Het boek Personality isn’t permanent van Dr. Benjamin Hardy inspireerde me om deze blog te schrijven. (Het boek gaat over persoonlijkheid en hoe deze beïnvloedt wordt door het verleden en trauma maar meer nog over hoe je je beste zelf kunt worden.) Het boek vertaalde wat ik zelf al een tijd ervaar in mijn helingsproces. In deze blog vertel ik je wat er gebeurt wanneer je je verleden niet in de ogen kijkt, waarom herinneringen vaak niet op de waarheid berusten en hoe het kan dat je verleden verandert als jij jezelf ontwikkelt als mens.
Mensen die hun trauma niet helen blijven in hun oude verhaal leven
Wanneer je als volwassene niet naar je verleden durft te kijken en blijft vluchten voor wat was zit je vast in een zogenaamde fixed mindset. Een fixed mindset betekent in het kort dat je ervan overtuigd bent dat je niemand anders kunt worden. Wanneer je een fixed mindset hebt kom je niet vooruit. Je staat niet open voor groei en ontwikkeling. Je blijft telkens in dezelfde vicieuze cirkel rondjes draaien. Door het uit de weg gaan van je trauma’s, de pijn van je innerlijke kind, blijf je je oude verhaal. Je overtuigingen, de opgeslagen emoties, je gedragspatronen, allemaal een reactie op wat was, drijven je voortdurend in het nu. Dat betekent dat je dus de hele dag door je vanuit je verleden leeft en ook dat verleden blijft herhalen. Wanneer je een fixed mindset hebt klamp je je vaak met alle macht vast aan je verleden. ‘Ik ben nu deze persoon, als gevolg van wat me dertig jaar geleden overkwam’. Mijn verleden heeft bepaald wie ik nu ben en ik kan daar niks aan veranderen. Mensen met een fixed mindset geven vaak de ander of de omstandigheden waarin ze vroeger leefden de schuld van wie ze nu zijn, en hun leefomstandigheden nu, en nemen een slachtofferrol aan.
Je herinneringen zijn niet zozeer de waarheid maar vooral jouw waarheid
Voor je de stap zet om aan je innerlijke kind te gaan werken is er vaak een periode waarin je in die slachtofferrol zit. Daar hoef je je absoluut niet voor te schamen, die periode kennen we bijna allemaal. Je hebt vanuit die slachtofferrol een bepaald beeld van je verleden, en dat beeld is jouw waarheid. De waarheid is dat dat beeld wat je hebt over wat er gebeurd is, het gevoel wat je hebt overgehouden aan je kindertijd, hoe je kijkt naar je verleden, vaak een heel onscherp beeld is. Ik ben er de laatste jaren achter gekomen dat herinneringen constant veranderen en heel vaak niet echt op de waarheid berusten. Vraag vijf verschillende mensen wat er gebeurde tijdens een bepaalde situatie en je krijgt vijf verschillende verhalen. Een herinnering is dus niet perse de waarheid, het is vooral jouw waarheid. Wanneer je als kind trauma ervaart bijvoorbeeld, dan is dat op dat moment een heel negatieve en pijnlijke ervaring voor je. Een ervaring die je niet kunt verwerken en die je, jong als je bent, niet met iemand kunt delen die je helpt te begrijpen wat er precies gebeurd is. Je slaat de ervaring daarom op en geeft er jouw eigen betekenis aan. Eenmaal volwassen draag je vervolgens een hele hoop niet verwerkte ervaringen met je mee die je nooit meer tegen het licht hebt gehouden of hebt herbeleefd om er een nieuwe betekenis aan te kunnen geven. Uit deze ervaringen kwamen emoties voort, zijn overtuigingen geboren, en die maken jou wie je nu bent. Negatieve ervaringen en herinneringen nemen altijd meer ruimte in dan positieve omdat ze meer impact maken op je brein (je bent in gevaar). Aan de positieve herinneringen moet je daarom bewust aandacht geven. Doe je dat niet dan kan je algemene beeld van je kindertijd heel negatief zijn en je het idee hebben dat je opvoeders er nooit voor je waren, dat je je nooit gezien voelde en altijd eenzaam. Als je niet objectief naar je verleden durft te kijken zijn de betekenissen die je als vijfjarige gaf aan je ervaringen je waarheid. Een waarheid die vraagt om een update.
