Vroeger stond alleen zijn, alleen op pad gaan, alleen in een koffietent zitten, alleen lunchen of in het park liggen, voor mij gelijk aan iets negatiefs. Aan eenzaam zijn. Kon ik niemand vinden om iets gezelligs mee samen te doen, dan bleef ik thuis. Ik voelde me in mijn eentje enorm gezien, en als ik eerlijk ben kon ik ook gewoon slecht met mezelf zijn. Ik was op de vlucht voor al mijn gevoelens, had geen idee wie ik eigenlijk was, en wanneer ik alleen was kwam dat allemaal boven. Ik koos ervoor om het uit de weg te gaan, de confrontatie met mezelf. Daardoor was ik jarenlang mijn eigen slechtste gezelschap. En nu ik dat zo zeg klinkt dat ernstig, ja. Maar ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is. Je geluk proberen te halen uit externe omstandigheden. Uit de mensen om je heen. Maar ook het niet alleen willen zijn omdat er altijd wel iets te verwerken is, er altijd wel confronterende gedachten zijn en je geen idee hebt hoe je daarmee om moet gaan.
En daarom is alleen zijn misschien een onderwerp, en voor veel mensen iets wat moeilijk is en een bepaalde zwaarte met zich meebrengt. Agenda’s worden volgepland, weekenden moeten bomvol gezelligheid zitten. Is er een avond niks dan overvalt je opeens zo’n eenzaam gevoel, alsof er iets opgevuld moet worden. In die momentjes is er je telefoon die voor een goed gevoel zorgt. Alsof je toch onder de mensen bent, deel uitmaakt van iets. Ondertussen ga je het alleen zijn compleet uit de weg. Je ontwijkt de conversatie met jezelf, het voelt niet goed om met jezelf te zijn.
Jan Geurtz zegt het in het boek Verslaafd aan liefde zo treffend: ‘we focussen ons alsmaar op de relaties met anderen om ons goed te voelen. Terwijl we de belangrijkste levenslange relatie niet onderhouden; die met onszelf.’
Ikzelf werd anderhalf jaar geleden overvallen door de puurste vorm van eenzaamheid toen ik in een ziekenhuisbed lag en geen idee had of ik daar nog levend uit zou komen. Voor mij een punt waarop ik me realiseerde hoe belangrijk het is om een goede band met jezelf te hebben, om in je eigen gezelschap te kunnen zijn en niet perse altijd te willen vluchten in afleiding. ‘Je komt alleen en je gaat ook weer alleen’ was een besef wat insloeg als een bom, maar bleek mijn wake-up call. Want die relatie met mezelf onderhouden, dat had ik nooit gedaan.
Ik zag het als een tweede kans, en heb me een jaar lang op de relatie met mijn eigen persoontje gericht. En daardoor vind ik het alleen zijn, bewust wanneer ik dat wil, nu een verademing. Een dagje alleen naar het strand, naar een andere stad, alleen op reis. Alleen koffiedrinken op het terras terwijl de wereld om me heen druk is, ik vind het mega fijn. Alleen zijn helpt mij mijn eigen pad te blijven volgen, niet zoals het hoort, maar zoals ik het voel. Het creëert de verbinding met mezelf die ik nodig heb, en maakt dat ik niet alsmaar de behoefte voel om de mening van anderen te horen. In zulke momentjes kan ik alles vinden; rust, verbinding, liefde, begrip, richting.
Maar natuurlijk kan het alleen zijn ook confronterend zijn, en is het echt niet altijd leuk. Alleen en in de stilte komt boven waar je in het dagelijks leven aan voorbij gaat of onbewust wegstopt. Je hebt te maken met al die denigrerende stemmen, met confronterende gedachten. En dan is het op sommige momenten makkelijker om dat contact en die stilte dus uit de weg te gaan. Maar hoe langer je bouwt, hoe meer moeite je doet, hoe vaker je de confrontatie wél opzoekt, hoe beter het gaat, hoe sterker de band wordt met jezelf, hoe stiller het in je hoofd wordt. Hoe minder je het gevoel van echt alleen zijn in de vorm van eenzaamheid zult ervaren.
Solitude noemen ze dat zo mooi in het engels. De tegenhanger van loneliness. Een prettige manier van eenzaam zijn, van samen zijn met jezelf. Alleen in het park liggen, alleen een koffietje drinken of naar de bioscoop. Een tijdje bewust geen relatie om meer tijd en aandacht voor jezelf te hebben. Het mag er nu allemaal steeds meer zijn en dat is fijn. Ik juich het toe. Als je alleen dingen onderneemt ben je je veel meer bewust van de wereld om je heen, je ziet veel meer, je maakt sneller contact met andere mensen, en in the end bent je toch allemaal weer samen. Ik denk dat af en toe kiezen voor een moment met jezelf de waardevolle vriendschappen in je leven juist ook versterken. Je bent veel meer in staat echt de verbinding aan te gaan omdat je in verbinding staat met jezelf. Dus deze blog is mijn ode aan de solitude. Omdat alleen zijn niet eenzaam is op een treurige manier, maar naar mijn mening heel gezond. Laat het je inspireren (mocht je het nog moeilijk vinden) om eens een moment voor jezelf te kiezen, alleen op pad te gaan en die levenslange relatie met jezelf eens wat fijne aandacht te geven.
X
PS: Vind jij het fijn om alleen te zijn, of alleen dingen te ondernemen? Of is het bij jou nog een lastig ding? Leuk als je het deelt!
Mooi geschreven en zo waar en herkenbaar! Heel inspirerend ook, dat ik nu een doel voor mezelf heb gesteld om eens alleen naar een leuke stad te gaan verderop en er alleen met mezelf een koffie te drinken. Hoewel ik heb geleerd dat ik goed met mezelf kan zijn en ik het ook heerlijk vind lijkt me dat laatste nog het meest spannend, omdat het toch wat negatief voelt. Hoewel het me daarna ook een bevrijding lijkt!
Dankjewel Sanne! En wat goed van je doel! Ben benieuwd hoe je het ervaart..maar geloof mij, als je het vaker doet is het heerlijk en absoluut niet ‘eenzaam’ of negatief! X
Ontzettend mooi èn treffend geschreven. Mijn moeder maakte zich vroeger zorgen om mij als kind, omdat ik genoot van alleen spelen. Uren kon ik mij vermaken. Spelen met vriendinnetjes vond ik ook leuk, maar alleen: ook goed! Toen ik ouder werd, kwam daar wat verandering in, begin ik ‘alleen zijn’ ook moeilijker te vinden. Nu ik 28 ben, heb ik gaandeweg weer leren genieten van solitude en slenter ik op mooie èn gure dagen door een parkje of langs zee, lees ik middagen lang boeken in de tuin, ga ik ‘dan maar zelf’ naar theaterfestival De Parade omdat niemand die ik vroeg mee kon en vind ik dat helemaal niet erg!
Een relatie met jezelf ga je aan voor je hele leven, kent ups en downs, en vergt ook vertrouwen in jezelf.
Nu nog eens alleen op vakantie. #grenzenverleggen 😉
Mooi proces hè Eva! En het gaat ook niet altijd vanzelf. Er zijn ook periodes dat ik alleen dingen doen wat lastiger vind. Maar over het algemeen is het super fijn en waardevol. En ja, die vakantie doen!! X
Heel mooi en treffend geschreven. Herkenbaar ook. Inmiddels kan ik ook goed alleen zijn, en ik heb het ook echt heeeel erg nodig om alleen te zijn. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe ik tot een halfjaar geleden elke minuut van de dag volplande. Toen ik begon met af en toe bewust alleen zijn, wist ik echt niet wat ik met mezelf aanmoest, en als ik nu een tijdje niet alleen ben geweest, ben ik het fijne gevoel ook weer even kwijt. Maar dat is iets waar ik even doorheen moet, om daarna de rust weer te vinden. Dus ben het helemaal met je eens!
Gek he, dat je zo kunt veranderen in korte tijd! En idd, het blijft ook gewoon ‘doen’, je ‘vervalt’ snel weer in oude patronen…ook logisch. Maar fijn dat je alleen helemaal je rust kunt vinden! X
Ik heb jaren gedacht goed alleen te kunnen zijn, maar er hing altijd een negatief sausje van eenzaamheid overheen. Pas in de periode dat mijn vriend en ik uit elkaar waren, ik ook dat boek las van Geurtz en echt even rock bottom raakte toen mensen mij enorm lieten vallen, toen kon ik bij mezelf terecht. Op dat moment was ik misschien wel voor het eerst echt lief voor mezelf. Een warm bad. En na dat moment, toen ik samen met mezelf op een zomeravond naar huis fietste, is het alleen zijn steeds fijner geworden. Diezelfde zomer ging ik in m’n uppie met een groepsreis mee en koos er in Griekenland bewust voor om veel mijn eigen gang te gaan. Ook zonder anderen een stad te verkennen. Het was heerlijk. En sindsdien kun je mij regelmatig zien, samen met mijzelf in de trein, een lunchroom of park, met een gelukzalige glimlach op mijn snoet.
Mooi dat je dit deelt Esther! Soms moeten dingen eerst samenvallen.. Liefs voor jou!
Ik kan nog heel erge onrust ervaren als ik alleen ben. En als ik alleen door de stad loop of ergens even koffie drink, voel ik me toch nog vaak “lopen of zitten”. Voel ik me onzeker en denk ik dat “anderen” het gek vinden dat ik alleen koffie zit te drinken. Ik pak ook idd vaak naar mijn telefoon. Nog veel te overwinnen dus. Maar ik weet door ervaring wel dat alleen ikzelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Dus ga ik wel alleen op pad ook al voelt het nog eng.
Mooi dat je het wel doet, ook al vind je het nog ongemakkelijk en eng! In het alleen zijn groei je vanzelf..het is denk ik vooral loslaten wat anderen er eventueel van zouden denken.