De aanleiding van dit blogje: Marieke. Een meisje van 20 dat de druk van de buitenwereld beu is en naar een tropisch eiland vertrekt. Mensen die al gauw een vastgeroest beeld hebben van hoe een leven eruit hoort te zien, wat je behoort te doen en welk pad je moet volgen. De mail van Joyce (Bongers, haar blog staat online) met een prachtige tekst van Beyoncé. Stof tot nadenken op mijn favoriete zondagavond wanneer ik dit schrijf. En wat ik op m’n hart heb deel ik graag.

Ik kom uit een dorp. Waar ik me een hele tijd een soort van gevangen heb gevoeld. Na de middelbare school ga je studeren, je ontmoet een mede-dorpse good guy waarmee je je gaat settelen, je vindt een goede baan, werkt een aantal jaartjes hard en plukt dan de vruchten in de vorm van een koophuis en een baby. En laat ik even duidelijk zijn: ik gun iedereen alle geluk van de wereld, ieder op z’n eigen manier. Elkaar vrijlaten in wat we belangrijk vinden. Maar dat pad was gewoon niks voor mij. En dat maakte van mij al een ‘vreemd persoon’.

Ik zag mezelf nooit trouwen en kinderen krijgen. Ik worstelde een tijd met een toekomst omdat ik het moeilijk vond die voor me te zien. 1 ding wist ik zeker: ik zal het leven leven op míjn manier. Met de druk van de buitenwereld op de koop toe. Mijn familie die vond dat ik vaak handelde als een ongeleid projectiel. Ik nam veel teveel risico, luisterde altijd naar mijn gevoel en wilde maar niet verstandig worden. Kijkend naar mijn broers realiseer ik me dat ik  soms ook onverstandige keuzes heb gemaakt. Maar ik heb niet als doel in het leven een groot huis te kopen of een mooie auto te rijden. Ik heb als doel om zoveel mogelijk gelukkig te zijn in wat ik mag doen. Dat is op dit moment voor mij het hoogst haalbare.

En natuurlijk is dat zelf ook weleens door mijn hoofd gegaan. Waarom wil ik niet settelen? Waarom wil ik geen ‘vaste vaste’ baan? Waarom wil ik geen plannen maken op de langere termijn? Hele hoge pieken die ik intens beleef en me ook laten realiseren hoe simpel geluk kan zijn, en tegelijkertijd ook dalen die me elke keer sterker maken, die me vormen als persoon. Zou ik dat hebben gehad als ik altijd maar op safe zou spelen? Ik heb geen huis van mezelf, geen partner, geen auto (niet eens een fiets, hahaha) en niet noemenswaardig veel geld achter de hand. Maakt dat van mij een ongelukkiger persoon?

Na jaren me af te vragen waar mijn toekomst nou eigenlijk zou liggen ben ik het laatste jaar onbewust aan het bouwen geslagen. Ik verbind het ene stipje met het andere en langzaamaan komt er een lijn in. Ik vond mijn plekje in Breda, leerde hele lieve en fijne mensen kennen, vond een baan die op dat moment voor mij echt ultiem was en precies paste bij mijn persoontje. Vervolgens ontwikkelde ik mezelf in die baan. Ik leerde echt mijn talenten kennen. Beleefde geluk door het behalen van doelen, en bouwde verder. Op dit punt weet ik absoluut niet waar die verbonden stipjes uitkomen. Maar ik weet wel dat ik op de goede weg zit. Elke dag probeer ik wel iets te bereiken, ergens aan te werken. Niet perse een toekomst, meer een manier om voor mij het mooiste leven te leven. Ik doe wat ik écht leuk vind, waar mijn hart écht sneller van gaat kloppen en probeer zo een bestaan te creëren dat voor mij nooit saai aan gaat voelen. Ik heb te lang elke dag gedacht: moet ik nou alweer hetzelfde doen vandaag? En daar komt mijn drang vandaan. Dat wil ik absoluut niet meer. En misschien klinkt het allemaal heel onbereikbaar, maar dat is het niet. Ik ben niet gemaakt voor dat uitgekiende pad. Ik wil leren, mezelf ontwikkelen en gelukkig zijn in wat ik doe, elke dag. En natuurlijk heb ik ook ambities, om toch nog even een paar jaar iets ‘groots’ te doen. Maar dat grote is niet perse groot in de zin van heel belangrijk of heel veel geld verdienen. Wat komt dat komt. Wie weet wordt Lief voor je Leif wel dat ‘grote’. Ik weet uiteindelijk wel ongeveer waar ik die lijn naartoe wil laten lopen en dat is een hele geruststelling. Hier in Breda kan ik gewoon nog even fladderen. Zijn er met mij zóveel meer mensen die op dezelfde manier denken. Hier kan ik gewoon zijn wie ik ben, hoef ik niet een bepaald pad te bewandelen, en dat is heel fijn.

Mijn boodschap als je je hier maar enigszins in herkent: trek je niks aan van de wereld. Streef naar het hoogst haalbare voor jezelf.  Niet wat een ander vindt. Dat wat je elke dag gelukkig maakt, waar je energie van krijgt.  Ga op ontdekking en doe. Ga. Leef en besta.

