Dat klinkt heel dramatisch, ik weet het. Maar zo voelde het vijf maanden geleden ook wel een klein beetje. Nadat ik op verwijderen had gedrukt greep de angst me naar de keel. Gaat iemand me ooit nog wel contacten? Blijf ik nu eenzaam en alleen achter? Wat gebeurt er met mijn vriendschappen?
In een opwelling besloot ik die groene app uit mijn leven te verwijderen. Ik liep al langer met de gedachte, toch zorgde het ‘comfort’ wat de app me bracht ervoor dat ik nooit echt tot actie over ging. Tot die dag.
Steeds vaker raakte ik geïrriteerd als ik weer een waslijst aan gemiste appjes moest gaan lezen en beantwoorden (en dat beantwoorden stelde ik vaak zolang uit). Ik stoorde me eraan dat mensen (vrienden, familie, zelfs zakelijke contacten) chatten als het nieuwe afspreken gingen zien, en er regelmatig écht persoonlijke dingen via de app werden besproken die die meetings dan maar moesten vervangen. Want iedereen is blijkbaar te druk om elkaar nog in de ogen te kijken. Ook voelde ik me altijd beschikbaar, in de ontvangst stand. Dat ging me tegenstaan. En het verkeerd interpreteren van berichten, omdat je simpelweg emotie en een stem mist, was iets waar ik regelmatig mee struggelde.
Deze hele rits aan redenen zorgden er uiteindelijk voor dat ik dacht: ik ben liever alleen, en ik verlies liever ‘vrienden’, dan dat ik een enorm sociaal maar oppervlakkig leven heb wat zich grotendeels via de chat afspeelt.
De eerste dag was vreselijk. Ik had een enorme knoop in mijn maag en heb wel honderd keer gedacht ‘dit was een slecht idee’. Vervolgens moest ik vooral wennen aan de stilte. Normaal checkte ik regelmatig mijn telefoon, nu gebeurde er vrijwel niks en hoefde ik niks te checken. Het voelde vreemd en zeker in die dagen overviel me wel een soort ‘afgesloten zijn van de wereld’. Ik was weer even letterlijk alleen. Dat rusteloze gevoel verdween na een kleine week, en maakte plaats voor ontspannenheid.
En nu, na ongeveer vijf maanden overheerst er een soort van vrijheid. Mijn telefoon is niet meer leidend in mijn dag, ik voel me niet meer verplicht ‘m alsmaar te checken op berichten die ik (snel) moet beantwoorden. Ik leg dat ding soms uren weg, kan lekker gefocust werken en ga regelmatig zonder telefoon de deur uit.
Ook verdiepten vriendschappen zich: in plaats dat we een eindeloze rits lappen tekst en emoticons naar elkaar stuurden, pak ik nu vaker de telefoon om te bellen naar mensen die ik niet wekelijks zie, en een echt gesprek te voeren. Sommigen vonden dat even wennen, ikzelf ook, ik belde eigenlijk bijna nooit meer. Nu doen we het alweer een tijdje en is het vaak: ‘deze week weer even bellen?’. Grappig hoe zoiets werkt.
En ja, er zijn ook mensen die ik niet meer gesproken heb sinds eind vorig jaar. Maar oké: ik denk dat je zelf wel kunt invullen dat die mensen dan ook niet mijn beste vrienden waren…
Mijn leven is opgeschoond, nog rustiger dan het al was, mijn telefoon geen stoorzender meer maar een middel tot contact wanneer ik dat wil, en ik ben de mensen in mijn leven die echt moeite doen om in contact te staan veel meer gaan waarderen.
Ook denk ik dat ik in deze periode nog dichter bij mezelf ben gekomen. Het echt alleen durven zijn en niet alsmaar afleiding zoeken is een hele kunst, ook voor mij. Vanochtend realiseerde ik me dat we in onze maatschappij er alles aan doen om maar niet alleen te hoeven zijn, en dat zoiets simpels als een app die verbinding kan zijn om dat gevoel van leegte maar niet te ervaren. Ik heb dat gevoel wel op durven zoeken, en vond er een extra ‘lijntje’ naar mezelf in…
Een vraag die ik meerdere malen op een Instagram post kreeg die ik schreef toen ik de app net verwijderd had, was: ‘heb je hem inmiddels alweer op je telefoon staan?’ ‘Ga je na deze maanden (ik had het een experiment genoemd) weer overstag?’
Ik moest er een beetje om lachen, want als je me wat beter kent dan weet je dat ik aan discipline geen gebrek heb en dus niet gauw overstag ga als ik mezelf iets voorgenomen heb.
Het antwoord is dus nee. Ik blijf heerlijk whatsapploos. Gewoon omdat het me heel goed bevalt.
Foto: Unsplash
Dat klinkt heel dramatisch, ik weet het. Maar zo voelde het vijf maanden geleden ook wel een klein beetje. Nadat ik op verwijderen had gedrukt greep de angst me naar de keel. Gaat iemand me ooit nog wel contacten? Blijf ik nu eenzaam en alleen achter? Wat gebeurt er met mijn vriendschappen?
In een opwelling besloot ik die groene app uit mijn leven te verwijderen. Ik liep al langer met de gedachte, toch zorgde het ‘comfort’ wat de app me bracht ervoor dat ik nooit echt tot actie over ging. Tot die dag.
Steeds vaker raakte ik geïrriteerd als ik weer een waslijst aan gemiste appjes moest gaan lezen en beantwoorden (en dat beantwoorden stelde ik vaak zolang uit). Ik stoorde me eraan dat mensen (vrienden, familie, zelfs zakelijke contacten) chatten als het nieuwe afspreken gingen zien, en er regelmatig écht persoonlijke dingen via de app werden besproken die die meetings dan maar moesten vervangen. Want iedereen is blijkbaar te druk om elkaar nog in de ogen te kijken. Ook voelde ik me altijd beschikbaar, in de ontvangst stand. Dat ging me tegenstaan. En het verkeerd interpreteren van berichten, omdat je simpelweg emotie en een stem mist, was iets waar ik regelmatig mee struggelde.
Deze hele rits aan redenen zorgden er uiteindelijk voor dat ik dacht: ik ben liever alleen, en ik verlies liever ‘vrienden’, dan dat ik een enorm sociaal maar oppervlakkig leven heb wat zich grotendeels via de chat afspeelt.
De eerste dag was vreselijk. Ik had een enorme knoop in mijn maag en heb wel honderd keer gedacht ‘dit was een slecht idee’. Vervolgens moest ik vooral wennen aan de stilte. Normaal checkte ik regelmatig mijn telefoon, nu gebeurde er vrijwel niks en hoefde ik niks te checken. Het voelde vreemd en zeker in die dagen overviel me wel een soort ‘afgesloten zijn van de wereld’. Ik was weer even letterlijk alleen. Dat rusteloze gevoel verdween na een kleine week, en maakte plaats voor ontspannenheid.
En nu, na ongeveer vijf maanden overheerst er een soort van vrijheid. Mijn telefoon is niet meer leidend in mijn dag, ik voel me niet meer verplicht ‘m alsmaar te checken op berichten die ik (snel) moet beantwoorden. Ik leg dat ding soms uren weg, kan lekker gefocust werken en ga regelmatig zonder telefoon de deur uit.
Ook verdiepten vriendschappen zich: in plaats dat we een eindeloze rits lappen tekst en emoticons naar elkaar stuurden, pak ik nu vaker de telefoon om te bellen naar mensen die ik niet wekelijks zie, en een echt gesprek te voeren. Sommigen vonden dat even wennen, ikzelf ook, ik belde eigenlijk bijna nooit meer. Nu doen we het alweer een tijdje en is het vaak: ‘deze week weer even bellen?’. Grappig hoe zoiets werkt.
En ja, er zijn ook mensen die ik niet meer gesproken heb sinds eind vorig jaar. Maar oké: ik denk dat je zelf wel kunt invullen dat die mensen dan ook niet mijn beste vrienden waren…
Mijn leven is opgeschoond, nog rustiger dan het al was, mijn telefoon geen stoorzender meer maar een middel tot contact wanneer ik dat wil, en ik ben de mensen in mijn leven die echt moeite doen om in contact te staan veel meer gaan waarderen.
Ook denk ik dat ik in deze periode nog dichter bij mezelf ben gekomen. Het echt alleen durven zijn en niet alsmaar afleiding zoeken is een hele kunst, ook voor mij. Vanochtend realiseerde ik me dat we in onze maatschappij er alles aan doen om maar niet alleen te hoeven zijn, en dat zoiets simpels als een app die verbinding kan zijn om dat gevoel van leegte maar niet te ervaren. Ik heb dat gevoel wel op durven zoeken, en vond er een extra ‘lijntje’ naar mezelf in…
Een vraag die ik meerdere malen op een Instagram post kreeg die ik schreef toen ik de app net verwijderd had, was: ‘heb je hem inmiddels alweer op je telefoon staan?’ ‘Ga je na deze maanden (ik had het een experiment genoemd) weer overstag?’
Ik moest er een beetje om lachen, want als je me wat beter kent dan weet je dat ik aan discipline geen gebrek heb en dus niet gauw overstag ga als ik mezelf iets voorgenomen heb.
Het antwoord is dus nee. Ik blijf heerlijk whatsapploos. Gewoon omdat het me heel goed bevalt.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment