Vroeger stond alleen zijn, alleen op pad gaan, alleen in een koffietent zitten, alleen lunchen of in het park liggen, voor mij gelijk aan iets negatiefs. Aan eenzaam zijn. Kon ik niemand vinden om iets gezelligs mee samen te doen, dan bleef ik thuis. Ik voelde me in mijn eentje enorm gezien, en als ik eerlijk ben kon ik ook gewoon slecht met mezelf zijn. Ik was op de vlucht voor al mijn gevoelens, had geen idee wie ik eigenlijk was, en wanneer ik alleen was kwam dat allemaal boven. Ik koos ervoor om het uit de weg te gaan, de confrontatie met mezelf. Daardoor was ik jarenlang mijn eigen slechtste gezelschap. En nu ik dat zo zeg klinkt dat ernstig, ja. Maar ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is. Je geluk proberen te halen uit externe omstandigheden. Uit de mensen om je heen. Maar ook het niet alleen willen zijn omdat er altijd wel iets te verwerken is, er altijd wel confronterende gedachten zijn en je geen idee hebt hoe je daarmee om moet gaan.

En daarom is alleen zijn misschien een onderwerp, en voor veel mensen iets wat moeilijk is en een bepaalde zwaarte met zich meebrengt. Agenda’s worden volgepland, weekenden moeten bomvol gezelligheid zitten. Is er een avond niks dan overvalt je opeens zo’n eenzaam gevoel, alsof er iets opgevuld moet worden. In die momentjes is er je telefoon die voor een goed gevoel zorgt. Alsof je toch onder de mensen bent, deel uitmaakt van iets. Ondertussen ga je het alleen zijn compleet uit de weg. Je ontwijkt de conversatie met jezelf, het voelt niet goed om met jezelf te zijn.

Jan Geurtz zegt het in het boek Verslaafd aan liefde zo treffend: ‘we focussen ons alsmaar op de relaties met anderen om ons goed te voelen. Terwijl we de belangrijkste levenslange relatie niet onderhouden; die met onszelf.’

Ikzelf werd anderhalf jaar geleden overvallen door de puurste vorm van eenzaamheid toen ik in een ziekenhuisbed lag en geen idee had of ik daar nog levend uit zou komen. Voor mij een punt waarop ik me realiseerde hoe belangrijk het is om een goede band met jezelf te hebben, om in je eigen gezelschap te kunnen zijn en niet perse altijd te willen vluchten in afleiding. ‘Je komt alleen en je gaat ook weer alleen’ was een besef wat insloeg als een bom, maar bleek mijn wake-up call. Want die relatie met mezelf onderhouden, dat had ik nooit gedaan.

Ik zag het als een tweede kans, en heb me een jaar lang op de relatie met mijn eigen persoontje gericht. En daardoor vind ik het alleen zijn, bewust wanneer ik dat wil, nu een verademing. Een dagje alleen naar het strand, naar een andere stad, alleen op reis. Alleen koffiedrinken op het terras terwijl de wereld om me heen druk is, ik vind het mega fijn. Alleen zijn helpt mij mijn eigen pad te blijven volgen, niet zoals het hoort, maar zoals ik het voel. Het creëert de verbinding met mezelf die ik nodig heb, en maakt dat ik niet alsmaar de behoefte voel om de mening van anderen te horen. In zulke momentjes kan ik alles vinden; rust, verbinding, liefde, begrip, richting.

Maar natuurlijk kan het alleen zijn ook confronterend zijn, en is het echt niet altijd leuk. Alleen en in de stilte komt boven waar je in het dagelijks leven aan voorbij gaat of onbewust wegstopt. Je hebt te maken met al die denigrerende stemmen, met confronterende gedachten. En dan is het op sommige momenten makkelijker om dat contact en die stilte dus uit de weg te gaan. Maar hoe langer je bouwt, hoe meer moeite je doet, hoe vaker je de confrontatie wél opzoekt, hoe beter het gaat, hoe sterker de band wordt met jezelf, hoe stiller het in je hoofd wordt. Hoe minder je het gevoel van echt alleen zijn in de vorm van eenzaamheid zult ervaren.

Solitude noemen ze dat zo mooi in het engels. De tegenhanger van loneliness. Een prettige manier van eenzaam zijn, van samen zijn met jezelf. Alleen in het park liggen, alleen een koffietje drinken of naar de bioscoop. Een tijdje bewust geen relatie om meer tijd en aandacht voor jezelf te hebben. Het mag er nu allemaal steeds meer zijn en dat is fijn. Ik juich het toe. Als je alleen dingen onderneemt ben je je veel meer bewust van de wereld om je heen, je ziet veel meer, je maakt sneller contact met andere mensen, en in the end bent je toch allemaal weer samen. Ik denk dat af en toe kiezen voor een moment met jezelf de waardevolle vriendschappen in je leven juist ook versterken. Je bent veel meer in staat echt de verbinding aan te gaan omdat je in verbinding staat met jezelf. Dus deze blog is mijn ode aan de solitude. Omdat alleen zijn niet eenzaam is op een treurige manier, maar naar mijn mening heel gezond. Laat het je inspireren (mocht je het nog moeilijk vinden) om eens een moment voor jezelf te kiezen, alleen op pad te gaan en die levenslange relatie met jezelf eens wat fijne aandacht te geven.

X

PS: Vind jij het fijn om alleen te zijn, of alleen dingen te ondernemen? Of is het bij jou nog een lastig ding? Leuk als je het deelt!

Vroeger stond alleen zijn, alleen op pad gaan, alleen in een koffietent zitten, alleen lunchen of in het park liggen, voor mij gelijk aan iets negatiefs. Aan eenzaam zijn. Kon ik niemand vinden om iets gezelligs mee samen te doen, dan bleef ik thuis. Ik voelde me in mijn eentje enorm gezien, en als ik eerlijk ben kon ik ook gewoon slecht met mezelf zijn. Ik was op de vlucht voor al mijn gevoelens, had geen idee wie ik eigenlijk was, en wanneer ik alleen was kwam dat allemaal boven. Ik koos ervoor om het uit de weg te gaan, de confrontatie met mezelf. Daardoor was ik jarenlang mijn eigen slechtste gezelschap. En nu ik dat zo zeg klinkt dat ernstig, ja. Maar ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is. Je geluk proberen te halen uit externe omstandigheden. Uit de mensen om je heen. Maar ook het niet alleen willen zijn omdat er altijd wel iets te verwerken is, er altijd wel confronterende gedachten zijn en je geen idee hebt hoe je daarmee om moet gaan.

En daarom is alleen zijn misschien een onderwerp, en voor veel mensen iets wat moeilijk is en een bepaalde zwaarte met zich meebrengt. Agenda’s worden volgepland, weekenden moeten bomvol gezelligheid zitten. Is er een avond niks dan overvalt je opeens zo’n eenzaam gevoel, alsof er iets opgevuld moet worden. In die momentjes is er je telefoon die voor een goed gevoel zorgt. Alsof je toch onder de mensen bent, deel uitmaakt van iets. Ondertussen ga je het alleen zijn compleet uit de weg. Je ontwijkt de conversatie met jezelf, het voelt niet goed om met jezelf te zijn.

Jan Geurtz zegt het in het boek Verslaafd aan liefde zo treffend: ‘we focussen ons alsmaar op de relaties met anderen om ons goed te voelen. Terwijl we de belangrijkste levenslange relatie niet onderhouden; die met onszelf.’

Ikzelf werd anderhalf jaar geleden overvallen door de puurste vorm van eenzaamheid toen ik in een ziekenhuisbed lag en geen idee had of ik daar nog levend uit zou komen. Voor mij een punt waarop ik me realiseerde hoe belangrijk het is om een goede band met jezelf te hebben, om in je eigen gezelschap te kunnen zijn en niet perse altijd te willen vluchten in afleiding. ‘Je komt alleen en je gaat ook weer alleen’ was een besef wat insloeg als een bom, maar bleek mijn wake-up call. Want die relatie met mezelf onderhouden, dat had ik nooit gedaan.

Ik zag het als een tweede kans, en heb me een jaar lang op de relatie met mijn eigen persoontje gericht. En daardoor vind ik het alleen zijn, bewust wanneer ik dat wil, nu een verademing. Een dagje alleen naar het strand, naar een andere stad, alleen op reis. Alleen koffiedrinken op het terras terwijl de wereld om me heen druk is, ik vind het mega fijn. Alleen zijn helpt mij mijn eigen pad te blijven volgen, niet zoals het hoort, maar zoals ik het voel. Het creëert de verbinding met mezelf die ik nodig heb, en maakt dat ik niet alsmaar de behoefte voel om de mening van anderen te horen. In zulke momentjes kan ik alles vinden; rust, verbinding, liefde, begrip, richting.

Maar natuurlijk kan het alleen zijn ook confronterend zijn, en is het echt niet altijd leuk. Alleen en in de stilte komt boven waar je in het dagelijks leven aan voorbij gaat of onbewust wegstopt. Je hebt te maken met al die denigrerende stemmen, met confronterende gedachten. En dan is het op sommige momenten makkelijker om dat contact en die stilte dus uit de weg te gaan. Maar hoe langer je bouwt, hoe meer moeite je doet, hoe vaker je de confrontatie wél opzoekt, hoe beter het gaat, hoe sterker de band wordt met jezelf, hoe stiller het in je hoofd wordt. Hoe minder je het gevoel van echt alleen zijn in de vorm van eenzaamheid zult ervaren.

Solitude noemen ze dat zo mooi in het engels. De tegenhanger van loneliness. Een prettige manier van eenzaam zijn, van samen zijn met jezelf. Alleen in het park liggen, alleen een koffietje drinken of naar de bioscoop. Een tijdje bewust geen relatie om meer tijd en aandacht voor jezelf te hebben. Het mag er nu allemaal steeds meer zijn en dat is fijn. Ik juich het toe. Als je alleen dingen onderneemt ben je je veel meer bewust van de wereld om je heen, je ziet veel meer, je maakt sneller contact met andere mensen, en in the end bent je toch allemaal weer samen. Ik denk dat af en toe kiezen voor een moment met jezelf de waardevolle vriendschappen in je leven juist ook versterken. Je bent veel meer in staat echt de verbinding aan te gaan omdat je in verbinding staat met jezelf. Dus deze blog is mijn ode aan de solitude. Omdat alleen zijn niet eenzaam is op een treurige manier, maar naar mijn mening heel gezond. Laat het je inspireren (mocht je het nog moeilijk vinden) om eens een moment voor jezelf te kiezen, alleen op pad te gaan en die levenslange relatie met jezelf eens wat fijne aandacht te geven.

X

PS: Vind jij het fijn om alleen te zijn, of alleen dingen te ondernemen? Of is het bij jou nog een lastig ding? Leuk als je het deelt!