Caroline kwam via via op mijn pad, en na het lezen van haar oprechte, eerlijke  en vooral herkenbare blog kon ik niet anders dan haar gewoon een mailtje sturen met de vraag of ze haar verhaal op Lief voor je Leif wilde delen. Caroline schreef een blog over de periode van enkele jaren dat ze koos voor de studie rechten, als arbeidsrecht advocaat aan de slag ging, steeds verder van zichzelf verwijderd raakte en na een burn-out weer helemaal opnieuw moest gaan uitvinden wie ze eigenlijk was, en waar haar hart wél lag.

Caroline: ”In mijn hoofd waren er twee opties qua studie, rechten of hotelschool. Na een omweg kwam ik uit bij rechten in Leiden. Dit was waar mijn hang naar rechtvaardigheid, regels, verdieping, structuur en schrijven een plek kreeg. Ik was in mijn element, voelde me als een vis in het water. Mijn studie ging voor de wind en tussendoor deed ik een uitwisselingsprogramma in Hamburg, vrijwilligerswerk en bijbaantjes op advocatenkantoren. Ik nam het allemaal uiterst serieus. Eigenlijk zoals alles wat ik deed.

Toen mijn afstuderen samenviel met een pijnlijk einde van een bijna 7 jaar durende relatie, verdween de grond onder mijn voeten. De relatie waar ik al die jaren alles keurig omheen had gebouwd, die ik voorop stelde in vrijwel alles wat ik deed en waar ik eindeloos veel energie in had gestoken, liet een enorme leegte achter. Wie was ik eigenlijk zonder deze relatie? Solliciteren naar mijn eerste echte baan was in deze periode een helse klus. Hoe kon ik ze uitleggen wie ik was, als ik dat zelf nauwelijks wist…

Met heel veel doorzetten en steeds weer mijn moed bij elkaar rapen kreeg ik een baan aangeboden als advocaat arbeidsrecht. Het was gelukt, dit had ik zelf gedaan! Hier had ik al die jaren naartoe gewerkt. Nooit getwijfeld of mijzelf echt afgevraagd of dit was waar ik naar verlangde. De vraag wie ik was liet ik voor wat het was, en ik stortte mij volledig op mijn werk. Zowel het werk als het advocaat-zijn, waaraan ik identiteit kon ontlenen, vond ik geweldig.

Naarmate de tijd vorderde merkte ik dat ik in het weekend niet meer kon ontspannen, ik was veel te moe. Overschakelen van werk naar vrije tijd werd steeds moeilijker. Een vakantie met één van mijn zusjes naar Bali was voor mij een eye-opener. Ik stond destijds zo anders in het leven dan zij. Ze was open, nam niet alles zo serieus, volgde haar gevoel, kon het leven vanuit een bepaalde lichtheid zien. Tijdens deze reis heb ik mij na heel wat strubbelingen overgegeven aan haar manier van leven, aan haar ritme. Ik werd steeds rustiger, vrolijker, zachter en vriendelijker. Die keiharde Caroline, die ik van mijzelf had gemaakt, viel eventjes weg. Met man en macht probeerde ik bij thuiskomst vast te houden aan wat ik had ervaren. Twee weken later lag ik op de grond op kantoor met twee ambulancebroeders die mij overeind hielpen. De dag waarop ik instortte: het begin van mijn burn-out.

Het besef dat ik mijzelf volledig was kwijtgeraakt kwam een paar weken later. Ik had mij een harnas aangemeten om maar niet te hoeven voelen en een masker opgezet van diegene die ik dacht te moeten zijn. De extreme vermoeidheid en leegte die mij overviel maakte dat ik zowel het harnas als het masker niet langer kon ophouden. Ik had er simpelweg geen energie meer voor. Wat overbleef was een platgeslagen vogeltje, dat werkelijk geen idee had en nauwelijks iets kon voelen.

Gelukkig had ik al snel een goede coach aan mijn zijde. Hij hielp mij door al die laagjes heen te prikken en te kijken wie ik nou eigenlijk was. Hoewel het voor mijn omgeving eigenlijk al heel snel duidelijk was dat ik niet terug zou (kunnen) gaan naar mijn oude functie, heb ik hier nog heel lang aan vast gehouden. Hoe kon ik nou opgeven waar ik al die jaren voor had gewerkt? Ik wilde op zijn minst proberen de draad weer op te pakken, het re-integratie traject volgen en dan op basis daarvan een weloverwogen (rationele) keuze maken. Falen was dus echt geen optie.

