Ik heb in deze jaren Lief voor je Leif nog maar weinig gesproken over het hebben van een burn-out. Ik vind het een gevoelig onderwerp, juist omdat iedereen het op een andere manier beleeft en er bij iedereen ook weer andere oorzaken aan vooraf gaan. Toch wil ik wel iets delen, omdat ik weet dat herkenning steun bied en je kan helpen om net weer even een klein stapje vooruit te zetten of een ander perspectief te zien wellicht. Ik deel in deze blog mijn verhaal en wat inzichten die ik je graag wil meegeven.
Mijn verhaal
Toen ik tweeëntwintig (bijna drieëntwintig) was kwam ik in een enorm diep dal terecht. Van de één op de andere dag besloot ik zelf: dit gaat nu niet langer meer zo. De energie was de maanden daarvoor langzaam uit mijn lijf geslopen, en elke dag dat ik opstond kostte me meer moeite. Ik voelde me een slappe vaatdoek met een hoofd vol zaagsel. De oorzaak? Structureel te lang en te hard werken (drie jaar minimaal zestig uur per week), werk wat me geen energie gaf, het niet kunnen benutten van mijn talenten, te weinig tijd voor mezelf, niet weten wie ik ben, en te hard weg willen rennen voor wat er in mijn leven allemaal speelde waar ik geen raad mee wist. Werk was in die tijd ook mijn manier om me waardevol te voelen. Diep van binnen had ik de overtuiging dat ik niet goed genoeg was en uitblinken op mijn werk (en daar in doorslaan) werd voor mij de manier om me goed te voelen over mezelf en aan anderen te laten zien dat ik wel degelijk iets kon. Ik was altijd bezig mezelf te bewijzen. En al die dingen die speelden resulteerde in deze situatie. Ik was extreem vermagerd, had twaalf uur slaap per nacht nodig en kon niet langer dan drie uur op de been zijn om vervolgens weer aan een middagdutje te beginnen. Mijn lijf was op, en mijn geest eigenlijk niet anders. Ik zegde mijn baan op om uit te kunnen rusten en mezelf de tijd te gunnen mijn leven een andere wending te geven. Omdat ik geen hulp wilde, of er niet bij stilstond dat ik hulp nodig had om hier bovenop te komen, ging mijn burn-out langzaam over in een depressie (niet geconstateerd, ik heb in die tijd geen dokter gezien, maar ik weet nu dat het dat was). Ik was niet doodongelukkig, maar de omstandigheden waarin ik leefde iedere dag zorgden ervoor dat mijn wereld elke dag ietsje kleiner en donkerder werd. Ik was compleet vastgelopen in het leven en miste perspectief. Ik moest uitrusten en tegelijkertijd met mijn toekomst aan de slag. Het verlamde me. Mijn relatie liep stuk, vrienden lieten me vallen omdat ze geen raad wisten met mijn situatie, mijn omgeving toonde onbegrip en mijn wereld werd met de dag kleiner. Ik herinner me die tijd als één grote waas van me ‘onbegrepen voelen’. En dat is ook de reden waarom ik deze blog heb geschreven. Omdat ik als geen ander weet hoe kwetsbaar je je kunt voelen als je niet mee kunt doen met de maatschappij. Als je niet meer in de pas loopt en anders bent. Als je problemen hebt waar je niet direct uit weet te komen.
Geen eigenwaarde
Niet meedoen met wat de norm is (jagen, streven, carrière maken, iemand zijn voor de buitenkant) maakt je een buitenstaander. Ik was anders in die tijd, en hoezeer ik dat anders zijn van mezelf nu ook toejuich, toen zag ik het als een afwijking en dat was ook mijn grootste blokkade. Ik was teveel bezig met de ander en te weinig met mezelf. Vijf jaar geleden was een burn-out nog niet hip, en niemand wist wat er precies met me aan de hand was. Mensen gooiden de meest kwetsende dingen naar mijn hoofd. Niemand toonde compassie of empathie, het was vooral de vraag ‘wanneer ga je weer aan het werk?’ die me werd gesteld. Ik vond nergens aansluiting meer, en had ook geen inspirerende mensen in mijn omgeving die me een ander perspectief boden. Die zeiden: ik ga je helpen. Ik was alleen en dat maakte dat mijn eigenwaarde van redelijk normaal naar compleet nul ging. Ik had nul zelfvertrouwen, wilde mezelf het liefste verschuilen en durfde geen mens meer onder ogen te komen, bang voor een vlijmscherp oordeel. De schaamte die ik voelde, juist vanwege het onbegrip, was enorm. Ik werd daardoor een schim van mezelf. Dat ik dat stukje van mezelf, mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen, jaren kwijt ben geweest, dat is het meest heftige van die hele periode wat me nu bijstaat als ik eraan terugdenk. Het heeft voor mij zeker vier jaar geduurd voordat ik echt weer gewoon durfde te staan voor wie ik ben. Dat ik het niet erg meer vond mezelf te laten zien, om op foto’s te staan, en ik mijn zegje kon doen zonder me af te vragen wat een ander daarvan vond. Lief voor je Leif heeft me in dat proces zó enorm geholpen.
De maatschappij
De meeste mensen, ervaar ik, willen zo snel mogelijk weer uit hun burn-out komen. Af van die stempel. Weer gewoon ‘normaal’ zijn. En ik snap het. Het is juist het niet normaal gevonden worden wat het zo moeilijk maakt. Er heerst zo’n negatief iets rondom burn-out, en dat terwijl je tegelijkertijd in een enorm mooi en waardevol proces zit. Dat kruispunt (de burn-out) heeft je namelijk duidelijk gemaakt dat het niet meer ging, zo leven, op die manier. Je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden, en stapje voor stapje je waarden aan het leren kennen. Een burn-out hebben is naar mijn mening een samenloop van omstandigheden in je leven die je duidelijk maakt dat je een pad in de verkeerde richting aan het bewandelen was. Onbewust willen we allemaal proberen zo lang mogelijk te blijven leven naar het ideaalbeeld van de maatschappij. De torenhoge lat die telkens gevoelsmatig wat verhoogd wordt. De uiterlijke schijn. Alles goed voor elkaar hebben. Niet uit de pas lopen. Een burn-out geeft je toestemming om uit die ratrace te stappen, zonder dat je daarin een keuze hebt. Er zijn genoeg mensen die hun hele leven aan die maatstaf kunnen blijven voldoen, zonder dat ze weten dat ze niet hun eigen leven leven maar dat van een ander. Ze doen gewoon. Maar er zijn ook mensen bij wie een keer het licht uitgaat. Die het leven dan helemaal opnieuw moeten gaan uitvinden. Veel mensen (incluis ik) weten tot het moment van hun burn-out vrij weinig over zichzelf. Over wie ze in de kern zijn, wat ze energie geeft en wat ze belangrijk vinden. Ik denk dat we bijna allemaal ‘geleerd’ hebben om te leven naar de verwachtingen van een ander. Wat ouders van ons verwachten, wat vrienden doen. Studeren, een goede baan zoeken, carrière maken. Gewoon zoals de rest. Zonder ons af te vragen of dat eigenlijk wel is hoe we zelf het leven willen leven. Als jij niet in dat plaatje past dan komt er een moment waarop dat meerennen niet meer lukt. Dan is het tijd om eens in gesprek te gaan met jezelf. Om jezelf te leren kennen en je eigen pad te gaan bewandelen. Het is tijd voor jou. Tijd voor reflectie. Voor andere keuzes maken. Erachter komen wat jouw stem precies is. Je mag besluiten om niet met de maatschappij mee te rennen, maar gewoon je eigen levenspad te kiezen. Of dat nou ander werk is, meer tijd voor jezelf, langzamer leven, meer reizen, eigenlijk is het gewoon doen wat goed voelt voor jou.
Kleine stapjes vooruit
Ik had niet gewild dat het me niet overkomen was. Nee. Want dan had ik waarschijnlijk nu nog in mijn cirkel rondjes gedraaid, vanuit angst keuzes gemaakt en niks geweten over mezelf of überhaupt over het leven. Het was mijn wake-up call die mijn lichaam me gaf, en die ik op dat moment echt nodig had. En het was enorm zwaar, maar ik ben er ook zoveel sterker uitgekomen. Zonder pillen of hulp heb ik de storm doorstaan. Die enorme levenskracht die in me huist, ik werd me er in die donkere tijd pas echt bewust van. En ja natuurlijk, ik vond het doodeng om mijn leven weer vorm te gaan geven, om een andere richting te kiezen. Ik ben dan ook een hele tijd heel passief in de situatie blijven hangen. Tot er een moment kwam waarop ik me besefte: als ik niks doe gaat er niks veranderen. Ik ben toen hele kleine stapjes vooruit gaan zetten. Stapjes die voor mij behapbaar waren, maar niet als te groot voelde. Ik ging een thuisstudie doen (gewoon iets wat op dat moment mijn interesse had: voeding), ik begon een foodblog, en vond na een tijdje een parttime baan. Achteraf gezien weet ik nu: het feit dat je een stap zet is zó belangrijk. Het maakt niet uit wat voor stap of in welke richting. Je moet weer in beweging komen, hoe spannend en oncomfortabel dat ook is. Want als je te lang blijft hangen in je veilige bubbel wordt de buitenwereld alleen maar lastiger. In die tijd dacht ik dat ik het allemaal uitgevonden moest hebben. Dat ik precies moest weten wat ik allemaal ging doen, een levensplan klaarhebben. Dat ik niet wist wat precies, dat werd mijn excuus om maar niks te doen. Nu weet ik dat het niet zo werkt. Gun jezelf de ruimte om iets gaan proberen, voel en stuur bij. Álles is een stap vooruit.
Energielekken
Na dat jaar ben ik elke keer weer een stapje dichterbij mezelf gekomen. En dat proces is nu nog steeds aan de gang. Je groeit, je maakt keuzes, goede en minder goede, je valt en staat weer op, maar je bent onderweg naar iets wat veel beter bij je past dan het leven voor je burn-out. De meeste mensen die een burn-out krijgen hebben moeite met het bewaken van hun grenzen. En soms weten ze eigenlijk niet eens wat hun grenzen zijn. Ook na je burn-out blijft dat een levenslang proces. Elke dag weer even voor de spiegel staan en jezelf afvragen dat wat je doet, je genoeg energie geeft. Nee leren zeggen en genoeg tijd voor jezelf inbouwen. Weten wanneer je moet stoppen. Lak hebben aan wat iedereen doet en je eigen plan trekken. Energielekken (mensen, werkzaamheden, situaties) opsporen en die zoveel mogelijk uit je leven verbannen.
Is jouw weegschaal in balans?
Na mijn burn-out zat ik vier jaar later bijna tegen een nieuwe aan. Gelukkig was het universum met mij en ben ik toen voor mezelf begonnen, maar dat wil zeggen wat voor ongoing process het is. Zelfs toen, toen ik toch al een hoop meer wist over mezelf, kon ik nog niet goed mijn grenzen bewaken.
En nu ik ondernemer ben is en blijft dat een dagelijkse strijd. Door elke dag een lange wandeling te maken in de natuur, elke dag te schrijven wat me bezighoudt en elke dag te mediteren kan ik alleen nu veel beter opsporen wat mijn energielekken precies zijn en blijf ik in contact met mezelf. Ik geloof namelijk wel dat als je je leven zo inricht dat je vrijwel (90/10) alleen maar dingen doet die je enorm leuk vindt, je veel minder snel tegen een burn-out of oververmoeidheidsklachten aanloopt. Mits je die energielekken verwijdert natuurlijk. Je kunt het concreet zien als een weegschaal waar je heel bewust genoeg leuke dingen op moet leggen om de energie niet naar de negatieve kant te laten lopen. Alle kleine vervelende situaties of dingen kunnen samen ook een groot geheel vormen. Dus blijf goed reflecteren. Neem elke dag de tijd om op te schrijven wat je energie heeft gekost en waarvan je energie hebt gekregen. Stop met energieslurpende vriendschappen. Doe op je vrije dagen niks dat je minder dan ‘helemaal te gek vindt’ en luister, naar wat je lichaam je elke keer weer probeert te zeggen.
Ik wil je als allerlaatste nog meegeven wat ik met de kennis van nu anders zou hebben gedaan mocht je in hetzelfde schuitje zitten als ik heb gezeten. Ik had zeker hulp ingeschakeld als er destijds mensen gespecialiseerd waren in burn-outs. Ik had ook op zoek gegaan naar gelijkgestemden. Mensen die de weg (zoektocht of specifiek burn-out) al bewandeld hadden. Die voor een andere kijk konden zorgen. Ik had eerder een stap gezet. Ook had ik denk ik wat meer willen genieten (klinkt gek ja, maar is zo) van het hele proces. Het heeft me zo gevormd. Positief gezien. Het betekende een hele ommekeer in mijn leven. Het werd sindsdien elk jaar alleen maar beter. En nog steeds. Want dichterbij je eigen kern komen en laagjes af gaan pellen is zo bijzonder.
X
Foto: Puur by Dyana Fotografie
Ik heb in deze jaren Lief voor je Leif nog maar weinig gesproken over het hebben van een burn-out. Ik vind het een gevoelig onderwerp, juist omdat iedereen het op een andere manier beleeft en er bij iedereen ook weer andere oorzaken aan vooraf gaan. Toch wil ik wel iets delen, omdat ik weet dat herkenning steun bied en je kan helpen om net weer even een klein stapje vooruit te zetten of een ander perspectief te zien wellicht. Ik deel in deze blog mijn verhaal en wat inzichten die ik je graag wil meegeven.
Mijn verhaal
Toen ik tweeëntwintig (bijna drieëntwintig) was kwam ik in een enorm diep dal terecht. Van de één op de andere dag besloot ik zelf: dit gaat nu niet langer meer zo. De energie was de maanden daarvoor langzaam uit mijn lijf geslopen, en elke dag dat ik opstond kostte me meer moeite. Ik voelde me een slappe vaatdoek met een hoofd vol zaagsel. De oorzaak? Structureel te lang en te hard werken (drie jaar minimaal zestig uur per week), werk wat me geen energie gaf, het niet kunnen benutten van mijn talenten, te weinig tijd voor mezelf, niet weten wie ik ben, en te hard weg willen rennen voor wat er in mijn leven allemaal speelde waar ik geen raad mee wist. Werk was in die tijd ook mijn manier om me waardevol te voelen. Diep van binnen had ik de overtuiging dat ik niet goed genoeg was en uitblinken op mijn werk (en daar in doorslaan) werd voor mij de manier om me goed te voelen over mezelf en aan anderen te laten zien dat ik wel degelijk iets kon. Ik was altijd bezig mezelf te bewijzen. En al die dingen die speelden resulteerde in deze situatie. Ik was extreem vermagerd, had twaalf uur slaap per nacht nodig en kon niet langer dan drie uur op de been zijn om vervolgens weer aan een middagdutje te beginnen. Mijn lijf was op, en mijn geest eigenlijk niet anders. Ik zegde mijn baan op om uit te kunnen rusten en mezelf de tijd te gunnen mijn leven een andere wending te geven. Omdat ik geen hulp wilde, of er niet bij stilstond dat ik hulp nodig had om hier bovenop te komen, ging mijn burn-out langzaam over in een depressie (niet geconstateerd, ik heb in die tijd geen dokter gezien, maar ik weet nu dat het dat was). Ik was niet doodongelukkig, maar de omstandigheden waarin ik leefde iedere dag zorgden ervoor dat mijn wereld elke dag ietsje kleiner en donkerder werd. Ik was compleet vastgelopen in het leven en miste perspectief. Ik moest uitrusten en tegelijkertijd met mijn toekomst aan de slag. Het verlamde me. Mijn relatie liep stuk, vrienden lieten me vallen omdat ze geen raad wisten met mijn situatie, mijn omgeving toonde onbegrip en mijn wereld werd met de dag kleiner. Ik herinner me die tijd als één grote waas van me ‘onbegrepen voelen’. En dat is ook de reden waarom ik deze blog heb geschreven. Omdat ik als geen ander weet hoe kwetsbaar je je kunt voelen als je niet mee kunt doen met de maatschappij. Als je niet meer in de pas loopt en anders bent. Als je problemen hebt waar je niet direct uit weet te komen.
Geen eigenwaarde
Niet meedoen met wat de norm is (jagen, streven, carrière maken, iemand zijn voor de buitenkant) maakt je een buitenstaander. Ik was anders in die tijd, en hoezeer ik dat anders zijn van mezelf nu ook toejuich, toen zag ik het als een afwijking en dat was ook mijn grootste blokkade. Ik was teveel bezig met de ander en te weinig met mezelf. Vijf jaar geleden was een burn-out nog niet hip, en niemand wist wat er precies met me aan de hand was. Mensen gooiden de meest kwetsende dingen naar mijn hoofd. Niemand toonde compassie of empathie, het was vooral de vraag ‘wanneer ga je weer aan het werk?’ die me werd gesteld. Ik vond nergens aansluiting meer, en had ook geen inspirerende mensen in mijn omgeving die me een ander perspectief boden. Die zeiden: ik ga je helpen. Ik was alleen en dat maakte dat mijn eigenwaarde van redelijk normaal naar compleet nul ging. Ik had nul zelfvertrouwen, wilde mezelf het liefste verschuilen en durfde geen mens meer onder ogen te komen, bang voor een vlijmscherp oordeel. De schaamte die ik voelde, juist vanwege het onbegrip, was enorm. Ik werd daardoor een schim van mezelf. Dat ik dat stukje van mezelf, mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen, jaren kwijt ben geweest, dat is het meest heftige van die hele periode wat me nu bijstaat als ik eraan terugdenk. Het heeft voor mij zeker vier jaar geduurd voordat ik echt weer gewoon durfde te staan voor wie ik ben. Dat ik het niet erg meer vond mezelf te laten zien, om op foto’s te staan, en ik mijn zegje kon doen zonder me af te vragen wat een ander daarvan vond. Lief voor je Leif heeft me in dat proces zó enorm geholpen.
De maatschappij
De meeste mensen, ervaar ik, willen zo snel mogelijk weer uit hun burn-out komen. Af van die stempel. Weer gewoon ‘normaal’ zijn. En ik snap het. Het is juist het niet normaal gevonden worden wat het zo moeilijk maakt. Er heerst zo’n negatief iets rondom burn-out, en dat terwijl je tegelijkertijd in een enorm mooi en waardevol proces zit. Dat kruispunt (de burn-out) heeft je namelijk duidelijk gemaakt dat het niet meer ging, zo leven, op die manier. Je bent jezelf opnieuw aan het uitvinden, en stapje voor stapje je waarden aan het leren kennen. Een burn-out hebben is naar mijn mening een samenloop van omstandigheden in je leven die je duidelijk maakt dat je een pad in de verkeerde richting aan het bewandelen was. Onbewust willen we allemaal proberen zo lang mogelijk te blijven leven naar het ideaalbeeld van de maatschappij. De torenhoge lat die telkens gevoelsmatig wat verhoogd wordt. De uiterlijke schijn. Alles goed voor elkaar hebben. Niet uit de pas lopen. Een burn-out geeft je toestemming om uit die ratrace te stappen, zonder dat je daarin een keuze hebt. Er zijn genoeg mensen die hun hele leven aan die maatstaf kunnen blijven voldoen, zonder dat ze weten dat ze niet hun eigen leven leven maar dat van een ander. Ze doen gewoon. Maar er zijn ook mensen bij wie een keer het licht uitgaat. Die het leven dan helemaal opnieuw moeten gaan uitvinden. Veel mensen (incluis ik) weten tot het moment van hun burn-out vrij weinig over zichzelf. Over wie ze in de kern zijn, wat ze energie geeft en wat ze belangrijk vinden. Ik denk dat we bijna allemaal ‘geleerd’ hebben om te leven naar de verwachtingen van een ander. Wat ouders van ons verwachten, wat vrienden doen. Studeren, een goede baan zoeken, carrière maken. Gewoon zoals de rest. Zonder ons af te vragen of dat eigenlijk wel is hoe we zelf het leven willen leven. Als jij niet in dat plaatje past dan komt er een moment waarop dat meerennen niet meer lukt. Dan is het tijd om eens in gesprek te gaan met jezelf. Om jezelf te leren kennen en je eigen pad te gaan bewandelen. Het is tijd voor jou. Tijd voor reflectie. Voor andere keuzes maken. Erachter komen wat jouw stem precies is. Je mag besluiten om niet met de maatschappij mee te rennen, maar gewoon je eigen levenspad te kiezen. Of dat nou ander werk is, meer tijd voor jezelf, langzamer leven, meer reizen, eigenlijk is het gewoon doen wat goed voelt voor jou.
Kleine stapjes vooruit
Ik had niet gewild dat het me niet overkomen was. Nee. Want dan had ik waarschijnlijk nu nog in mijn cirkel rondjes gedraaid, vanuit angst keuzes gemaakt en niks geweten over mezelf of überhaupt over het leven. Het was mijn wake-up call die mijn lichaam me gaf, en die ik op dat moment echt nodig had. En het was enorm zwaar, maar ik ben er ook zoveel sterker uitgekomen. Zonder pillen of hulp heb ik de storm doorstaan. Die enorme levenskracht die in me huist, ik werd me er in die donkere tijd pas echt bewust van. En ja natuurlijk, ik vond het doodeng om mijn leven weer vorm te gaan geven, om een andere richting te kiezen. Ik ben dan ook een hele tijd heel passief in de situatie blijven hangen. Tot er een moment kwam waarop ik me besefte: als ik niks doe gaat er niks veranderen. Ik ben toen hele kleine stapjes vooruit gaan zetten. Stapjes die voor mij behapbaar waren, maar niet als te groot voelde. Ik ging een thuisstudie doen (gewoon iets wat op dat moment mijn interesse had: voeding), ik begon een foodblog, en vond na een tijdje een parttime baan. Achteraf gezien weet ik nu: het feit dat je een stap zet is zó belangrijk. Het maakt niet uit wat voor stap of in welke richting. Je moet weer in beweging komen, hoe spannend en oncomfortabel dat ook is. Want als je te lang blijft hangen in je veilige bubbel wordt de buitenwereld alleen maar lastiger. In die tijd dacht ik dat ik het allemaal uitgevonden moest hebben. Dat ik precies moest weten wat ik allemaal ging doen, een levensplan klaarhebben. Dat ik niet wist wat precies, dat werd mijn excuus om maar niks te doen. Nu weet ik dat het niet zo werkt. Gun jezelf de ruimte om iets gaan proberen, voel en stuur bij. Álles is een stap vooruit.