Je verleden verandert als jij groeit
Je manier van denken bepaalt voor een groot deel hoe je de herinneringen uit je verleden ziet. Heb je een statische mindset dan ben en blijf je slachtoffer van je verleden en is dat jouw waarheid. Door die manier van denken filter je alle ervaringen die je hebt in het nu. Wanneer je je niet ontwikkelt zullen je herinneringen dus ook niet veranderen. Je kijkt op dezelfde manier naar je kindertijd als bijvoorbeeld tien jaar geleden. Heb je een op groei gerichte mindset dan sta je ervoor open om nieuwe betekenissen te geven. Om anders te kijken. Hierdoor zul je merken dat je verleden en hoe je dat verleden jarenlang gezien hebt langzaam verandert. Hoe dan? Wanneer je groeit als mens ontwikkel je empathie en compassie, iets wat je als kind vaak niet hebt. Je krijgt meer perspectief, kunt een groter plaatje waarnemen, je manier van denken wordt misschien wel positiever, je kijkt op een andere manier, daardoor ben je in staat om meer te zien dan het beeld wat je jarenlang hebt gehad. Dr. Benjamin Hardy zegt daarom: ‘‘Je verleden bepaalt niet je toekomst, maar je toekomst je verleden.’’ De groei die je als mens doormaakt zal uiteindelijk bepalend zijn voor het beeld wat jij hebt van je kindertijd.
Wanneer je je verleden in de ogen kijkt en gaat helen verandert pijn vaak in een gift
Ik zal mijn eigen leven als voorbeeld nemen. Ik heb een lastige jeugd gehad. Van mijn kindertijd heb ik geen enkele herinnering. Ik droeg op jonge leeftijd al een behoorlijke rugzak met me mee. Toen ik volwassen werd nam ik de eerste jaren een slachtofferrol aan. Ik had een fixed mindset en zat compleet vast in mijn verleden. Ik identificeerde me volledig met wat me overkomen was en was er ook van overtuigd dat ik simpelweg niet iemand anders kon worden. Ook gaf ik iedereen van van alles de schuld, om zelf maar niet mijn verantwoordelijkheid te hoeven nemen. ‘Ik ben nou eenmaal zo’ (en logisch gezien mijn verleden, dacht ik er altijd achteraan) gebruikte ik als excuus om te blijven wie ik was. Deze manier van denken en kijken bracht me uiteindelijk nergens. Het voelde een hele tijd alsof ik vast zat, mijn leven was totaal niet in beweging. Het kostte me een tijdje, maar ik ben uiteindelijk wél iets gaan doen. Ik besloot de controle terug te nemen over mijn leven en van leren en groeien mijn nieuwe doel te maken. De afgelopen jaren ben ik een compleet ander persoon geworden en heb ik mijn hele leven kunnen transformeren. De groei die ik doorgemaakt heb heeft ervoor gezorgd dat ik mijn verleden lang niet meer zo zwart-wit zie als pakweg tien jaar geleden. Door mijn trauma’s in de ogen te kijken en ze vooral ook objectief te gaan bekijken kwam ik erachter dat de betekenissen die ik gegeven had aan deze ervaringen een update nodig hadden. Het was mijn waarheid als kind, maar nu eenmaal volwassen en heel veel levenservaring rijker kon ik ze een andere betekenis gaan geven. Ik ontwikkelde empathie en compassie, ben gaandeweg mijn ouders op een andere manier gaan zien, heb me verdiept in hun verhaal, stond open voor hun waarheid. Ik ben enorm hard aan mijn mindset gaan werken. Ik denk anders, geef aandacht aan andere dingen. Deze transformatie zorgde ervoor dat mijn verleden veranderde. Simpelweg omdat ik veranderde. Op deze lange reis ben ik mijn kindertijd, de pijn, teleurstelling, eenzaamheid en trauma’s langzaam als een cadeau gaan zien. Zonder deze jaren had ik namelijk nooit gestaan waar ik nu sta als persoon. De pijn was de voeding waardoor ik in beweging kwam. Door mijn pijn heb ik nu een ontzettend mooi levensdoel en mag ik jou en zoveel anderen op weg helpen in dit bijzondere werk. Ik kan absoluut niet zeggen dat ik geen andere kindertijd had willen hebben, dan zou ik liegen, maar ik zie nu dat deze weg mijn weg is, en ik kies ervoor om te geloven dat het leven altijd het beste met me voorheeft.
Foto: Unsplash
Het boek Personality isn’t permanent van Dr. Benjamin Hardy inspireerde me om deze blog te schrijven. (Het boek gaat over persoonlijkheid en hoe deze beïnvloedt wordt door het verleden en trauma maar meer nog over hoe je je beste zelf kunt worden.) Het boek vertaalde wat ik zelf al een tijd ervaar in mijn helingsproces. In deze blog vertel ik je wat er gebeurt wanneer je je verleden niet in de ogen kijkt, waarom herinneringen vaak niet op de waarheid berusten en hoe het kan dat je verleden verandert als jij jezelf ontwikkelt als mens.
Mensen die hun trauma niet helen blijven in hun oude verhaal leven
Wanneer je als volwassene niet naar je verleden durft te kijken en blijft vluchten voor wat was zit je vast in een zogenaamde fixed mindset. Een fixed mindset betekent in het kort dat je ervan overtuigd bent dat je niemand anders kunt worden. Wanneer je een fixed mindset hebt kom je niet vooruit. Je staat niet open voor groei en ontwikkeling. Je blijft telkens in dezelfde vicieuze cirkel rondjes draaien. Door het uit de weg gaan van je trauma’s, de pijn van je innerlijke kind, blijf je je oude verhaal. Je overtuigingen, de opgeslagen emoties, je gedragspatronen, allemaal een reactie op wat was, drijven je voortdurend in het nu. Dat betekent dat je dus de hele dag door je vanuit je verleden leeft en ook dat verleden blijft herhalen. Wanneer je een fixed mindset hebt klamp je je vaak met alle macht vast aan je verleden. ‘Ik ben nu deze persoon, als gevolg van wat me dertig jaar geleden overkwam’. Mijn verleden heeft bepaald wie ik nu ben en ik kan daar niks aan veranderen. Mensen met een fixed mindset geven vaak de ander of de omstandigheden waarin ze vroeger leefden de schuld van wie ze nu zijn, en hun leefomstandigheden nu, en nemen een slachtofferrol aan.
Je herinneringen zijn niet zozeer de waarheid maar vooral jouw waarheid
Voor je de stap zet om aan je innerlijke kind te gaan werken is er vaak een periode waarin je in die slachtofferrol zit. Daar hoef je je absoluut niet voor te schamen, die periode kennen we bijna allemaal. Je hebt vanuit die slachtofferrol een bepaald beeld van je verleden, en dat beeld is jouw waarheid. De waarheid is dat dat beeld wat je hebt over wat er gebeurd is, het gevoel wat je hebt overgehouden aan je kindertijd, hoe je kijkt naar je verleden, vaak een heel onscherp beeld is. Ik ben er de laatste jaren achter gekomen dat herinneringen constant veranderen en heel vaak niet echt op de waarheid berusten. Vraag vijf verschillende mensen wat er gebeurde tijdens een bepaalde situatie en je krijgt vijf verschillende verhalen. Een herinnering is dus niet perse de waarheid, het is vooral jouw waarheid. Wanneer je als kind trauma ervaart bijvoorbeeld, dan is dat op dat moment een heel negatieve en pijnlijke ervaring voor je. Een ervaring die je niet kunt verwerken en die je, jong als je bent, niet met iemand kunt delen die je helpt te begrijpen wat er precies gebeurd is. Je slaat de ervaring daarom op en geeft er jouw eigen betekenis aan. Eenmaal volwassen draag je vervolgens een hele hoop niet verwerkte ervaringen met je mee die je nooit meer tegen het licht hebt gehouden of hebt herbeleefd om er een nieuwe betekenis aan te kunnen geven. Uit deze ervaringen kwamen emoties voort, zijn overtuigingen geboren, en die maken jou wie je nu bent. Negatieve ervaringen en herinneringen nemen altijd meer ruimte in dan positieve omdat ze meer impact maken op je brein (je bent in gevaar). Aan de positieve herinneringen moet je daarom bewust aandacht geven. Doe je dat niet dan kan je algemene beeld van je kindertijd heel negatief zijn en je het idee hebben dat je opvoeders er nooit voor je waren, dat je je nooit gezien voelde en altijd eenzaam. Als je niet objectief naar je verleden durft te kijken zijn de betekenissen die je als vijfjarige gaf aan je ervaringen je waarheid. Een waarheid die vraagt om een update.
