Stiekem wilde ik al een tijdje schrijven over dit onderwerp, maar zag ik er op de een of andere manier nog niet de urgentie van in. Misschien omdat ik me er helemaal niet zo bewust van was dat het een onderwerp kan zijn als je eind twintig bent en geen partner hebt. Of als je alleen bent én gelukkig, zonder die leeftijd belangrijk te vinden. Ik word omringd door een aantal lieve vrienden en vriendinnen die net als ik ook alleen zijn, vaak na langere relaties, en daar zie ik zoveel moois door ontstaan. Meer verbinding, met zichzelf en anderen. Meer levenskracht. Dromen waarmaken. Een andere richting. Ik zag (en zie) dat alleen zijn dus helemaal niet negatief en als een soort taboe. Maar door wat online verhalen en vooral het ideaalbeeld van de maatschappij realiseerde ik me opeens dat het wel nodig is dat verhalen als de mijne verteld worden. Dus neem ik je mee op mijn persoonlijke weg van hoe ik uiteindelijk ben aangekomen op dit punt in mijn leven. Want ik ben happy single; gelukkig alleen.

Als pubermeisje en later als (jong)volwassene had ik eigenlijk altijd wel vriendjes en relaties. Ik ben in die jaren nooit echt lang alleen geweest. En misschien was dat ook omdat ik moeilijk alleen kon zijn (maar me daar toen nooit echt bewust van was), en het ook echt niet leuk vond om alleen te zijn. Tot ik op mijn drieëntwintigste in een zware burn-out terecht kwam en voor het eerst langere tijd écht alleen was. Toen pas kwam ik erachter wat voor enorm slecht zelfbeeld ik had. Hoe ik al die jaren mijn lichaam had verafschuwd, hoe ik alsmaar op zoek was gegaan naar erkenning, gezien worden, hoe ik hunkerde naar liefde en hoe dat mijn manier was om mijn kop maar in het zand te steken, alles maar met ‘liefde’ te bedekken wat niet klopte, simpelweg omdat ik mezelf totaal niks waard vond.

Dat was het punt waar het voor mij begon. Mijn pad naar zelfliefde, naar zelfacceptatie.

De mensen (liefdes vooral) die vervolgens in die jaren van zelfonderzoek in mijn leven kwamen, bleken de meest waardevolle spiegels in mijn proces te zijn. Ik kwam er door het doorgronden van mijn gedrag en patronen bijvoorbeeld achter dat ik al snel afhankelijk van de liefde van een ander werd als ik in een relatie zat. Ik hing mijn complete zelfbeeld eraan op, en dat ging vaak lang goed, totdat de ander opeens niet meer gaf, en de liefde toch niet zo onvoorwaardelijk bleek te zijn. Het gevolg was dat ik in een diepe afwijzingsmodus terecht kwam als het fout liep. Alle pijn die te herleiden was naar mijn vroeger kwam boven. Die afwijzing bleek voor mij een enorme trigger die alleen maar bevestigde wat ik zelf van binnen voelde: ‘zie je wel, ik ben het ook absoluut niet waard.’ Dat is heftig om zo op te schrijven ja, maar het is niet meer dan de waarheid.

Maar gedrag en patronen erkennen en herkennen betekent nog niet dat je opeens een ander mens bent. Dat je opeens een boel liefde voor jezelf hebt. Dat alles van vroeger niet meer bestaat. Ruim twee jaar geleden kwam pas echt het moment waarop ik besefte dat het tijd was die innerlijke reis te gaan maken. Die reis die ik zolang uitgesteld had omdat ik zó ontzettend bang was. Bang voor confrontaties, bang om laagjes dieper te gaan, bang om mezelf in de spiegel aan te kijken, bang om alleen te zijn, om die eenzaamheid te voelen. Bang om hardop te zeggen dat ik absoluut niet van mezelf hield.

Het bleek het allermooiste cadeau wat ik mezelf had kunnen geven.

