Terwijl ik verhuisdozen uit sta te pakken vliegt het afgelopen jaar aan me voorbij. Een jaar geleden is het bijna dat ik de deur van mijn vorige huis achter me dicht trok om ruimte te geven aan wat ik heel erg nodig had: tijd om mezelf te leren kennen. Ruim 10 maanden later is het cirkeltje gevoelsmatig rond en denk ik steeds meer terug aan alle mooie inzichten die ik de afgelopen periode heb opgedaan.

Mijn thuis is overal waar mijn hart is. 
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik schreef in Bali dat mijn thuis vooral daar is waar de mensen zijn waar ik van hou. Ik vond het de eerste week enorm moeilijk om op mezelf aangewezen te zijn. De stilte greep me aan. Gevoelens die naar boven kwamen waar ik geen raad mee wist. Het waren gevoelsmatig loeizware weken waar ik de basis heb gelegd voor een enorm mooie en waardevolle periode die volgde. En inmiddels weet ik: mijn thuis is echt overal ter wereld, gewoon waar ikzelf ben. Ik had de maanden voor mijn reizen enorme onrust. Ik linkte mijn wereld en mijn ‘zijn’ aan mensen die van me hielden. Tot ik erachter kwam dat die mensen ook allemaal hun eigen pad kiezen en niet altijd in mijn leven zullen blijven. Het gevecht (want soms voelde dat echt zo) wat ik aangegaan ben om weer mijn eigen weg te kunnen volgen, en mijn eigen thuis te zijn is het meest waardevolle uit die hele periode. 

Ik mag mijn leven leven zoals ik dat het liefste zie.
Ik was iemand met weinig zelfvertrouwen. Continu twijfel, onzekerheid, moeite mezelf echt te laten zien. Alleen op een vliegtuig stappen naar Indonesië was wat ik blijkbaar nodig had. Het onzekere, het op jezelf aangewezen zijn, het vertrouwen in jezelf wat je opbouwt, het heeft er allemaal voor gezorgd dat er niks meer is waar ik tegenop zie, en dat ik die kracht in alles meeneem wat ik nog wil gaan waarmaken. Die reis, en al die andere dingen die volgden hebben me in laten zien dat mijn leven niet volgens het boekje hoeft te gaan, maar dat ik diegene ben die mijn eigen mogelijkheden mag en kan ontdekken. Met een afstandje naar mijn leven kijken heeft me doen realiseren hoe ik niet wil leven. In een hokje. Met een uitgestippeld pad voor de komende 20 jaar. Het heeft me doen realiseren dat ik zelf mag kneden en zelf mag vormgeven en altijd in alles mijn hart mag blijven volgen in wat ik het liefste zie. En dat die mogelijkheden grenzeloos zijn en ik durf te volgen wat ik voel, zonder me iets aan te trekken wat anderen daarvan vinden, voelt voor mij als een enorme opluchting. 

Your mind will always believe everything you tell it.
Ik had onbewust enorm veel doelen voor dit jaar. En als ik erover nadenk dan heb ik alles gedaan wat ik echt heel erg graag wilde. Stap één was op dat vliegtuig stappen en voelen dat wat ik heel graag wil, ook echt kan. Simpelweg omdat ik erin geloof dat het kan. In november zag ik mezelf op Bali in een hangmat liggen, ik voelde de zon mijn huid verwarmen en ik werd al ontspannen bij het idee dat ik wandelingetjes langs de zee kon maken elke dag. In maart beeldde ik me elke avond voor het slapen Australië in, ik googelde wat af naar mooie reis routes, en voelde aan alles hoe fantastisch het daar zou zijn. In de zomer riep ik mijn doelen in werk tegen iedereen die het maar horen wilde en in een sneltreinvaart bereikte ik die doelen. Mijn voorheen negatieve gedachten brachten me nergens. Ik kan dit niet, niemand zit op me te wachten, dromen, dat is voor mensen die geluk hebben, misschien moet ik als mens/ondernemer nog wat groeien voordat.. Inmiddels weet ik dat de kracht van mijn veelal (tuurlijk heb ik nog weleens negatieve gedachten) positieve gedachten over doelen of dromen of situaties me al zoveel stappen dichterbij dat doel of die droom brengen, en dat onderstreept voor mij alleen al die diepere laag van dit hele bijzondere bestaan. 

Je kunt heel hard wegrennen, maar als je vastloopt in je leven hier lost dat naar de andere kant van de wereld gaan niks op.
Toen ik in december mijn huis opzegde zat het niet in de planning om later dat jaar maanden bij mijn ouders te wonen. Door een samenloop van omstandigheden was dat wel hoe het is gelopen. En ook dit stukje was wat ik zelf nodig had om verder in mijn ‘ik leren kennen proces’ te komen. Want je kunt heel hard wegrennen voor je leven en dan is de wereld enorm groot en mooi en overweldigend en vrij, maar als je terugkomt zijn al jouw gevoelens, herinneringen en issues nog steeds daar, gewoon waar je ze hebt achtergelaten toen je vertrok. Ik werd geconfronteerd met dingen die al jaren speelden en waar ik nu echt wel iets mee moest gaan doen. Een confrontatie die ik anders echt niet gehad zou hebben. En nu kan ik een stuk lichter weer vooruit kijken naar een mooie nieuwe reis, zonder dat ik met pijn vertrek omdat ik hier dingen heb die ik niet kan oplossen. 

Loslaten is één van de mooiste en liefdevolste dingen die er is. 
Controle. Het was (en soms is) mijn middle name. Alles om maar niet te hoeven vertrouwen op mezelf, maar uit te gaan van de andere constante factoren in mijn leven. Alles om maar te kunnen plannen, dat wat je denkt dat het beste voor je is. Verwachtingen, gedachten die met me op de loop gingen over hoe het zou moeten zijn, het waren de grootste afwijzingen naar mezelf toe. Het loslaten van liefde, van mijn patronen, van mijn vroeger, was naar mezelf toe een signaal dat ik eindelijk op nummer één sta, en dat ik heel veel dingen in liefde loslaat om het leven de ruimte te geven dat te doen wat het op dat moment nodig heeft. Je hebt niet meer controle als je vasthoudt, maar als je loslaat krijg je er een heel stuk mooi nieuw leven voor terug. 

Liefs. X

Terwijl ik verhuisdozen uit sta te pakken vliegt het afgelopen jaar aan me voorbij. Een jaar geleden is het bijna dat ik de deur van mijn vorige huis achter me dicht trok om ruimte te geven aan wat ik heel erg nodig had: tijd om mezelf te leren kennen. Ruim 10 maanden later is het cirkeltje gevoelsmatig rond en denk ik steeds meer terug aan alle mooie inzichten die ik de afgelopen periode heb opgedaan.

Mijn thuis is overal waar mijn hart is. 
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik schreef in Bali dat mijn thuis vooral daar is waar de mensen zijn waar ik van hou. Ik vond het de eerste week enorm moeilijk om op mezelf aangewezen te zijn. De stilte greep me aan. Gevoelens die naar boven kwamen waar ik geen raad mee wist. Het waren gevoelsmatig loeizware weken waar ik de basis heb gelegd voor een enorm mooie en waardevolle periode die volgde. En inmiddels weet ik: mijn thuis is echt overal ter wereld, gewoon waar ikzelf ben. Ik had de maanden voor mijn reizen enorme onrust. Ik linkte mijn wereld en mijn ‘zijn’ aan mensen die van me hielden. Tot ik erachter kwam dat die mensen ook allemaal hun eigen pad kiezen en niet altijd in mijn leven zullen blijven. Het gevecht (want soms voelde dat echt zo) wat ik aangegaan ben om weer mijn eigen weg te kunnen volgen, en mijn eigen thuis te zijn is het meest waardevolle uit die hele periode. 