Energielekken
Na dat jaar ben ik elke keer weer een stapje dichterbij mezelf gekomen. En dat proces is nu nog steeds aan de gang. Je groeit, je maakt keuzes, goede en minder goede, je valt en staat weer op, maar je bent onderweg naar iets wat veel beter bij je past dan het leven voor je burn-out. De meeste mensen die een burn-out krijgen hebben moeite met het bewaken van hun grenzen. En soms weten ze eigenlijk niet eens wat hun grenzen zijn. Ook na je burn-out blijft dat een levenslang proces. Elke dag weer even voor de spiegel staan en jezelf afvragen dat wat je doet, je genoeg energie geeft. Nee leren zeggen en genoeg tijd voor jezelf inbouwen. Weten wanneer je moet stoppen. Lak hebben aan wat iedereen doet en je eigen plan trekken. Energielekken (mensen, werkzaamheden, situaties) opsporen en die zoveel mogelijk uit je leven verbannen.
Is jouw weegschaal in balans?
Na mijn burn-out zat ik vier jaar later bijna tegen een nieuwe aan. Gelukkig was het universum met mij en ben ik toen voor mezelf begonnen, maar dat wil zeggen wat voor ongoing process het is. Zelfs toen, toen ik toch al een hoop meer wist over mezelf, kon ik nog niet goed mijn grenzen bewaken.
En nu ik ondernemer ben is en blijft dat een dagelijkse strijd. Door elke dag een lange wandeling te maken in de natuur, elke dag te schrijven wat me bezighoudt en elke dag te mediteren kan ik alleen nu veel beter opsporen wat mijn energielekken precies zijn en blijf ik in contact met mezelf. Ik geloof namelijk wel dat als je je leven zo inricht dat je vrijwel (90/10) alleen maar dingen doet die je enorm leuk vindt, je veel minder snel tegen een burn-out of oververmoeidheidsklachten aanloopt. Mits je die energielekken verwijdert natuurlijk. Je kunt het concreet zien als een weegschaal waar je heel bewust genoeg leuke dingen op moet leggen om de energie niet naar de negatieve kant te laten lopen. Alle kleine vervelende situaties of dingen kunnen samen ook een groot geheel vormen. Dus blijf goed reflecteren. Neem elke dag de tijd om op te schrijven wat je energie heeft gekost en waarvan je energie hebt gekregen. Stop met energieslurpende vriendschappen. Doe op je vrije dagen niks dat je minder dan ‘helemaal te gek vindt’ en luister, naar wat je lichaam je elke keer weer probeert te zeggen.
Ik wil je als allerlaatste nog meegeven wat ik met de kennis van nu anders zou hebben gedaan mocht je in hetzelfde schuitje zitten als ik heb gezeten. Ik had zeker hulp ingeschakeld als er destijds mensen gespecialiseerd waren in burn-outs. Ik had ook op zoek gegaan naar gelijkgestemden. Mensen die de weg (zoektocht of specifiek burn-out) al bewandeld hadden. Die voor een andere kijk konden zorgen. Ik had eerder een stap gezet. Ook had ik denk ik wat meer willen genieten (klinkt gek ja, maar is zo) van het hele proces. Het heeft me zo gevormd. Positief gezien. Het betekende een hele ommekeer in mijn leven. Het werd sindsdien elk jaar alleen maar beter. En nog steeds. Want dichterbij je eigen kern komen en laagjes af gaan pellen is zo bijzonder.
X
Foto: Puur by Dyana Fotografie
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment