Willemijn was de eerste die het aandurfde een persoonlijk verhaal te delen. Want wie zijn “Tess en Wil van Lief voor je Leif” nu eigenlijk? Twee vrolijke, soms wat drukke, giechelende meiden die af en toe een video’tje uploaden en wat leuke blogjes schrijven. We hebben natuurlijk een happiness blog, maar achter al die happiness schuilen ook maar gewoon mensen. En daarom schrijf ik deze week een persoonlijke blog. Voor jullie, zodat jullie mij beter leren kennen en kunnen zien waarom ik zo blij ben dat Willemijn mij heeft gevraagd om deel uit te maken van Lief voor je Leif.

Want lief voor je lijf zijn is soms lastig, net als lief zijn voor jezelf. Ik kan best hard zijn voor mezelf. Ik moet altijd 200% inzet tonen, alles wat ik doe moet perfect zijn en het moet altijd op de manier waarop ik dat wil. Maar dit is niet altijd mogelijk. Soms gaan dingen gewoon zoals ze gaan en moet je dat leren accepteren. En dit is soms frustrerend.

Een paar jaar geleden vond ik het lastig om mezelf een ‘break’ te geven, waardoor ik vaak moe was en erg onzeker werd. Ik ging naar school, had een bijbaantje, deed netjes mijn huiswerk, werkte hard, ging naar dansles, had een oppasadresje en daarnaast had ik thuis ook dingen aan mijn hoofd. Ik ben van nature een zorgzaam type, wat eigenlijk een goed iets hoort te zijn. In mijn geval ging ik hier erg ver in, zo ver, dat ik mezelf vaak voorbij liep om maar te zorgen dat het anderen goed ging. En zo kon het niet langer. Toen alles thuis weer enigszins op de rit was en ik wat meer tijd had om na te denken, bedacht ik me ineens iets: wie ben ik eigenlijk? Jaaaa: héél cliché. Héél zwevering. Helemaal niet ‘ik’. Maar door al die jaren maar door te blijven rennen en voor anderen te zorgen, was ik vergeten om voor mezelf te zorgen en was ik eigenlijk een beetje verdwaald geraakt. Hoe zorg je eigenlijk voor jezelf? Waarom twijfel ik zo aan mezelf en aan mijn kunnen? Hoe maak je keuzes voor jezelf? En is dat oké, keuzes maken voor jezelf? Is dat dan niet egoïstisch? Mijn ouders hadden daarop het perfecte antwoord: “je kunt nooit voor iemand anders zorgen, als je niet eerst voor jezelf zorgt”. Af en toe eens ‘nee’ zeggen is helemaal niet erg en het is oké om af en toe eens een beetje egoïstisch te zijn wanneer dit goed voor je is. En daarom trok ik de stoute schoenen aan en besloot ik eens een keuze te maken voor mezelf en voor niemand anders: ik ga weg. Ik ga een paar maanden naar Australië.

Twee maanden later, 5 januari 2014, zat ik in het vliegtuig onderweg naar Melbourne. De ene twijfel na de andere schoot door mijn hoofd. Nog nooit was ik zó bang geweest in mijn leven. De eerste twee uur heb ik dan ook niets anders gedaan dan huilen. Misschien is dit wel de grootste fout van mijn leven en er is geen weg meer terug… Maar al gauw kwam ik er achter dat dit het beste jaar uit mijn leven zou worden.

Voor het eerst was ik alleen in een vreemde omgeving, met vreemde mensen. Hier hoefde ik op niemand te letten, voor niemand te zorgen en hoefde ik bij niemand verantwoording af te leggen… behalve bij/aan mezelf. Dit was wat onwennig in het begin, maar al gauw kwam ik erachter dat dit was waar ik naar opzoek was. Zes maanden stage werden er acht, en al gauw besloot ik mijn studie pas het volgende schooljaar weer op te pikken en mijn comfort zone nog meer te verleggen door in mijn eentje door het land te gaan trekken.

Na elf maanden stond ik weer op Nederlandse bodem en kwam ik terug als Tess 2.0 – haha! Het was echt een ‘journey of a lifetime’, waarin ik mezelf zó goed heb leren kennen. Ik was gelukkig en zelfverzekerder dan ooit.

Bottom line: soms moet je eens uit je veilige omgeving om écht te ontdekken wie je bent en waar je voor staat. Zelfs nu, twee jaar nadat ik terug ben, haal ik nog steeds veel uit de lessen die ik daar geleerd heb en probeer ik wat vaker uit mijn comfort zone te stappen. Op deze manier ontmoet je andere mensen en leer je wie je bent. En daar word je erg gelukkig van 🙂 Dat is dus ook waarom ik zo achter Wil haar kindje sta: Lief voor je Leif is meer dan alleen maar gezond eten en sporten. Het gaat over zelfacceptatie, blij zijn met wie je bent en jezelf blijven uitdagen om te blijven leren. Natuurlijk heb ik nog steeds ups en downs, want zo is het leven. Maar het leven is mooi! En daar moet je van genieten. Intens genieten.

Willemijn was de eerste die het aandurfde een persoonlijk verhaal te delen. Want wie zijn “Tess en Wil van Lief voor je Leif” nu eigenlijk? Twee vrolijke, soms wat drukke, giechelende meiden die af en toe een video’tje uploaden en wat leuke blogjes schrijven. We hebben natuurlijk een happiness blog, maar achter al die happiness schuilen ook maar gewoon mensen. En daarom schrijf ik deze week een persoonlijke blog. Voor jullie, zodat jullie mij beter leren kennen en kunnen zien waarom ik zo blij ben dat Willemijn mij heeft gevraagd om deel uit te maken van Lief voor je Leif.

Want lief voor je lijf zijn is soms lastig, net als lief zijn voor jezelf. Ik kan best hard zijn voor mezelf. Ik moet altijd 200% inzet tonen, alles wat ik doe moet perfect zijn en het moet altijd op de manier waarop ik dat wil. Maar dit is niet altijd mogelijk. Soms gaan dingen gewoon zoals ze gaan en moet je dat leren accepteren. En dit is soms frustrerend.

Een paar jaar geleden vond ik het lastig om mezelf een ‘break’ te geven, waardoor ik vaak moe was en erg onzeker werd. Ik ging naar school, had een bijbaantje, deed netjes mijn huiswerk, werkte hard, ging naar dansles, had een oppasadresje en daarnaast had ik thuis ook dingen aan mijn hoofd. Ik ben van nature een zorgzaam type, wat eigenlijk een goed iets hoort te zijn. In mijn geval ging ik hier erg ver in, zo ver, dat ik mezelf vaak voorbij liep om maar te zorgen dat het anderen goed ging. En zo kon het niet langer. Toen alles thuis weer enigszins op de rit was en ik wat meer tijd had om na te denken, bedacht ik me ineens iets: wie ben ik eigenlijk? Jaaaa: héél cliché. Héél zwevering. Helemaal niet ‘ik’. Maar door al die jaren maar door te blijven rennen en voor anderen te zorgen, was ik vergeten om voor mezelf te zorgen en was ik eigenlijk een beetje verdwaald geraakt. Hoe zorg je eigenlijk voor jezelf? Waarom twijfel ik zo aan mezelf en aan mijn kunnen? Hoe maak je keuzes voor jezelf? En is dat oké, keuzes maken voor jezelf? Is dat dan niet egoïstisch? Mijn ouders hadden daarop het perfecte antwoord: “je kunt nooit voor iemand anders zorgen, als je niet eerst voor jezelf zorgt”. Af en toe eens ‘nee’ zeggen is helemaal niet erg en het is oké om af en toe eens een beetje egoïstisch te zijn wanneer dit goed voor je is. En daarom trok ik de stoute schoenen aan en besloot ik eens een keuze te maken voor mezelf en voor niemand anders: ik ga weg. Ik ga een paar maanden naar Australië.

Twee maanden later, 5 januari 2014, zat ik in het vliegtuig onderweg naar Melbourne. De ene twijfel na de andere schoot door mijn hoofd. Nog nooit was ik zó bang geweest in mijn leven. De eerste twee uur heb ik dan ook niets anders gedaan dan huilen. Misschien is dit wel de grootste fout van mijn leven en er is geen weg meer terug… Maar al gauw kwam ik er achter dat dit het beste jaar uit mijn leven zou worden.

Voor het eerst was ik alleen in een vreemde omgeving, met vreemde mensen. Hier hoefde ik op niemand te letten, voor niemand te zorgen en hoefde ik bij niemand verantwoording af te leggen… behalve bij/aan mezelf. Dit was wat onwennig in het begin, maar al gauw kwam ik erachter dat dit was waar ik naar opzoek was. Zes maanden stage werden er acht, en al gauw besloot ik mijn studie pas het volgende schooljaar weer op te pikken en mijn comfort zone nog meer te verleggen door in mijn eentje door het land te gaan trekken.

Na elf maanden stond ik weer op Nederlandse bodem en kwam ik terug als Tess 2.0 – haha! Het was echt een ‘journey of a lifetime’, waarin ik mezelf zó goed heb leren kennen. Ik was gelukkig en zelfverzekerder dan ooit.

Bottom line: soms moet je eens uit je veilige omgeving om écht te ontdekken wie je bent en waar je voor staat. Zelfs nu, twee jaar nadat ik terug ben, haal ik nog steeds veel uit de lessen die ik daar geleerd heb en probeer ik wat vaker uit mijn comfort zone te stappen. Op deze manier ontmoet je andere mensen en leer je wie je bent. En daar word je erg gelukkig van 🙂 Dat is dus ook waarom ik zo achter Wil haar kindje sta: Lief voor je Leif is meer dan alleen maar gezond eten en sporten. Het gaat over zelfacceptatie, blij zijn met wie je bent en jezelf blijven uitdagen om te blijven leren. Natuurlijk heb ik nog steeds ups en downs, want zo is het leven. Maar het leven is mooi! En daar moet je van genieten. Intens genieten.