Toen ik al een half jaar volledig uit de running was en langzaam weer moest gaan werken gingen al mijn nekharen overeind staan. Ik voelde aan alles dat dit niet de weg was. Dit was het begin van mijn nieuwe leven, zoals ik het vaak grappend noem.

Omdat mijn hoofd, daarmee bedoel ik mijn ratio, letterlijk niet functioneerde tijdens de eerste maanden van mijn burn-out werd ik gedwongen te gaan luisteren naar mijn gevoel. En dat is oprecht het allerbeste wat ik heb kunnen doen. Daarnaast was ik eindeloos buiten. In de zomer lag ik vaak de hele dag in de tuin, genietend van de natuur. In de ramen van ons huis kon ik de weerspiegeling van de wolken zien, de lucht die van kleur veranderde, ik was gefascineerd door dingen die mij al die jaren waren ontgaan. Ik zwom veel in de zee en liep kleine stukjes in het bos. Voor mij was de natuur één van de dingen die mij dichterbij de basis bracht, dichter bij dat wat ik diep van binnen was. Zonder mijn eigen perfectie en al die vooroordelen, meningen, perfecte plaatjes, verwachtingen en druk vanuit de maatschappij.

Door mijn herstel dat maar niet wilde vorderen ben ik in aanraking gekomen met de essentiële oliën van doTERRA. Met de nodige scepsis begon ik ze te gebruiken, zweverigheid was zo niet aan mij besteed. Little did I know… Al gauw merkte ik dat ze me op veel meer vlakken hielpen dan alleen meer energie, beter slapen en minder buikpijn. Ze werden routine, een klein ritueel, elke dag weer de uitnodiging naar mijzelf te luisteren. Waar had mijn lichaam behoefte aan en hoe voelde ik me, zowel fysiek als mentaal? Het herstel versnelde, ik ging met sprongen vooruit. Het vlammetje in mij begon weer aan te wakkeren en ik veranderde van het platgeslagen vogeltje in de energieke, vrolijke, enthousiaste en positieve Caroline die zo lang buiten beeld is geweest!

En zo zit ik nu, anderhalf jaar later, achter mijn computer omringt door mijn essentiële oliën te schrijven. Mijn liefde voor taal, schrijven en het vertellen van verhalen heeft namelijk een plekje gekregen in mijn nieuwe leven. De wens die ik al sinds het begin van mijn burn-out met me meedroeg heb ik vervuld. In openheid (en kwetsbaarheid) mijn verhaal delen, om de ogen te openen, taboes te doorbreken en diegenen die zich erin te herkennen een hart onder de riem te steken.

Daarnaast heb ik eind 2017 besloten van mijn passie – de essentiële oliën – mijn werk te maken. Toen ik mij een heel stuk beter voelde kreeg ik regelmatig de vraag hoe ik dat had gedaan. Enthousiast vertelde ik ze over mijn cocktail van rust, veel buiten zijn, geen stress en natuurlijk de essentiële oliën. De spontane workshops aan de keukentafel groeiden uit tot wat ik nu mijn werk mag noemen. Een tijdlang had ik gedurende de helft van de week een bijbaantje. Regelmatig kwam ik geveld door de stressvolle omgeving thuis. Wanneer ik vervolgens mijn werk rondom de oliën oppakte merkte ik al gauw dat mijn energie een shift maakte, dat mijn enthousiasme, positiviteit en creativiteit weer om de hoek kwamen zetten en dat ik regelmatig stuiterend mijn boeken moest dichtslaan om nu toch echt te gaan slapen. Het geven van workshops, het inspireren van anderen om ook te kiezen voor natuurlijke ondersteuning van hun gezondheid, het delen van de oliën en mijn kennis is ‘what makes my heart sing’! Het nog een keer opgeven van de financiële zekerheid van een bijbaan vind mijn hoofd lastig. Maar ik weet, ik voel dat het tijd is om mijn volle aandacht en tijd te besteden aan het vervullen van mijn taak, het delen van deze bijzondere oliën.”

Caroline kwam via via op mijn pad, en na het lezen van haar oprechte, eerlijke  en vooral herkenbare blog kon ik niet anders dan haar gewoon een mailtje sturen met de vraag of ze haar verhaal op Lief voor je Leif wilde delen. Caroline schreef een blog over de periode van enkele jaren dat ze koos voor de studie rechten, als arbeidsrecht advocaat aan de slag ging, steeds verder van zichzelf verwijderd raakte en na een burn-out weer helemaal opnieuw moest gaan uitvinden wie ze eigenlijk was, en waar haar hart wél lag.

Caroline: ”In mijn hoofd waren er twee opties qua studie, rechten of hotelschool. Na een omweg kwam ik uit bij rechten in Leiden. Dit was waar mijn hang naar rechtvaardigheid, regels, verdieping, structuur en schrijven een plek kreeg. Ik was in mijn element, voelde me als een vis in het water. Mijn studie ging voor de wind en tussendoor deed ik een uitwisselingsprogramma in Hamburg, vrijwilligerswerk en bijbaantjes op advocatenkantoren. Ik nam het allemaal uiterst serieus. Eigenlijk zoals alles wat ik deed.

Toen mijn afstuderen samenviel met een pijnlijk einde van een bijna 7 jaar durende relatie, verdween de grond onder mijn voeten. De relatie waar ik al die jaren alles keurig omheen had gebouwd, die ik voorop stelde in vrijwel alles wat ik deed en waar ik eindeloos veel energie in had gestoken, liet een enorme leegte achter. Wie was ik eigenlijk zonder deze relatie? Solliciteren naar mijn eerste echte baan was in deze periode een helse klus. Hoe kon ik ze uitleggen wie ik was, als ik dat zelf nauwelijks wist…

Met heel veel doorzetten en steeds weer mijn moed bij elkaar rapen kreeg ik een baan aangeboden als advocaat arbeidsrecht. Het was gelukt, dit had ik zelf gedaan! Hier had ik al die jaren naartoe gewerkt. Nooit getwijfeld of mijzelf echt afgevraagd of dit was waar ik naar verlangde. De vraag wie ik was liet ik voor wat het was, en ik stortte mij volledig op mijn werk. Zowel het werk als het advocaat-zijn, waaraan ik identiteit kon ontlenen, vond ik geweldig.

Naarmate de tijd vorderde merkte ik dat ik in het weekend niet meer kon ontspannen, ik was veel te moe. Overschakelen van werk naar vrije tijd werd steeds moeilijker. Een vakantie met één van mijn zusjes naar Bali was voor mij een eye-opener. Ik stond destijds zo anders in het leven dan zij. Ze was open, nam niet alles zo serieus, volgde haar gevoel, kon het leven vanuit een bepaalde lichtheid zien. Tijdens deze reis heb ik mij na heel wat strubbelingen overgegeven aan haar manier van leven, aan haar ritme. Ik werd steeds rustiger, vrolijker, zachter en vriendelijker. Die keiharde Caroline, die ik van mijzelf had gemaakt, viel eventjes weg. Met man en macht probeerde ik bij thuiskomst vast te houden aan wat ik had ervaren. Twee weken later lag ik op de grond op kantoor met twee ambulancebroeders die mij overeind hielpen. De dag waarop ik instortte: het begin van mijn burn-out.

Het besef dat ik mijzelf volledig was kwijtgeraakt kwam een paar weken later. Ik had mij een harnas aangemeten om maar niet te hoeven voelen en een masker opgezet van diegene die ik dacht te moeten zijn. De extreme vermoeidheid en leegte die mij overviel maakte dat ik zowel het harnas als het masker niet langer kon ophouden. Ik had er simpelweg geen energie meer voor. Wat overbleef was een platgeslagen vogeltje, dat werkelijk geen idee had en nauwelijks iets kon voelen.

Gelukkig had ik al snel een goede coach aan mijn zijde. Hij hielp mij door al die laagjes heen te prikken en te kijken wie ik nou eigenlijk was. Hoewel het voor mijn omgeving eigenlijk al heel snel duidelijk was dat ik niet terug zou (kunnen) gaan naar mijn oude functie, heb ik hier nog heel lang aan vast gehouden. Hoe kon ik nou opgeven waar ik al die jaren voor had gewerkt? Ik wilde op zijn minst proberen de draad weer op te pakken, het re-integratie traject volgen en dan op basis daarvan een weloverwogen (rationele) keuze maken. Falen was dus echt geen optie.

Toen ik al een half jaar volledig uit de running was en langzaam weer moest gaan werken gingen al mijn nekharen overeind staan. Ik voelde aan alles dat dit niet de weg was. Dit was het begin van mijn nieuwe leven, zoals ik het vaak grappend noem.

Omdat mijn hoofd, daarmee bedoel ik mijn ratio, letterlijk niet functioneerde tijdens de eerste maanden van mijn burn-out werd ik gedwongen te gaan luisteren naar mijn gevoel. En dat is oprecht het allerbeste wat ik heb kunnen doen. Daarnaast was ik eindeloos buiten. In de zomer lag ik vaak de hele dag in de tuin, genietend van de natuur. In de ramen van ons huis kon ik de weerspiegeling van de wolken zien, de lucht die van kleur veranderde, ik was gefascineerd door dingen die mij al die jaren waren ontgaan. Ik zwom veel in de zee en liep kleine stukjes in het bos. Voor mij was de natuur één van de dingen die mij dichterbij de basis bracht, dichter bij dat wat ik diep van binnen was. Zonder mijn eigen perfectie en al die vooroordelen, meningen, perfecte plaatjes, verwachtingen en druk vanuit de maatschappij.

Door mijn herstel dat maar niet wilde vorderen ben ik in aanraking gekomen met de essentiële oliën van doTERRA. Met de nodige scepsis begon ik ze te gebruiken, zweverigheid was zo niet aan mij besteed. Little did I know… Al gauw merkte ik dat ze me op veel meer vlakken hielpen dan alleen meer energie, beter slapen en minder buikpijn. Ze werden routine, een klein ritueel, elke dag weer de uitnodiging naar mijzelf te luisteren. Waar had mijn lichaam behoefte aan en hoe voelde ik me, zowel fysiek als mentaal? Het herstel versnelde, ik ging met sprongen vooruit. Het vlammetje in mij begon weer aan te wakkeren en ik veranderde van het platgeslagen vogeltje in de energieke, vrolijke, enthousiaste en positieve Caroline die zo lang buiten beeld is geweest!

En zo zit ik nu, anderhalf jaar later, achter mijn computer omringt door mijn essentiële oliën te schrijven. Mijn liefde voor taal, schrijven en het vertellen van verhalen heeft namelijk een plekje gekregen in mijn nieuwe leven. De wens die ik al sinds het begin van mijn burn-out met me meedroeg heb ik vervuld. In openheid (en kwetsbaarheid) mijn verhaal delen, om de ogen te openen, taboes te doorbreken en diegenen die zich erin te herkennen een hart onder de riem te steken.

Daarnaast heb ik eind 2017 besloten van mijn passie – de essentiële oliën – mijn werk te maken. Toen ik mij een heel stuk beter voelde kreeg ik regelmatig de vraag hoe ik dat had gedaan. Enthousiast vertelde ik ze over mijn cocktail van rust, veel buiten zijn, geen stress en natuurlijk de essentiële oliën. De spontane workshops aan de keukentafel groeiden uit tot wat ik nu mijn werk mag noemen. Een tijdlang had ik gedurende de helft van de week een bijbaantje. Regelmatig kwam ik geveld door de stressvolle omgeving thuis. Wanneer ik vervolgens mijn werk rondom de oliën oppakte merkte ik al gauw dat mijn energie een shift maakte, dat mijn enthousiasme, positiviteit en creativiteit weer om de hoek kwamen zetten en dat ik regelmatig stuiterend mijn boeken moest dichtslaan om nu toch echt te gaan slapen. Het geven van workshops, het inspireren van anderen om ook te kiezen voor natuurlijke ondersteuning van hun gezondheid, het delen van de oliën en mijn kennis is ‘what makes my heart sing’! Het nog een keer opgeven van de financiële zekerheid van een bijbaan vind mijn hoofd lastig. Maar ik weet, ik voel dat het tijd is om mijn volle aandacht en tijd te besteden aan het vervullen van mijn taak, het delen van deze bijzondere oliën.”