Je verleden verandert als jij groeit
Je manier van denken bepaalt voor een groot deel hoe je de herinneringen uit je verleden ziet. Heb je een statische mindset dan ben en blijf je slachtoffer van je verleden en is dat jouw waarheid. Door die manier van denken filter je alle ervaringen die je hebt in het nu. Wanneer je je niet ontwikkelt zullen je herinneringen dus ook niet veranderen. Je kijkt op dezelfde manier naar je kindertijd als bijvoorbeeld tien jaar geleden. Heb je een op groei gerichte mindset dan sta je ervoor open om nieuwe betekenissen te geven. Om anders te kijken. Hierdoor zul je merken dat je verleden en hoe je dat verleden jarenlang gezien hebt langzaam verandert. Hoe dan? Wanneer je groeit als mens ontwikkel je empathie en compassie, iets wat je als kind vaak niet hebt. Je krijgt meer perspectief, kunt een groter plaatje waarnemen, je manier van denken wordt misschien wel positiever, je kijkt op een andere manier, daardoor ben je in staat om meer te zien dan het beeld wat je jarenlang hebt gehad. Dr. Benjamin Hardy zegt daarom: ‘‘Je verleden bepaalt niet je toekomst, maar je toekomst je verleden.’’ De groei die je als mens doormaakt zal uiteindelijk bepalend zijn voor het beeld wat jij hebt van je kindertijd.
Wanneer je je verleden in de ogen kijkt en gaat helen verandert pijn vaak in een gift
Ik zal mijn eigen leven als voorbeeld nemen. Ik heb een lastige jeugd gehad. Van mijn kindertijd heb ik geen enkele herinnering. Ik droeg op jonge leeftijd al een behoorlijke rugzak met me mee. Toen ik volwassen werd nam ik de eerste jaren een slachtofferrol aan. Ik had een fixed mindset en zat compleet vast in mijn verleden. Ik identificeerde me volledig met wat me overkomen was en was er ook van overtuigd dat ik simpelweg niet iemand anders kon worden. Ook gaf ik iedereen van van alles de schuld, om zelf maar niet mijn verantwoordelijkheid te hoeven nemen. ‘Ik ben nou eenmaal zo’ (en logisch gezien mijn verleden, dacht ik er altijd achteraan) gebruikte ik als excuus om te blijven wie ik was. Deze manier van denken en kijken bracht me uiteindelijk nergens. Het voelde een hele tijd alsof ik vast zat, mijn leven was totaal niet in beweging. Het kostte me een tijdje, maar ik ben uiteindelijk wél iets gaan doen. Ik besloot de controle terug te nemen over mijn leven en van leren en groeien mijn nieuwe doel te maken. De afgelopen jaren ben ik een compleet ander persoon geworden en heb ik mijn hele leven kunnen transformeren. De groei die ik doorgemaakt heb heeft ervoor gezorgd dat ik mijn verleden lang niet meer zo zwart-wit zie als pakweg tien jaar geleden. Door mijn trauma’s in de ogen te kijken en ze vooral ook objectief te gaan bekijken kwam ik erachter dat de betekenissen die ik gegeven had aan deze ervaringen een update nodig hadden. Het was mijn waarheid als kind, maar nu eenmaal volwassen en heel veel levenservaring rijker kon ik ze een andere betekenis gaan geven. Ik ontwikkelde empathie en compassie, ben gaandeweg mijn ouders op een andere manier gaan zien, heb me verdiept in hun verhaal, stond open voor hun waarheid. Ik ben enorm hard aan mijn mindset gaan werken. Ik denk anders, geef aandacht aan andere dingen. Deze transformatie zorgde ervoor dat mijn verleden veranderde. Simpelweg omdat ik veranderde. Op deze lange reis ben ik mijn kindertijd, de pijn, teleurstelling, eenzaamheid en trauma’s langzaam als een cadeau gaan zien. Zonder deze jaren had ik namelijk nooit gestaan waar ik nu sta als persoon. De pijn was de voeding waardoor ik in beweging kwam. Door mijn pijn heb ik nu een ontzettend mooi levensdoel en mag ik jou en zoveel anderen op weg helpen in dit bijzondere werk. Ik kan absoluut niet zeggen dat ik geen andere kindertijd had willen hebben, dan zou ik liegen, maar ik zie nu dat deze weg mijn weg is, en ik kies ervoor om te geloven dat het leven altijd het beste met me voorheeft.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment