Vanaf dat ik ben begonnen met werken (17 jaar) droom ik van iets voor mezelf. Omdat ik ambitieus, eigengereid en ondernemend ben. Omdat ik te hard werk, teveel uren maak en iets teveel van mezelf in een bedrijf stop om echt die waardering en voldoening te voelen. Die jaren in verschillende functies hebben me uiteindelijk ontwikkeld als mens. Ik heb mijn droombaan gehad, ik heb geleerd, ontdekt en tegen heel veel dingen aan mogen lopen. Ik heb bereikt en gevierd. Het heeft me op dit punt gebracht: ik weet precies waar ik goed in ben en waarin niet,  waar mijn kracht ligt en wat mijn valkuilen zijn.  Dus je zou denken dat nu de tijd is om te springen. Maar hoe voel je dat dit het juiste moment is?

Lief voor je Leif was stap 1. Ook één van mijn dromen, helemaal van mij en meteen hét bewijs hoeveel energie je dat kan geven. Alle dingen die je plaatst, die je bouwt, die je verzint, dat is op je eigen conto. Dat maakt je verlangen naar meer. Elke nacht die je doorhaalt(met het bouwen van de website waren dat er veeeel) breekt je niet af, die geeft je het gevoel dat je leeft en dat je aan iets heel moois bezig bent. Ik ben trots op het feit dat ik daar écht voor gegaan ben. Ik heb nooit getwijfeld over dit alles, ik was alleen maar heel erg overtuigd dat het zou worden zoals ík het zou willen. Dat het me de energie zou opleveren waar ik op hoopte.  En ik wil meer van dit, veel meer. Ik hoef niet rijk te worden, ik wil leven, leven voor wat mij drijft, wat mij boeit en waardoor ik stuiter van de energie. Ik weet heel goed wat te doen, wat ik wil, maar de sprong, ik stel hem telkens uit.

Mijn leven bestaat in heel veel dingen alleen maar uit keuzes op gevoel. Ik heb risico’s genomen aan de lopende band. Banen opgezegd zonder iets nieuws te hebben, vaste contracten verlaten voor een onzekere proeftijd en alleen verhuisd naar de grote stad. De belangrijkste keuze die binnen in mij al jarenlang schreeuwt stop ik het liefste diep weg. En waarom? Ik weet het niet. Is het de onzekerheid? En wat is onzekerheid dan eigenlijk? Is een fulltime baan dan wel zo zeker? Een fulltime baan is hoe het hoort, het past in een plaatje maar heeft op zich weinig met zekerheid te maken. De enige zekerheid die het me geeft is dat ik er minder voldoening uithaal dan dat ik iets voor mezelf begin. De kans van slagen: ben ik overtuigd van mijn eigen kunnen? JA. Waarom denk ik dan überhaupt aan het feit dat het kan mislukken?  Is het mijn wispelturigheid? Ik ben een halve hippie, altijd op zoek naar meer en een absolute dromer. Maar ik ben ook enorm toegewijd, ga altijd voor 1000% ergens voor en geef nooit op.  Wanneer ik dit alles tegen elkaar afgewogen heb begint het testen. Ik word op de proef gesteld. Krijg functies aangeboden en samenwerkingen worden geopperd. Dingen waar mijn gevoel vaak helemaal niet achter staat, waar ik veel flashback momentjes bij krijg en mijn hoofd dreunt dat ik dan weer in dezelfde fouten verval. Toch is het op zo’n moment heel menselijk om voor dat veilige te kiezen. Om in loondienst te gaan of met iemand iets samen te gaan doen. Dus lig ik nachten wakker, bel ik urenlang met het thuisfront en praat ik met de mensen om me heen die belangrijk voor me zijn, gewoon om maar even die bevestiging te horen: ”lieve Wil, je kan dit echt, vertrouw op wat je hart je vertelt.” Het geloof is er, maar is het nu echt mijn tijd? Mijn hoofd zit vol met wolkjes van twijfel, maar het mooie aan dit proces vind ik uiteindelijk dat ik erdoor groei. Dat ik nog dichter bij mijn gevoel kom en meer vertrouwen krijg zodat ik volgende stappen met een gerust hart kan nemen.

Keep you posted.

