13 maart 2016 was de dag dat ik Lief voor je Leif de lucht in gooide. Gevoelsmatig zowel letterlijk als figuurlijk. En voor het eerst in mijn leven was ik totaal niet bang wat anderen daarvan zouden vinden. Ik stond op een redelijk kruispunt, moest veel belangrijkere keuzes maken dan de vraag of ik een blog zou beginnen of niet, maar er bestond voor mij op dat moment geen enkele twijfel. Die blog moest en zou er komen. En die kwam er.

Een maand later hakte ik de volgende knoop door en besloot ik zelfstandig ondernemer te worden. Mijn leven stond op zijn kop, maar voelde op dat moment zo ongelofelijk goed. Ik kende vanaf het moment van beginnen geen angst, geen twijfel, geen onzekerheid. Dit was het, en hier ging ik iets moois van maken. En nu 2 jaar later is er niks veranderd in dat opzicht. Ik geniet ontzettend, en mijn dankbaarheid is niet uit te drukken zo groot. Dankbaar dat ik zelf de sprong heb gewaagd. Dankbaar dat alles sindsdien in een stroomversnelling is geraakt en ik mijn leven (met uitzonderingen) één groot flow moment kan noemen. Ik realiseerde me vanochtend dat ik nog niet eerder iets 2 jaar lang met zo ontzettend veel energie heb gedaan. Schrijven en ondernemen zijn mijn grote liefdes, en dat ik dat, na jaren ploeteren, mijn dagelijkse bestaan mag noemen is soms nog steeds niet te bevatten.

Je hebt via Lief voor je Leif met me mee kunnen reizen. Als mens, als blogger, en als ondernemer. Wat begon als een blog met redelijke oppervlakkige verhaaltjes, groeide mee toen ik zelf besloot me wat meer te verdiepen. Ik heb sindsdien talloze kwetsbare momenten, angsten en twijfels met je gedeeld. Hoe ik toch weer gevlucht was in werk, en mezelf totaal uit het oog was verloren. Dat ik eigenlijk niet wist wie ik was, zonder al die externe factoren. Dat de zelfliefde regelmatig ver te zoeken was, en ik eigenlijk niet wist hoe je dat nou voor jezelf ging voelen. Ik deelde overwinningen. Hoe ik groeide als ondernemer, en zo ontzettend op mijn plek was in wat ik deed. Hoe ik van één hersenspinsel in de vorm van een gedichtje publiceren op social media, naar een online versjeswinkel en verkooppunten door heel Nederland ben gegaan. De hartverwarmende reacties die daarop kwamen en me nog steeds het allerdiepste raken en ontroeren. Ik heb ook de zwaarste periode in de afgelopen 2 jaar met je gedeeld, toen ik in het ziekenhuis terechtkwam en de keerzijde van het leven ervoer. Ik heb je meegenomen in die zware levensles, en ook in de perioden daarna toen ik mezelf uit dat donkere dal moest vechten. Ik nam je mee naar Bali, en je was ook in Australië. Toen ik terugkwam was het leven een hele tijd wat lastig, en opnieuw een grote zoektocht. Streven en beleven waren de 2 tegenovergestelde werelden die mij dagelijks bezighielden. En nog bezighouden. Iets waar ik elke dag weer een balans in probeer te vinden. Ik groeide door alle ervaringen, met vallen en opstaan, wat ik van alles nog het allerbelangrijkste vind. Ik ben dichter bij mezelf gekomen, luister nog minder naar anderen, en heb een nog groter innerlijk vuurtje in me branden om mensen in hun kracht te zetten, en te stimuleren hun hart achterna te gaan.

Lief voor je Leif heeft alles voor mij op zijn plek doen laten vallen. Het is bijzonder om te merken hoe iets kan flowen als je vaart op intuïtie en iets creëert vanuit je hart zonder een bepaald  eindstation voor ogen te hebben. Ik ben me er gelukkig weinig van bewust dat er best veel mensen met mij meelezen en meebeleven (..dat wil je je niet bedenken haha), en heb nog steeds geen bepaald ‘hoger doel’ met dit alles…Maar ik ben me er wel van bewust dat er door het delen van verhalen, het openstellen, en je kwetsbaarheid durven tonen (niet alleen ik, maar ook alle gastbloggers en droomdoeners) verbinding ontstaat. Iets wat ik soms zo mis in deze perfecte wereld waarin het met iedereen altijd goed gaat. Lief voor je Leif weerspiegelt hoe ik de wereld graag zou willen zien. Dat we wat zachter naar elkaar zijn, het perfecte niet iets is waar we naar streven, dat we wat meer gevoelens en kwetsbaarheden delen, elkaar stimuleren en tegelijkertijd vrijlaten ons eigen pad te kiezen: leven en laten leven.

Ik ben er nog lang niet klaar mee, en ik hoop jij ook niet. Dankjewel voor het volgen, voor de lieve reacties, berichtjes, mailtjes en de support en openheid.

Op nog tig jaar. Op nog meer dromen waarmaken, op nog meer droomverhalen (van jou) horen.

XX!

Volg je me al op Bloglovin?