Het is maandagochtend half 10 en ik zit voor een open raam met mijn voeten in de vensterbank. Het zonnetje schijnt in mijn gezicht en in plaats van dat ik aan het werk ga, heb ik in alles opeens de behoefte om een echt blogje te schrijven. Over hoe ik me voel en wat er allemaal door mijn hoofd spookt.

Ik heb sinds 8 maanden weer even voor een weekje een plekje voor mezelf. Een eigen plekje op deze wereld. Een ruimte waar je kunt zijn. Waar er niemand is als je niemand uitnodigt, waar je tot rust kunt komen en gewoon weer echte stilte ervaart. Toen ik hier zaterdagochtend binnenkwam heb ik minutenlang huilend op de bank gezeten. Ik was zo enorm toe aan die rust. En nu ik dat weer heb realiseer ik me pas hoe ik al die maanden misschien een beetje in de overlevingsmodus heb gebivakkeerd en een muurtje om me heen heb gebouwd. Ik negeerde mijn behoefte om alleen te zijn, omdat het door de situatie er simpelweg niet inzat. Ik heb niet voor 100% mezelf kunnen zijn, ‘moest’ me altijd aanpassen en ervoer nooit een moment rust. Alle gevoelens, veranderingen en belevenissen van de afgelopen tijd heb ik nooit een plekje kunnen geven. Ik kwam uit het ziekenhuis, zegde mijn huis op, ben naar de andere kant van de wereld afgereisd, heb heel veel onzekerheden overwonnen en oude dingen achter me gelaten, ontzettend mooie momenten beleefd, maar doordat ik daarna nooit meer echt een thuis had om dat te laten landen, leek het er allemaal opeens niet meer te zijn. Het afgelopen jaar was en is er één vol veranderingen. Ik beëindigde een paar weken geleden samenwerkingen met opdrachtgevers simpelweg omdat het werk niet meer bij me past én omdat ik nooit tijd over had voor mezelf (en Lief voor je Leif). En dat kunnen beslissen voelt super fijn, maar is wel een groot onzeker hoofdstuk in mijn leven. Weer ‘zoekende’ zijn naar iets wat dan wel werkt. Ik word sinds 2 maanden gecoacht en ook dat maakt elke sessie weer heel veel bij me los. (Ik moet nog steeds lachen om het feit dat ik bij de kennismaking zei: ”ik ben hier alleen voor werk problemen hoor, voor de rest ben ik helemaal in balans”) En dan is er nog het hoofdstuk huis of reis (en het liefst allebei), waar ik nog steeds niet uit ben.

Dit weekje is zo ontzettend welkom en dat alles er van de afgelopen tijd uitkomt en ik regelmatig door gewoon stil te zijn weer met mijn ogen vol tranen zit, ja dat is dan maar zo. Ik ben enorm dankbaar dat ik die ruimte nu gewoon even heb. En besef des te meer hoe erg ik het gemist heb om thuis te kunnen komen. Om na een drukke en leuke dag te doen waar ik zin in heb. Om de hele dag in bed te blijven liggen of om 6 uur ‘s ochtends yoga oefeningen in huis te doen zonder iemand wakker te maken, mijn emoties de vrije loop te laten wanneer ik daar behoefte aan heb, om geen verantwoording af te leggen. Deze week voelt als een me-time weekje. Hardlopen door mijn stadje dat ontwaakt, yoga lesjes volgen bij FLOW, lekker voor me uitstaren, boeken lezen, overal koffie’tjes drinken en leuke dingen doen met vrienden.

Ik ga intens genieten van elke minuut in dit mooie huisje waar ik mijn lieve vriendinnetje zo dankbaar voor ben en neem eindelijk eens de tijd om de afgelopen 8 maanden echt bij me binnen te laten komen. En dan weer vooruit, met wat meer ruimte in mijn hoofd en hart. Kijken wat voor moois dat allemaal weer gaat brengen.

Liefs xx

Het is maandagochtend half 10 en ik zit voor een open raam met mijn voeten in de vensterbank. Het zonnetje schijnt in mijn gezicht en in plaats van dat ik aan het werk ga, heb ik in alles opeens de behoefte om een echt blogje te schrijven. Over hoe ik me voel en wat er allemaal door mijn hoofd spookt.

Ik heb sinds 8 maanden weer even voor een weekje een plekje voor mezelf. Een eigen plekje op deze wereld. Een ruimte waar je kunt zijn. Waar er niemand is als je niemand uitnodigt, waar je tot rust kunt komen en gewoon weer echte stilte ervaart. Toen ik hier zaterdagochtend binnenkwam heb ik minutenlang huilend op de bank gezeten. Ik was zo enorm toe aan die rust. En nu ik dat weer heb realiseer ik me pas hoe ik al die maanden misschien een beetje in de overlevingsmodus heb gebivakkeerd en een muurtje om me heen heb gebouwd. Ik negeerde mijn behoefte om alleen te zijn, omdat het door de situatie er simpelweg niet inzat. Ik heb niet voor 100% mezelf kunnen zijn, ‘moest’ me altijd aanpassen en ervoer nooit een moment rust. Alle gevoelens, veranderingen en belevenissen van de afgelopen tijd heb ik nooit een plekje kunnen geven. Ik kwam uit het ziekenhuis, zegde mijn huis op, ben naar de andere kant van de wereld afgereisd, heb heel veel onzekerheden overwonnen en oude dingen achter me gelaten, ontzettend mooie momenten beleefd, maar doordat ik daarna nooit meer echt een thuis had om dat te laten landen, leek het er allemaal opeens niet meer te zijn. Het afgelopen jaar was en is er één vol veranderingen. Ik beëindigde een paar weken geleden samenwerkingen met opdrachtgevers simpelweg omdat het werk niet meer bij me past én omdat ik nooit tijd over had voor mezelf (en Lief voor je Leif). En dat kunnen beslissen voelt super fijn, maar is wel een groot onzeker hoofdstuk in mijn leven. Weer ‘zoekende’ zijn naar iets wat dan wel werkt. Ik word sinds 2 maanden gecoacht en ook dat maakt elke sessie weer heel veel bij me los. (Ik moet nog steeds lachen om het feit dat ik bij de kennismaking zei: ”ik ben hier alleen voor werk problemen hoor, voor de rest ben ik helemaal in balans”) En dan is er nog het hoofdstuk huis of reis (en het liefst allebei), waar ik nog steeds niet uit ben.

Dit weekje is zo ontzettend welkom en dat alles er van de afgelopen tijd uitkomt en ik regelmatig door gewoon stil te zijn weer met mijn ogen vol tranen zit, ja dat is dan maar zo. Ik ben enorm dankbaar dat ik die ruimte nu gewoon even heb. En besef des te meer hoe erg ik het gemist heb om thuis te kunnen komen. Om na een drukke en leuke dag te doen waar ik zin in heb. Om de hele dag in bed te blijven liggen of om 6 uur ‘s ochtends yoga oefeningen in huis te doen zonder iemand wakker te maken, mijn emoties de vrije loop te laten wanneer ik daar behoefte aan heb, om geen verantwoording af te leggen. Deze week voelt als een me-time weekje. Hardlopen door mijn stadje dat ontwaakt, yoga lesjes volgen bij FLOW, lekker voor me uitstaren, boeken lezen, overal koffie’tjes drinken en leuke dingen doen met vrienden.

Ik ga intens genieten van elke minuut in dit mooie huisje waar ik mijn lieve vriendinnetje zo dankbaar voor ben en neem eindelijk eens de tijd om de afgelopen 8 maanden echt bij me binnen te laten komen. En dan weer vooruit, met wat meer ruimte in mijn hoofd en hart. Kijken wat voor moois dat allemaal weer gaat brengen.

Liefs xx