Liefs

Vanaf dat ik ben begonnen met werken (17 jaar) droom ik van iets voor mezelf. Omdat ik ambitieus, eigengereid en ondernemend ben. Omdat ik te hard werk, teveel uren maak en iets teveel van mezelf in een bedrijf stop om echt die waardering en voldoening te voelen. Die jaren in verschillende functies hebben me uiteindelijk ontwikkeld als mens. Ik heb mijn droombaan gehad, ik heb geleerd, ontdekt en tegen heel veel dingen aan mogen lopen. Ik heb bereikt en gevierd. Het heeft me op dit punt gebracht: ik weet precies waar ik goed in ben en waarin niet,  waar mijn kracht ligt en wat mijn valkuilen zijn.  Dus je zou denken dat nu de tijd is om te springen. Maar hoe voel je dat dit het juiste moment is?

Lief voor je Leif was stap 1. Ook één van mijn dromen, helemaal van mij en meteen hét bewijs hoeveel energie je dat kan geven. Alle dingen die je plaatst, die je bouwt, die je verzint, dat is op je eigen conto. Dat maakt je verlangen naar meer. Elke nacht die je doorhaalt(met het bouwen van de website waren dat er veeeel) breekt je niet af, die geeft je het gevoel dat je leeft en dat je aan iets heel moois bezig bent. Ik ben trots op het feit dat ik daar écht voor gegaan ben. Ik heb nooit getwijfeld over dit alles, ik was alleen maar heel erg overtuigd dat het zou worden zoals ík het zou willen. Dat het me de energie zou opleveren waar ik op hoopte.  En ik wil meer van dit, veel meer. Ik hoef niet rijk te worden, ik wil leven, leven voor wat mij drijft, wat mij boeit en waardoor ik stuiter van de energie. Ik weet heel goed wat te doen, wat ik wil, maar de sprong, ik stel hem telkens uit.

Mijn leven bestaat in heel veel dingen alleen maar uit keuzes op gevoel. Ik heb risico’s genomen aan de lopende band. Banen opgezegd zonder iets nieuws te hebben, vaste contracten verlaten voor een onzekere proeftijd en alleen verhuisd naar de grote stad. De belangrijkste keuze die binnen in mij al jarenlang schreeuwt stop ik het liefste diep weg. En waarom? Ik weet het niet. Is het de onzekerheid? En wat is onzekerheid dan eigenlijk? Is een fulltime baan dan wel zo zeker? Een fulltime baan is hoe het hoort, het past in een plaatje maar heeft op zich weinig met zekerheid te maken. De enige zekerheid die het me geeft is dat ik er minder voldoening uithaal dan dat ik iets voor mezelf begin. De kans van slagen: ben ik overtuigd van mijn eigen kunnen? JA. Waarom denk ik dan überhaupt aan het feit dat het kan mislukken?  Is het mijn wispelturigheid? Ik ben een halve hippie, altijd op zoek naar meer en een absolute dromer. Maar ik ben ook enorm toegewijd, ga altijd voor 1000% ergens voor en geef nooit op.  Wanneer ik dit alles tegen elkaar afgewogen heb begint het testen. Ik word op de proef gesteld. Krijg functies aangeboden en samenwerkingen worden geopperd. Dingen waar mijn gevoel vaak helemaal niet achter staat, waar ik veel flashback momentjes bij krijg en mijn hoofd dreunt dat ik dan weer in dezelfde fouten verval. Toch is het op zo’n moment heel menselijk om voor dat veilige te kiezen. Om in loondienst te gaan of met iemand iets samen te gaan doen. Dus lig ik nachten wakker, bel ik urenlang met het thuisfront en praat ik met de mensen om me heen die belangrijk voor me zijn, gewoon om maar even die bevestiging te horen: ”lieve Wil, je kan dit echt, vertrouw op wat je hart je vertelt.” Het geloof is er, maar is het nu echt mijn tijd? Mijn hoofd zit vol met wolkjes van twijfel, maar het mooie aan dit proces vind ik uiteindelijk dat ik erdoor groei. Dat ik nog dichter bij mijn gevoel kom en meer vertrouwen krijg zodat ik volgende stappen met een gerust hart kan nemen.

Keep you posted.

Liefs