Wanneer je jezelf gaat heropvoeden in het innerlijk kind werk is grenzen een belangrijk onderwerp. Veel mensen hebben vroeger niet het ‘juiste’ voorbeeld gekregen wat betreft grenzen. Er waren bij jou thuis misschien geen duidelijke grenzen of je hebt je opvoeders hun grenzen nooit uit horen spreken. Wanneer je jezelf gaat heropvoeden ga je je grenzen ontdekken, leren aanvoelen, en ook communiceren. Vooral binnen de familie kunnen grenzen soms voor conflicten zorgen. In deze blog wil ik je wat belangrijke overdenkingen meegeven die je hopelijk zullen helpen in dat proces.
Grenzen beginnen bij jezelf: wat zijn jouw overtuigingen, wat heb jij meegekregen over grenzen?
Je zult misschien bij jezelf wel opmerken dat je nogal wat belemmerende overtuigingen hebt wat betreft grenzen. Overtuigingen die ervoor zorgen dat grenzen een beladen onderwerp voor je is. Mensen vinden me niet meer aardig als ik mijn grenzen aangeef, is zo’n overtuiging. Of: mensen met grenzen zijn moeilijk. Of: ik wil graag aardig gevonden worden en voor iedereen klaarstaan. Als ik mijn grenzen aangeef dan ontstaat er een conflict. De ander verlaat me als ik mijn grenzen aangeef. Een vrouw hoort… onbaatzuchtig te zijn en voor iedereen klaar te staan. Al dit soort gedachten staan je in de weg om zelfverzekerd je grenzen te communiceren, zorg te dragen voor je eigen behoeften, jezelf op de eerste plaats te zetten, te voelen: mijn grenzen zijn belangrijk. Daarom wil ik je aanmoedigen om eerst eens op onderzoek in jezelf te gaan. Wat kreeg je thuis als voorbeeld op het gebied van grenzen? Wat waren de patronen van je moeder? Had zij grenzen? Wat was haar rol binnen het gezin? Welke overtuigingen speelden er thuis rondom grenzen? Welk gedrag werd er geprezen? Welke diepgewortelde angsten heb jij op het gebied van grenzen? Waar ben je bang voor wanneer je ze aangeeft?
We zijn allemaal gewond en hebben allemaal een andere relatie met het onderwerp grenzen
Wanneer je opmerkt dat bepaalde mensen in je familie (maar ook buiten je familie) moeilijk met jouw grenzen om kunnen gaan, zich verzetten of naar reageren dan is dat lastig en voor jou heel vervelend. Het helpt om op dat moment te bedenken dat er achter die reactie vaak veel schuilgaat. Ieder mens is gewond, en we hebben allemaal een andere relatie met het onderwerp grenzen. Mensen die abandonment trauma hebben, maar ook mensen die vroeger veelvuldig met afwijzing te maken hebben gehad worden getriggerd door de grenzen van een ander. Deze grenzen raken dan een diepe angst in hen aan (verlaten of afgewezen worden) of een negatief geloof over zichzelf (ik ben niet belangrijk genoeg). Mensen die in gezinnen opgegroeid zijn waarin codependency patronen actief waren (en de waarheid is dat vrijwel ieder gezin zulke patronen kent) zoals caretaking, people pleasen, narcisme, hebben bepaalde voorbeelden gekregen die zij voorzetten in hun leven nu. Voor hen is het heel normaal om geen grenzen te hebben, ze weten vaak niet beter. De grens van de ander kan dan voelen als een limiet of beperking, of als een afwijzing. Voor weer een ander is het niet hebben van grenzen een manier om liefde te ontvangen. Grenzen of het gebrek eraan houden dus vaak allerlei diepgewortelde patronen in stand. Je hoeft de reactie van de ander niet goed te praten, maar inlevingsvermogen helpt je vaak al om te snappen waarom diegene zo reageert.
Familie betekent niet concessies doen in je geluk en welzijn
Over het onderwerp familie bestaan ook eindeloos veel overtuigingen die totaal niet helpend zijn. ‘Familie is alles’. ‘Voor familie moet je door het vuur gaan’. ‘Wij doen alles voor elkaar’. (Wat heb jij geleerd over ‘familie’?) Deze overtuigingen zorgen ervoor dat je jezelf en je welzijn gaat opofferen voor je familie omdat je denkt dat dat het goede is om te doen. Dat je je grenzen gaat inslikken en accepteert dat mensen binnen je familie die grenzen overgaan omdat je ergens denkt dat dat hoort en normaal is. Dat is niet gezond. Familie betekent niet dat je concessies hoeft te doen in je eigen geluk en welzijn. Dat je jezelf opoffert. Dat je constant over je heen laat lopen en geen behoeften hebt. Jij mag je eigen grenzen hebben, jij mag je behoeften communiceren, je voorkeuren aangeven en uitspreken wanneer iets niet goed voor je voelt, ook al zorgt dat misschien voor frictie binnen de familie. Wanneer iedereen voor zichzelf zorgt en verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen welzijn en gezondheid kunnen er pas gelijkwaardige en respectvolle relaties ontstaan.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van de ander
Een overtuiging die ook veel mensen hebben: ik ben verantwoordelijk voor de gevoelens van de ander. Een overtuiging die kan voortkomen uit de caretaker rol. Wanneer je de caretaker bent zorg je voor iedereen en cijfer je jezelf en je eigen behoeften totaal weg. Je denkt dat je verantwoordelijk bent voor hoe de ander zich voelt en daardoor doe je er alles aan om de mensen om je heen gelukkig te maken. Een narcist is van het tegenovergestelde overtuigd: jij bent verantwoordelijk voor míjn gevoelens. Misschien heb jij opgroeiend dit soort voorbeelden gezien en heeft die overtuiging zich vervolgens in je onderbewuste genesteld. Wanneer jij je grenzen aangeeft ben jij niet verantwoordelijk voor het gevoel wat de ander ‘als gevolg daarvan’ krijgt. Iemand kan zich afgewezen voelen, waardeloos, niet gewaardeerd, gefrustreerd of boos. Jouw gedrag triggert een wond in die persoon. Het is vervolgens zijn/haar verantwoordelijkheid om daar zorg voor te dragen. Hoe moeilijk het vaak ook voelt: jij mag je grenzen aangeven en vervolgens de reactie of de gevoelens van die persoon bij die persoon laten. Wanneer iemand je verwijten gaat maken of je een schuldgevoel probeert aan te praten herhaal je wat je hier net hebt gelezen: ik vind het heel vervelend dat mijn grenzen zoveel in je losmaken, maar ik ben niet verantwoordelijk voor jouw gevoelens. Jouw gevoelens zijn van jou. (Er is maar één iemand nodig om de patronen binnen de familie te doorbreken!)
De ander hoeft je grenzen niet te begrijpen
Het begrepen willen worden is een sterke behoefte en verlangen vanuit je innerlijke kind. Als kind is begrepen worden een van je basisbehoeften. Wanneer mensen je niet begrijpen voelt dat vaak als een diepe afwijzing. Deze patronen heb je ook in je volwassen leven voortgezet. Veel mensen hopen er daarom vaak op dat, wanneer ze hun grenzen aangeven, de ander deze grenzen begrijpt. Ergens zijn ze op zoek naar bevestiging of goedkeuring dat wat ze doen het goede is en willen ze vooral (nog steeds) aardig gevonden worden. De waarheid is dat een ander je grenzen helemaal niet hoeft te begrijpen. Grenzen zijn zo persoonlijk, gaan veelal over voelen, en zijn daarom voor iedereen weer anders. Die andere persoon is jou niet. Het vraagt ontzettend veel inlevingsvermogen om van de ander te verwachten dat diegene je grenzen begrijpt. Ze moeten ze respecteren, maar begrijpen, nee, niet perse. Probeer deze verwachting daarom los te laten. Jouw grenzen zijn van jou. En ze zijn volkomen geldig.
Jij kunt je familie leren hoe het eruit ziet om grenzen te hebben en dat het oké is om grenzen te hebben
Er is maar één iemand nodig om de patronen binnen de familie te doorbreken. Je hebt misschien soms het idee dat je in je eentje ‘al het werk doet’ en dat jouw groeiproces geen enkele invloed heeft op je familie, maar dat is absoluut niet waar. Er is maar één iemand nodig binnen de familie die het ‘goede’ (of een nieuw) voorbeeld geeft. Wanneer je opgegroeid bent in een gezin waarin grenzen niet echt aan de orde waren of juist veelvuldig overschreden werden, dan kun jij degene zijn binnen de familie die dat patroon doorbreekt. Door jouw eigen grenzen te blijven bewaken en te communiceren kunnen anderen van je leren. Mensen zien zo dat het helemaal oké is om grenzen te hebben, onbewust slaan ze wat je zegt op en gaan ze daar in hun eigen leven mee experimenteren. Je zult merken dat als jij jouw grenzen blijft leven, de mensen om je heen jouw voorbeeld langzaam gaan overnemen en dat het vervolgens voor jou ook makkelijker wordt om die grenzen te stellen binnen de familie. Blijf dus vooral het werk doen!
Je grenzen communiceren voelt vaak lastig en ongemakkelijk, ze triggeren namelijk je eigen onzekerheden en overtuigingen
Waarom is grenzen vaak zo’n beladen onderwerp en voelt het zo ongemakkelijk om je grenzen te communiceren? Omdat deze je eigen onzekerheden en overtuigingen triggeren. Je vraagt je af hoe diegene over je denkt wanneer je aangeeft dat iets niet oké is. Je wilt aardig gevonden worden en niet moeilijk zijn. Je vraagt je af of je het wel waard bent om je grenzen aan te geven of je voorkeuren of behoeften te communiceren. Je bent onzeker over de reactie van de ander. Allemaal overtuigingen en gevoelens die jij in jezelf mag aangaan. Daarom betekent het creëren van grenzen het doorbreken van jarenlange patronen. Je bent jezelf aan het heropvoeden. Iedere keer dat je een nieuwe keuze maakt en voorbij je oude verhaal gaat heel je. Dit proces mag lastig zijn en ongemakkelijk voelen. Je bent aan het groeien!
Soms zijn heel strikte grenzen een tijd lang nodig om de ander te leren hoe je graag hebt dat ze met je omgaan
Wat doe je wanneer er mensen binnen je familie zijn, misschien wel je vader of moeder, die zich verzet tegen jouw grenzen? Die telkens weerstand biedt of vervelende opmerkingen maakt? Die je grenzen niet respecteert of bij wie het aangeven van grenzen telkens uitloopt op een conflict? Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak het beste werkt om een tijd lang heel strikt te zijn in je grenzen. Dat is de enige manier hoe je de ander leert dat wat jij wilt en voelt belangrijk is en dat jouw grenzen geldig zijn. Strikt zijn kan eruit zien als het contact beperken, duidelijk communiceren wat je wel en niet wilt (ik vind het niet prettig als je…), van hoe laat tot hoe laat je langskomt, wat mensen van je kunnen verwachten en wat niet, etc. Belangrijk hierin is om de grenzen die je stelt op te blijven volgen en volhardend te zijn. Als de andere persoon je grens overgaat moet jij actie ondernemen. Hang de telefoon maar op of loop de deur maar uit. Dit maakt vaak allerlei tegenstrijdige gevoelens in je los, ik weet er alles van. Laat die gevoelens je er niet van weerhouden om te doen wat het beste is voor jou. Die gevoelens kun je aan. Laat keer op keer weer aan de ander zien hoe jij graag behandeld wilt worden. Dat verdien je.
Deze blog vind je waarschijnlijk ook interessant: je grenzen aan geven doe je zo.
Foto: Unsplash
Wanneer je jezelf gaat heropvoeden in het innerlijk kind werk is grenzen een belangrijk onderwerp. Veel mensen hebben vroeger niet het ‘juiste’ voorbeeld gekregen wat betreft grenzen. Er waren bij jou thuis misschien geen duidelijke grenzen of je hebt je opvoeders hun grenzen nooit uit horen spreken. Wanneer je jezelf gaat heropvoeden ga je je grenzen ontdekken, leren aanvoelen, en ook communiceren. Vooral binnen de familie kunnen grenzen soms voor conflicten zorgen. In deze blog wil ik je wat belangrijke overdenkingen meegeven die je hopelijk zullen helpen in dat proces.
Grenzen beginnen bij jezelf: wat zijn jouw overtuigingen, wat heb jij meegekregen over grenzen?
Je zult misschien bij jezelf wel opmerken dat je nogal wat belemmerende overtuigingen hebt wat betreft grenzen. Overtuigingen die ervoor zorgen dat grenzen een beladen onderwerp voor je is. Mensen vinden me niet meer aardig als ik mijn grenzen aangeef, is zo’n overtuiging. Of: mensen met grenzen zijn moeilijk. Of: ik wil graag aardig gevonden worden en voor iedereen klaarstaan. Als ik mijn grenzen aangeef dan ontstaat er een conflict. De ander verlaat me als ik mijn grenzen aangeef. Een vrouw hoort… onbaatzuchtig te zijn en voor iedereen klaar te staan. Al dit soort gedachten staan je in de weg om zelfverzekerd je grenzen te communiceren, zorg te dragen voor je eigen behoeften, jezelf op de eerste plaats te zetten, te voelen: mijn grenzen zijn belangrijk. Daarom wil ik je aanmoedigen om eerst eens op onderzoek in jezelf te gaan. Wat kreeg je thuis als voorbeeld op het gebied van grenzen? Wat waren de patronen van je moeder? Had zij grenzen? Wat was haar rol binnen het gezin? Welke overtuigingen speelden er thuis rondom grenzen? Welk gedrag werd er geprezen? Welke diepgewortelde angsten heb jij op het gebied van grenzen? Waar ben je bang voor wanneer je ze aangeeft?
We zijn allemaal gewond en hebben allemaal een andere relatie met het onderwerp grenzen
Wanneer je opmerkt dat bepaalde mensen in je familie (maar ook buiten je familie) moeilijk met jouw grenzen om kunnen gaan, zich verzetten of naar reageren dan is dat lastig en voor jou heel vervelend. Het helpt om op dat moment te bedenken dat er achter die reactie vaak veel schuilgaat. Ieder mens is gewond, en we hebben allemaal een andere relatie met het onderwerp grenzen. Mensen die abandonment trauma hebben, maar ook mensen die vroeger veelvuldig met afwijzing te maken hebben gehad worden getriggerd door de grenzen van een ander. Deze grenzen raken dan een diepe angst in hen aan (verlaten of afgewezen worden) of een negatief geloof over zichzelf (ik ben niet belangrijk genoeg). Mensen die in gezinnen opgegroeid zijn waarin codependency patronen actief waren (en de waarheid is dat vrijwel ieder gezin zulke patronen kent) zoals caretaking, people pleasen, narcisme, hebben bepaalde voorbeelden gekregen die zij voorzetten in hun leven nu. Voor hen is het heel normaal om geen grenzen te hebben, ze weten vaak niet beter. De grens van de ander kan dan voelen als een limiet of beperking, of als een afwijzing. Voor weer een ander is het niet hebben van grenzen een manier om liefde te ontvangen. Grenzen of het gebrek eraan houden dus vaak allerlei diepgewortelde patronen in stand. Je hoeft de reactie van de ander niet goed te praten, maar inlevingsvermogen helpt je vaak al om te snappen waarom diegene zo reageert.
Familie betekent niet concessies doen in je geluk en welzijn
Over het onderwerp familie bestaan ook eindeloos veel overtuigingen die totaal niet helpend zijn. ‘Familie is alles’. ‘Voor familie moet je door het vuur gaan’. ‘Wij doen alles voor elkaar’. (Wat heb jij geleerd over ‘familie’?) Deze overtuigingen zorgen ervoor dat je jezelf en je welzijn gaat opofferen voor je familie omdat je denkt dat dat het goede is om te doen. Dat je je grenzen gaat inslikken en accepteert dat mensen binnen je familie die grenzen overgaan omdat je ergens denkt dat dat hoort en normaal is. Dat is niet gezond. Familie betekent niet dat je concessies hoeft te doen in je eigen geluk en welzijn. Dat je jezelf opoffert. Dat je constant over je heen laat lopen en geen behoeften hebt. Jij mag je eigen grenzen hebben, jij mag je behoeften communiceren, je voorkeuren aangeven en uitspreken wanneer iets niet goed voor je voelt, ook al zorgt dat misschien voor frictie binnen de familie. Wanneer iedereen voor zichzelf zorgt en verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen welzijn en gezondheid kunnen er pas gelijkwaardige en respectvolle relaties ontstaan.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van de ander
Een overtuiging die ook veel mensen hebben: ik ben verantwoordelijk voor de gevoelens van de ander. Een overtuiging die kan voortkomen uit de caretaker rol. Wanneer je de caretaker bent zorg je voor iedereen en cijfer je jezelf en je eigen behoeften totaal weg. Je denkt dat je verantwoordelijk bent voor hoe de ander zich voelt en daardoor doe je er alles aan om de mensen om je heen gelukkig te maken. Een narcist is van het tegenovergestelde overtuigd: jij bent verantwoordelijk voor míjn gevoelens. Misschien heb jij opgroeiend dit soort voorbeelden gezien en heeft die overtuiging zich vervolgens in je onderbewuste genesteld. Wanneer jij je grenzen aangeeft ben jij niet verantwoordelijk voor het gevoel wat de ander ‘als gevolg daarvan’ krijgt. Iemand kan zich afgewezen voelen, waardeloos, niet gewaardeerd, gefrustreerd of boos. Jouw gedrag triggert een wond in die persoon. Het is vervolgens zijn/haar verantwoordelijkheid om daar zorg voor te dragen. Hoe moeilijk het vaak ook voelt: jij mag je grenzen aangeven en vervolgens de reactie of de gevoelens van die persoon bij die persoon laten. Wanneer iemand je verwijten gaat maken of je een schuldgevoel probeert aan te praten herhaal je wat je hier net hebt gelezen: ik vind het heel vervelend dat mijn grenzen zoveel in je losmaken, maar ik ben niet verantwoordelijk voor jouw gevoelens. Jouw gevoelens zijn van jou. (Er is maar één iemand nodig om de patronen binnen de familie te doorbreken!)
De ander hoeft je grenzen niet te begrijpen
Het begrepen willen worden is een sterke behoefte en verlangen vanuit je innerlijke kind. Als kind is begrepen worden een van je basisbehoeften. Wanneer mensen je niet begrijpen voelt dat vaak als een diepe afwijzing. Deze patronen heb je ook in je volwassen leven voortgezet. Veel mensen hopen er daarom vaak op dat, wanneer ze hun grenzen aangeven, de ander deze grenzen begrijpt. Ergens zijn ze op zoek naar bevestiging of goedkeuring dat wat ze doen het goede is en willen ze vooral (nog steeds) aardig gevonden worden. De waarheid is dat een ander je grenzen helemaal niet hoeft te begrijpen. Grenzen zijn zo persoonlijk, gaan veelal over voelen, en zijn daarom voor iedereen weer anders. Die andere persoon is jou niet. Het vraagt ontzettend veel inlevingsvermogen om van de ander te verwachten dat diegene je grenzen begrijpt. Ze moeten ze respecteren, maar begrijpen, nee, niet perse. Probeer deze verwachting daarom los te laten. Jouw grenzen zijn van jou. En ze zijn volkomen geldig.
Jij kunt je familie leren hoe het eruit ziet om grenzen te hebben en dat het oké is om grenzen te hebben
Er is maar één iemand nodig om de patronen binnen de familie te doorbreken. Je hebt misschien soms het idee dat je in je eentje ‘al het werk doet’ en dat jouw groeiproces geen enkele invloed heeft op je familie, maar dat is absoluut niet waar. Er is maar één iemand nodig binnen de familie die het ‘goede’ (of een nieuw) voorbeeld geeft. Wanneer je opgegroeid bent in een gezin waarin grenzen niet echt aan de orde waren of juist veelvuldig overschreden werden, dan kun jij degene zijn binnen de familie die dat patroon doorbreekt. Door jouw eigen grenzen te blijven bewaken en te communiceren kunnen anderen van je leren. Mensen zien zo dat het helemaal oké is om grenzen te hebben, onbewust slaan ze wat je zegt op en gaan ze daar in hun eigen leven mee experimenteren. Je zult merken dat als jij jouw grenzen blijft leven, de mensen om je heen jouw voorbeeld langzaam gaan overnemen en dat het vervolgens voor jou ook makkelijker wordt om die grenzen te stellen binnen de familie. Blijf dus vooral het werk doen!
Je grenzen communiceren voelt vaak lastig en ongemakkelijk, ze triggeren namelijk je eigen onzekerheden en overtuigingen
Waarom is grenzen vaak zo’n beladen onderwerp en voelt het zo ongemakkelijk om je grenzen te communiceren? Omdat deze je eigen onzekerheden en overtuigingen triggeren. Je vraagt je af hoe diegene over je denkt wanneer je aangeeft dat iets niet oké is. Je wilt aardig gevonden worden en niet moeilijk zijn. Je vraagt je af of je het wel waard bent om je grenzen aan te geven of je voorkeuren of behoeften te communiceren. Je bent onzeker over de reactie van de ander. Allemaal overtuigingen en gevoelens die jij in jezelf mag aangaan. Daarom betekent het creëren van grenzen het doorbreken van jarenlange patronen. Je bent jezelf aan het heropvoeden. Iedere keer dat je een nieuwe keuze maakt en voorbij je oude verhaal gaat heel je. Dit proces mag lastig zijn en ongemakkelijk voelen. Je bent aan het groeien!
Soms zijn heel strikte grenzen een tijd lang nodig om de ander te leren hoe je graag hebt dat ze met je omgaan
Wat doe je wanneer er mensen binnen je familie zijn, misschien wel je vader of moeder, die zich verzet tegen jouw grenzen? Die telkens weerstand biedt of vervelende opmerkingen maakt? Die je grenzen niet respecteert of bij wie het aangeven van grenzen telkens uitloopt op een conflict? Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak het beste werkt om een tijd lang heel strikt te zijn in je grenzen. Dat is de enige manier hoe je de ander leert dat wat jij wilt en voelt belangrijk is en dat jouw grenzen geldig zijn. Strikt zijn kan eruit zien als het contact beperken, duidelijk communiceren wat je wel en niet wilt (ik vind het niet prettig als je…), van hoe laat tot hoe laat je langskomt, wat mensen van je kunnen verwachten en wat niet, etc. Belangrijk hierin is om de grenzen die je stelt op te blijven volgen en volhardend te zijn. Als de andere persoon je grens overgaat moet jij actie ondernemen. Hang de telefoon maar op of loop de deur maar uit. Dit maakt vaak allerlei tegenstrijdige gevoelens in je los, ik weet er alles van. Laat die gevoelens je er niet van weerhouden om te doen wat het beste is voor jou. Die gevoelens kun je aan. Laat keer op keer weer aan de ander zien hoe jij graag behandeld wilt worden. Dat verdien je.
Deze blog vind je waarschijnlijk ook interessant: je grenzen aan geven doe je zo.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment