Op instagram doe ik meestal al mijn droomdoener inspiratie op. En hoe raar het ook klinkt, dat gebeurt het meeste van de tijd op gevoel. Zo kwam ik ook bij Carolijn Braeken terecht. Ze had als passie schrijven, ging rechten studeren en kwam daarna bij een groot advocatenkantoor in Amsterdam te werken. Tot ze aan alles voelde dat dat wereldje niet de hare was en echt haar hart ging volgen.

Carolijn: ”Of ik altijd al voor ogen had om rechten te gaan studeren? Nee. Mijn echte passie, schrijven, ontwikkelde zich op de middelbare school. Ik schreef als bijbaantje artikelen voor oa De Pers, De Spits en De Metro. Toch durfde ik het niet aan om journalistiek te gaan studeren vanwege de baanonzekerheid. Rechten heb ik overigens wel sinds jongs af aan interessant gevonden. Mijn moeder is altijd strafrechter geweest en ik vond het reuze interessant wat zij vertelde over haar werk. Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt rechten te gaan studeren had ik een carrière in het strafrecht voor ogen: ik kreeg een bijbaantje bij de sectie rechtsfilosofie en ben mensenrechten & internationaal strafrecht in Stockholm gaan studeren. Toch ben ik somehow aan het einde van mijn studie in het hardcore corporate Zuidaswereldje gerold.

Het eerste jaar had ik het hier echt naar mijn zin. Collega’s werden vrienden en ik vond het werk interessant. Toch, en dat is dus heel dubbel, heb ik eigenlijk meteen al geweten dat ik bij een groot kantoor op de Zuidas niet op mijn plek zat; maar dat onderbuikgevoel heb ik een jaar lang succesvol weten weg te stoppen. Ik moest van mezelf doorzetten, had het gevoel dat ik anders zou falen. Al snel bleek dat dat niet heel lang goed kan gaan: ik kreeg fysieke klachten die een eerste teken waren van mijn burn-out.

De beslissing de advocatuur te verlaten en voor mezelf te kiezen heb ik nooit als een moeilijke keuze gezien. Het was iets wat ik moest doen, een gevoel dat voortkwam uit een diepe, innerlijke kracht. Ik was me ervan bewust dat dit het juiste – en misschien wel enige – moment was om bepaalde zaken uit te zoeken waar ik eigenlijk al mijn hele leven mee rondliep: wie ben ik? Wat vind ik leuk? Wat vind ik belangrijk in het leven? Ik wist dat blijven werken bij mijn werkgever me uiteindelijk kapot zou maken.

Het jaar wat volgde kan ik omschrijven als: moeilijk, chaotisch, heftig en ontzettend mooi. Ik heb lang van mijn burn-out moeten herstellen: lichamelijk moest ik er eerst bovenop komen, voordat ik met het moeilijkste deel, mijn hoofd, kon beginnen. Fysiek was ik uitgeput, ik heb maanden extra goed voor mezelf gezorgd: gezond eten, geen alcohol, veel wandelen. Stapje voor stapje ben ik samen met een psycholoog en arbeidscoach aan mijn issues gaan werken en al snel raakten we tot de kern: het leek alsof ik er nu voor het eerst in mijn leven open voor stond om echt gelukkig te worden. Ik leerde mezelf kennen, omarmde mijn hoogsensitieve kant, ontmoette nieuwe mensen en besloot voortaan heel goed naar mezelf te luisteren. Ik ging weer schrijven, genoot intens van de kleine dingen in het leven en luisterde goed naar mijn gevoel; als iets niet goed voelde, deed ik het niet. Ik leerde dat onderbuikgevoel, dat ik eerst altijd negeerde, te waarderen en dat gaf me een nieuw soort zelfvertrouwen. Ik had nog steeds geen idee wat ik wilde gaan doen met mijn leven, maar dat vond ik niet eng. Het terugvinden van mezelf is en was het grootste cadeau – dat was het belangrijkste.

Mezelf accepteren zoals ik ben bleek de sleutel tot succes. Ik kwam in dat snelle wereldje niet tot mijn recht, en dat zag ik als een zwakte. Ik vond mezelf te kwetsbaar, te gevoelig. Nu besef ik dat die gevoelige kant me een mooier mens maakt: ik ben creatief, heb een groot empatisch vermogen en heb oog voor de kleine dingen in het leven – die vaak het mooist zijn. Nu ik heel dicht bij mezelf blijf en goed naar mezelf luister besef ik dat geluk niet zit in een dik salaris, status of een mooie auto. Ik kan nu juist intens gelukkig worden van de zon die op mijn gezicht schijnt tijdens een koude winterdag, het samenzijn met familie of het vrolijke gekwispel van mijn hond die me begroet als ik thuiskom – dingen die ik vroeger oh zo cliche vond klinken.

Ik sta steviger in mijn voeten door wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Ik besef nu dat zolang ik dicht bij mezelf blijf ik heel veel aan kan. Natuurlijk is mijn toekomst nog steeds onzeker, de financiële zekerheid die ik in de advocatuur had heb ik niet meer. Maar ik weet dat ik dit moet doen; mijn creatieve kant een kans moet geven, iets te doen met mijn passie voor schrijven. Zolang dat goed voelt blijf ik dat doen, en mocht het toch niets worden dan zie ik het dan wel weer. Mijn fundament is terug: ik weet wie ik ben en durf naar mijn gevoel te luisteren. Voor het eerst in mijn leven durf ik te vertrouwen op wat komen gaat, kijk ik met veel interesse en nieuwsgierigheid naar de toekomst. Soms schrik ik er wel van als ik bedenk dat ik op zo’n jonge leeftijd en tijdens mijn eerste, echte baan een burn-out heb gekregen. Maar dan bedenk ik me hoe bijzonder het is dat ik die persoonlijke groei en lessen nu al heb meegemaakt. En daar ben ik dankbaar voor.”

Liefs,

Carolijn

Vorig jaar heeft Carolijn op online magazine Enfait wekelijks een column geschreven over haar persoonlijke zoektocht. Je kunt haar volgen op haar persoonlijke blog Stripes on a thursday.

Op instagram doe ik meestal al mijn droomdoener inspiratie op. En hoe raar het ook klinkt, dat gebeurt het meeste van de tijd op gevoel. Zo kwam ik ook bij Carolijn Braeken terecht. Ze had als passie schrijven, ging rechten studeren en kwam daarna bij een groot advocatenkantoor in Amsterdam te werken. Tot ze aan alles voelde dat dat wereldje niet de hare was en echt haar hart ging volgen.

Carolijn: ”Of ik altijd al voor ogen had om rechten te gaan studeren? Nee. Mijn echte passie, schrijven, ontwikkelde zich op de middelbare school. Ik schreef als bijbaantje artikelen voor oa De Pers, De Spits en De Metro. Toch durfde ik het niet aan om journalistiek te gaan studeren vanwege de baanonzekerheid. Rechten heb ik overigens wel sinds jongs af aan interessant gevonden. Mijn moeder is altijd strafrechter geweest en ik vond het reuze interessant wat zij vertelde over haar werk. Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt rechten te gaan studeren had ik een carrière in het strafrecht voor ogen: ik kreeg een bijbaantje bij de sectie rechtsfilosofie en ben mensenrechten & internationaal strafrecht in Stockholm gaan studeren. Toch ben ik somehow aan het einde van mijn studie in het hardcore corporate Zuidaswereldje gerold.

Het eerste jaar had ik het hier echt naar mijn zin. Collega’s werden vrienden en ik vond het werk interessant. Toch, en dat is dus heel dubbel, heb ik eigenlijk meteen al geweten dat ik bij een groot kantoor op de Zuidas niet op mijn plek zat; maar dat onderbuikgevoel heb ik een jaar lang succesvol weten weg te stoppen. Ik moest van mezelf doorzetten, had het gevoel dat ik anders zou falen. Al snel bleek dat dat niet heel lang goed kan gaan: ik kreeg fysieke klachten die een eerste teken waren van mijn burn-out.

