Er bestaan een hele hoop misvattingen in en over het innerlijk kind werk. In deze blog bespreek ik er 5 met je. Lees je mee?
Ik heb een heel gelukkige kindertijd gehad dus ik heb geen gewond innerlijk kind
Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die het lastig vinden om te accepteren dat ook zij een gewond innerlijk kind hebben. Vaak zijn dat mensen die op het eerste gezicht een normale en gelukkige kindertijd hebben gehad en zich dus niet goed kunnen voorstellen dat die kindertijd ook voor bepaalde wonden heeft gezorgd. Een misvatting in het innerlijk kind werk is dat bijvoorbeeld alleen mensen met heel ‘groot’ trauma zichzelf gewond mogen noemen. Wanneer je over het algemeen een gelukkige kindertijd hebt gehad wil dat niet zeggen dat je niet met teleurstellingen te maken hebt gekregen, dat je nooit afgewezen bent of ingrijpende ervaringen hebt meegemaakt. Dat er geen patronen bij je zijn ontstaan als gevolg van wat er speelde binnen het gezin, of als gevolg van hoe je opvoeders met jou omgingen. Je opvoeders hebben nooit álles goed kunnen doen. Het zijn mensen. Daarom heeft iedereen een gewond kind. Die wonden kunnen zijn bepaalde niet helpende overtuigingen die je ingeprent hebt gekregen van je opvoeders, bepaald gedrag dat je hebt gekopieerd wat niet voor je werkt in het leven. Je kunt vroeger ondanks je fijne kindertijd toch iets gemist hebben. Het kan zijn een bepaalde rol die je hebt aangenomen als gevolg van dynamieken binnen het gezin (de achiever bijvoorbeeld, of de caretaker). Het kunnen zijn kleine (of grote) trauma’s die je je niet eens meer kunt herinneren maar die wel opgeslagen zijn in je brein en je lichaam en dus invloed hebben op jou en je leven nu. Je kunt een gelukkige en liefdevolle kindertijd hebben gehad én gewond zijn.
Ik heb mijn opvoeders nodig om te helen/De oplossing ligt bij mijn opvoeders
Veel mensen denken dat ze afhankelijk zijn van hun opvoeders om verder te kunnen komen in hun helingsproces. Enerzijds wachten veel mensen op de erkenning van hun opvoeders voor hun pijn. Ze willen graag bevestiging dat wat zij zich herinneren en dat wat zij hebben doorgemaakt echt is, ze hopen op excuses en berouw. Dan pas kunnen ze echt gaan helen is de opvatting. En hoewel het heel helend kan zijn wanneer je opvoeders daartoe in staat zijn, heb je hen niet nodig in je helingsproces. Dit is jouw reis. Jij hebt jouw waarheid, een waarheid die weer anders is dan die van je opvoeders. Je hebt daarom hun erkenning of bevestiging niet nodig. De emoties en pijn, de patronen en de worstelingen die je ervaart, dat is jouw bevestiging. Ook denken (of hopen) mensen vaak dat de ‘oplossing’ bij hun opvoeders ligt. Jouw opvoeders moeten veranderen, zij moeten jou gaan geven wat je nodig hebt en anders met je omgaan, hun liefde gaan uiten op de manier die jij graag ziet. Het tegenovergestelde is waar. De oplossing ligt altijd bij en in jou. Je kunt niet van een ander verwachten dat ze veranderen, jouw pijn is jouw verantwoordelijkheid (en het maakt niet uit dat die veroorzaakt is door een ander). Als jij jezelf als de oplossing gaat zien in je helingsproces dan kun je besluiten om dankbaar te zijn voor de manier waarop je opvoeders bijvoorbeeld hun liefde voor je uiten, ook al zou je dat het liefste toch op een andere manier zien. Dan kun je besluiten om zelf te veranderen, waardoor je opvoeders waarschijnlijk ook anders met jou zullen omgaan.
Ik ben niet getraumatiseerd want ik ben niet verwaarloosd, mishandeld of misbruikt
Rondom het woord trauma bestaan er ook enorm veel misvattingen. ‘Vroeger’ werd er met trauma inderdaad misbruik, verwaarlozing, mishandeling of bijvoorbeeld een hevig ongeluk bedoeld. Inmiddels heeft trauma een nieuwe betekenis gekregen omdat uit heel veel onderzoeken is gebleken dat er veel meer invloed heeft op de werking van je brein en je lichaam, dat ook relatief ‘kleine’ gebeurtenissen, voorvallen of omstandigheden invloed hebben op hoe je nu in het leven staat en functioneert. Trauma is daarom óók (onder andere) niet kunnen zijn wie je bent, je regelmatig onveilig voelen thuis, alle situaties die je minderwaardig doen voelen, regelmatig worden afgewezen, wanneer je opvoeders niet in al je behoeften kunnen voorzien, wanneer je opvoeders je emoties afwijzen of zich overdreven focussen op prestaties. Trauma is elke negatieve ervaring of gebeurtenis die jou gevormd heeft en invloed heeft op hoe je nu in de wereld staat. De waarheid is dat we hebben allemaal zulke ervaringen, gebeurtenissen of bepalende periodes gehad.
Als ik mijn pijn en wonden ‘negeer’ en mijn verleden weg stop hebben ze geen invloed op mijn leven nu
Ook een heel interessante gedachte! En ergens snap ik deze goed. Ik dacht ook jarenlang dat wanneer ik alles maar diep genoeg weg stopte, het er allemaal niet was. Het tegendeel bleek waar. De pijn en trauma’s uit je verleden die je negeert en veilig weggestopt hebt zijn elke dag aanwezig, al sinds je kindertijd, en sluimeren op de achtergrond. Ze laten van zich horen door de spontane uitbarstingen die je hebt (zomaar ineens tekeer gaan tegen iemand of je mood die compleet omslaat), door de leegte die je regelmatig voelt, door het gevoel van tekortschieten en niet goed genoeg zijn, door de negatieve gedachten die je hebt over jezelf, door hevige emoties die je soms zomaar ineens overspoelen of een bepaald gevoel dat dagelijks terugkomt, door je verlangen naar liefde, bevestiging, goedkeuring en acceptatie, door de drang die je hebt om jezelf te bewijzen. Deze niet verwerkte pijn, je niet vervulde behoeften, teleurstellingen en trauma’s zijn opgeslagen in je brein en in je lichaam. Je ademt ze, elke dag opnieuw.
Als ik mijn verleden in de ogen ga kijken zal ik overspoeld worden met emoties en pijn en kan ik niet meer functioneren
Net zoals mensen denken dat ze hun pijn kunnen wegstoppen en dat deze geen invloed heeft op hun zijn en hun leven is er ook de misvatting dat als je besluit je verleden wél (officieel) in de ogen te gaan kijken je zult verdrinken in je emoties en niet meer kunt functioneren. Deze misvatting is eigenlijk een verlengde van de vorige. Als je begrijpt dat je pijn altijd aanwezig is geweest is het dus ook niet zo dat wanneer je deze écht besluit deze te erkennen en toe te laten dat je opeens een wrak bent en niet meer normaal kunt functioneren. Je hebt er al die tijd al mee geleefd. De pijn is altijd al onderdeel van je geweest. Je kunt pijn en emoties een tijdje negeren, maar het is niet zo dat ze dan helemaal niet bestaan, dat je ze helemaal niet voelt of er helemaal geen last van hebt. Ook verloopt het helingsproces echt in fasen. Daarom benadruk ik elke keer dat helen echt een proces voor het leven is. Je kunt hierin geen haast hebben. Er zijn op dit moment waarschijnlijk talloze herinneringen die bepalend waren in je kindertijd waar je nu nog geen toegang tot hebt. Hoe verder je komt in je helingsproces hoe meer je je zult herinneren en hoe meer er boven komt. Op een heel natuurlijke manier zal zich elke keer weer iets aandienen waarmee je aan de slag mag. Als je jaren of decennia lang op de vlucht bent geweest voor sommige ervaringen die je als kind hebt gehad voelt het voor je lichaam niet meteen veilig om zich te openen en jou zomaar te overspoelen met emoties. Je moet daarvoor eerst je lichaam weer gaan bewonen. Dat heeft echt tijd nodig.
Foto: Unsplash
Er bestaan een hele hoop misvattingen in en over het innerlijk kind werk. In deze blog bespreek ik er 5 met je. Lees je mee?
Ik heb een heel gelukkige kindertijd gehad dus ik heb geen gewond innerlijk kind
Ik krijg regelmatig berichtjes van mensen die het lastig vinden om te accepteren dat ook zij een gewond innerlijk kind hebben. Vaak zijn dat mensen die op het eerste gezicht een normale en gelukkige kindertijd hebben gehad en zich dus niet goed kunnen voorstellen dat die kindertijd ook voor bepaalde wonden heeft gezorgd. Een misvatting in het innerlijk kind werk is dat bijvoorbeeld alleen mensen met heel ‘groot’ trauma zichzelf gewond mogen noemen. Wanneer je over het algemeen een gelukkige kindertijd hebt gehad wil dat niet zeggen dat je niet met teleurstellingen te maken hebt gekregen, dat je nooit afgewezen bent of ingrijpende ervaringen hebt meegemaakt. Dat er geen patronen bij je zijn ontstaan als gevolg van wat er speelde binnen het gezin, of als gevolg van hoe je opvoeders met jou omgingen. Je opvoeders hebben nooit álles goed kunnen doen. Het zijn mensen. Daarom heeft iedereen een gewond kind. Die wonden kunnen zijn bepaalde niet helpende overtuigingen die je ingeprent hebt gekregen van je opvoeders, bepaald gedrag dat je hebt gekopieerd wat niet voor je werkt in het leven. Je kunt vroeger ondanks je fijne kindertijd toch iets gemist hebben. Het kan zijn een bepaalde rol die je hebt aangenomen als gevolg van dynamieken binnen het gezin (de achiever bijvoorbeeld, of de caretaker). Het kunnen zijn kleine (of grote) trauma’s die je je niet eens meer kunt herinneren maar die wel opgeslagen zijn in je brein en je lichaam en dus invloed hebben op jou en je leven nu. Je kunt een gelukkige en liefdevolle kindertijd hebben gehad én gewond zijn.
Ik heb mijn opvoeders nodig om te helen/De oplossing ligt bij mijn opvoeders
Veel mensen denken dat ze afhankelijk zijn van hun opvoeders om verder te kunnen komen in hun helingsproces. Enerzijds wachten veel mensen op de erkenning van hun opvoeders voor hun pijn. Ze willen graag bevestiging dat wat zij zich herinneren en dat wat zij hebben doorgemaakt echt is, ze hopen op excuses en berouw. Dan pas kunnen ze echt gaan helen is de opvatting. En hoewel het heel helend kan zijn wanneer je opvoeders daartoe in staat zijn, heb je hen niet nodig in je helingsproces. Dit is jouw reis. Jij hebt jouw waarheid, een waarheid die weer anders is dan die van je opvoeders. Je hebt daarom hun erkenning of bevestiging niet nodig. De emoties en pijn, de patronen en de worstelingen die je ervaart, dat is jouw bevestiging. Ook denken (of hopen) mensen vaak dat de ‘oplossing’ bij hun opvoeders ligt. Jouw opvoeders moeten veranderen, zij moeten jou gaan geven wat je nodig hebt en anders met je omgaan, hun liefde gaan uiten op de manier die jij graag ziet. Het tegenovergestelde is waar. De oplossing ligt altijd bij en in jou. Je kunt niet van een ander verwachten dat ze veranderen, jouw pijn is jouw verantwoordelijkheid (en het maakt niet uit dat die veroorzaakt is door een ander). Als jij jezelf als de oplossing gaat zien in je helingsproces dan kun je besluiten om dankbaar te zijn voor de manier waarop je opvoeders bijvoorbeeld hun liefde voor je uiten, ook al zou je dat het liefste toch op een andere manier zien. Dan kun je besluiten om zelf te veranderen, waardoor je opvoeders waarschijnlijk ook anders met jou zullen omgaan.
Ik ben niet getraumatiseerd want ik ben niet verwaarloosd, mishandeld of misbruikt
Rondom het woord trauma bestaan er ook enorm veel misvattingen. ‘Vroeger’ werd er met trauma inderdaad misbruik, verwaarlozing, mishandeling of bijvoorbeeld een hevig ongeluk bedoeld. Inmiddels heeft trauma een nieuwe betekenis gekregen omdat uit heel veel onderzoeken is gebleken dat er veel meer invloed heeft op de werking van je brein en je lichaam, dat ook relatief ‘kleine’ gebeurtenissen, voorvallen of omstandigheden invloed hebben op hoe je nu in het leven staat en functioneert. Trauma is daarom óók (onder andere) niet kunnen zijn wie je bent, je regelmatig onveilig voelen thuis, alle situaties die je minderwaardig doen voelen, regelmatig worden afgewezen, wanneer je opvoeders niet in al je behoeften kunnen voorzien, wanneer je opvoeders je emoties afwijzen of zich overdreven focussen op prestaties. Trauma is elke negatieve ervaring of gebeurtenis die jou gevormd heeft en invloed heeft op hoe je nu in de wereld staat. De waarheid is dat we hebben allemaal zulke ervaringen, gebeurtenissen of bepalende periodes gehad.
Als ik mijn pijn en wonden ‘negeer’ en mijn verleden weg stop hebben ze geen invloed op mijn leven nu
Ook een heel interessante gedachte! En ergens snap ik deze goed. Ik dacht ook jarenlang dat wanneer ik alles maar diep genoeg weg stopte, het er allemaal niet was. Het tegendeel bleek waar. De pijn en trauma’s uit je verleden die je negeert en veilig weggestopt hebt zijn elke dag aanwezig, al sinds je kindertijd, en sluimeren op de achtergrond. Ze laten van zich horen door de spontane uitbarstingen die je hebt (zomaar ineens tekeer gaan tegen iemand of je mood die compleet omslaat), door de leegte die je regelmatig voelt, door het gevoel van tekortschieten en niet goed genoeg zijn, door de negatieve gedachten die je hebt over jezelf, door hevige emoties die je soms zomaar ineens overspoelen of een bepaald gevoel dat dagelijks terugkomt, door je verlangen naar liefde, bevestiging, goedkeuring en acceptatie, door de drang die je hebt om jezelf te bewijzen. Deze niet verwerkte pijn, je niet vervulde behoeften, teleurstellingen en trauma’s zijn opgeslagen in je brein en in je lichaam. Je ademt ze, elke dag opnieuw.
Als ik mijn verleden in de ogen ga kijken zal ik overspoeld worden met emoties en pijn en kan ik niet meer functioneren
Net zoals mensen denken dat ze hun pijn kunnen wegstoppen en dat deze geen invloed heeft op hun zijn en hun leven is er ook de misvatting dat als je besluit je verleden wél (officieel) in de ogen te gaan kijken je zult verdrinken in je emoties en niet meer kunt functioneren. Deze misvatting is eigenlijk een verlengde van de vorige. Als je begrijpt dat je pijn altijd aanwezig is geweest is het dus ook niet zo dat wanneer je deze écht besluit deze te erkennen en toe te laten dat je opeens een wrak bent en niet meer normaal kunt functioneren. Je hebt er al die tijd al mee geleefd. De pijn is altijd al onderdeel van je geweest. Je kunt pijn en emoties een tijdje negeren, maar het is niet zo dat ze dan helemaal niet bestaan, dat je ze helemaal niet voelt of er helemaal geen last van hebt. Ook verloopt het helingsproces echt in fasen. Daarom benadruk ik elke keer dat helen echt een proces voor het leven is. Je kunt hierin geen haast hebben. Er zijn op dit moment waarschijnlijk talloze herinneringen die bepalend waren in je kindertijd waar je nu nog geen toegang tot hebt. Hoe verder je komt in je helingsproces hoe meer je je zult herinneren en hoe meer er boven komt. Op een heel natuurlijke manier zal zich elke keer weer iets aandienen waarmee je aan de slag mag. Als je jaren of decennia lang op de vlucht bent geweest voor sommige ervaringen die je als kind hebt gehad voelt het voor je lichaam niet meteen veilig om zich te openen en jou zomaar te overspoelen met emoties. Je moet daarvoor eerst je lichaam weer gaan bewonen. Dat heeft echt tijd nodig.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment