Ik had het het mis.

Een jaar geleden, het was oktober 2015, een meisje, altijd druk. Druk met werk, druk met haasten, druk met voorbij gaan aan alles wat eigenlijk écht belangrijk was, maar vooral op de vlucht voor zichzelf.

Ik had eindelijk mijn passie gevonden. Na jaren zoeken, zwoegen en me helemaal niet op mijn plek voelen in functies en banen, was ik thuisgekomen. Ik had éindelijk gevonden waar ik helemaal blij van werd. Maar dat thuiskomen nam ik steeds letterlijker. Ik bracht mijn leven op kantoor door. Van ‘s ochtends 8 tot ‘s avonds 8, en in mijn eigen huisje ging ik nog vrolijk door tot een uur of 12. Ik sliep maximaal 5 uur, mailde vrolijk nog om 1 uur ‘s nachts, skipte mijn oh zo geliefde sportmomenten, had geen benul meer van de seizoenen, zonsopgangen gingen totaal aan me voorbij en mijn vrienden belde ik zelden of nooit terug. Ik was verslaafd geraakt aan de druk en de adrenaline van het presteren. Ik had zo ontzettend lang gezocht naar datgene waar ik goed in was, waar ik plezier in had, dat ik het veel te krampachtig vast wilde houden om het nooit meer te verliezen. Ik moest en zou mezelf bewijzen. Aan mezelf. Omdat ik had 7 jaar lang geloofde dat ik nergens in uitblonk.

Het is oktober 2016, een half jaar later nadat ik gedwongen werd op de rem te trappen. En ik dacht dat ik dat wel goed aanpakte. Eindelijk durfde ik echt te kiezen en mijn hart te volgen. Door mijn vorige baan wist ik wat me blij maakte, en ik wilde dat zelf gaan doen. Dat was eng, maar tegelijkertijd ook zo enorm bevrijdend. Ik stortte me op Lief voor je Leif en mijn freelance werk, dag in dag uit. Voelde al snel weer die enorme druk om dit te laten slagen. Dat grenzeloze in dingen wat me al veel vaker de kop kostte, het was mijn masker. Ik was gewoon bang. Bang om naar binnen te keren. Om dichtbij mezelf te komen.

Ik sta door al die rigoureuze keuzes veel gelukkiger, positiever en vrijer in het leven. Ik doe elke dag oprecht wat ik enorm leuk vind, maak me geen zorgen meer om de toekomst en heb het woord zekerheid uit mijn woordenboek geschrapt. Toch vergat ik iets. Ik vergat een beetje mezelf. En dat klinkt waarschijnlijk gek, maar ik was meer bezig met het leven inkleuren dat ik uit het oog verloor wat nou echt belangrijk is. Ik was altijd bezig met creëren om maar niet stil te hoeven staan. Ik dacht dat mijn hart volgen de sleutel tot ultiem geluk was. Inmiddels ben ik erachter dat dit niet zo is. Nu weet ik dat dat van binnen zit. Ongeacht wat je doet voor werk, wat je hobby’s zijn, hoeveel fijne vrienden je hebt en of er een liefde in je leven is. Je passie, de dingen die je gelukkig maken, het draagt bij, maar is niet je geluk. Ik heb dit stukje groter gemaakt dan ooit. En waarom?

Ik ben de afgelopen weken rust gaan nemen. Heb sinds tijden weer eens gewoon op de bank gezeten en in het weekend vrij genomen. Een boek gelezen, gedachten opgeschreven. Zonder muziek, telefoon, blog, werk. En ik ben het antwoord gaan zoeken op die vraag, van binnen. En daarmee kwam ik erachter dat ik soms helemaal niet zo goed weet wie ik ben. Wie ik ben zonder werk. zonder sport, zonder blog, zonder eindeloze discipline, zonder die fijne mensen die er altijd voor me zijn. Gewoon ik. De stiltes waren pijnlijk. Hoe kan je weten wie je bent als je nooit de tijd neemt om alle gevoelens, gebeurtenissen en gedachten eens op te schrijven, te herleiden, te accepteren en een plekje te geven? Ja, ik dacht dat ik dat deed, wanneer ik van hot naar her rende. Wanneer ik gesprekken voerde met mensen die dichtbij me staan. Wanneer ik persoonlijke blogs schreef. Ik had het mis. De échte connectie met mezelf, ik rende ervoor weg.

Ik vind het een moeilijk proces, maar tegelijkertijd ook heel mooi en bijzonder. Ik ben pas 26. Ik ben ook maar een mens. Ik leer enorm veel, ik ga vaak onderuit, maar ook zeker vooruit. Ik dacht heel even dat ik gefaald had, en dat maakte me overstuur en in paniek. Maar vervolgens wist ik: je hebt echt al zoveel stappen gezet. Kijk naar hoe je in het leven staat. Die passie, het is een onderdeel van mijn pad. Iets wat óók belangrijk is. En nu is het blijkbaar tijd voor the next level. Het geluk in mezelf door te omarmen wie ik ben. Misschien wel het mooiste maar tegelijkertijd lastigste stukje.

En dat stukje van mij heeft ook invloed op Lief voor je Leif.  Er zijn enorm veel dingen (en vooral mensen) op me afgekomen door de blog en ik verloor een beetje uit het oog waarom ik dit precies begonnen was. Wederom de druk van het presteren die ik mezelf op leg, het voelt niet meer goed. Ik ben dit alles begonnen door mijn liefde voor schrijven. Recht uit het hart zoals dit stuk. Het gevoel wat het vinden van woorden in een versje mij geeft. Het kleine stipje in de online wereld zijn wat echt is. En dat is dus wat ik blijf doen.

Maar met een stuk minder moeten en een stuk meer vrijblijvendheid.

Liefs

Ik had het het mis.

Een jaar geleden, het was oktober 2015, een meisje, altijd druk. Druk met werk, druk met haasten, druk met voorbij gaan aan alles wat eigenlijk écht belangrijk was, maar vooral op de vlucht voor zichzelf.

Ik had eindelijk mijn passie gevonden. Na jaren zoeken, zwoegen en me helemaal niet op mijn plek voelen in functies en banen, was ik thuisgekomen. Ik had éindelijk gevonden waar ik helemaal blij van werd. Maar dat thuiskomen nam ik steeds letterlijker. Ik bracht mijn leven op kantoor door. Van ‘s ochtends 8 tot ‘s avonds 8, en in mijn eigen huisje ging ik nog vrolijk door tot een uur of 12. Ik sliep maximaal 5 uur, mailde vrolijk nog om 1 uur ‘s nachts, skipte mijn oh zo geliefde sportmomenten, had geen benul meer van de seizoenen, zonsopgangen gingen totaal aan me voorbij en mijn vrienden belde ik zelden of nooit terug. Ik was verslaafd geraakt aan de druk en de adrenaline van het presteren. Ik had zo ontzettend lang gezocht naar datgene waar ik goed in was, waar ik plezier in had, dat ik het veel te krampachtig vast wilde houden om het nooit meer te verliezen. Ik moest en zou mezelf bewijzen. Aan mezelf. Omdat ik had 7 jaar lang geloofde dat ik nergens in uitblonk.

Het is oktober 2016, een half jaar later nadat ik gedwongen werd op de rem te trappen. En ik dacht dat ik dat wel goed aanpakte. Eindelijk durfde ik echt te kiezen en mijn hart te volgen. Door mijn vorige baan wist ik wat me blij maakte, en ik wilde dat zelf gaan doen. Dat was eng, maar tegelijkertijd ook zo enorm bevrijdend. Ik stortte me op Lief voor je Leif en mijn freelance werk, dag in dag uit. Voelde al snel weer die enorme druk om dit te laten slagen. Dat grenzeloze in dingen wat me al veel vaker de kop kostte, het was mijn masker. Ik was gewoon bang. Bang om naar binnen te keren. Om dichtbij mezelf te komen.

Ik sta door al die rigoureuze keuzes veel gelukkiger, positiever en vrijer in het leven. Ik doe elke dag oprecht wat ik enorm leuk vind, maak me geen zorgen meer om de toekomst en heb het woord zekerheid uit mijn woordenboek geschrapt. Toch vergat ik iets. Ik vergat een beetje mezelf. En dat klinkt waarschijnlijk gek, maar ik was meer bezig met het leven inkleuren dat ik uit het oog verloor wat nou echt belangrijk is. Ik was altijd bezig met creëren om maar niet stil te hoeven staan. Ik dacht dat mijn hart volgen de sleutel tot ultiem geluk was. Inmiddels ben ik erachter dat dit niet zo is. Nu weet ik dat dat van binnen zit. Ongeacht wat je doet voor werk, wat je hobby’s zijn, hoeveel fijne vrienden je hebt en of er een liefde in je leven is. Je passie, de dingen die je gelukkig maken, het draagt bij, maar is niet je geluk. Ik heb dit stukje groter gemaakt dan ooit. En waarom?

Ik ben de afgelopen weken rust gaan nemen. Heb sinds tijden weer eens gewoon op de bank gezeten en in het weekend vrij genomen. Een boek gelezen, gedachten opgeschreven. Zonder muziek, telefoon, blog, werk. En ik ben het antwoord gaan zoeken op die vraag, van binnen. En daarmee kwam ik erachter dat ik soms helemaal niet zo goed weet wie ik ben. Wie ik ben zonder werk. zonder sport, zonder blog, zonder eindeloze discipline, zonder die fijne mensen die er altijd voor me zijn. Gewoon ik. De stiltes waren pijnlijk. Hoe kan je weten wie je bent als je nooit de tijd neemt om alle gevoelens, gebeurtenissen en gedachten eens op te schrijven, te herleiden, te accepteren en een plekje te geven? Ja, ik dacht dat ik dat deed, wanneer ik van hot naar her rende. Wanneer ik gesprekken voerde met mensen die dichtbij me staan. Wanneer ik persoonlijke blogs schreef. Ik had het mis. De échte connectie met mezelf, ik rende ervoor weg.

Ik vind het een moeilijk proces, maar tegelijkertijd ook heel mooi en bijzonder. Ik ben pas 26. Ik ben ook maar een mens. Ik leer enorm veel, ik ga vaak onderuit, maar ook zeker vooruit. Ik dacht heel even dat ik gefaald had, en dat maakte me overstuur en in paniek. Maar vervolgens wist ik: je hebt echt al zoveel stappen gezet. Kijk naar hoe je in het leven staat. Die passie, het is een onderdeel van mijn pad. Iets wat óók belangrijk is. En nu is het blijkbaar tijd voor the next level. Het geluk in mezelf door te omarmen wie ik ben. Misschien wel het mooiste maar tegelijkertijd lastigste stukje.

En dat stukje van mij heeft ook invloed op Lief voor je Leif.  Er zijn enorm veel dingen (en vooral mensen) op me afgekomen door de blog en ik verloor een beetje uit het oog waarom ik dit precies begonnen was. Wederom de druk van het presteren die ik mezelf op leg, het voelt niet meer goed. Ik ben dit alles begonnen door mijn liefde voor schrijven. Recht uit het hart zoals dit stuk. Het gevoel wat het vinden van woorden in een versje mij geeft. Het kleine stipje in de online wereld zijn wat echt is. En dat is dus wat ik blijf doen.

Maar met een stuk minder moeten en een stuk meer vrijblijvendheid.

Liefs