• Ik ben veel alleen, en ik vind het heerlijk

    Een blog over hoe ik jarenlang wegvluchtte van mezelf, en nu inmiddels al een hele tijd geniet van het alleen zijn. Over oude wonden helen en tot rust komen in de stilte.

    Toen ik jonger was, zo begin twintig, was alleen zijn allesbehalve wat ik wilde. Ik vond het confronterend, ongemakkelijk, en vooral gewoon niet leuk om met mezelf te zijn. Ik vond mezelf geen leuk gezelschap. En dus ging ik het alleen zijn altijd uit de weg. Ik werkte enorm veel om maar niet alleen te hoeven zijn, ik ondernam van alles met vrienden. Ik was heel uithuizig. En zo waren er jaren dat ik vrijwel nooit echt alleen was.

    In de kern is dat absoluut niet hoe en wie ik ben. Ik ben van nature een heel rustig persoon, je zou me een tikje introvert kunnen noemen. Als kind vond ik het bijvoorbeeld heerlijk om in een hoekje te gaan zitten lezen. Ik ging op in mijn eigen wereld en was helemaal niet iemand met ontzettend veel vrienden of een druk en uitbundig leven.

    Diep van binnen wist ik al die tijd al wel dat ik ergens voor vluchtte. Het werd me pas echt duidelijk toen ik tweeëntwintig was en gedwongen werd om naar binnen te kijken. In die twee jaar van mijn burn-out wás ik alleen. Letterlijk. Toen pas kon ik zien waarvoor ik op de vlucht was. Voor het niet goed genoeg gevoel in mezelf. Voor mijn trauma’s, en alle herinneringen die ik geen plek had gegeven maar diep had weggestopt. Voor de levensvragen waar ik maar geen antwoord op wist.

    Ik rende weg voor het feit dat ik een leven leefde wat niet de mijne was, dat ik een persoonlijkheid had aangemeten die niet de mijne was, en dat ik me in de kern altijd tekort voelde schieten. Mijn innerlijke kind was gewond.

    In die periode waarin mijn leven en wereld heel klein waren, leerde ik dat ‘ik’ het enige was wat ik had. En dat dat altijd zo zou zijn. Dat ik het met mezelf moest zien te redden. Dat wanneer alles wegvalt, zoals toen, en ik alleen overblijf, ik het met die ‘ik’ ook goed moet hebben. Ik zag in dat mijn wereld niet staat of valt met de dingen buiten mij, met alle externe omstandigheden, maar dat ik zelf de basis ben.

    Fast forward naar 2020. Ik ben op een lange reis gegaan, en nog steeds onderweg. Maar ik ben mijn basis nu. Ik vind mezelf een leuk mens, ik kan het goede in mezelf zien, liefde en compassie voelen. En heel goed alleen zijn. Sterker nog: ik ben het grootste deel van de tijd alleen. Ik werk alleen, ik sport alleen, ik woon alleen, ik ga alleen naar de bios, koffie drinken, op reis, en al die dingen, en op dit punt in mijn leven past dat. Zou ik niet anders willen.

    Omdat het goed voelt. Omdat met mezelf zijn goed voelt. Maar vooral omdat ik het nodig heb.

    Ik besefte me recent pas dat ik nog steeds aan het bijkomen ben van mijn thuissituatie opgroeiend. Ik heb door omstandigheden relatief lang bij mijn ouders gewoond, en deze jaren hebben ontzettend veel impact op me gehad. De situatie waarin ik als puber/jong volwassene opgroeide was emotioneel niet (altijd) gezond. Ik heb jaren onder hoogspanning gestaan, en dat heeft op verschillende vlakken, zeker als hooggevoelig persoon, veel van me gevergd. Daar kom ik nu meer dan ooit achter in het innerlijk kind werk wat ik doe.

    Ik dacht zomaar door te kunnen gaan met mijn leven toen ik op mezelf ging wonen, maar nu jaren later merk ik dat ik nog steeds aan het erkennen, processen, aan het verwerken, aan het vergeven, aan het reflecteren ben. En dat kan ik ‘alleen’ maar alleen. Ik ben zo iemand geworden die echt wel graag bij mensen is, maar eenmaal weer alleen, ook weer echt thuiskomt, bij zichzelf. Ik ben gaan houden van die stilte, van de rust, van de ruimte, omdat ik dat zolang niet heb gekend.

    Wanneer ik thuiskom of thuis ben is het alleen ik. Niemand in dit huis reageert zich af op mij. Niemand in dit huis gaat mijn grenzen over. Niemand in dit huis houdt mij verantwoordelijk voor dingen waar ik niet verantwoordelijk voor ben. Niemand in dit huis vraagt me anders te zijn dan ik ben. Niemand in dit huis projecteert zijn eigen falen en tekortkomingen op mij en mijn leven. Niemand uit hier opgekropte en niet erkende woede, fysiek of met woorden.

    Bij mij thuis is het rustig. Emotioneel gezond. Is er ruimte. Is er stilte. Mogen er grenzen zijn. Mag ik mezelf zijn.

    En dat is een cadeau.

    Willemijn

    Sinds +6 jaar op een reis naar zichzelf. Schrijven is haar levenswerk, mensen coachen en in beweging zetten het liefste wat ze doet. Ze houdt van stille zondagochtenden, in de natuur zijn, mensen, persoonlijke ontwikkeling, alles wat met sport te maken heeft, zichzelf in het diepe gooien, boeken verslinden, angsten aangaan, haar dagelijkse rituelen waardoor ze het beste uit zichzelf kan halen, de lente en de herfst, echte gesprekken, koffiedates en van betekenis kunnen zijn in de wereld. Heeft haar droom om een tijdje in het buitenland te wonen waargemaakt en haar nieuwe thuis gevonden in Málaga.

  • lekker lezen

    12 gedachten over “Ik ben veel alleen, en ik vind het heerlijk

        • Anique schreef:

          Bij elk verhaal wat ik hier lees, valt mijn mond een klein stukje open. De herkenning die ik hier lees, heb ik nergens anders eerder gelezen. Het innerlijke kind, de trauma’s, het zoeken van oplossingen buiten jezelf en zelfs het alleen zijn. Precies dat pad wat jij bent aangegaan ben ik ook aangegaan en ook min of meer gedwongen door een angststoornis die er nu 2,5 jaar zit. Vreselijk fijn vind ik het om te lezen dat de helft van de signalen die jij omschrijft als signalen dat je innerlijke kind geheeld moet worden, zijn veranderd, geheeld. Pas als je zelf midden in dit proces zit, zie je het. Het js geweldig. En ik vind alles wat je schrijft geweldig, alsof ik lees over mezelf.

          • Willemijn schreef:

            Hoi Anique, wat fijn je reactie. Klinkt misschien stom, maar dat is waarom ik doe wat ik doe. Ik hoop dat mensen zich daardoor niet zo alleen voelen in hun proces, en zien dat je er wel degelijk beter uit kunt komen! Wat rot dat je dit pad gedwongen aan moest gaan, maar ik denk als je beschrijft dat het je ook al een hoop moois heeft gebracht? Lief dankjewel! x

            • Anique schreef:

              Blijf vooral doen wat je doet!! Want elk stuk weer denk ik, dit ben ik. Ook ik ben namelijk sinds dit jaar gestopt met het volgen van het nieuws en ook ik ben volledig in de gebeurtenis van kobe bryant gedoken en was de rest van de dag van slag, ook jij bent niet alleen. En inderdaad heeft de nieuwe weg die ik ben ingelopen me al een hoop moois gebracht!! Thanks en ik ben benieuwd naar nieuwe stukken!

      • Kelly schreef:

        Heel mooi en eigenlijk ook heel herkenbaar wat je schrijft.. Ik begin me nu ook te beseffen (na alle jaren dat ik al op mezelf woon) hoe fijn het eigenlijk is en hoe niet vanzelfsprekend dat ik gewoon mijn gang kan gaan en alles zelf kan bepalen. Niemand die iets anders wil dan ik qua planning, eten of iets dergelijks. Ik begin dit nu in te zien en er dankbaar voor te zijn.

    1. Anita schreef:

      Hallo Willemijn,

      Ik sluit me volledig aan bij de eerste twee regels van Anique. Ongelooflijk wat een herkenning! En ook zo fijn te lezen dat ik “niet de enige ben” die het liefst alleen is en zich daar echt het fijnst bij voelt. Al jouw geschreven stukken maar ook de teksten op je kaartjes raken mij. Dank je wel dat je er zo mooi over kunt schrijven

    Geef een antwoord

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *