Lange tijd was ik ervan overtuigd dat ik altijd moest toewerken naar iets. In beweging moest blijven. Doelen moest hebben en ze nastreven. Nieuwe plannen maken, mezelf ontwikkelen, toegroeien naar het volwassen zijn. Je moet immers toch wel leven uit een bepaald soort gedachte. Stappen zetten omdat je ergens naartoe wilt lopen. Een beetje zekerheid gaan creëren zo richting de 3-0. Omdat dat hoort.

Ik was aardig op weg naar dat volwassen leven.  Voor het eerst in 27 jaar kon ik zeggen dat ik alles prima op orde had. Een fijn huisje. Lieve mensen om me heen die me versterken, uitdagen en waar ik altijd terecht kan. Een enorm leuke blog waar ik heel veel voldoening uit haal. Heel fijn werk met alle vrijheid van de wereld. Ik kan al mijn plussen kwijt in de dingen die ik doe en onderneem in het leven, kortom: ik was en ben enorm blij, tevreden en dankbaar. Toch miste er een stukje. Het stukje waar ik me na 8 november steeds meer bewust van werd. Ik vergat te leven uit liefde voor mezelf. Ik rende continu, had een bewijsdrang zó groot, en sloopte mijn lichaam door er nooit naar te luisteren. Want al die plannen, doelen en dingen waar ik naartoe werkte waren belangrijker dan ikzelf.

Mijn verlangen om even alleen en vrij te zijn en aan dat stukje te kunnen werken groeide. Het was voor mij allang niet meer het issue: wat ga ik met mijn leven doen? Ik worstelde met: hoe blijf ik lief voor mezelf en kan ik toch alles in dit korte leven proppen waar mijn hart sneller van gaat kloppen? Hoe vind ik balans in deze knotsgekke snelle wereld waar ik zelf het hardste ren? Hoe kan ik aan mijn blog en bedrijf blijven werken en ondertussen mijn bucketlist gaan afvinken?

Het antwoord vond ik van binnen. Ik wil niet alleen maar toewerken in mijn leven naar een punt waarop het geluksgevoel waarschijnlijk toch grotendeels uitblijft. Ik wil vooral wat meer leven in het moment. Mijn gevoel zei me dit keer in alles dat ik klaar was om te springen.

Klaar voor een tijd met alleen maar onzekerheid maar tegelijkertijd ook zoveel vrijheid. Vrijheid om te beslissen wat op dat moment het beste is voor míj. Om dat gevoel te kunnen ervaren wist ik dat ik alles los moest laten wat me gebonden hield aan een bepaalde plek. Ik zegde mijn huisje op en trok op 1 januari de deur achter me dicht.

Mijn volle rugzak heb ik achtergelaten in Indonesië. Een stuk lichter en vooral wereldwijzer kwam ik na een paar weken terug. Met meer liefde, de rust om overal een plekje te kunnen creëren en enorm veel zin in een toekomst vol mooie avonturen. Hier of waar dan ook.

En wat het me gaat brengen? Het vertrouwen en de kracht die ik in mezelf heb teruggevonden maakt dat ik alle onzekerheid met een glimlach tegemoet ga.

Liefs!

Lange tijd was ik ervan overtuigd dat ik altijd moest toewerken naar iets. In beweging moest blijven. Doelen moest hebben en ze nastreven. Nieuwe plannen maken, mezelf ontwikkelen, toegroeien naar het volwassen zijn. Je moet immers toch wel leven uit een bepaald soort gedachte. Stappen zetten omdat je ergens naartoe wilt lopen. Een beetje zekerheid gaan creëren zo richting de 3-0. Omdat dat hoort.

Ik was aardig op weg naar dat volwassen leven.  Voor het eerst in 27 jaar kon ik zeggen dat ik alles prima op orde had. Een fijn huisje. Lieve mensen om me heen die me versterken, uitdagen en waar ik altijd terecht kan. Een enorm leuke blog waar ik heel veel voldoening uit haal. Heel fijn werk met alle vrijheid van de wereld. Ik kan al mijn plussen kwijt in de dingen die ik doe en onderneem in het leven, kortom: ik was en ben enorm blij, tevreden en dankbaar. Toch miste er een stukje. Het stukje waar ik me na 8 november steeds meer bewust van werd. Ik vergat te leven uit liefde voor mezelf. Ik rende continu, had een bewijsdrang zó groot, en sloopte mijn lichaam door er nooit naar te luisteren. Want al die plannen, doelen en dingen waar ik naartoe werkte waren belangrijker dan ikzelf.

Mijn verlangen om even alleen en vrij te zijn en aan dat stukje te kunnen werken groeide. Het was voor mij allang niet meer het issue: wat ga ik met mijn leven doen? Ik worstelde met: hoe blijf ik lief voor mezelf en kan ik toch alles in dit korte leven proppen waar mijn hart sneller van gaat kloppen? Hoe vind ik balans in deze knotsgekke snelle wereld waar ik zelf het hardste ren? Hoe kan ik aan mijn blog en bedrijf blijven werken en ondertussen mijn bucketlist gaan afvinken?

Het antwoord vond ik van binnen. Ik wil niet alleen maar toewerken in mijn leven naar een punt waarop het geluksgevoel waarschijnlijk toch grotendeels uitblijft. Ik wil vooral wat meer leven in het moment. Mijn gevoel zei me dit keer in alles dat ik klaar was om te springen.

Klaar voor een tijd met alleen maar onzekerheid maar tegelijkertijd ook zoveel vrijheid. Vrijheid om te beslissen wat op dat moment het beste is voor míj. Om dat gevoel te kunnen ervaren wist ik dat ik alles los moest laten wat me gebonden hield aan een bepaalde plek. Ik zegde mijn huisje op en trok op 1 januari de deur achter me dicht.

Mijn volle rugzak heb ik achtergelaten in Indonesië. Een stuk lichter en vooral wereldwijzer kwam ik na een paar weken terug. Met meer liefde, de rust om overal een plekje te kunnen creëren en enorm veel zin in een toekomst vol mooie avonturen. Hier of waar dan ook.

En wat het me gaat brengen? Het vertrouwen en de kracht die ik in mezelf heb teruggevonden maakt dat ik alle onzekerheid met een glimlach tegemoet ga.

Liefs!