Liefs

De aanleiding van dit blogje: Marieke. Een meisje van 20 dat de druk van de buitenwereld beu is en naar een tropisch eiland vertrekt. Mensen die al gauw een vastgeroest beeld hebben van hoe een leven eruit hoort te zien, wat je behoort te doen en welk pad je moet volgen. De mail van Joyce (Bongers, haar blog staat online) met een prachtige tekst van Beyoncé. Stof tot nadenken op mijn favoriete zondagavond wanneer ik dit schrijf. En wat ik op m’n hart heb deel ik graag.

Ik kom uit een dorp. Waar ik me een hele tijd een soort van gevangen heb gevoeld. Na de middelbare school ga je studeren, je ontmoet een mede-dorpse good guy waarmee je je gaat settelen, je vindt een goede baan, werkt een aantal jaartjes hard en plukt dan de vruchten in de vorm van een koophuis en een baby. En laat ik even duidelijk zijn: ik gun iedereen alle geluk van de wereld, ieder op z’n eigen manier. Elkaar vrijlaten in wat we belangrijk vinden. Maar dat pad was gewoon niks voor mij. En dat maakte van mij al een ‘vreemd persoon’.

Ik zag mezelf nooit trouwen en kinderen krijgen. Ik worstelde een tijd met een toekomst omdat ik het moeilijk vond die voor me te zien. 1 ding wist ik zeker: ik zal het leven leven op míjn manier. Met de druk van de buitenwereld op de koop toe. Mijn familie die vond dat ik vaak handelde als een ongeleid projectiel. Ik nam veel teveel risico, luisterde altijd naar mijn gevoel en wilde maar niet verstandig worden. Kijkend naar mijn broers realiseer ik me dat ik  soms ook onverstandige keuzes heb gemaakt. Maar ik heb niet als doel in het leven een groot huis te kopen of een mooie auto te rijden. Ik heb als doel om zoveel mogelijk gelukkig te zijn in wat ik mag doen. Dat is op dit moment voor mij het hoogst haalbare.

En natuurlijk is dat zelf ook weleens door mijn hoofd gegaan. Waarom wil ik niet settelen? Waarom wil ik geen ‘vaste vaste’ baan? Waarom wil ik geen plannen maken op de langere termijn? Hele hoge pieken die ik intens beleef en me ook laten realiseren hoe simpel geluk kan zijn, en tegelijkertijd ook dalen die me elke keer sterker maken, die me vormen als persoon. Zou ik dat hebben gehad als ik altijd maar op safe zou spelen? Ik heb geen huis van mezelf, geen partner, geen auto (niet eens een fiets, hahaha) en niet noemenswaardig veel geld achter de hand. Maakt dat van mij een ongelukkiger persoon?

Na jaren me af te vragen waar mijn toekomst nou eigenlijk zou liggen ben ik het laatste jaar onbewust aan het bouwen geslagen. Ik verbind het ene stipje met het andere en langzaamaan komt er een lijn in. Ik vond mijn plekje in Breda, leerde hele lieve en fijne mensen kennen, vond een baan die op dat moment voor mij echt ultiem was en precies paste bij mijn persoontje. Vervolgens ontwikkelde ik mezelf in die baan. Ik leerde echt mijn talenten kennen. Beleefde geluk door het behalen van doelen, en bouwde verder. Op dit punt weet ik absoluut niet waar die verbonden stipjes uitkomen. Maar ik weet wel dat ik op de goede weg zit. Elke dag probeer ik wel iets te bereiken, ergens aan te werken. Niet perse een toekomst, meer een manier om voor mij het mooiste leven te leven. Ik doe wat ik écht leuk vind, waar mijn hart écht sneller van gaat kloppen en probeer zo een bestaan te creëren dat voor mij nooit saai aan gaat voelen. Ik heb te lang elke dag gedacht: moet ik nou alweer hetzelfde doen vandaag? En daar komt mijn drang vandaan. Dat wil ik absoluut niet meer. En misschien klinkt het allemaal heel onbereikbaar, maar dat is het niet. Ik ben niet gemaakt voor dat uitgekiende pad. Ik wil leren, mezelf ontwikkelen en gelukkig zijn in wat ik doe, elke dag. En natuurlijk heb ik ook ambities, om toch nog even een paar jaar iets ‘groots’ te doen. Maar dat grote is niet perse groot in de zin van heel belangrijk of heel veel geld verdienen. Wat komt dat komt. Wie weet wordt Lief voor je Leif wel dat ‘grote’. Ik weet uiteindelijk wel ongeveer waar ik die lijn naartoe wil laten lopen en dat is een hele geruststelling. Hier in Breda kan ik gewoon nog even fladderen. Zijn er met mij zóveel meer mensen die op dezelfde manier denken. Hier kan ik gewoon zijn wie ik ben, hoef ik niet een bepaald pad te bewandelen, en dat is heel fijn.

Mijn boodschap als je je hier maar enigszins in herkent: trek je niks aan van de wereld. Streef naar het hoogst haalbare voor jezelf.  Niet wat een ander vindt. Dat wat je elke dag gelukkig maakt, waar je energie van krijgt.  Ga op ontdekking en doe. Ga. Leef en besta.

Liefs