Ik mag mijn leven leven zoals ik dat het liefste zie.
Ik was iemand met weinig zelfvertrouwen. Continu twijfel, onzekerheid, moeite mezelf echt te laten zien. Alleen op een vliegtuig stappen naar Indonesië was wat ik blijkbaar nodig had. Het onzekere, het op jezelf aangewezen zijn, het vertrouwen in jezelf wat je opbouwt, het heeft er allemaal voor gezorgd dat er niks meer is waar ik tegenop zie, en dat ik die kracht in alles meeneem wat ik nog wil gaan waarmaken. Die reis, en al die andere dingen die volgden hebben me in laten zien dat mijn leven niet volgens het boekje hoeft te gaan, maar dat ik diegene ben die mijn eigen mogelijkheden mag en kan ontdekken. Met een afstandje naar mijn leven kijken heeft me doen realiseren hoe ik niet wil leven. In een hokje. Met een uitgestippeld pad voor de komende 20 jaar. Het heeft me doen realiseren dat ik zelf mag kneden en zelf mag vormgeven en altijd in alles mijn hart mag blijven volgen in wat ik het liefste zie. En dat die mogelijkheden grenzeloos zijn en ik durf te volgen wat ik voel, zonder me iets aan te trekken wat anderen daarvan vinden, voelt voor mij als een enorme opluchting. 

Your mind will always believe everything you tell it.
Ik had onbewust enorm veel doelen voor dit jaar. En als ik erover nadenk dan heb ik alles gedaan wat ik echt heel erg graag wilde. Stap één was op dat vliegtuig stappen en voelen dat wat ik heel graag wil, ook echt kan. Simpelweg omdat ik erin geloof dat het kan. In november zag ik mezelf op Bali in een hangmat liggen, ik voelde de zon mijn huid verwarmen en ik werd al ontspannen bij het idee dat ik wandelingetjes langs de zee kon maken elke dag. In maart beeldde ik me elke avond voor het slapen Australië in, ik googelde wat af naar mooie reis routes, en voelde aan alles hoe fantastisch het daar zou zijn. In de zomer riep ik mijn doelen in werk tegen iedereen die het maar horen wilde en in een sneltreinvaart bereikte ik die doelen. Mijn voorheen negatieve gedachten brachten me nergens. Ik kan dit niet, niemand zit op me te wachten, dromen, dat is voor mensen die geluk hebben, misschien moet ik als mens/ondernemer nog wat groeien voordat.. Inmiddels weet ik dat de kracht van mijn veelal (tuurlijk heb ik nog weleens negatieve gedachten) positieve gedachten over doelen of dromen of situaties me al zoveel stappen dichterbij dat doel of die droom brengen, en dat onderstreept voor mij alleen al die diepere laag van dit hele bijzondere bestaan. 

Je kunt heel hard wegrennen, maar als je vastloopt in je leven hier lost dat naar de andere kant van de wereld gaan niks op.
Toen ik in december mijn huis opzegde zat het niet in de planning om later dat jaar maanden bij mijn ouders te wonen. Door een samenloop van omstandigheden was dat wel hoe het is gelopen. En ook dit stukje was wat ik zelf nodig had om verder in mijn ‘ik leren kennen proces’ te komen. Want je kunt heel hard wegrennen voor je leven en dan is de wereld enorm groot en mooi en overweldigend en vrij, maar als je terugkomt zijn al jouw gevoelens, herinneringen en issues nog steeds daar, gewoon waar je ze hebt achtergelaten toen je vertrok. Ik werd geconfronteerd met dingen die al jaren speelden en waar ik nu echt wel iets mee moest gaan doen. Een confrontatie die ik anders echt niet gehad zou hebben. En nu kan ik een stuk lichter weer vooruit kijken naar een mooie nieuwe reis, zonder dat ik met pijn vertrek omdat ik hier dingen heb die ik niet kan oplossen. 

Loslaten is één van de mooiste en liefdevolste dingen die er is. 
Controle. Het was (en soms is) mijn middle name. Alles om maar niet te hoeven vertrouwen op mezelf, maar uit te gaan van de andere constante factoren in mijn leven. Alles om maar te kunnen plannen, dat wat je denkt dat het beste voor je is. Verwachtingen, gedachten die met me op de loop gingen over hoe het zou moeten zijn, het waren de grootste afwijzingen naar mezelf toe. Het loslaten van liefde, van mijn patronen, van mijn vroeger, was naar mezelf toe een signaal dat ik eindelijk op nummer één sta, en dat ik heel veel dingen in liefde loslaat om het leven de ruimte te geven dat te doen wat het op dat moment nodig heeft. Je hebt niet meer controle als je vasthoudt, maar als je loslaat krijg je er een heel stuk mooi nieuw leven voor terug. 

Liefs. X