Een doel is een droom met een deadline. De deadline nadert, de droom gaat uitkomen.. Ik ga mijn doel behalen. Daar hoef ik alleen nog maar even een rondje van 42,195 km voor te lopen. Daar heb ik 9 maanden voor getraind, dus dat moet lukken toch?

Het ene moment ben ik daar 100% van overtuigd en krijg ik al kippenvel bij de gedachte aan de menigte die me toejuicht, de finish, de medaille. Het volgende moment word ik overmand door angst en onzekerheid. Er is geen peil op te trekken. Zoals ik al beschreef in mijn eerdere blogs lagen geluk en verdriet liggen de laatste maanden heel dicht bij elkaar. Maar er móét gefinisht worden op 6 november, period!

Honderdduizend ideeën had ik voor dé perfecte voorbereiding op de TCS New York City Marathon. Ideeën over training, over voeding, over rust en herstel. Maar hoe krampachtiger ik probeerde vast te houden aan mijn plan, hoe meer het plan zich tegen me keerde. Mijn trainingsfrequentie en -afstand zijn flink omhoog geschroefd toen ik eenmaal in de gaten kreeg dat het toch wel héél snel dichterbij kwam allemaal. Ook was de agenda goed gevuld met wedstrijden; 3 wedstrijden in 3 weken. Top! Dacht ik. Tot mijn lichaam in opstand kwam, met name mijn kuiten en schenen. De eerste 12 km van de Halve van Haarlem liep ik met pijn. Daarna volgde een kleine opleving, maar overall was het gewoon een grote teleurstelling. Een week later liep ik de halve marathon van Eindhoven. Ik had mijn héle voorbereiding omgegooid; ik experimenteerde erop los. Ik gebruikte voor het eerst carbo loader, energy gells, droeg compressie kousen, had vooraf pijnstillers geslikt. En het ging TOP! Ik liep 6 minuten sneller dan in Haarlem. Ik was ervan overtuigd dat ik de succesformule had gevonden. Never change a winning team, dus de week erop hanteerde ik dezelfde voorbereiding voor mijn langste afstand tot dusver: 33 km. Nooit eerder had ik zoveel pijn tijdens het lopen. De eerste 10 km waren een hel. Ik heb veel gewandeld en ik ben bij een restaurant om paracetamol gaan vragen. Ik moest door van mezelf, want het was mijn laatste kans om een 30+ training te doen vóór New York. En terwijl ik over de boulevard tussen Bloemendaal en Zandvoort flaneerde kwam ik ineens in een ongekende flow terecht. Ik kwam op een punt dat ik niet meer nadacht over pijn of afstand. Ik rende, en rende, en rende… Na 33 km kwam ik thuis, euforisch. Mijn slechtste én mijn beste training ooit. Enkele dagen later had ik een korte, rustige hersteltraining ingepland, 7 km. De pijn overtrof de pijn die ik tijdens mijn eerdere training had.

Dat was het moment dat ik me besefte dat ik me misschien wel overtraind had en waarop ik besloot niet meer te lopen tot aan New York. Rust en yoga, daar had ik behoefte aan. En aan m’n fysio, hoewel ik on the spot niet altijd even blij met hem was. Misschien snap je waar mijn moodswings vandaan kwamen; het ene moment had ik een intense runner’s high te pakken, en het volgende moment verging ik van de pijn. Hoe kon ik nou zeker weten dat ik zou gaan rocken in The Big Apple?! Het werd voor mij weer eens heel duidelijk dat het leven zich niet laat uitstippelen. Loslaten. Go with the flow. En zo moest ik me op alle vlakken aanpassen. Ook qua voeding had ik de grootste plannen, maar uiteindelijk fokte ik mezelf zo op met alle beperkingen die ik mezelf oplegde! De stroopwafelkraam op de markt voorbij lopen, tja, dat past ook gewoon niet bij me. Iedere dag om 22.15 uur in bed liggen? Het lukte me amper één keer per week. Iedere dag drie keer per dag m’n fysio oefeningen doen? Ik vergat het gewoon. Laat het los, laat het los. Het enige waar ik wel heel consequent in ben geweest, is het laten staan van alcohol. Op Mysteryland dronk ik mijn laatste wijntjes en mijn eerstvolgende drankje wordt een glaasje bubbels om te vieren dat mijn droom geen droom meer is, maar werkelijkheid.

De perfecte voorbereiding. Wat is perfect? Is perfectie zaligmakend? Of maken imperfecties het juist spannend? Hoe dan ook, mijn imperfecte voorbereiding heeft me zoveel gebracht dat ik het omarm. Nog even en ik mag shinen in The Big Apple… Want dat ik ga shinen staat vast.

Liefs,
Bo

Bo start om 17.00u Nederlandse tijd met het rennen van haar marathon. Je kunt haar volgen via de TCS NYC Marathon app als je zoekt op haar naam.

Website: www.runforkikamarathon.nl/bo-ermes
Volg Bo op Instagram!

Een doel is een droom met een deadline. De deadline nadert, de droom gaat uitkomen.. Ik ga mijn doel behalen. Daar hoef ik alleen nog maar even een rondje van 42,195 km voor te lopen. Daar heb ik 9 maanden voor getraind, dus dat moet lukken toch?

Het ene moment ben ik daar 100% van overtuigd en krijg ik al kippenvel bij de gedachte aan de menigte die me toejuicht, de finish, de medaille. Het volgende moment word ik overmand door angst en onzekerheid. Er is geen peil op te trekken. Zoals ik al beschreef in mijn eerdere blogs lagen geluk en verdriet liggen de laatste maanden heel dicht bij elkaar. Maar er móét gefinisht worden op 6 november, period!

Honderdduizend ideeën had ik voor dé perfecte voorbereiding op de TCS New York City Marathon. Ideeën over training, over voeding, over rust en herstel. Maar hoe krampachtiger ik probeerde vast te houden aan mijn plan, hoe meer het plan zich tegen me keerde. Mijn trainingsfrequentie en -afstand zijn flink omhoog geschroefd toen ik eenmaal in de gaten kreeg dat het toch wel héél snel dichterbij kwam allemaal. Ook was de agenda goed gevuld met wedstrijden; 3 wedstrijden in 3 weken. Top! Dacht ik. Tot mijn lichaam in opstand kwam, met name mijn kuiten en schenen. De eerste 12 km van de Halve van Haarlem liep ik met pijn. Daarna volgde een kleine opleving, maar overall was het gewoon een grote teleurstelling. Een week later liep ik de halve marathon van Eindhoven. Ik had mijn héle voorbereiding omgegooid; ik experimenteerde erop los. Ik gebruikte voor het eerst carbo loader, energy gells, droeg compressie kousen, had vooraf pijnstillers geslikt. En het ging TOP! Ik liep 6 minuten sneller dan in Haarlem. Ik was ervan overtuigd dat ik de succesformule had gevonden. Never change a winning team, dus de week erop hanteerde ik dezelfde voorbereiding voor mijn langste afstand tot dusver: 33 km. Nooit eerder had ik zoveel pijn tijdens het lopen. De eerste 10 km waren een hel. Ik heb veel gewandeld en ik ben bij een restaurant om paracetamol gaan vragen. Ik moest door van mezelf, want het was mijn laatste kans om een 30+ training te doen vóór New York. En terwijl ik over de boulevard tussen Bloemendaal en Zandvoort flaneerde kwam ik ineens in een ongekende flow terecht. Ik kwam op een punt dat ik niet meer nadacht over pijn of afstand. Ik rende, en rende, en rende… Na 33 km kwam ik thuis, euforisch. Mijn slechtste én mijn beste training ooit. Enkele dagen later had ik een korte, rustige hersteltraining ingepland, 7 km. De pijn overtrof de pijn die ik tijdens mijn eerdere training had.

Dat was het moment dat ik me besefte dat ik me misschien wel overtraind had en waarop ik besloot niet meer te lopen tot aan New York. Rust en yoga, daar had ik behoefte aan. En aan m’n fysio, hoewel ik on the spot niet altijd even blij met hem was. Misschien snap je waar mijn moodswings vandaan kwamen; het ene moment had ik een intense runner’s high te pakken, en het volgende moment verging ik van de pijn. Hoe kon ik nou zeker weten dat ik zou gaan rocken in The Big Apple?! Het werd voor mij weer eens heel duidelijk dat het leven zich niet laat uitstippelen. Loslaten. Go with the flow. En zo moest ik me op alle vlakken aanpassen. Ook qua voeding had ik de grootste plannen, maar uiteindelijk fokte ik mezelf zo op met alle beperkingen die ik mezelf oplegde! De stroopwafelkraam op de markt voorbij lopen, tja, dat past ook gewoon niet bij me. Iedere dag om 22.15 uur in bed liggen? Het lukte me amper één keer per week. Iedere dag drie keer per dag m’n fysio oefeningen doen? Ik vergat het gewoon. Laat het los, laat het los. Het enige waar ik wel heel consequent in ben geweest, is het laten staan van alcohol. Op Mysteryland dronk ik mijn laatste wijntjes en mijn eerstvolgende drankje wordt een glaasje bubbels om te vieren dat mijn droom geen droom meer is, maar werkelijkheid.

De perfecte voorbereiding. Wat is perfect? Is perfectie zaligmakend? Of maken imperfecties het juist spannend? Hoe dan ook, mijn imperfecte voorbereiding heeft me zoveel gebracht dat ik het omarm. Nog even en ik mag shinen in The Big Apple… Want dat ik ga shinen staat vast.

Liefs,
Bo

Bo start om 17.00u Nederlandse tijd met het rennen van haar marathon. Je kunt haar volgen via de TCS NYC Marathon app als je zoekt op haar naam.

Website: www.runforkikamarathon.nl/bo-ermes
Volg Bo op Instagram!