Gek hoe een mens zich soms zo kan verzetten tegen stilstand. Tegen rust, stilte en aanschouwen. Terwijl dat volgens mij is wat we zo nodig hebben. Om gewoon te kunnen zien dat alles wat we verlangen, al bestaat. In welke vorm dan ook. Dat we beter in staat zijn te reflecteren, en ons realiseren dat sommige situaties goed zijn zoals ze zijn. Dat er niks meer nodig is. Niet groter, beter, of mooier. Dat het bij onszelf ligt. Dat wij die zachtere blik nodig hebben om het leven vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken en daarin het geluk kunnen ervaren.

Ik luisterde vorige week een podcast waarin Lou Niestadt te gast was. Die podcast luisterde ik voor de tweede keer in een paar maanden, gewoon om hem nog eens binnen te laten komen. Lou is een enorm energiek mens. Ze is illustrator, ondernemer en vooral levensgenieter. En ze vertelde met enorme passie over het geluk zien in de sleur van alledag. Over het stoppen met streven, maar gewoon eens te kijken wat je allemaal al wél hebt en daar dan intens van kunnen genieten. Zodat je niet telkens op zoek hoeft, maar gewoon tevreden bent met wat er is.

Precies de shift die ik op dit moment zo erg aan het beleven ben. Nu ik tijdelijk even wat minder werk om wat meer tot mezelf te komen en mijn batterij weer op te laden, bekijk ik mijn leven vanuit een heel andere bril. Die strenge bril die ik de afgelopen tijd ophad, maakte me een soort van blind besef ik me nu. Ik had het afgelopen half jaar besloten om eens echt ‘serieus’ met mijn onderneming aan de slag te gaan, en stortte me in de wereld van podcasts, ondernemersboeken, webinars en businesscoaches. In het begin groeide ik elke dag en vond ik het supergaaf om mezelf qua mindset echt stappen te zien maken. Tot ik in de gaten kreeg dat dat groeien zo’n druk op mijn schouders legde. Ik kon het zelf niet meer bijbenen. Er was altijd wel iets wat aan me trok. Ik was er nog lang niet, ik moest nog zoveel leren, mezelf ontwikkelen, eindeloos veel fouten maken en weer opstaan. Die strevende (ondernemers)wereld maakte dat ik mezelf eindeloos ging vergelijken. Je leeft alleen maar vanuit je ego. Iedereen is succesvoller dan jij. Je twijfelt over van alles in een wereld waarin niemand lijkt te twijfelen. Ik voelde me niet genoeg. Ik was continu teleurgesteld over mijn gebrek aan tijd, om alles te kunnen doen hoe ik het het liefste wil doen. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik alle ballen niet gewoon constant in de lucht kon houden, maar er altijd wel eentje tijdelijk sneuvelde. Of ik was het zelf, of het was mijn werk. (Ik zag niet eens in dat ik 3 ‘bedrijven’ aan het runnen was, en dat dat ook gewoon niet haalbaar is, en dus niks met een tekortkoming te maken heeft) Het altijd maar op weg zijn naar een volgend doel maakte dat ik mijn behaalde doelen niet eens vierde, maar vanzelfsprekend ging vinden. Ik voelde soms niet eens dankbaarheid meer voor de mooie dingen waar ik toen ze nog zo klein waren, zoveel plezier uithaalde.

Ik ervaar nu dat regelmatig afstand nemen van je leven nodig is. In mijn geval dus niet alleen elke dag een wandeling en meditatie, maar gewoon een paar weken weinig doen. Halve dagen werken, een paar dagen achter elkaar eens geen werk. Ik zag mezelf elke dag wat meer opknappen, en wat meer de oude, vrolijke en relaxte Wil worden. Er kwam ruimte in mijn hoofd en ik kon weer helder denken. Voelen vanuit mijn hart.

