Ik opende Instagram en mijn hart stond stil.
Een jaar geleden ben ik gestopt met het volgen van nieuws. Als iemand met hooggevoelige trekjes kan ik alle berichten en vooral al het leed in de wereld maar moeilijk verwerken. Ik ben niet zoals ‘de meesten’, die iets lezen, zich erover verbazen, of even geschokt zijn, en dan weer gewoon verder gaan met hun leven.
Ik ga me teveel inleven. Het gaat in mijn lijf zitten. Ik krijg er donkere buien van. Ik voel me er machteloos door. Of ik ga de zin van het leven weer eens ondervragen bij mezelf.
Het bericht van vanochtend had ik liever niet gezien, maar de realiteit is dat ik het wel heb gezien en dat ik er blijkbaar iets mee moet.
De hele dag sleep ik een zwaar gevoel met me mee. Mijn oorspronkelijke blije stemming, ‘JA! ik start vandaag een zelfliefde groep’, is even ver te zoeken. Er blijft maar één afbeelding op mijn netvlies verschijnen: die van een breed lachende papa, legende, met zijn dertienjarige dochter. Een meisje dat nog niet eens écht aan haar leven was begonnen. Ik moet denken aan de interviews met hem die ik heb bekeken. Sinds ik mezelf in de persoonlijke ontwikkeling heb ondergedompeld ben ik álles gaan luisteren en kijken. Ook die met Kobe Bryant.
Zij zijn er opeens niet meer.
Het leven is eindig.
Ik weet het, omdat ik zelf ook op het randje heb gestaan. Natuurlijk weet ik het. De hele dag gaan er mensen dood.
Toch blijft het me raken. Altijd.
Alleen dit verlies haalt daadwerkelijk mijn eigen wonden open. Mijn niet geheelde traumatische confrontatie met de dood van een paar jaar geleden komt weer boven. Ik ervaar pijn. Ik heb flashbacks. Tranen komen de hele dag op.
De plotselinge dood van (jonge) mensen maakt dat ik vragen ga stellen. De waarom vraag, daar ben ik inmiddels mee gestopt. Maar wel: wat is de zin van het leven? Besteed ik mijn tijd wel nuttig? Ik ben al jaren aan het toewerken naar een toekomstdroom. Ik ben al jaren aan het werken aan een betere versie van mezelf. Maar mis ik daardoor niet teveel NU? Als ik nu nog maar even zou hebben, zou ik die jaren dan besteden zoals ik ze nu besteed?
Ik wil nog zoveel doen. Ik heb nog zoveel dromen. Ik wil nog zoveel kunnen betekenen. Maar ís dat het wel?
Wat ik niet wil is er aan het einde van mijn leven achter komen dat ik me gefocust heb op de verkeerde dingen.
En ook denk ik de gedachte: als ik nog maar tien jaar zou hebben, dan zou ik toch mama willen worden, denk ik. Niet voor mezelf maar om het leven door te geven. Omdat het leven over het algemeen zo’n mooi avontuur is. En omdat ik misschien in de kern ergens wel weet waar het allemaal om draait?
De hele dag bedenk ik me: zal ik iemand bellen om mijn hart te luchten? Maar ik weet dat er niemand is die me echt begrijpt hierin. Dat er niemand is in mijn omgeving die zo diep kan voelen als ik. Dus ik doe het niet en ga er zelf mee zitten.
Het herinnert me er weer aan hoe intens gevoelens kunnen zijn als je ze toelaat. Wat voor voorrecht het is om te kunnen voelen. Dat dat ons mens maakt.
Aan het einde van de middag besluit ik het op te schrijven. Mijn therapie waar ik altijd verzachting in kan vinden.
Ik heb veel vragen, en antwoorden nog even niet.
Lieve Willemijn,
Zoveel herkenning, dank je wel voor je prachtige verhaal.
Ik heb ooit een muis bij je gekocht voor mijn innerlijk kind wat je met veel liefde inpakte.
Nu ik zo jouw blog lees, snap ik de intuïtieve connectie die ik in dat korte momentje voelde.
Hoi Melanie. Bedankt voor je compliment! En fijn dat het herkenbaar is. Ik weet niet helemaal wat je bedoeld met wat je bij me gekocht hebt, maar dat geeft niet. Liefs!
Lieve Willemijn,
Ik reageer laat op sommige blogs, simpelweg omdat ik ‘je pas heb leren kennen’. Als mede HSP’er herken ik jouw verhaal zo. Ik kan ook zo meeleven met iemand dat het letterlijk zeer doet, ik kan daar dan ook van wakker liggen. Nu ik iets meer weet over HSP, kan ik mezelf ietsje beter beschermen. En ik beperk het volgen van het nieuws daardoor tot eens per week een samenvatting. Toen een collega (die vorig jaar haar man verloor) me laatst -video- belde om te zeggen dat de veronderstelde blaasontsteking, blaaskanker bleek te zijn in een stadium waarvoor chemo nodig is, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik heb haar toen mijn overgevoeligheid maar gewoon proberen uit te leggen, hoe lastig dat soms ook is. Maar snap ook dat als het geen nieuwsmis in de persoonlijke sfeer dat lastiger is. En net als jij had ik vorig jaar ook echt ‘last’ van hetzelfde nieuws over die mooie man en zijn dochter en het immense verdriet van zijn vrouw. Toch blijf ik HSP een mooie gave vinden….. omdat het je wel echt mens maakt. Kijk maar hoe mooi jij alles op papier kan zetten, prachtig:-) lieve groet van Anita
Hee Anita,
Soms voelt het heel dubbel is mijn ervaring. Dan denk ik bij mezelf: je trekt je echt de hele wereld aan. Maar voelen is ook zo’n bijzonder iets. Vanochtend moest ik weer denken aan Kobe en zijn dochter omdat het een jaar geleden is. Opnieuw moest ik huilen. Maar door te huilen weet ik dat ik mens ben (inderdaad) en ik vind het persoonlijk fijn dat ik nog wel geraakt kan worden. Fijn dat je even wat deelt en dat jij het ook zo ziet! Lieve groet!