Alleen op reis. Door alle droomdoeners die op Lief voor je Leif al vele blogs vulden met hun reisavonturen lijkt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En misschien is dat tegenwoordig ook wel zo. Als je het reizen eenmaal hebt ervaren wordt het verlangen steeds groter en heb je het gevoel weg te móeten. Ik kon me er tot een paar weken geleden geen voorstelling van maken, maar inmiddels snap ik het steeds beter.

Angst weerhield me van de eerste stap, het avontuur waar ik voornamelijk het laatste half jaar best wel een beetje nieuwsgierig naar was. Ik had te weinig vertrouwen in mezelf om zoiets te ondernemen (dat maakte ik mezelf wijs) en betrapte me vaak op oude denkpatronen. Ik was af en toe nog steeds dat onzekere meisje van vier jaar geleden dat toen nog in een veel kleinere wereld leefde. Ik heb me niet door mijn angst laten weerhouden want ik was me er heel goed van bewust dat alles spannend is wat je nog nooit hebt gedaan en dat daar juist je groei zit.

En toen was ik opeens aan de andere kant van de wereld.

Het niks moeten, alles mogen, het pure, je oneindig vrij voelen. Je in een totaal andere wereld bevinden vergroot je perspectief. Verplicht je gedag te zeggen tegen je comfortzone, afstand te doen van je gewoontes en je aan te passen aan hoe het leven daar gaat. Je wordt flexibeler en plant minder, je wordt gedwongen meer los te laten. Je bekijkt de wereld opeens door heel andere ogen. Alles is nieuw, maar ook dat went na een tijdje.

Mijn Bali avontuur heeft me sterker gemaakt. Ik heb, 24 uur per dag met mezelf, ook genoeg moeilijke momenten gekend, maar veel minder dan ik van tevoren dacht. Ik heb genoten van alle rust en de tijd die ik zo hard nodig bleek te hebben en voelde me elke dag meer in mijn kracht staan. Het zelfvertrouwen wat je opdoet uit zoiets is oneindig en wordt mijn basis om nog veel meer aan te kunnen gaan. De leermomenten? Ik besef me dat ik misschien niet alles uit mijn eerste solo reis heb gehaald omdat ik uit voorzichtigheid vaker voor veilig koos. Ik voelde me alleen soms kwetsbaar en dacht langer na over bepaalde stappen omdat ik niet goed wist wat het goede was om te doen. Ik hoop daarin te groeien. Ook kwam ik tot inzicht dat ik heel goed met mezelf kan zijn, maar dat als ik voor langere tijd weg zou gaan ik het echt wel heel fijn zou vinden om ervaringen met iemand te kunnen delen.

Bali was een begin. Mijn begin. Met prachtige natuur, spiritualiteit, ongelofelijk veel behulpzaamheid, lieve mensen en heerlijk eten. Het werd mijn eerste stapje in deze wereld die zoveel moois kent. Een wereld waarin we enorm dankbaar mogen zijn dat we in een land als Nederland leven, maar dat dat georganiseerde, ‘alles voor elkaar leventje’ ook lang niet zaligmakend is, was me allang duidelijk. Indonesië kon me niet harder raken dan door de enorme vriendelijkheid van de mensen die vaak zo weinig hebben en toch zo dankbaar en gelukkig in het leven staan.

Liefs.