Dat single zijn de afgelopen jaren, dat begrijp je nu, is honderd procent mijn eigen keuze geweest (zonder dat te willen verantwoorden overigens). Ik voelde aan alles dat ik de tijd en aandacht nodig had om dit met mezelf te doorleven. Om een einde te maken aan al die patronen die ik me eigen had gemaakt. Om het verleden op te schonen. Om in te zien dat ik zelf liefde ben. Ik wilde niet meer afhankelijk zijn van. Ik wilde geen relaties meer waar iemand in mij ziet wat ik zelf niet kan zien, iemand die zoveel van mij houdt dat het niet meer nodig is om van mezelf te houden, die alles in me aanvult waardoor ik niet meer uitgedaagd wordt om me te ontwikkelen. Want als ik heel eerlijk ben dan zie ik dit in heel veel relaties zo gebeuren. Ik wilde mijn eigen basis weer zijn. Niks meer nodig hebben van een ander. Ook alleen gelukkig zijn. En daar paste een hele lange tijd niemand naast. Ik was met een enorm intens innerlijk proces bezig, terwijl ik ook nog een belangrijk persoon vanuit liefde moest loslaten. Dat samen nam heel mijn ‘zijn’ in beslag.

En nu ben ik dus bijna negenentwintig. Ik ben alleen en gelukkig. Ik geniet enorm van mijn leven hoe het nu is. Mijn kijk op mezelf is totaal veranderd, ik ben als mens enorm veranderd, maar misschien ben ik eindelijk mezelf, maar ook mijn kijk op liefde is anders geworden. Ik heb een ander soort realiteit gekregen lijkt het wel. Want ik geef toe: ook mijn ‘worst case scenario’ toen ik pakweg twintig was, was om over tien jaar nog alleen te zijn. Ik wilde toch vooral in de pas lopen, meedoen met wat er van me verwacht werd. Dat huisje, boompje, beestje (ik wilde het vermijden maar oké) gevoel. Als ik op die leeftijd ‘nog’ alleen zou zijn, dan was er toch wel écht iets mis met me.

Hoe anders bekijk ik nu dat hele ideaalplaatje.

Ik vind de liefde overweldigend mooi. Het allermooiste wat er is. Verliefd zijn is waanzinnig. Houden van ultiem. Ik vind verbinding met mensen het allerbelangrijkste in het leven. En ik heb absoluut niet de intentie mijn hele leven alleen te blijven uit een soort van principe. Of omdat ik niemand meer ‘nodig’ zou hebben. Maar dat zaligmakende beeld wat wij van jongs af aan meekrijgen waar we dan (bewust of onbewust) naar streven als life goal is wat mij betreft niet hét beeld. Dat samen hét is. En dat dat dan voor altijd moet zijn. Alsof je elkaars bezit bent, alsof het niet een soort van natuurlijk is dat dingen ook eindigen. Dat je alleen de moeite waard bent als er iemand van je houdt en voor je gaat. Of dat liefde alleen in een partner zit. En dat verhaal van het bewandelen van hetzelfde pad: hoe kunnen we nou allemaal op dezelfde leeftijd klaar zijn voor hetzelfde soort leven? Hoe is het mogelijk dat we allemaal naar datzelfde plaatje zouden verlangen?

Dat bestaat dus ook niet.

En met het accepteren van mezelf ben ik makkelijker naast me neer gaan leggen dat mijn leven niet langs zo’n ‘ideale tijdlijn’ past en dat ik nog geen idee heb of ik ooit wel naar dat plaatje ga verlangen. Ik ben hier niet op aarde om enkel en alleen aan verwachtingen te voldoen die totaal niet stroken met wie ik ben. Ik wil vooral mijn eigen verhaal schrijven en mijn eigen leven leiden, hoe ik dat het allerliefste zie. Ik wil alles vinden en verwelkomen wanneer het mijn tijd is. Niets forceren omdat dat zogenaamd hoort, maar vertrouwen op mijn eigen weg.

En dat vertrouwen is er. Ik ben zo’n enorm rijk mens geworden doordat het leven me keer op keer blijft uitnodigen mezelf verder te ontdekken en ontwikkelen. Dat alleen zijn de afgelopen jaren heeft me zoveel gedaan en zoveel gebracht. Een schat aan mooie levenservaringen, een paar intens mooie reizen, een hoop zelfkennis, enorm veel levenskracht, maar het allerbelangrijkste: warmte, geborgenheid, veiligheid. Woorden die ik vroeger altijd associeerde met samenzijn. Iemand die er voor je is. Die steunt, troost en geeft.

Ik heb dat in mezelf gevonden. En dat voelt voor mij als een heel mooi nieuw uitgangspunt.

Deze van Rumi vind ik zo treffend:

‘Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.’

Want we zijn allemaal liefde.

Meer lezen over zelfliefde?

Foto: Unsplash

Stiekem wilde ik al een tijdje schrijven over dit onderwerp, maar zag ik er op de een of andere manier nog niet de urgentie van in. Misschien omdat ik me er helemaal niet zo bewust van was dat het een onderwerp kan zijn als je eind twintig bent en geen partner hebt. Of als je alleen bent én gelukkig, zonder die leeftijd belangrijk te vinden. Ik word omringd door een aantal lieve vrienden en vriendinnen die net als ik ook alleen zijn, vaak na langere relaties, en daar zie ik zoveel moois door ontstaan. Meer verbinding, met zichzelf en anderen. Meer levenskracht. Dromen waarmaken. Een andere richting. Ik zag (en zie) dat alleen zijn dus helemaal niet negatief en als een soort taboe. Maar door wat online verhalen en vooral het ideaalbeeld van de maatschappij realiseerde ik me opeens dat het wel nodig is dat verhalen als de mijne verteld worden. Dus neem ik je mee op mijn persoonlijke weg van hoe ik uiteindelijk ben aangekomen op dit punt in mijn leven. Want ik ben happy single; gelukkig alleen.

Als pubermeisje en later als (jong)volwassene had ik eigenlijk altijd wel vriendjes en relaties. Ik ben in die jaren nooit echt lang alleen geweest. En misschien was dat ook omdat ik moeilijk alleen kon zijn (maar me daar toen nooit echt bewust van was), en het ook echt niet leuk vond om alleen te zijn. Tot ik op mijn drieëntwintigste in een zware burn-out terecht kwam en voor het eerst langere tijd écht alleen was. Toen pas kwam ik erachter wat voor enorm slecht zelfbeeld ik had. Hoe ik al die jaren mijn lichaam had verafschuwd, hoe ik alsmaar op zoek was gegaan naar erkenning, gezien worden, hoe ik hunkerde naar liefde en hoe dat mijn manier was om mijn kop maar in het zand te steken, alles maar met ‘liefde’ te bedekken wat niet klopte, simpelweg omdat ik mezelf totaal niks waard vond.

Dat was het punt waar het voor mij begon. Mijn pad naar zelfliefde, naar zelfacceptatie.

De mensen (liefdes vooral) die vervolgens in die jaren van zelfonderzoek in mijn leven kwamen, bleken de meest waardevolle spiegels in mijn proces te zijn. Ik kwam er door het doorgronden van mijn gedrag en patronen bijvoorbeeld achter dat ik al snel afhankelijk van de liefde van een ander werd als ik in een relatie zat. Ik hing mijn complete zelfbeeld eraan op, en dat ging vaak lang goed, totdat de ander opeens niet meer gaf, en de liefde toch niet zo onvoorwaardelijk bleek te zijn. Het gevolg was dat ik in een diepe afwijzingsmodus terecht kwam als het fout liep. Alle pijn die te herleiden was naar mijn vroeger kwam boven. Die afwijzing bleek voor mij een enorme trigger die alleen maar bevestigde wat ik zelf van binnen voelde: ‘zie je wel, ik ben het ook absoluut niet waard.’ Dat is heftig om zo op te schrijven ja, maar het is niet meer dan de waarheid.

Maar gedrag en patronen erkennen en herkennen betekent nog niet dat je opeens een ander mens bent. Dat je opeens een boel liefde voor jezelf hebt. Dat alles van vroeger niet meer bestaat. Ruim twee jaar geleden kwam pas echt het moment waarop ik besefte dat het tijd was die innerlijke reis te gaan maken. Die reis die ik zolang uitgesteld had omdat ik zó ontzettend bang was. Bang voor confrontaties, bang om laagjes dieper te gaan, bang om mezelf in de spiegel aan te kijken, bang om alleen te zijn, om die eenzaamheid te voelen. Bang om hardop te zeggen dat ik absoluut niet van mezelf hield.

Het bleek het allermooiste cadeau wat ik mezelf had kunnen geven.

Dat single zijn de afgelopen jaren, dat begrijp je nu, is honderd procent mijn eigen keuze geweest (zonder dat te willen verantwoorden overigens). Ik voelde aan alles dat ik de tijd en aandacht nodig had om dit met mezelf te doorleven. Om een einde te maken aan al die patronen die ik me eigen had gemaakt. Om het verleden op te schonen. Om in te zien dat ik zelf liefde ben. Ik wilde niet meer afhankelijk zijn van. Ik wilde geen relaties meer waar iemand in mij ziet wat ik zelf niet kan zien, iemand die zoveel van mij houdt dat het niet meer nodig is om van mezelf te houden, die alles in me aanvult waardoor ik niet meer uitgedaagd wordt om me te ontwikkelen. Want als ik heel eerlijk ben dan zie ik dit in heel veel relaties zo gebeuren. Ik wilde mijn eigen basis weer zijn. Niks meer nodig hebben van een ander. Ook alleen gelukkig zijn. En daar paste een hele lange tijd niemand naast. Ik was met een enorm intens innerlijk proces bezig, terwijl ik ook nog een belangrijk persoon vanuit liefde moest loslaten. Dat samen nam heel mijn ‘zijn’ in beslag.

En nu ben ik dus bijna negenentwintig. Ik ben alleen en gelukkig. Ik geniet enorm van mijn leven hoe het nu is. Mijn kijk op mezelf is totaal veranderd, ik ben als mens enorm veranderd, maar misschien ben ik eindelijk mezelf, maar ook mijn kijk op liefde is anders geworden. Ik heb een ander soort realiteit gekregen lijkt het wel. Want ik geef toe: ook mijn ‘worst case scenario’ toen ik pakweg twintig was, was om over tien jaar nog alleen te zijn. Ik wilde toch vooral in de pas lopen, meedoen met wat er van me verwacht werd. Dat huisje, boompje, beestje (ik wilde het vermijden maar oké) gevoel. Als ik op die leeftijd ‘nog’ alleen zou zijn, dan was er toch wel écht iets mis met me.

Hoe anders bekijk ik nu dat hele ideaalplaatje.

Ik vind de liefde overweldigend mooi. Het allermooiste wat er is. Verliefd zijn is waanzinnig. Houden van ultiem. Ik vind verbinding met mensen het allerbelangrijkste in het leven. En ik heb absoluut niet de intentie mijn hele leven alleen te blijven uit een soort van principe. Of omdat ik niemand meer ‘nodig’ zou hebben. Maar dat zaligmakende beeld wat wij van jongs af aan meekrijgen waar we dan (bewust of onbewust) naar streven als life goal is wat mij betreft niet hét beeld. Dat samen hét is. En dat dat dan voor altijd moet zijn. Alsof je elkaars bezit bent, alsof het niet een soort van natuurlijk is dat dingen ook eindigen. Dat je alleen de moeite waard bent als er iemand van je houdt en voor je gaat. Of dat liefde alleen in een partner zit. En dat verhaal van het bewandelen van hetzelfde pad: hoe kunnen we nou allemaal op dezelfde leeftijd klaar zijn voor hetzelfde soort leven? Hoe is het mogelijk dat we allemaal naar datzelfde plaatje zouden verlangen?

Dat bestaat dus ook niet.

En met het accepteren van mezelf ben ik makkelijker naast me neer gaan leggen dat mijn leven niet langs zo’n ‘ideale tijdlijn’ past en dat ik nog geen idee heb of ik ooit wel naar dat plaatje ga verlangen. Ik ben hier niet op aarde om enkel en alleen aan verwachtingen te voldoen die totaal niet stroken met wie ik ben. Ik wil vooral mijn eigen verhaal schrijven en mijn eigen leven leiden, hoe ik dat het allerliefste zie. Ik wil alles vinden en verwelkomen wanneer het mijn tijd is. Niets forceren omdat dat zogenaamd hoort, maar vertrouwen op mijn eigen weg.

En dat vertrouwen is er. Ik ben zo’n enorm rijk mens geworden doordat het leven me keer op keer blijft uitnodigen mezelf verder te ontdekken en ontwikkelen. Dat alleen zijn de afgelopen jaren heeft me zoveel gedaan en zoveel gebracht. Een schat aan mooie levenservaringen, een paar intens mooie reizen, een hoop zelfkennis, enorm veel levenskracht, maar het allerbelangrijkste: warmte, geborgenheid, veiligheid. Woorden die ik vroeger altijd associeerde met samenzijn. Iemand die er voor je is. Die steunt, troost en geeft.

Ik heb dat in mezelf gevonden. En dat voelt voor mij als een heel mooi nieuw uitgangspunt.

Deze van Rumi vind ik zo treffend:

‘Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.’

Want we zijn allemaal liefde.

Meer lezen over zelfliefde?

Foto: Unsplash