op de mooiste plekken, ook al tijdens mijn bachelor: Athene, Rome, Los Angeles en ik genoot ervan. And then what? Ik zag het niet zitten te promoveren en vier jaar lang met een specifiek onderwerp bezig te zijn en koos voor nog een jaar extra studie: Cultureel Erfgoed, ook aan de UU. Het was precies de brug naar de praktijk die ik zocht. Letterlijk, want in mijn laatste maanden liep ik stage in het Wereldmuseum. Wel op een heel andere afdeling, namelijk Educatie, maar nuttig zou later blijken.

Afgestudeerd en wel wist ik zelf nog niet zo goed welke kant ik nu eigenlijk op zou moeten. Ik had altijd gezegd dat ik juffrouw wilde worden, maar nog een master doen en dan nog niet weten hoe en wat leek me geen heilzame route. Ook wilde ik altijd al in een museum werken. Dat leek me wel wat. Maar tja, in 2010 was de hele culturele sector geen veelbelovende. In mijn eerste jaar na afstuderen werkte ik daarom op de klantenservice van de NS en me een slag in de rondte als vrijwilliger. Naast mijn studie werkte ik altijd al en daar heb ik nooit spijt van gehad. Dan bedoel ik niet vanwege het geld, maar vanwege de ervaring. Er was nog zoveel meer te doen dan elke dag in de bieb inchecken voor het volgende tentamen.

Op een ontzettend saaie grijze donderdagmiddag in maart werd ik gebeld. Of ik nog een baan zocht? En zo ja, dan waren ze nog op zoek naar iemand voor de functie van projectcoördinator tentoonstellingen bij het Wereldmuseum. Voor ik het wist, was ik op gesprek geweest en stapte ik op 15 april 2010 in die functie het kantoor binnen. Wow! Op dat moment werkten we nog met bijna veertig mensen bij het museum en moest ik echt from scratch beginnen. Natuurlijk wist ik van de zijlijn wel wat het inhield om een tentoonstelling te maken, maar die kar trekken? Dat was andere koek.

Maar ik vond het heerlijke koek. Ik was en ben nog steeds in mijn element. Ik vind het heerlijk om samen te werken met een team, iets moois te maken en daarbij als basis mijn opleiding te kunnen gebruiken. Toen we na een reorganisatie met nog maar negen man door konden, kreeg ik er een mooi aantal verantwoordelijkheden bij en vijf jaar later mag ik mezelf projectleider noemen voor alle projecten van het museum en verzorg ik de marketing, communicatie en PR voor zowel het museum, ons restaurant en afdeling events. We maken met een kleine club niet alleen een tentoonstelling, maar ook magazines, websites en educatief materiaal.

Als projectleider ben je altijd bezig met lijstjes, planningen, ben je coach en leider, moet je knopen doorhakken en verantwoording afleggen over de realisatie, leg je contacten en ben je vaak het visitekaartje van het museum. Door zowel mijn opleiding als ervaring ben ik inmiddels gewend om altijd boven het project te staan. Mijn collega’s weten zelf het beste hoe je specialistische taken moet oplossen, het is mijn taak om het grotere plaatje in de gaten te houden. Ik hoop dat mijn collega’s zullen zeggen dat ik zowel achter ze aan zit als het moet en er deadlines naderen, maar we het onderling ook ontzettend gezellig hebben. Ik vind het zo belangrijk dat de sfeer goed is, dat je kritisch op elkaar kunt zijn als het nodig is en bij een opening met een grote glimlach kan proosten op het mooie project. Dat zijn de dingen die me ultiem gelukkig maken. Een ander voorbeeld is wanneer je maanden met elkaar hard gewerkt hebt en er dan een magazine (of 10.000) op de mat valt waar je zo trots op kunt zijn, of als de directeur een website opent waar hij niet over uit kan omdat hij er zo tevreden over is. Dan maakt het niet uit dat je ‘s morgens om half zes de laptop aanzette, en je op Koningsdag de feestjes moest skippen.

Werk is, zoals Willemijn zelf al noemde, een belangrijk onderdeel van identiteit. Of je nu wil of niet. Bij een eerste ontmoeting vraagt iedereen altijd wat je doet. Ik merk zelf dat de reacties ontzettend variëren. Als er mensen bij zijn die totaal niet in die culturele wereld zitten dan hebben ze echt geen idee waar je je dag mee vol kunt maken. Ik geef dan altijd maar concrete voorbeelden. Anderen vinden het juist mateloos interessant, die wereld van de kunsten! Persoonlijk vind ik het niet echt belangrijk wat iemand doet, als je maar heel gelukkig bent met hetgeen je mag doen, als je er blij van wordt als je ‘s morgens op staat. Uiteindelijk is dat, at the end of the day, waar het allemaal om gaat.

Momenteel werk ik aan twee nieuwe websites waar ik mijn liefde voor cultuur en eten mooi kwijt kan. Ik vind het een ontzettende uitdaging om daar verder mee te gaan en waar mogelijk te kunnen inspireren. Er zijn nog tal van mooie projecten die ik graag eens zou willen begeleiden, nog tal van mogelijkheden qua marketing en communicatie. Dus eigenlijk is er niet heel veel veranderd sinds 2004. The sky is nog steeds the limit. Aan de bak dus. 😃

+ show Comments

- Hide Comments

add a comment

De blog van Lief voor je Leif is een plek waar je uren kunt lezen over zelfliefde en het innerlijk kind werk, maar ook over groei in het algemeen. Waar je geïnspireerd en aangemoedigd wordt, herkenning kunt lezen, tips en tools kunt opdoen, en waar ik je enthousiast hoop te maken voor zelfontwikkeling! Veel leesplezier!

hi!welkom!

Categorieën

zoeken

Ochtendmens, sportgek, lacht graag, houdt van mensen, zichzelf uitdagen, koffie en echte gesprekken.

Willemijn.
Coach. Schrijfster. Levensgenieter.

7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blog voor Lief voor je Leif. Toen nog als hobby, ik wilde graag iets van mezelf delen met de wereld. Inmiddels staan er +400 blogs online en draait deze plek allang niet meer om mij maar veelal om jou. Het is een platform geworden waar je uren kunt lezen en altijd weer met een goed (of beter) gevoel vandaan gaat. Waar je inspiratie maar ook tips en tools kunt opdoen, herkenning kunt lezen, waar je je gezien en gehoord voelt en aangemoedigd wordt in welk proces je dan ook zit. Nog steeds kan ik intens blij worden van het schrijven van een blog vanuit pure inspiratie. Dit zal ik dan ook zeker blijven doen!

Meer over mij!