In deze rustperiode maak ik als mens heel veel stappen (zonder dat het mijn bedoeling was) en besef ik me dat mijn geluk helemaal niet zit in het worden van een succesvolle ondernemer. Ik voelde dat geluksvonkje tijdens de lange wandelingen die ik maakte, tijdens de middagen in het park, of op het terras. Bijkletsen met lieve mensen. Zomaar even de deur uit om ergens koffie te drinken. Heel veel boeken lezen en zonder druk met Lief voor je Leif bezig kunnen zijn. Creativiteit laten flowen wanneer het er is. Mijn eigen gedachtepatronen eens goed ontrafelen. Het maakte me echt allemaal intens blij zonder iets te moeten, of iets te behalen.

In rust en stilte kun je eindelijk weer echt die connectie maken met jezelf en blijft er dan ook over wat jij echt belangrijk vindt. De buitenwereld, het plaatje, je ego, wat iedereen doet en wat jij dan opeens ook denkt te moeten, het valt weg. Op die momenten zie je je eigen leven echt helder, en ervaar je misschien ook wel dat alles waar je elke dag weer naar denkt te zoeken, er allang is. Omdat je voorbij kunt gaan aan signalen, ontluikende dingen, kleine momentjes die je iets willen zeggen, terwijl je maar door dendert naar de volgende mijlpaal. Ik ervoer de afgelopen weken dat mijn geluk niet zit in het behalen van doelen, of de ‘beste versie van mezelf worden’. Het geluk of de euforie die dat brengt is altijd maar tijdelijk. Je hebt op een gegeven moment steeds meer nodig om in die rush te komen, kleine overwinningen worden ‘gewoon’, en voor je het weet ben je iemand die voorbij gaat aan het leven. Want dat leven, dat is nu. Niet wanneer je droom werkelijkheid is geworden of je succes hebt behaald. Het leven is (wat mij betreft) vooral het onderweg zijn, leren, ontwikkelen en genieten van al die kleine vonkjes die er elke dag weer ontstaan.

Want soms is alles wat er al wel is meer dan genoeg, als je de tijd neemt om het te kunnen zien.

X

Foto: Puur by Dyana Fotografie

Linkje naar de podcast

Gek hoe een mens zich soms zo kan verzetten tegen stilstand. Tegen rust, stilte en aanschouwen. Terwijl dat volgens mij is wat we zo nodig hebben. Om gewoon te kunnen zien dat alles wat we verlangen, al bestaat. In welke vorm dan ook. Dat we beter in staat zijn te reflecteren, en ons realiseren dat sommige situaties goed zijn zoals ze zijn. Dat er niks meer nodig is. Niet groter, beter, of mooier. Dat het bij onszelf ligt. Dat wij die zachtere blik nodig hebben om het leven vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken en daarin het geluk kunnen ervaren.

Ik luisterde vorige week een podcast waarin Lou Niestadt te gast was. Die podcast luisterde ik voor de tweede keer in een paar maanden, gewoon om hem nog eens binnen te laten komen. Lou is een enorm energiek mens. Ze is illustrator, ondernemer en vooral levensgenieter. En ze vertelde met enorme passie over het geluk zien in de sleur van alledag. Over het stoppen met streven, maar gewoon eens te kijken wat je allemaal al wél hebt en daar dan intens van kunnen genieten. Zodat je niet telkens op zoek hoeft, maar gewoon tevreden bent met wat er is.

Precies de shift die ik op dit moment zo erg aan het beleven ben. Nu ik tijdelijk even wat minder werk om wat meer tot mezelf te komen en mijn batterij weer op te laden, bekijk ik mijn leven vanuit een heel andere bril. Die strenge bril die ik de afgelopen tijd ophad, maakte me een soort van blind besef ik me nu. Ik had het afgelopen half jaar besloten om eens echt ‘serieus’ met mijn onderneming aan de slag te gaan, en stortte me in de wereld van podcasts, ondernemersboeken, webinars en businesscoaches. In het begin groeide ik elke dag en vond ik het supergaaf om mezelf qua mindset echt stappen te zien maken. Tot ik in de gaten kreeg dat dat groeien zo’n druk op mijn schouders legde. Ik kon het zelf niet meer bijbenen. Er was altijd wel iets wat aan me trok. Ik was er nog lang niet, ik moest nog zoveel leren, mezelf ontwikkelen, eindeloos veel fouten maken en weer opstaan. Die strevende (ondernemers)wereld maakte dat ik mezelf eindeloos ging vergelijken. Je leeft alleen maar vanuit je ego. Iedereen is succesvoller dan jij. Je twijfelt over van alles in een wereld waarin niemand lijkt te twijfelen. Ik voelde me niet genoeg. Ik was continu teleurgesteld over mijn gebrek aan tijd, om alles te kunnen doen hoe ik het het liefste wil doen. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik alle ballen niet gewoon constant in de lucht kon houden, maar er altijd wel eentje tijdelijk sneuvelde. Of ik was het zelf, of het was mijn werk. (Ik zag niet eens in dat ik 3 ‘bedrijven’ aan het runnen was, en dat dat ook gewoon niet haalbaar is, en dus niks met een tekortkoming te maken heeft) Het altijd maar op weg zijn naar een volgend doel maakte dat ik mijn behaalde doelen niet eens vierde, maar vanzelfsprekend ging vinden. Ik voelde soms niet eens dankbaarheid meer voor de mooie dingen waar ik toen ze nog zo klein waren, zoveel plezier uithaalde.

Ik ervaar nu dat regelmatig afstand nemen van je leven nodig is. In mijn geval dus niet alleen elke dag een wandeling en meditatie, maar gewoon een paar weken weinig doen. Halve dagen werken, een paar dagen achter elkaar eens geen werk. Ik zag mezelf elke dag wat meer opknappen, en wat meer de oude, vrolijke en relaxte Wil worden. Er kwam ruimte in mijn hoofd en ik kon weer helder denken. Voelen vanuit mijn hart.

In deze rustperiode maak ik als mens heel veel stappen (zonder dat het mijn bedoeling was) en besef ik me dat mijn geluk helemaal niet zit in het worden van een succesvolle ondernemer. Ik voelde dat geluksvonkje tijdens de lange wandelingen die ik maakte, tijdens de middagen in het park, of op het terras. Bijkletsen met lieve mensen. Zomaar even de deur uit om ergens koffie te drinken. Heel veel boeken lezen en zonder druk met Lief voor je Leif bezig kunnen zijn. Creativiteit laten flowen wanneer het er is. Mijn eigen gedachtepatronen eens goed ontrafelen. Het maakte me echt allemaal intens blij zonder iets te moeten, of iets te behalen.

In rust en stilte kun je eindelijk weer echt die connectie maken met jezelf en blijft er dan ook over wat jij echt belangrijk vindt. De buitenwereld, het plaatje, je ego, wat iedereen doet en wat jij dan opeens ook denkt te moeten, het valt weg. Op die momenten zie je je eigen leven echt helder, en ervaar je misschien ook wel dat alles waar je elke dag weer naar denkt te zoeken, er allang is. Omdat je voorbij kunt gaan aan signalen, ontluikende dingen, kleine momentjes die je iets willen zeggen, terwijl je maar door dendert naar de volgende mijlpaal. Ik ervoer de afgelopen weken dat mijn geluk niet zit in het behalen van doelen, of de ‘beste versie van mezelf worden’. Het geluk of de euforie die dat brengt is altijd maar tijdelijk. Je hebt op een gegeven moment steeds meer nodig om in die rush te komen, kleine overwinningen worden ‘gewoon’, en voor je het weet ben je iemand die voorbij gaat aan het leven. Want dat leven, dat is nu. Niet wanneer je droom werkelijkheid is geworden of je succes hebt behaald. Het leven is (wat mij betreft) vooral het onderweg zijn, leren, ontwikkelen en genieten van al die kleine vonkjes die er elke dag weer ontstaan.

Want soms is alles wat er al wel is meer dan genoeg, als je de tijd neemt om het te kunnen zien.

X

Foto: Puur by Dyana Fotografie

Linkje naar de podcast