Lief voor je Leif gets personal. Want het is heel leuk om blogjes te lezen van inspirerende vrouwen, om lekkere recepten voorbij te zien komen of onze blije video’s, maar niet alles is wat het lijkt. Achter de blog gaan échte mensen schuil, met ieder hun eigen worstelingen. Daarom een persoonlijke blog van mij, Willemijn.

Lief voor je Leif, als ik eerlijk ben dan is mijn lijf me over het algemeen niet heel dankbaar. Echt heel lief voor mijn lijf ben ik namelijk de laatste jaren gewoon nooit echt geweest. Ik was streng en obsessief. Heel veel sporten en heel erg gezond eten. Niet weinig eten, maar wel heel strikt. Totdat ik verhuisde naar de grote stad, en mijn eetpatroon wat losser werd. Veel terrasjes, uit eten en avondjes uit. Ik genoot van alles, maar mijn lichaam genoot niet mee. Dat was alleen groenvoer gewend, en stribbelde dagelijks tegen.

Toen ik afgelopen zomer mijn droombaan vond in de gezondheidsbranche viel alles op z’n plek. Ik vond een gezonde balans en een eetpatroon waarbij ik me prettig voelde. Of toch niet? Ik wilde niet meer uit eten omdat mijn lijf niet goed reageerde op gluten, drankjes dronk ik ook niet want ik kreeg hoofdpijn van de suikers, en zo was er altijd wat. Gewoon omdat ik een té lange tijd beperkt had gegeten, was er op een bepaald moment maar weinig wat ik nog kon verdragen. En dat was niet het enige: ik werkte veel teveel, at te weinig door alle drukte en balanceerde op het randje van uitputting.

Aan die periode kwam in januari een eind toen mijn contract niet verlengd werd. En weer zette ik mezelf niet op nummer 1. Ik sliep niet en kreeg van ellende geen hap door mijn keel. Geestelijk stond ik ook niet stil bij wat voor ingrijpends er gebeurd was, ik wilde alleen maar door. Door, voor wie eigenlijk? Om mezelf te bewijzen? Dat ik het allemaal wel kon? Ik flanste voor de blog het ene recept na het andere in elkaar, probeerde er wel wat van te eten, maar het leek of mijn maag vol zat met stenen. Ik sportte trouw, maar voedde mijn lichaam absoluut niet. ‘s middags om 4 uur dacht ik vaak voor het eerst aan eten. Mijn lijf is van slag en het wordt tijd dat ik er weer voor ga zorgen. Lief voor je Leif is mijn houvast. Ik wil goed voor mezelf zorgen, niet alleen in de vorm van voeding, maar ook door meer rust te nemen en niet altijd maar door te blijven gaan. Ik neem jullie mee op die reis. Op weg naar meer balans.

Liefs

Lief voor je Leif gets personal. Want het is heel leuk om blogjes te lezen van inspirerende vrouwen, om lekkere recepten voorbij te zien komen of onze blije video’s, maar niet alles is wat het lijkt. Achter de blog gaan échte mensen schuil, met ieder hun eigen worstelingen. Daarom een persoonlijke blog van mij, Willemijn.

Lief voor je Leif, als ik eerlijk ben dan is mijn lijf me over het algemeen niet heel dankbaar. Echt heel lief voor mijn lijf ben ik namelijk de laatste jaren gewoon nooit echt geweest. Ik was streng en obsessief. Heel veel sporten en heel erg gezond eten. Niet weinig eten, maar wel heel strikt. Totdat ik verhuisde naar de grote stad, en mijn eetpatroon wat losser werd. Veel terrasjes, uit eten en avondjes uit. Ik genoot van alles, maar mijn lichaam genoot niet mee. Dat was alleen groenvoer gewend, en stribbelde dagelijks tegen.

Toen ik afgelopen zomer mijn droombaan vond in de gezondheidsbranche viel alles op z’n plek. Ik vond een gezonde balans en een eetpatroon waarbij ik me prettig voelde. Of toch niet? Ik wilde niet meer uit eten omdat mijn lijf niet goed reageerde op gluten, drankjes dronk ik ook niet want ik kreeg hoofdpijn van de suikers, en zo was er altijd wat. Gewoon omdat ik een té lange tijd beperkt had gegeten, was er op een bepaald moment maar weinig wat ik nog kon verdragen. En dat was niet het enige: ik werkte veel teveel, at te weinig door alle drukte en balanceerde op het randje van uitputting.

Aan die periode kwam in januari een eind toen mijn contract niet verlengd werd. En weer zette ik mezelf niet op nummer 1. Ik sliep niet en kreeg van ellende geen hap door mijn keel. Geestelijk stond ik ook niet stil bij wat voor ingrijpends er gebeurd was, ik wilde alleen maar door. Door, voor wie eigenlijk? Om mezelf te bewijzen? Dat ik het allemaal wel kon? Ik flanste voor de blog het ene recept na het andere in elkaar, probeerde er wel wat van te eten, maar het leek of mijn maag vol zat met stenen. Ik sportte trouw, maar voedde mijn lichaam absoluut niet. ‘s middags om 4 uur dacht ik vaak voor het eerst aan eten. Mijn lijf is van slag en het wordt tijd dat ik er weer voor ga zorgen. Lief voor je Leif is mijn houvast. Ik wil goed voor mezelf zorgen, niet alleen in de vorm van voeding, maar ook door meer rust te nemen en niet altijd maar door te blijven gaan. Ik neem jullie mee op die reis. Op weg naar meer balans.

Liefs