De beslissing de advocatuur te verlaten en voor mezelf te kiezen heb ik nooit als een moeilijke keuze gezien. Het was iets wat ik moest doen, een gevoel dat voortkwam uit een diepe, innerlijke kracht. Ik was me ervan bewust dat dit het juiste – en misschien wel enige – moment was om bepaalde zaken uit te zoeken waar ik eigenlijk al mijn hele leven mee rondliep: wie ben ik? Wat vind ik leuk? Wat vind ik belangrijk in het leven? Ik wist dat blijven werken bij mijn werkgever me uiteindelijk kapot zou maken.

Het jaar wat volgde kan ik omschrijven als: moeilijk, chaotisch, heftig en ontzettend mooi. Ik heb lang van mijn burn-out moeten herstellen: lichamelijk moest ik er eerst bovenop komen, voordat ik met het moeilijkste deel, mijn hoofd, kon beginnen. Fysiek was ik uitgeput, ik heb maanden extra goed voor mezelf gezorgd: gezond eten, geen alcohol, veel wandelen. Stapje voor stapje ben ik samen met een psycholoog en arbeidscoach aan mijn issues gaan werken en al snel raakten we tot de kern: het leek alsof ik er nu voor het eerst in mijn leven open voor stond om echt gelukkig te worden. Ik leerde mezelf kennen, omarmde mijn hoogsensitieve kant, ontmoette nieuwe mensen en besloot voortaan heel goed naar mezelf te luisteren. Ik ging weer schrijven, genoot intens van de kleine dingen in het leven en luisterde goed naar mijn gevoel; als iets niet goed voelde, deed ik het niet. Ik leerde dat onderbuikgevoel, dat ik eerst altijd negeerde, te waarderen en dat gaf me een nieuw soort zelfvertrouwen. Ik had nog steeds geen idee wat ik wilde gaan doen met mijn leven, maar dat vond ik niet eng. Het terugvinden van mezelf is en was het grootste cadeau – dat was het belangrijkste.

Mezelf accepteren zoals ik ben bleek de sleutel tot succes. Ik kwam in dat snelle wereldje niet tot mijn recht, en dat zag ik als een zwakte. Ik vond mezelf te kwetsbaar, te gevoelig. Nu besef ik dat die gevoelige kant me een mooier mens maakt: ik ben creatief, heb een groot empatisch vermogen en heb oog voor de kleine dingen in het leven – die vaak het mooist zijn. Nu ik heel dicht bij mezelf blijf en goed naar mezelf luister besef ik dat geluk niet zit in een dik salaris, status of een mooie auto. Ik kan nu juist intens gelukkig worden van de zon die op mijn gezicht schijnt tijdens een koude winterdag, het samenzijn met familie of het vrolijke gekwispel van mijn hond die me begroet als ik thuiskom – dingen die ik vroeger oh zo cliche vond klinken.

Ik sta steviger in mijn voeten door wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Ik besef nu dat zolang ik dicht bij mezelf blijf ik heel veel aan kan. Natuurlijk is mijn toekomst nog steeds onzeker, de financiële zekerheid die ik in de advocatuur had heb ik niet meer. Maar ik weet dat ik dit moet doen; mijn creatieve kant een kans moet geven, iets te doen met mijn passie voor schrijven. Zolang dat goed voelt blijf ik dat doen, en mocht het toch niets worden dan zie ik het dan wel weer. Mijn fundament is terug: ik weet wie ik ben en durf naar mijn gevoel te luisteren. Voor het eerst in mijn leven durf ik te vertrouwen op wat komen gaat, kijk ik met veel interesse en nieuwsgierigheid naar de toekomst. Soms schrik ik er wel van als ik bedenk dat ik op zo’n jonge leeftijd en tijdens mijn eerste, echte baan een burn-out heb gekregen. Maar dan bedenk ik me hoe bijzonder het is dat ik die persoonlijke groei en lessen nu al heb meegemaakt. En daar ben ik dankbaar voor.”

Liefs,

Carolijn

Vorig jaar heeft Carolijn op online magazine Enfait wekelijks een column geschreven over haar persoonlijke zoektocht. Je kunt haar volgen op haar persoonlijke blog Stripes on a thursday.