Eenzaamheid of me alleen voelen is al een aantal jaren eigenlijk geen onderwerp meer in mijn eigen leven. Maar ik weet echt wel hoe het voelt om eenzaam te zijn. In de jaren voor ik de diepte in ging met mezelf voelde ik me vaak leeg en alleen. De situatie waar we nu mee te maken hebben bracht me weer terug bij dit onderwerp. Ik ben er op het moment wat meer over aan het nadenken. Wat het verschil nou is tussen je alleen voelen en eenzaam zijn. Waarom in deze tijd, niet specifiek nu maar laten we zeggen deze jaren, mensen eenzamer zijn dan ooit. Hoe mensen allemaal op hun eigen manier het alleen zijn zoveel mogelijk ontwijken. Deze gedachten wil ik met je delen in deze blog.
Het verschil tussen eenzaam zijn en je alleen voelen
Het is één van de basisbehoeften die we als mens hebben: verbinding. In verbinding staan met anderen. En nu komen we erachter hoe we dit doorgaans allemaal maar voor lief nemen: elkaar vasthouden, in de ogen kijken en je op die manier echt verbonden voelen met elkaar. Verbinding moet een prioriteit zijn in je leven, omdat het een levensbehoefte is. Net als eten en slapen. Het feit is wel dat echt niet iedereen hierin dezelfde behoeften heeft. Sommige mensen hebben genoeg aan een handvol vrienden en vinden het prettig om veel tijd alleen door te brengen, terwijl anderen het nodig hebben om veel onder de mensen te zijn. Wanneer je weinig contacten in je leven hebt, of wanneer je je niet goed kunt verbinden met de mensen die wel om je heen zijn, dan denk ik dat je op de lange termijn eenzaam kunt worden. Eenzaamheid wordt omschreven als het ervaren verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf niet weet wat het is om eenzaam te zijn, maar ik weet wel dat dit probleem steeds groter wordt in onze maatschappij. Onder oudere mensen, maar ook zeker onder jonge mensen. Je alleen voelen is wat mij betreft een heel ander verhaal. Het is heel ‘normaal’ om je zo nu en dan alleen te voelen. Het is een gevoel wat je soms tijdelijk overvalt. Je verlangt naar contact met een bepaald persoon en die persoon kan er even niet voor je zijn. Dan voel je je alleen. Of je wilt iets ondernemen maar je vrienden hebben iets anders te doen. Ook wanneer je omringd wordt door een grote groep mensen kan het gevoel je zelfs (of juist) overvallen.
Eenzaam zijn in jezelf
Ik geloof dat er een groot verschil is tussen eenzaam zijn in het leven en eenzaam zijn in jezelf. Ik heb het namelijk zelf ervaren. Wanneer je eenzaam bent in jezelf kun je nog zoveel mensen om je heen hebben, nog nog zo’n druk en bruisend leven hebben, maar de leegte in jezelf lost daarmee niet op. Om jezelf heel te voelen moet de relatie met jezelf goed zijn. Die relatie heeft aandacht nodig, elke dag. Wanneer je jezelf al jaren aan het ontvluchten bent, wordt het conflict in jezelf steeds groter. Het gevoel van eenzaam zijn, ik zie dat dan als een leegte, in jezelf groeit. Je staat niet in contact met wie je bent. In deze periode komen mensen er meer dan ooit achter dat, doordat er om hen heen veel is weggevallen, hun basis allesbehalve stabiel is. Daarnaast denk ik (ik ben gewoon aan het opschrijven wat er door mijn hoofd gaat..) dat wanneer je geen verbinding hebt met jezelf, je ook meer moeite hebt je te verbinden met anderen. En met verbinden bedoel ik dan niet een oppervlakkig praatje maken maar echt een goed gesprek voeren. Elkaar zien, je openstellen. Zo kan het ontbreken van de band met jezelf er ook voor zorgen dat je wat verdieping mist in de contacten die je hebt in je leven, en dat zorgt wellicht ook voor een ‘alleen’ gevoel.
Iedereen voelt zich zo nu en dan alleen
Er is ergens het idee ontstaan dat het helemaal verkeerd is om jezelf zo nu en dan alleen te voelen. En juist die gedachte zorgt ervoor dat mensen het alleen zijn ontwijken, en altijd maar op de vlucht slaan. ‘Ik mag me zo niet voelen en ik moet dit probleem nu oplossen’. Het feit is dat iedereen zich regelmatig alleen voelt. Echt. Hoe druk onze levens ook zijn. Hoe vol de wereld ook is. Troost jezelf met de gedachte dat we allemaal zulke momenten hebben en dat dat niet per se iets negatiefs hoeft te zijn. Je hoeft je niet te schamen voor het feit dat je je alleen voelt. Je hoeft er geen stempel op te drukken. Het verandert niks aan wie jij bent. Laat het er zijn. Wanneer je accepteert dat je je alleen voelt ontstaat er juist ruimte om je te verbinden met jezelf. En die verbinding zorgt voor warmte, gezien worden, erkenning. Het gevoel waar je eigenlijk naar op zoek bent. Dus je alleen voelen zo nu en dan kan wat mij betreft een mooie uitnodiging zijn.
Moderne eenzaamheid
We leven in een tijdperk waarin ‘we’ meer dan ooit verbonden zijn met elkaar, 24/7 als het kan, maar onszelf nog nooit zo eenzaam (alleen) hebben gevoeld. Zeker onder jongeren en jongvolwassenen is dit probleem groot. En als iemand die het interessant vindt om de wereld om haar heen constant te observeren heb ik hier wel een theorie over. Social media en een gebrek aan echt contact zorgen er langzaam voor dat de leegte in jezelf, die al aanwezig was, alleen maar groter wordt. Wanneer je je niet verbonden voelt met jezelf heb je alsmaar wat van buitenaf nodig om je goed te voelen. Je gaat op social media omdat je geen zin hebt om ‘met jezelf te zijn’ (te denken en te voelen). Je wilt graag gezien worden zodat dat gevoel in jezelf oplost, en je vindt het fijn om je te verbinden met anderen. Je bent even niet alleen. De likes en de berichten die je krijgt geven je vaak een korte boost. Dat roesje is alleen zo uitgewerkt, en dan moet je weer op zoek. Dus open je maar weer een nieuwe app. Ik denk dat de hele dag op social media zitten alles in jezelf vergroot wat al aanwezig was. Het alleen voelen, de onrust, de leegte, de zelftwijfel, het gebrek aan zelfliefde. Wat veel mensen zich denk ik ook niet realiseren is dat je digitaal verbinden met mensen geen manier is om de behoefte aan fysiek en emotioneel contact die je hebt te vervullen. Het is geen vervanging. Wanneer je je alleen voelt, of leeg of eenzaam, of je hebt een diepe behoefte aan verbinding, is digitaal verbinden met mensen geen oplossing. Je moet mensen regelmatig in de ogen kijken. Je hebt een knuffel en een arm nodig. Het is fijn en nodig om elkaars energie te voelen. Die wissel je niet uit via je telefoon.
Mijn inzichten over eenzaamheid en je alleen voelen in deze periode
Ik besef me nu hoeveel ik van mensen hou. Hoe nodig het is om iemand regelmatig even vast te pakken en in de ogen te kijken. En dat ik dat echte contact vaak maar gewoon voor lief neem. Normaal vindt. Tot het even niet meer kan. Ik ben iemand die heel goed alleen kan zijn. Sinds ik aan de relatie met mezelf ben gaan werken is dat eigenlijk alleen maar gegroeid. Eenzaam of echt alleen voel ik me dus niet zo snel. Wel vond ik het de afgelopen weken interessant om te merken hoe mijn verlangen naar echt contact groeide naarmate ik langer thuis ‘opgesloten’ was. Opeens realiseerde ik me dat het een levensbehoefte is, net als slapen en eten. Dat ik er zorg voor moet dragen, als het even niet zo vanzelf gaat. Ik kwam tot het besef dat ik van veel dingen in mijn leven een prioriteit maak die vaak een stuk minder belangrijk zijn dan dit onderwerp, en dat ik daar dus meer mijn aandacht aan mag gaan geven. In tijden zoals deze realiseer je je weer waar het allemaal om draait, en wat verwaarloosbaar is. En hoe ‘alleen’ ik deze weken ook was, ik voelde (en voel) me eigenlijk meer verbonden dan ooit. Ik ervaar dat je je verbonden kunt voelen met iemand aan de andere kant van de oceaan die je totaal niet kent maar wel in hetzelfde schuitje zit als jij. Ik ervaar dat muziek een heel krachtig iets is wat mensen samenbrengt en verbindt. Ik ervaar dat een glimlach of een blik van een ‘vreemde’ op straat een mini momentje van verbondenheid is. Hoe groot de chaos ook is in de wereld, we zijn wat mij betreft meer ‘samen’ dan ooit.
Heb jij gedachten die je wilt delen over dit onderwerp? Liefs.
Foto: Unsplash
Eenzaamheid of me alleen voelen is al een aantal jaren eigenlijk geen onderwerp meer in mijn eigen leven. Maar ik weet echt wel hoe het voelt om eenzaam te zijn. In de jaren voor ik de diepte in ging met mezelf voelde ik me vaak leeg en alleen. De situatie waar we nu mee te maken hebben bracht me weer terug bij dit onderwerp. Ik ben er op het moment wat meer over aan het nadenken. Wat het verschil nou is tussen je alleen voelen en eenzaam zijn. Waarom in deze tijd, niet specifiek nu maar laten we zeggen deze jaren, mensen eenzamer zijn dan ooit. Hoe mensen allemaal op hun eigen manier het alleen zijn zoveel mogelijk ontwijken. Deze gedachten wil ik met je delen in deze blog.
Het verschil tussen eenzaam zijn en je alleen voelen
Het is één van de basisbehoeften die we als mens hebben: verbinding. In verbinding staan met anderen. En nu komen we erachter hoe we dit doorgaans allemaal maar voor lief nemen: elkaar vasthouden, in de ogen kijken en je op die manier echt verbonden voelen met elkaar. Verbinding moet een prioriteit zijn in je leven, omdat het een levensbehoefte is. Net als eten en slapen. Het feit is wel dat echt niet iedereen hierin dezelfde behoeften heeft. Sommige mensen hebben genoeg aan een handvol vrienden en vinden het prettig om veel tijd alleen door te brengen, terwijl anderen het nodig hebben om veel onder de mensen te zijn. Wanneer je weinig contacten in je leven hebt, of wanneer je je niet goed kunt verbinden met de mensen die wel om je heen zijn, dan denk ik dat je op de lange termijn eenzaam kunt worden. Eenzaamheid wordt omschreven als het ervaren verschil tussen gewenste en aanwezige contacten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf niet weet wat het is om eenzaam te zijn, maar ik weet wel dat dit probleem steeds groter wordt in onze maatschappij. Onder oudere mensen, maar ook zeker onder jonge mensen. Je alleen voelen is wat mij betreft een heel ander verhaal. Het is heel ‘normaal’ om je zo nu en dan alleen te voelen. Het is een gevoel wat je soms tijdelijk overvalt. Je verlangt naar contact met een bepaald persoon en die persoon kan er even niet voor je zijn. Dan voel je je alleen. Of je wilt iets ondernemen maar je vrienden hebben iets anders te doen. Ook wanneer je omringd wordt door een grote groep mensen kan het gevoel je zelfs (of juist) overvallen.
Eenzaam zijn in jezelf
Ik geloof dat er een groot verschil is tussen eenzaam zijn in het leven en eenzaam zijn in jezelf. Ik heb het namelijk zelf ervaren. Wanneer je eenzaam bent in jezelf kun je nog zoveel mensen om je heen hebben, nog nog zo’n druk en bruisend leven hebben, maar de leegte in jezelf lost daarmee niet op. Om jezelf heel te voelen moet de relatie met jezelf goed zijn. Die relatie heeft aandacht nodig, elke dag. Wanneer je jezelf al jaren aan het ontvluchten bent, wordt het conflict in jezelf steeds groter. Het gevoel van eenzaam zijn, ik zie dat dan als een leegte, in jezelf groeit. Je staat niet in contact met wie je bent. In deze periode komen mensen er meer dan ooit achter dat, doordat er om hen heen veel is weggevallen, hun basis allesbehalve stabiel is. Daarnaast denk ik (ik ben gewoon aan het opschrijven wat er door mijn hoofd gaat..) dat wanneer je geen verbinding hebt met jezelf, je ook meer moeite hebt je te verbinden met anderen. En met verbinden bedoel ik dan niet een oppervlakkig praatje maken maar echt een goed gesprek voeren. Elkaar zien, je openstellen. Zo kan het ontbreken van de band met jezelf er ook voor zorgen dat je wat verdieping mist in de contacten die je hebt in je leven, en dat zorgt wellicht ook voor een ‘alleen’ gevoel.
Iedereen voelt zich zo nu en dan alleen
Er is ergens het idee ontstaan dat het helemaal verkeerd is om jezelf zo nu en dan alleen te voelen. En juist die gedachte zorgt ervoor dat mensen het alleen zijn ontwijken, en altijd maar op de vlucht slaan. ‘Ik mag me zo niet voelen en ik moet dit probleem nu oplossen’. Het feit is dat iedereen zich regelmatig alleen voelt. Echt. Hoe druk onze levens ook zijn. Hoe vol de wereld ook is. Troost jezelf met de gedachte dat we allemaal zulke momenten hebben en dat dat niet per se iets negatiefs hoeft te zijn. Je hoeft je niet te schamen voor het feit dat je je alleen voelt. Je hoeft er geen stempel op te drukken. Het verandert niks aan wie jij bent. Laat het er zijn. Wanneer je accepteert dat je je alleen voelt ontstaat er juist ruimte om je te verbinden met jezelf. En die verbinding zorgt voor warmte, gezien worden, erkenning. Het gevoel waar je eigenlijk naar op zoek bent. Dus je alleen voelen zo nu en dan kan wat mij betreft een mooie uitnodiging zijn.
Moderne eenzaamheid
We leven in een tijdperk waarin ‘we’ meer dan ooit verbonden zijn met elkaar, 24/7 als het kan, maar onszelf nog nooit zo eenzaam (alleen) hebben gevoeld. Zeker onder jongeren en jongvolwassenen is dit probleem groot. En als iemand die het interessant vindt om de wereld om haar heen constant te observeren heb ik hier wel een theorie over. Social media en een gebrek aan echt contact zorgen er langzaam voor dat de leegte in jezelf, die al aanwezig was, alleen maar groter wordt. Wanneer je je niet verbonden voelt met jezelf heb je alsmaar wat van buitenaf nodig om je goed te voelen. Je gaat op social media omdat je geen zin hebt om ‘met jezelf te zijn’ (te denken en te voelen). Je wilt graag gezien worden zodat dat gevoel in jezelf oplost, en je vindt het fijn om je te verbinden met anderen. Je bent even niet alleen. De likes en de berichten die je krijgt geven je vaak een korte boost. Dat roesje is alleen zo uitgewerkt, en dan moet je weer op zoek. Dus open je maar weer een nieuwe app. Ik denk dat de hele dag op social media zitten alles in jezelf vergroot wat al aanwezig was. Het alleen voelen, de onrust, de leegte, de zelftwijfel, het gebrek aan zelfliefde. Wat veel mensen zich denk ik ook niet realiseren is dat je digitaal verbinden met mensen geen manier is om de behoefte aan fysiek en emotioneel contact die je hebt te vervullen. Het is geen vervanging. Wanneer je je alleen voelt, of leeg of eenzaam, of je hebt een diepe behoefte aan verbinding, is digitaal verbinden met mensen geen oplossing. Je moet mensen regelmatig in de ogen kijken. Je hebt een knuffel en een arm nodig. Het is fijn en nodig om elkaars energie te voelen. Die wissel je niet uit via je telefoon.
Mijn inzichten over eenzaamheid en je alleen voelen in deze periode
Ik besef me nu hoeveel ik van mensen hou. Hoe nodig het is om iemand regelmatig even vast te pakken en in de ogen te kijken. En dat ik dat echte contact vaak maar gewoon voor lief neem. Normaal vindt. Tot het even niet meer kan. Ik ben iemand die heel goed alleen kan zijn. Sinds ik aan de relatie met mezelf ben gaan werken is dat eigenlijk alleen maar gegroeid. Eenzaam of echt alleen voel ik me dus niet zo snel. Wel vond ik het de afgelopen weken interessant om te merken hoe mijn verlangen naar echt contact groeide naarmate ik langer thuis ‘opgesloten’ was. Opeens realiseerde ik me dat het een levensbehoefte is, net als slapen en eten. Dat ik er zorg voor moet dragen, als het even niet zo vanzelf gaat. Ik kwam tot het besef dat ik van veel dingen in mijn leven een prioriteit maak die vaak een stuk minder belangrijk zijn dan dit onderwerp, en dat ik daar dus meer mijn aandacht aan mag gaan geven. In tijden zoals deze realiseer je je weer waar het allemaal om draait, en wat verwaarloosbaar is. En hoe ‘alleen’ ik deze weken ook was, ik voelde (en voel) me eigenlijk meer verbonden dan ooit. Ik ervaar dat je je verbonden kunt voelen met iemand aan de andere kant van de oceaan die je totaal niet kent maar wel in hetzelfde schuitje zit als jij. Ik ervaar dat muziek een heel krachtig iets is wat mensen samenbrengt en verbindt. Ik ervaar dat een glimlach of een blik van een ‘vreemde’ op straat een mini momentje van verbondenheid is. Hoe groot de chaos ook is in de wereld, we zijn wat mij betreft meer ‘samen’ dan ooit.
Heb jij gedachten die je wilt delen over dit onderwerp? Liefs.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment