Met mijn bruinverbrande hoofd word ik wakker van de warme zonnestralen die door mijn ramen naar binnen schijnen. Ik trek mijn bikini aan, loop de trap af en neem een duik in het zwembad. Vervolgens wurm ik me in al die hitte in mijn yoga outfit, gris een banaan mee en spring op de fiets (nee, geen scooter;-) om de eerste zonnegroeten bij het Serenity Yoga center in Canggu te doen. Anderhalf uur later ben ik in alle standen gestretcht en is mijn hoofd zen. Aan het einde van de straat fiets ik naar links en zie daar de zee voor me opdoemen. Life’s not bad at all. Op de terugweg na een paar uurtjes zon stop ik bij één van de vele healthy tentjes die Bali rijk is en geniet ik van een acaibowl met een vers sapje. Het klinkt als een droom, maar dan met een vette knipoog.

Vorige week zondag stapte ik in het vliegtuig op weg naar Bali, Indonesië. Alleen. Ik voelde aan alles dat ik even weg moest en volgde mijn hart. Ik zag er mooie uitdagingen in en wilde mijn grenzen verleggen. Met de gedachte in mijn achterhoofd ’je neemt jezelf altijd mee’, dacht ik de schade op voorhand wel genoeg te beperken. Ik wist met wie ik op reis ging: iemand die een aardige rugzak meezeulde, maar tegelijkertijd wat meer het leven echt wilde gaan leven. Een van mijn doelen was dat ik me overal happy zou kunnen voelen omdat ik thuis was in mezelf. De onrust die in me zat en me soms tot waanzin dreef was een gevolg van datgeen wat mijn leven 3 maanden geleden op z’n kop heeft gezet. Ik hou het maar op een ‘het heeft zo moeten zijn gebeurtenis’ want daardoor was ik klaar voor de volgende stap: het verder laten groeien van m’n persoontje. En nu zit ik hier, op m’n balkon met uitzicht over de rijstvelden van Bali. In de trein op weg naar Schiphol wist ik: ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik had nog nooit alleen gereisd, was voor Ibiza en IJsland al 10 jaar niet meer buiten Nederland geweest en controlfreak stond voorheen op mijn voorhoofd geschreven, maar de glimlach op mijn gezicht verbloemde enorm dat ik de komende weken dingen ging doen waar ik mezelf een paar jaar geleden niet toe in staat achtte. Mijn Bali reis is mijn persoonlijke retreat geworden. Ik denk veel, leer veel, schrijf veel en geniet van alle tijd alleen. Ik ga op pad en ken mezelf in sommige situaties absoluut niet terug. Ik maak me niet meer druk en voel aan alles dat ik zijn mag wie ik ben.

Maar natuurlijk is het niet alleen maar één grote geniet sessie. Er zijn ook emoties genoeg waarvan ik blij ben dat ze er zijn. Vanochtend tijdens de yoga les vielen de tranen op mijn mat. Niet alleen van de pijn van mijn verbrande buik in een onmogelijke pose, maar ook van de dankbaarheid voor alle steun van thuis. Dat wat ik ook doe en waar ik ook ga, ze er altijd zijn. ”Liefhebben is loslaten” zei mijn papa bij vertrek. Inmiddels weet ik dat mijn thuis niet alleen is waar ík ben, maar juist ook daar bij de mensen waar ik van houd.

XX

Met mijn bruinverbrande hoofd word ik wakker van de warme zonnestralen die door mijn ramen naar binnen schijnen. Ik trek mijn bikini aan, loop de trap af en neem een duik in het zwembad. Vervolgens wurm ik me in al die hitte in mijn yoga outfit, gris een banaan mee en spring op de fiets (nee, geen scooter;-) om de eerste zonnegroeten bij het Serenity Yoga center in Canggu te doen. Anderhalf uur later ben ik in alle standen gestretcht en is mijn hoofd zen. Aan het einde van de straat fiets ik naar links en zie daar de zee voor me opdoemen. Life’s not bad at all. Op de terugweg na een paar uurtjes zon stop ik bij één van de vele healthy tentjes die Bali rijk is en geniet ik van een acaibowl met een vers sapje. Het klinkt als een droom, maar dan met een vette knipoog.

Vorige week zondag stapte ik in het vliegtuig op weg naar Bali, Indonesië. Alleen. Ik voelde aan alles dat ik even weg moest en volgde mijn hart. Ik zag er mooie uitdagingen in en wilde mijn grenzen verleggen. Met de gedachte in mijn achterhoofd ’je neemt jezelf altijd mee’, dacht ik de schade op voorhand wel genoeg te beperken. Ik wist met wie ik op reis ging: iemand die een aardige rugzak meezeulde, maar tegelijkertijd wat meer het leven echt wilde gaan leven. Een van mijn doelen was dat ik me overal happy zou kunnen voelen omdat ik thuis was in mezelf. De onrust die in me zat en me soms tot waanzin dreef was een gevolg van datgeen wat mijn leven 3 maanden geleden op z’n kop heeft gezet. Ik hou het maar op een ‘het heeft zo moeten zijn gebeurtenis’ want daardoor was ik klaar voor de volgende stap: het verder laten groeien van m’n persoontje. En nu zit ik hier, op m’n balkon met uitzicht over de rijstvelden van Bali. In de trein op weg naar Schiphol wist ik: ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik had nog nooit alleen gereisd, was voor Ibiza en IJsland al 10 jaar niet meer buiten Nederland geweest en controlfreak stond voorheen op mijn voorhoofd geschreven, maar de glimlach op mijn gezicht verbloemde enorm dat ik de komende weken dingen ging doen waar ik mezelf een paar jaar geleden niet toe in staat achtte. Mijn Bali reis is mijn persoonlijke retreat geworden. Ik denk veel, leer veel, schrijf veel en geniet van alle tijd alleen. Ik ga op pad en ken mezelf in sommige situaties absoluut niet terug. Ik maak me niet meer druk en voel aan alles dat ik zijn mag wie ik ben.

Maar natuurlijk is het niet alleen maar één grote geniet sessie. Er zijn ook emoties genoeg waarvan ik blij ben dat ze er zijn. Vanochtend tijdens de yoga les vielen de tranen op mijn mat. Niet alleen van de pijn van mijn verbrande buik in een onmogelijke pose, maar ook van de dankbaarheid voor alle steun van thuis. Dat wat ik ook doe en waar ik ook ga, ze er altijd zijn. ”Liefhebben is loslaten” zei mijn papa bij vertrek. Inmiddels weet ik dat mijn thuis niet alleen is waar ík ben, maar juist ook daar bij de mensen waar ik van houd.

XX