Toen Willemijn me vroeg om ‘mijn verhaal’ te vertellen vroeg ik me af of dit wel het goede moment was. Of ik wel echt iets had om je te vertellen. Of ik niet een eigen bedrijf moest hebben, of gewoon iets concreets waar ik met trots over kon vertellen. Maar dat is onzin. Ik ben trots op hoe ik me nu voel, hoe het nu met me gaat! Dat is heel anders dan pakweg twee jaar geleden en daar wil ik met liefde van alles over vertellen.

Is dit het nou?
Het was zo’n drie jaar geleden toen ik me realiseerde dat ik me niet zo goed voelde. Ik had op papier alles om gelukkig te zijn – een huis in Amsterdam, een baan, een lieve vriend, twee te gekke katten, lieve vriendinnen, familie, genoeg geld om leuke dingen te doen – en toch was ik het niet. Ik had het gevoel dat ik niet wist wat ik met mijn leven aan moest. Ik wilde er zo graag achter komen wat ik nou écht leuk vind om te doen en waar ik goed in ben.

Een andere baan. Dat moest het zijn. Ik keek wat rond, solliciteerde her en der, maar werd niet uitgenodigd voor een gesprek. Toen ik bijna twee jaar geleden de zoveelste afwijzing kreeg voor een functie die ik zó graag wilde omdat ik dacht dat dit het echt was, voelde ik me echt zó rot. Ik had echt het gevoel alsof het nooit meer iets zou worden. Onmacht. Dat voelde ik. Ik wist gewoon niet wat ik nog moest doen om erachter te komen wat ik nu wél met mijn leven aan moest.

Twintigersdilemma, much?
Ik solliciteerde, ik deed nieuwe sporten, ik probeerde leuke en inspirerende avonden bij te wonen maar toch had ik het gevoel dat ik stil stond. Ik wilde zó graag en was zo ontzettend bereid om alles te doen en te geven. Maar ja, hoe doe je dat als je niet weet wat je wilt? En hoe kon ik dit rotgevoel omzetten in iets positiefs?

Ik besloot mijn zoektocht te documenteren in een blog. Een blog met persoonlijke verhalen van mij maar ook van andere mensen, om inspiratie op te doen maar ook concrete tips uit te halen zodat we samen, steeds een beetje meer inzicht en antwoord krijgen op deze vraag.

Het voelde zo goed! Elke keer als ik eraan dacht stroomde de energie door mijn lijf. Voor het eerst in mijn leven luisterde ik naar mijn gevoel en durfde ik er zowaar ook gehoor aan te geven. Het voelde eigenlijk zo sterk dat ik geen keuze had, ik kon er niet omheen. Nooit heb ik intuïtief zo’n sterk gevoel gehad. Ik schreef mijn plannen op, maakte ze concreet, stelde een deadline en in april 2015 lanceerde ik op mijn verjaardag mijn blog, thankgoditismonday.nl.

Alles moest anders
En toen was het 13 oktober 2015. Mijn contractverlenging zat eraan te komen. Althans, het gesprek was gepland voor de volgende maand. Dit was het moment om echt stappen te zetten, om na te denken over de toekomst, wat ik nu echt wilde en of dat bij mijn toen huidige werkgever was. Wilde ik dat vaste contract eigenlijk wel en zo ja hoe zou ik dan verder gaan? De druk die ik mezelf oplegde was ontzettend groot, ik kon gewoon niet kiezen. Ik wilde gewoon niet kiezen.

Maar op deze dag, werd de keuze voor mij gemaakt. Samen met ruim honderd andere mensen werd mijn contract door een reorganisatie niet verlengd. Naast dat die dag ongelofelijk veel indruk op mij heeft gemaakt, dat ik nog nooit zo’n nare sfeer heb gevoeld en zoveel collega’s heb zien huilen, voelde ik ook een enorme opluchting. De keuze was gemaakt.

FUCK IT
De periode die volgde was ontzettend heftig. Ik probeerde te kiezen voor mezelf – wat nooit mijn sterkste kant is geweest. Dat leek niet goed genoeg te werken want ik was nog steeds niet écht gelukkig. Ik voelde me soms best wel naar en door het solliciteren – of beter gezegd de afwijzingen – begon het er steeds meer op te lijken alsof ik een baan nodig had om gelukkig te zijn. Alsof de mensen waarbij ik solliciteerde mijn geluk, mijn lot in handen hadden en zij elke keer bepaalde dat ik niet gelukkig mocht zijn.

Ik wil niet langer afhankelijk zijn van andere mensen, ik wilde mezelf in mijn eigen geluk kunnen voorzien. Ik wilde geen baan of andere mensen nodig hebben. Fuck it! Al tijden had ik in gedachten om een coachtraject te doen. Alleen al omdat ik zelf zo geïnteresseerd was om het zelf misschien ook ooit te gaan doen. Altijd had ik al fulltime willen bloggen. En langzaam bij beetje, toen ik dat allemaal gewoon ging doen begon ik mezelf beter te leren kennen, leerde ik om trots op mezelf te zijn naar mijn emoties te luisteren.

Het gaat gewoon gebeuren
En hier zit ik nu. Met een ongelofelijk leuke baan bij Blog Society die ik door mijn blog heb weten te bemachtigen, met meer zelfkennis, meer bewustzijn, meer fitheid (ondertussen ben ik ook nog 20 kilo afgevallen). Met plannen om een eigen coachpraktijk te beginnen als ik straks mijn coachopleiding heb afgerond en meer liefde voor het leven dan ooit tevoren. Ik had nooit gedacht dat ik hier ooit zou staan. Laat staan hardop durven zeggen of het op te schrijven. Maar het is echt en het gaat gewoon gebeuren. Net zoals dat jij ook datgene vindt waar je ontzettend blij van wordt, waar jij elke maandag vrolijk van uit je bed springt en wat je antwoord geeft op al je vragen. ♡

Liefs,

Melle

Je kunt Melle volgen op Facebook!

Toen Willemijn me vroeg om ‘mijn verhaal’ te vertellen vroeg ik me af of dit wel het goede moment was. Of ik wel echt iets had om je te vertellen. Of ik niet een eigen bedrijf moest hebben, of gewoon iets concreets waar ik met trots over kon vertellen. Maar dat is onzin. Ik ben trots op hoe ik me nu voel, hoe het nu met me gaat! Dat is heel anders dan pakweg twee jaar geleden en daar wil ik met liefde van alles over vertellen.

Is dit het nou?
Het was zo’n drie jaar geleden toen ik me realiseerde dat ik me niet zo goed voelde. Ik had op papier alles om gelukkig te zijn – een huis in Amsterdam, een baan, een lieve vriend, twee te gekke katten, lieve vriendinnen, familie, genoeg geld om leuke dingen te doen – en toch was ik het niet. Ik had het gevoel dat ik niet wist wat ik met mijn leven aan moest. Ik wilde er zo graag achter komen wat ik nou écht leuk vind om te doen en waar ik goed in ben.

Een andere baan. Dat moest het zijn. Ik keek wat rond, solliciteerde her en der, maar werd niet uitgenodigd voor een gesprek. Toen ik bijna twee jaar geleden de zoveelste afwijzing kreeg voor een functie die ik zó graag wilde omdat ik dacht dat dit het echt was, voelde ik me echt zó rot. Ik had echt het gevoel alsof het nooit meer iets zou worden. Onmacht. Dat voelde ik. Ik wist gewoon niet wat ik nog moest doen om erachter te komen wat ik nu wél met mijn leven aan moest.

Twintigersdilemma, much?
Ik solliciteerde, ik deed nieuwe sporten, ik probeerde leuke en inspirerende avonden bij te wonen maar toch had ik het gevoel dat ik stil stond. Ik wilde zó graag en was zo ontzettend bereid om alles te doen en te geven. Maar ja, hoe doe je dat als je niet weet wat je wilt? En hoe kon ik dit rotgevoel omzetten in iets positiefs?

Ik besloot mijn zoektocht te documenteren in een blog. Een blog met persoonlijke verhalen van mij maar ook van andere mensen, om inspiratie op te doen maar ook concrete tips uit te halen zodat we samen, steeds een beetje meer inzicht en antwoord krijgen op deze vraag.

Het voelde zo goed! Elke keer als ik eraan dacht stroomde de energie door mijn lijf. Voor het eerst in mijn leven luisterde ik naar mijn gevoel en durfde ik er zowaar ook gehoor aan te geven. Het voelde eigenlijk zo sterk dat ik geen keuze had, ik kon er niet omheen. Nooit heb ik intuïtief zo’n sterk gevoel gehad. Ik schreef mijn plannen op, maakte ze concreet, stelde een deadline en in april 2015 lanceerde ik op mijn verjaardag mijn blog, thankgoditismonday.nl.

Alles moest anders
En toen was het 13 oktober 2015. Mijn contractverlenging zat eraan te komen. Althans, het gesprek was gepland voor de volgende maand. Dit was het moment om echt stappen te zetten, om na te denken over de toekomst, wat ik nu echt wilde en of dat bij mijn toen huidige werkgever was. Wilde ik dat vaste contract eigenlijk wel en zo ja hoe zou ik dan verder gaan? De druk die ik mezelf oplegde was ontzettend groot, ik kon gewoon niet kiezen. Ik wilde gewoon niet kiezen.

Maar op deze dag, werd de keuze voor mij gemaakt. Samen met ruim honderd andere mensen werd mijn contract door een reorganisatie niet verlengd. Naast dat die dag ongelofelijk veel indruk op mij heeft gemaakt, dat ik nog nooit zo’n nare sfeer heb gevoeld en zoveel collega’s heb zien huilen, voelde ik ook een enorme opluchting. De keuze was gemaakt.

FUCK IT
De periode die volgde was ontzettend heftig. Ik probeerde te kiezen voor mezelf – wat nooit mijn sterkste kant is geweest. Dat leek niet goed genoeg te werken want ik was nog steeds niet écht gelukkig. Ik voelde me soms best wel naar en door het solliciteren – of beter gezegd de afwijzingen – begon het er steeds meer op te lijken alsof ik een baan nodig had om gelukkig te zijn. Alsof de mensen waarbij ik solliciteerde mijn geluk, mijn lot in handen hadden en zij elke keer bepaalde dat ik niet gelukkig mocht zijn.

Ik wil niet langer afhankelijk zijn van andere mensen, ik wilde mezelf in mijn eigen geluk kunnen voorzien. Ik wilde geen baan of andere mensen nodig hebben. Fuck it! Al tijden had ik in gedachten om een coachtraject te doen. Alleen al omdat ik zelf zo geïnteresseerd was om het zelf misschien ook ooit te gaan doen. Altijd had ik al fulltime willen bloggen. En langzaam bij beetje, toen ik dat allemaal gewoon ging doen begon ik mezelf beter te leren kennen, leerde ik om trots op mezelf te zijn naar mijn emoties te luisteren.

Het gaat gewoon gebeuren
En hier zit ik nu. Met een ongelofelijk leuke baan bij Blog Society die ik door mijn blog heb weten te bemachtigen, met meer zelfkennis, meer bewustzijn, meer fitheid (ondertussen ben ik ook nog 20 kilo afgevallen). Met plannen om een eigen coachpraktijk te beginnen als ik straks mijn coachopleiding heb afgerond en meer liefde voor het leven dan ooit tevoren. Ik had nooit gedacht dat ik hier ooit zou staan. Laat staan hardop durven zeggen of het op te schrijven. Maar het is echt en het gaat gewoon gebeuren. Net zoals dat jij ook datgene vindt waar je ontzettend blij van wordt, waar jij elke maandag vrolijk van uit je bed springt en wat je antwoord geeft op al je vragen. ♡

Liefs,

Melle

Je kunt Melle volgen op Facebook!