Het is zaterdagochtend 11-11. Ik zit aan de keukentafel met mijn schrijfboekje voor me dat ik in Bali gevuld heb met woorden. Tranen rollen over mijn wangen. Een leeg gevoel overvalt me. Een gevoel wat ik al een week heb. Een week waarin ik van mijn huis een thuis maakte, maar daardoor eigenlijk steeds verder van mezelf af kwam te staan.

Ik ga in mijn hoofd door alle maanden die ik beleefde. Ik lees angst en eenzaamheid, en beetje bij beetje meer kracht en vertrouwen. Een gevoel van warmte als ik terugdenk aan de sprong die ik op 1 januari waagde. Ik die al jaren zo ver van mezelf verwijderd was dat ik niet eens met mijn persoontje op reis durfde. Bang voor alle weggestopte ellende die boven zou komen. Bang om tot de pijnlijke conclusie te komen dat ik mezelf eigenlijk niet echt het houden van waard vond.

Een jaar lang was ik onderweg. Met iemand die ik eerst een beetje verafschuwde maar gaandeweg steeds meer ben gaan omarmen. Ik ontdekte een hele nieuwe, grote wereld vol mogelijkheden, zonder angsten. Ik ontdekte de grenzeloosheid van ons bestaan. Ik gumde de lijnen van mijn eigen zichtbare hokjes uit en stapte steeds wat verder buiten die zone. En elke dag kwam ik een beetje meer thuis. Was mijn thuis een beetje minder in handen van iemand anders, en wat meer in handen van mijzelf. Ik kon weer alleen zijn. De stilte opzoeken, gevoelens toelaten en accepteren wat is. En gaandeweg kwam ik erachter dat alles er al is. Dat ik niet meer hoef te zoeken, maar dat het allemaal in mij zit, klaar om ontdekt te worden, wanneer het mijn tijd is om die dingen te ontdekken. Ik kon gewoon zijn, en zonder dat alles perfect was, was het dat toch.

En aan dat onderweg zijn is voor mijn gevoel nu een einde gekomen. Ik ben niet meer onderweg, ik ben thuis. Letterlijk. En dat beklemt en benauwt me in alles. Alsof ik moeilijker kan ademen, een gevoel van ‘is dit nu alles’, wat me steeds vaker overvalt. Want ik weet en ik voel en heb mogen beleven dat dit niet alles is. Dat het leven wat ik hier weer probeer te creëren ook een soort hokje betreft. Mijn eigen keuze, misschien wel op de automatische piloot genomen. Ik ben hier terug in de stad gewoon één uit duizenden. Ik ren net zo hard mee met alle mensen die denken dat hun werk hun leven is. Die denken dat ze meer recht op bestaan hebben als ze nog iets harder hun best doen, beter presteren en nog hogere doelen stellen. Ik heb hier geen aandacht meer voor zijn, voor ontspullen, of onthaasten. Ik word hier alleen maar elke dag geconfronteerd met de druk van het bestaan waar ik onderdeel van ben, en ook nog eens in mee probeer te gaan. Omdat het hoort?

Dit terwijl ik diep van binnen al een hele tijd weet dat ik niet gelukkig word van ‘succes’. Van meer bezoekers, meer opdrachten of ‘gezien worden’. (Gek genoeg terwijl mijn oude ik daar wel continu onbewust naar streefde, en ik dus terugval in dat oude patroon als ik weer heel hard aan het rennen ben) Geef mij maar gewoon klein en intiem. Een lief berichtje zo nu en dan. Oprechte emoties, een mooi gesprek, een lieve mail waar ik een motivatie heb kunnen zijn voor iemand. Een gave opdracht die ik met al mijn inzet en aandacht heb kunnen afronden. Mijn eigen kronkels in rake woorden op papier. Gelukkiger kun je me eigenlijk niet maken.

Want dat is waarom Lief voor je Leif is wat het is. Je leest mee door mijn ogen op zoek naar mijn weg in het leven.  Met vallen en opstaan. Ik doe ook maar wat. Ik denk ook nog steeds teveel, en val weer terug in oude patronen die zo gesleten zitten in mijn hersenen. Ik maak soms keuzes vanuit mijn oude ik, en bedenk daarna pas dat ik in dat geval niet mijn hart heb laten spreken, maar mijn angst. Maar inmiddels sta ik wel zo dicht bij mezelf dat ik stemmetjes en een onbestemd gevoel in mijn onderbuik niet meer kan negeren. Een stemmetje dat zegt dat dit stiekem mijn leven niet helemaal is. Alleen maar werken, hele dagen vol moeten, een huis vol spullen die ik eigenlijk niet wil, wonen middenin de drukte, ver weg van de natuur. Weinig aandacht hebben en kunnen hebben voor wat ik belangrijk vind.

Ik stuurde een berichtje naar een lief iemand op afstand en ik zei: ”Dat leven wil ik niet. Zo wil ik straks niet doodgaan. Ik wil liefhebben en met aandacht mijn dagen volstoppen met mooie onbewaakte momentjes. Ik wil gewoon kunnen zijn wie ik ben. Niet zoals ik soms denk dat het hoort.”

Ik heb een keuze, zoals ik ook de keuze heb gemaakt voor dit leven.

Weer een begin van een nieuwe ontdekkingsreis. Ik neem je mee.
X.

Foto: unsplash

Het is zaterdagochtend 11-11. Ik zit aan de keukentafel met mijn schrijfboekje voor me dat ik in Bali gevuld heb met woorden. Tranen rollen over mijn wangen. Een leeg gevoel overvalt me. Een gevoel wat ik al een week heb. Een week waarin ik van mijn huis een thuis maakte, maar daardoor eigenlijk steeds verder van mezelf af kwam te staan.

Ik ga in mijn hoofd door alle maanden die ik beleefde. Ik lees angst en eenzaamheid, en beetje bij beetje meer kracht en vertrouwen. Een gevoel van warmte als ik terugdenk aan de sprong die ik op 1 januari waagde. Ik die al jaren zo ver van mezelf verwijderd was dat ik niet eens met mijn persoontje op reis durfde. Bang voor alle weggestopte ellende die boven zou komen. Bang om tot de pijnlijke conclusie te komen dat ik mezelf eigenlijk niet echt het houden van waard vond.

Een jaar lang was ik onderweg. Met iemand die ik eerst een beetje verafschuwde maar gaandeweg steeds meer ben gaan omarmen. Ik ontdekte een hele nieuwe, grote wereld vol mogelijkheden, zonder angsten. Ik ontdekte de grenzeloosheid van ons bestaan. Ik gumde de lijnen van mijn eigen zichtbare hokjes uit en stapte steeds wat verder buiten die zone. En elke dag kwam ik een beetje meer thuis. Was mijn thuis een beetje minder in handen van iemand anders, en wat meer in handen van mijzelf. Ik kon weer alleen zijn. De stilte opzoeken, gevoelens toelaten en accepteren wat is. En gaandeweg kwam ik erachter dat alles er al is. Dat ik niet meer hoef te zoeken, maar dat het allemaal in mij zit, klaar om ontdekt te worden, wanneer het mijn tijd is om die dingen te ontdekken. Ik kon gewoon zijn, en zonder dat alles perfect was, was het dat toch.

En aan dat onderweg zijn is voor mijn gevoel nu een einde gekomen. Ik ben niet meer onderweg, ik ben thuis. Letterlijk. En dat beklemt en benauwt me in alles. Alsof ik moeilijker kan ademen, een gevoel van ‘is dit nu alles’, wat me steeds vaker overvalt. Want ik weet en ik voel en heb mogen beleven dat dit niet alles is. Dat het leven wat ik hier weer probeer te creëren ook een soort hokje betreft. Mijn eigen keuze, misschien wel op de automatische piloot genomen. Ik ben hier terug in de stad gewoon één uit duizenden. Ik ren net zo hard mee met alle mensen die denken dat hun werk hun leven is. Die denken dat ze meer recht op bestaan hebben als ze nog iets harder hun best doen, beter presteren en nog hogere doelen stellen. Ik heb hier geen aandacht meer voor zijn, voor ontspullen, of onthaasten. Ik word hier alleen maar elke dag geconfronteerd met de druk van het bestaan waar ik onderdeel van ben, en ook nog eens in mee probeer te gaan. Omdat het hoort?

Dit terwijl ik diep van binnen al een hele tijd weet dat ik niet gelukkig word van ‘succes’. Van meer bezoekers, meer opdrachten of ‘gezien worden’. (Gek genoeg terwijl mijn oude ik daar wel continu onbewust naar streefde, en ik dus terugval in dat oude patroon als ik weer heel hard aan het rennen ben) Geef mij maar gewoon klein en intiem. Een lief berichtje zo nu en dan. Oprechte emoties, een mooi gesprek, een lieve mail waar ik een motivatie heb kunnen zijn voor iemand. Een gave opdracht die ik met al mijn inzet en aandacht heb kunnen afronden. Mijn eigen kronkels in rake woorden op papier. Gelukkiger kun je me eigenlijk niet maken.

Want dat is waarom Lief voor je Leif is wat het is. Je leest mee door mijn ogen op zoek naar mijn weg in het leven.  Met vallen en opstaan. Ik doe ook maar wat. Ik denk ook nog steeds teveel, en val weer terug in oude patronen die zo gesleten zitten in mijn hersenen. Ik maak soms keuzes vanuit mijn oude ik, en bedenk daarna pas dat ik in dat geval niet mijn hart heb laten spreken, maar mijn angst. Maar inmiddels sta ik wel zo dicht bij mezelf dat ik stemmetjes en een onbestemd gevoel in mijn onderbuik niet meer kan negeren. Een stemmetje dat zegt dat dit stiekem mijn leven niet helemaal is. Alleen maar werken, hele dagen vol moeten, een huis vol spullen die ik eigenlijk niet wil, wonen middenin de drukte, ver weg van de natuur. Weinig aandacht hebben en kunnen hebben voor wat ik belangrijk vind.

Ik stuurde een berichtje naar een lief iemand op afstand en ik zei: ”Dat leven wil ik niet. Zo wil ik straks niet doodgaan. Ik wil liefhebben en met aandacht mijn dagen volstoppen met mooie onbewaakte momentjes. Ik wil gewoon kunnen zijn wie ik ben. Niet zoals ik soms denk dat het hoort.”

Ik heb een keuze, zoals ik ook de keuze heb gemaakt voor dit leven.

Weer een begin van een nieuwe ontdekkingsreis. Ik neem je mee.
X.

Foto: unsplash