Vrij, blij, enthousiast en ambitieus, dat is wat ik vaak hoor als mensen me leren kennen. Maar ik ben mezelf ook een behoorlijke tijd kwijt geweest. Ik was een periode een bang en verlegen meisje dat absoluut niet wist wat ze met zichzelf en het leven aanmoest. Ik was onzeker, niet op de hoogte van mijn talenten en moeilijk in communicatie (ja, ik?? hahaha). Ik ontliep mensen, zonderde me af, puur alleen maar omdat ik niet met mezelf om kon gaan en dus ook niks uitstraalde naar mijn omgeving.

Als tiener was ik een blij ei. Altijd optimistisch, veel vriendinnen, leuke dingen doen, mijn leven was goed. Dat ik toen het einde van de havo naderde nog steeds niet wist wat ik wilde gaan studeren maakte van mij al een ander persoon. Ik voelde me anders, ik had geen doel, telde niet meer mee. Ik was bang, bang voor veranderingen, bang voor nieuwe dingen. Ik besloot te gaan werken. Leefde een leuk leven hoor, maar misschien een beetje te veilig. Op een gegeven moment liep ik tegen mezelf aan. Ik was de weg kwijt. Wist dingen heel goed, maar deed er niks mee. Ik had toen graag iemand gehad die zo confronterend kon zijn als ik nu zelf soms weleens ben. Ik had dat toen nodig, maar er was niemand die me echt kon doorgronden. Wat moest ik doen? Waar lagen mijn talenten? Waar lag mijn toekomst? Mijn geluk? Allemaal vragen, en ik stopte ze diep weg. En dat wegstoppen heeft best een tijdje geduurd. Tot die omslag kwam: ik was klaar met m’n leven daar, klaar in die veilige omgeving, klaar met het afdraaien van elke dag. Ik realiseerde me dat alleen ik verantwoordelijk was voor hoe mijn leven eruit zag. Diep van binnen wilde ik spanning, nieuwe dingen en nieuwe mensen. Maar zou ik dat wel kunnen? Ik verhuisde naar Breda, naar de stad. Vanuit een dorp waar niks gebeurde. Zonder vrienden, zonder werk, zonder opleiding. Alleen, met mezelf. En nu, ruim een jaar later kan ik meer dan ooit zo trots zijn.

Breda is mijn thuis.  Hier kan ik mezelf zijn, heb ik mezelf teruggevonden.  Die moeilijke periode had van mij een onzeker meisje gemaakt. En dat onzekere meisje blijven, wilde ik kosten wat het kost voorkomen. Ik ben mezelf steeds blijven pushen om dingen te doen die  eigenlijk niet zo binnen mijn eigen gecreëerde comfortzone pasten. Alleen naar een feestje waar ik niemand kende, alleen in een koffietent zitten (voor een dorpsmeisje is dat heel wat ja;-), afspreken met mensen die ik nog nooit gezien had, dat was absoluut niet de oude Wil die zichzelf een beetje kwijt was geraakt. Maar ik had geen andere keus. De andere was verzuipen, niet ‘slagen’. Het fijne was dat de nieuwe mensen in mijn leven dat niet zagen. Die zagen een blij en vrolijk mens, open en oprecht. Ik ben net zolang doorgegaan met mezelf uitdagen in situaties totdat het natuurlijk gingen voelen om zo te zijn en zo te handelen. Om niet meer bang te zijn, voor niks.

Ik kreeg een droombaan waar al mijn talenten op z’n plek vielen, waar ik eindelijk alles van mezelf in kwijt kon. Mijn twee buurmeisjes werden mijn beste vriendinnetjes. Het cirkeltje was rond. En nu? Nu voel ik aan alles dat dit Willemijn op haar top is (zoals Gin het van de week zo mooi zei). Ik ben niet meer onzeker, gewoon omdat ik er zelf achter ben gekomen wat ik allemaal kan en wat voor moois dat allemaal kan opleveren. Lief voor je Leif is wie ik ben. Nieuwsgierig naar anderen, nieuwsgierig naar nieuw. Lief voor je Leif helpt me elke dag weer met het blijven uitdagen, en dat vind ik gelukkig allang geen probleem meer.

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik nooit meer op zal geven, hoe moeilijk het leven het mij soms maakt. Ik ben van ver gekomen, maar wat geeft dat? En natuurlijk kijk ik ook weleens terug. Met een glimlach, omdat ik heel erg blij ben dat ik mezelf dat veilige wereldje uit geholpen heb. Dat ik door simpelweg nieuwe stappen te zetten antwoord gekregen heb op alle vragen. Vragen waar ik zolang zo mee in de knoop zat.

De reden dat ik dit wil delen is omdat er vast wel ergens ook een persoontje rondloopt dat met zichzelf in de knoop zit. Het even niet meer weet. Heel veel vragen heeft, en misschien wel bang is voor de antwoorden. Je kunt altijd blijven wegrennen, is ook mijn eigen ervaring. Maar weet dat die stap op weg naar een ander leven dat beter bij je past nog veel dichterbij is, en dat je genoeg in je hebt om daarvoor te gaan.

Liefs

Vrij, blij, enthousiast en ambitieus, dat is wat ik vaak hoor als mensen me leren kennen. Maar ik ben mezelf ook een behoorlijke tijd kwijt geweest. Ik was een periode een bang en verlegen meisje dat absoluut niet wist wat ze met zichzelf en het leven aanmoest. Ik was onzeker, niet op de hoogte van mijn talenten en moeilijk in communicatie (ja, ik?? hahaha). Ik ontliep mensen, zonderde me af, puur alleen maar omdat ik niet met mezelf om kon gaan en dus ook niks uitstraalde naar mijn omgeving.

Als tiener was ik een blij ei. Altijd optimistisch, veel vriendinnen, leuke dingen doen, mijn leven was goed. Dat ik toen het einde van de havo naderde nog steeds niet wist wat ik wilde gaan studeren maakte van mij al een ander persoon. Ik voelde me anders, ik had geen doel, telde niet meer mee. Ik was bang, bang voor veranderingen, bang voor nieuwe dingen. Ik besloot te gaan werken. Leefde een leuk leven hoor, maar misschien een beetje te veilig. Op een gegeven moment liep ik tegen mezelf aan. Ik was de weg kwijt. Wist dingen heel goed, maar deed er niks mee. Ik had toen graag iemand gehad die zo confronterend kon zijn als ik nu zelf soms weleens ben. Ik had dat toen nodig, maar er was niemand die me echt kon doorgronden. Wat moest ik doen? Waar lagen mijn talenten? Waar lag mijn toekomst? Mijn geluk? Allemaal vragen, en ik stopte ze diep weg. En dat wegstoppen heeft best een tijdje geduurd. Tot die omslag kwam: ik was klaar met m’n leven daar, klaar in die veilige omgeving, klaar met het afdraaien van elke dag. Ik realiseerde me dat alleen ik verantwoordelijk was voor hoe mijn leven eruit zag. Diep van binnen wilde ik spanning, nieuwe dingen en nieuwe mensen. Maar zou ik dat wel kunnen? Ik verhuisde naar Breda, naar de stad. Vanuit een dorp waar niks gebeurde. Zonder vrienden, zonder werk, zonder opleiding. Alleen, met mezelf. En nu, ruim een jaar later kan ik meer dan ooit zo trots zijn.

Breda is mijn thuis.  Hier kan ik mezelf zijn, heb ik mezelf teruggevonden.  Die moeilijke periode had van mij een onzeker meisje gemaakt. En dat onzekere meisje blijven, wilde ik kosten wat het kost voorkomen. Ik ben mezelf steeds blijven pushen om dingen te doen die  eigenlijk niet zo binnen mijn eigen gecreëerde comfortzone pasten. Alleen naar een feestje waar ik niemand kende, alleen in een koffietent zitten (voor een dorpsmeisje is dat heel wat ja;-), afspreken met mensen die ik nog nooit gezien had, dat was absoluut niet de oude Wil die zichzelf een beetje kwijt was geraakt. Maar ik had geen andere keus. De andere was verzuipen, niet ‘slagen’. Het fijne was dat de nieuwe mensen in mijn leven dat niet zagen. Die zagen een blij en vrolijk mens, open en oprecht. Ik ben net zolang doorgegaan met mezelf uitdagen in situaties totdat het natuurlijk gingen voelen om zo te zijn en zo te handelen. Om niet meer bang te zijn, voor niks.

Ik kreeg een droombaan waar al mijn talenten op z’n plek vielen, waar ik eindelijk alles van mezelf in kwijt kon. Mijn twee buurmeisjes werden mijn beste vriendinnetjes. Het cirkeltje was rond. En nu? Nu voel ik aan alles dat dit Willemijn op haar top is (zoals Gin het van de week zo mooi zei). Ik ben niet meer onzeker, gewoon omdat ik er zelf achter ben gekomen wat ik allemaal kan en wat voor moois dat allemaal kan opleveren. Lief voor je Leif is wie ik ben. Nieuwsgierig naar anderen, nieuwsgierig naar nieuw. Lief voor je Leif helpt me elke dag weer met het blijven uitdagen, en dat vind ik gelukkig allang geen probleem meer.

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik nooit meer op zal geven, hoe moeilijk het leven het mij soms maakt. Ik ben van ver gekomen, maar wat geeft dat? En natuurlijk kijk ik ook weleens terug. Met een glimlach, omdat ik heel erg blij ben dat ik mezelf dat veilige wereldje uit geholpen heb. Dat ik door simpelweg nieuwe stappen te zetten antwoord gekregen heb op alle vragen. Vragen waar ik zolang zo mee in de knoop zat.

De reden dat ik dit wil delen is omdat er vast wel ergens ook een persoontje rondloopt dat met zichzelf in de knoop zit. Het even niet meer weet. Heel veel vragen heeft, en misschien wel bang is voor de antwoorden. Je kunt altijd blijven wegrennen, is ook mijn eigen ervaring. Maar weet dat die stap op weg naar een ander leven dat beter bij je past nog veel dichterbij is, en dat je genoeg in je hebt om daarvoor te gaan.

Liefs