Een half jaar geleden schreef ik over een dieper gevoel van rust dat ik steeds vaker ervoer. De thrillseeker in mij vond dat maar vreemd. Niks om aan te werken, niks om naar te streven, geen angsten, geen twijfels. Gewoon: vertrouwen en zijn. Nu kan ik dat gevoel veel beter plaatsen, dát is dus innerlijke rust.

De afgelopen maanden ben ik nog een paar treetjes dieper in mijn eigen bewustzijn gezakt. Zonder dat ik ernaar op zoek was, is er een spiritueel proces in me aan de gang gegaan. Ik stuitte op een mooie video van een spiritueel leider die mij vervolgens gevoelsmatig aan de hand nam. Het was overduidelijk mijn tijd om meer te leunen op het plan van boven, om echt te leven vanuit kracht, inspiratie en licht. Tijd om mijn gedachten te ontkoppelen van mijn zijn. De controle los te laten, wat meer te gaan ‘spelen’, durven luisteren naar wat werkt en juist ook wat niet mijn weg is door alle seintjes die ik de hele dag ontvang.

De meditaties die ik elke ochtend trouw ben gaan doen, minimaal een half uur, zijn hierin zo bepalend. Ze geven me connectie met dat diepere gevoel van zijn. Omdat ik steeds vaker een glimp van mezelf opvang van wie ik écht ben en wat ik kan, is me duidelijk dat ik ook nog heel wat belemmerende overtuigingen en blokkades heb die dat ‘mooiste licht’ in de weg willen staan.

Mediteren is voor mij een moment van bewust zijn, van connectie met mezelf, maar ook om dat onkruid te gaan wieden. Wat dient me nog en wat verdient een nieuw verhaal? Welke patronen wil ik laten gaan, en welke wil ik vervangen door liefdevolle gedachtes/gewoontes die me echt ondersteunen in het leven dat ik wil leven? Negatieve gedachten (slachtoffer gedachtes, veroordeling, ‘nooit genoeg’ gedachtes) of percepties wissel ik zo in voor krachtige mantra’s. Ik visualiseer mezelf in de toekomst, en zet een mooie intentie neer van hoe ik die dag wil leven.

Dat geeft me kracht en vertrouwen. En hoewel ik vervolgens echt niet de hele dag ‘zen’ en bewust doorbreng, kan ik wel steeds vaker terugkeren naar dat gevoel als ik mezelf weer in mijn hoofd terugvind, worstelend met een hoop denigrerende stemmen. Ik kan wie ik ten diepste ben nu los zien van wat ik denk en mezelf dus losmaken van die gedachten. En in dat afpel proces, het ontmaskeren van mijn ego stuk (geconditioneerde mind) en het ontdekken van mijn kern, kom ik steeds vaker terug bij de basis. Die kern die we allemaal bezitten: liefde, licht, vreugde, vertrouwen, empathie, compassie, nieuwsgierigheid, onbevangenheid. Daar af en toe een glimp van op mogen vangen, in meditaties of kleine bewustzijn momentjes, is super bijzonder.

Het heeft me doen beseffen dat er veel meer is dan we zien. Maar ook voel ik veel sterker waarom ik (we) hier op aarde ben (zijn). Ik geloof dat we hier allemaal zijn om een bepaalde rol te vervullen. Ons volle potentieel te benutten. Ons mooiste licht te laten schijnen, omdat we zo ook het licht kunnen laten schijnen op anderen. We zijn hier om onszelf te ontwikkelen, om te groeien, dromen en verlangens waar te maken, en altijd weer uit te gaan van die enorme kracht in onszelf.

En dat vraagt vertrouwen, en overgave.

X