en onstuimig, liefdevol, verdrietig, confronterend, maar vooral 1 groot leerproces. Omdat ik me graag vast wil houden aan de mooie dingen in het leven en vooral aan de dingen die ik leer van de moeilijkere tijden is dit mijn 2016 in een blog.

Want vieren dat heb ik in 2016 gedaan. Voornamelijk overwinningen op mezelf. Het omarmen van het onvoorspelbare, het laten gaan van zekerheden en het steeds beter leren kennen van mijn ik. Maar ook afscheid. Van mijn werk, van veel oude ‘gewoontes’, en ook weer van mijn leventje hoe het nu is.

Het begin van 2016 was voor mij persoonlijk een nogal zware periode. Ik begon 2016 in een soort van overspannen toestand (is it my middle name?;-) en verloor begin maart mijn baan. De eerste maanden van het nieuwe jaar waren dus bepaald geen feestje. Ik had er veel moeite mee om deze onverwachte beslissing een plekje te geven, samen met mijn oververmoeide lichaam voelde het als een bijna niet te beklimmen berg. Maar ik kwam eroverheen. Samen met de liefste mensen, want alleen had ik het niet gekund. Ik zag de beslissing van mijn toenmalige baas na een tijdje als een cadeautje. Ik moest en zou deze gelegenheid gebruiken om te gaan doen wat ik écht wilde. Wat dat op dat moment was, geen idee, maar ik had de kans, en ik greep hem.

Ik zette mijn verlangen om weer een plekje voor mezelf op het internet te hebben om in werkelijkheid. Lief voor je Leif ging live op 13 maart 2016. Tegelijkertijd voelde het voor mij ook als een soort van redding. Ik kon me focussen op iets wat ik heel erg graag deed: schrijven, regelen, bedenken, creatief zijn. Het was iets van mezelf. Alle energie die ik erin stopte leverde me ook zoveel energie op. En gaandeweg kreeg dat Lief voor je Leif zijn richting. De droomdoeners ontstonden. Mooie verhalen van mensen. De versjes kregen een plekje. Ik kreeg weer vertrouwen in mijn kunnen. Zag mooie dingen ontstaan. Ik groeide mee met de blog. Kwam met creatieve zelfstandigen in contact en zo ontstonden er weer mooie nieuwe vriendschappen. Dingen waar ik nu elke dag weer dankbaar voor ben.

De beslissing om echt voor mezelf te gaan werken en gewoon te springen nam ik in mei/juni. Na eindeloos veel sollicitaties wat me een ongelofelijk machteloos en nutteloos gevoel gaf, wist ik eigenlijk zelf wel: ik word niet afgewezen omdat ik iets niet kan, ik word heel vaak afgewezen omdat ik niet geschikt ben voor de banen waar ik op solliciteer. Ik ben geen kantoor type. Ik hou niet van vastigheid, van werktijden. Ik beslis graag zelf. En dat straalde ik ook uit. Te eigengereid, teveel in me wat er nog uit moet komen. Het was een bevestiging. Ik nam de sprong. De sprong die enorm eng voelde en er lange tijd voor heeft gezorgd dat ik weinig geld had om van te leven. Maar het was het allemaal waard. Ik kreeg al snel mijn eerste opdrachtgever en het balletje ging rollen. Elke dag opstaan met energie. Opstaan met nieuwe plannen. De dag indelen zoals ik dat wil. Bouwen aan iets van mezelf.

De Lief voor je Leif versjes werden gedrukt op kaarten, en nog steeds is dat 1 van de dingen die ik het liefste doe. Toveren met woorden. Een bijzonder moment om je eigen product in winkels te zien liggen en er mensen mee te kunnen ontroeren. Dat ontroert mij dan weer. Maar dat Lief voor je Leif, vooral de naam, werd ook een pijnlijk puntje. Ik was er op vrije momenten vrijwel altijd mee bezig en het maakte dat ik een beetje mezelf uit de weg ging. Als ik avond aan avond achter m’n laptopje zat dan hoefde ik maar niet na te denken over dingen waar ik eigenlijk nog mee aan de slag moest. Onverwerkte dingen, ballast uit het verleden. Patronen die ik nog wilde doorbreken. Dat zorgde in oktober wel voor een soort kortsluiting. Mijn lichaam stopte ermee. Ik moest rust nemen. En heel gek, in november kwam daar de opname in het ziekenhuis bovenop. Nogmaals een heel duidelijk signaal dat het echt niet goed ging. Een harde lichamelijke, maar vooral geestelijke les. De verplichte rust die ik daarna moest nemen heeft er voor gezorgd dat ik me besefte hoe breekbaar ons hele bestaan is. Hoe eindeloos je je bucketlist kunt aanvullen met al je wensen, en hoe je leven ook zomaar voorbij kan zijn. Live in the moment, weer even terug naar wat echt belangrijk is. Dus boekte ik 2 weken geleden een trip naar IJsland na mooie verhalen en foto’s van vrienden. Ik had een heel sterk gevoel dat ik daarheen moest. Samen met een lief vriendinnetje heb ik daar de afgelopen week de mooiste maar ook meest bizarre dingen meegemaakt. We hebben doodsangsten uitgestaan en ons op sommige momenten on top of the world gevoeld. Iets waarvan ik hoopte dat het een paar dagen van ontspanning en genieten zouden worden, heeft voor veel stof tot nadenken gezorgd. Weer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat het dankbaar zijn voor wat in het nu is, echt wel wat meer aanwezig mag zijn.

Het was een jaar waarin ik veel over mezelf leerde, waarin ik ging doen wat ik uiteindelijk het liefste doe, waarin ik mooie en lieve mensen leerde kennen en meer en meer vanuit mijn gevoel ging leven. Ik heb veel mooie dromen werkelijkheid zien worden, maar niet het behalen van doelen maar het delen van vriendschap, liefde, tranen en geluk is toch wat mij als mens het meest dankbaar maakt.

Ik wens je een fijne kerst en een ontzettend mooi nieuw jaar.

♡ 

Liefs

en onstuimig, liefdevol, verdrietig, confronterend, maar vooral 1 groot leerproces. Omdat ik me graag vast wil houden aan de mooie dingen in het leven en vooral aan de dingen die ik leer van de moeilijkere tijden is dit mijn 2016 in een blog.

Want vieren dat heb ik in 2016 gedaan. Voornamelijk overwinningen op mezelf. Het omarmen van het onvoorspelbare, het laten gaan van zekerheden en het steeds beter leren kennen van mijn ik. Maar ook afscheid. Van mijn werk, van veel oude ‘gewoontes’, en ook weer van mijn leventje hoe het nu is.

Het begin van 2016 was voor mij persoonlijk een nogal zware periode. Ik begon 2016 in een soort van overspannen toestand (is it my middle name?;-) en verloor begin maart mijn baan. De eerste maanden van het nieuwe jaar waren dus bepaald geen feestje. Ik had er veel moeite mee om deze onverwachte beslissing een plekje te geven, samen met mijn oververmoeide lichaam voelde het als een bijna niet te beklimmen berg. Maar ik kwam eroverheen. Samen met de liefste mensen, want alleen had ik het niet gekund. Ik zag de beslissing van mijn toenmalige baas na een tijdje als een cadeautje. Ik moest en zou deze gelegenheid gebruiken om te gaan doen wat ik écht wilde. Wat dat op dat moment was, geen idee, maar ik had de kans, en ik greep hem.

Ik zette mijn verlangen om weer een plekje voor mezelf op het internet te hebben om in werkelijkheid. Lief voor je Leif ging live op 13 maart 2016. Tegelijkertijd voelde het voor mij ook als een soort van redding. Ik kon me focussen op iets wat ik heel erg graag deed: schrijven, regelen, bedenken, creatief zijn. Het was iets van mezelf. Alle energie die ik erin stopte leverde me ook zoveel energie op. En gaandeweg kreeg dat Lief voor je Leif zijn richting. De droomdoeners ontstonden. Mooie verhalen van mensen. De versjes kregen een plekje. Ik kreeg weer vertrouwen in mijn kunnen. Zag mooie dingen ontstaan. Ik groeide mee met de blog. Kwam met creatieve zelfstandigen in contact en zo ontstonden er weer mooie nieuwe vriendschappen. Dingen waar ik nu elke dag weer dankbaar voor ben.

De beslissing om echt voor mezelf te gaan werken en gewoon te springen nam ik in mei/juni. Na eindeloos veel sollicitaties wat me een ongelofelijk machteloos en nutteloos gevoel gaf, wist ik eigenlijk zelf wel: ik word niet afgewezen omdat ik iets niet kan, ik word heel vaak afgewezen omdat ik niet geschikt ben voor de banen waar ik op solliciteer. Ik ben geen kantoor type. Ik hou niet van vastigheid, van werktijden. Ik beslis graag zelf. En dat straalde ik ook uit. Te eigengereid, teveel in me wat er nog uit moet komen. Het was een bevestiging. Ik nam de sprong. De sprong die enorm eng voelde en er lange tijd voor heeft gezorgd dat ik weinig geld had om van te leven. Maar het was het allemaal waard. Ik kreeg al snel mijn eerste opdrachtgever en het balletje ging rollen. Elke dag opstaan met energie. Opstaan met nieuwe plannen. De dag indelen zoals ik dat wil. Bouwen aan iets van mezelf.

De Lief voor je Leif versjes werden gedrukt op kaarten, en nog steeds is dat 1 van de dingen die ik het liefste doe. Toveren met woorden. Een bijzonder moment om je eigen product in winkels te zien liggen en er mensen mee te kunnen ontroeren. Dat ontroert mij dan weer. Maar dat Lief voor je Leif, vooral de naam, werd ook een pijnlijk puntje. Ik was er op vrije momenten vrijwel altijd mee bezig en het maakte dat ik een beetje mezelf uit de weg ging. Als ik avond aan avond achter m’n laptopje zat dan hoefde ik maar niet na te denken over dingen waar ik eigenlijk nog mee aan de slag moest. Onverwerkte dingen, ballast uit het verleden. Patronen die ik nog wilde doorbreken. Dat zorgde in oktober wel voor een soort kortsluiting. Mijn lichaam stopte ermee. Ik moest rust nemen. En heel gek, in november kwam daar de opname in het ziekenhuis bovenop. Nogmaals een heel duidelijk signaal dat het echt niet goed ging. Een harde lichamelijke, maar vooral geestelijke les. De verplichte rust die ik daarna moest nemen heeft er voor gezorgd dat ik me besefte hoe breekbaar ons hele bestaan is. Hoe eindeloos je je bucketlist kunt aanvullen met al je wensen, en hoe je leven ook zomaar voorbij kan zijn. Live in the moment, weer even terug naar wat echt belangrijk is. Dus boekte ik 2 weken geleden een trip naar IJsland na mooie verhalen en foto’s van vrienden. Ik had een heel sterk gevoel dat ik daarheen moest. Samen met een lief vriendinnetje heb ik daar de afgelopen week de mooiste maar ook meest bizarre dingen meegemaakt. We hebben doodsangsten uitgestaan en ons op sommige momenten on top of the world gevoeld. Iets waarvan ik hoopte dat het een paar dagen van ontspanning en genieten zouden worden, heeft voor veel stof tot nadenken gezorgd. Weer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat het dankbaar zijn voor wat in het nu is, echt wel wat meer aanwezig mag zijn.

Het was een jaar waarin ik veel over mezelf leerde, waarin ik ging doen wat ik uiteindelijk het liefste doe, waarin ik mooie en lieve mensen leerde kennen en meer en meer vanuit mijn gevoel ging leven. Ik heb veel mooie dromen werkelijkheid zien worden, maar niet het behalen van doelen maar het delen van vriendschap, liefde, tranen en geluk is toch wat mij als mens het meest dankbaar maakt.

Ik wens je een fijne kerst en een ontzettend mooi nieuw jaar.

♡ 

Liefs