Ik krijg er regelmatig vragen over. Of ik hulp heb gehad en wat voor hulp ik dan heb gehad in mijn proces. Ik merk dat veel mensen een drempel voelen om te beginnen, alleen op weg te gaan, en daarom vaak meteen hulp zoeken in de vorm van een coach of therapeut of zich laten weerhouden door de gedachte dat ze het niet alleen kunnen wanneer ze een cursus of programma willen volgen. In deze blog leg ik je uit hoe ik ernaar kijk, naar het alleen aan jezelf werken, en hoop ik je wat waardevolle informatie te geven over wat er voor nodig is om een proces in je eentje aan te kunnen gaan.
Dit is er voor nodig om alleen een bepaald proces aan te gaan
Want ja, ik ben ervan overtuigd dat je alleen aan jezelf kunt werken. Dat je lang niet altijd hulp nodig hebt. Dat je ontzettend veel zelf kunt (doen). Dat je in ieder geval zelf op weg kunt gaan. Maar het vraagt best een hoop:
- Wanneer je geen coach of therapeut hebt die terugkoppelt, die licht schijnt op waar jij nog nooit bij stil hebt gestaan, die je op je patronen wijst, dan betekent dat dat jij diegene moet zijn die dat doet. Die dat soort dingen gaat opmerken aan en bij jezelf. Daar is een hoop zelfbewustzijn voor nodig. Wanneer je dus aan jezelf wilt werken, je wilt bijvoorbeeld groeien in zelfliefde, bepaalde patronen doorbreken, oude pijn helen, maar ook simpelweg jezelf ontwikkelen, is het nodig dat je eerst (of ook) groeit in het zelfbewuster worden. Voor je iets kunt oplossen moet je op de hoogte zijn van het probleem. Van de valkuil, van je blinde vlek. Je moet je gedrag en je denken, wat je al die tijd normaal hebt gevonden, gaan ondervragen. Dat klinkt moeilijker dan het is, gelukkig. Want zelfbewustzijn kun je een soort van trainen. Door elke dag bepaalde rituelen in je leven in te passen zul je op een andere manier gaan kijken naar jezelf. Zullen je dingen gaan opvallen. Word je opmerkzaam.
- Naast zelfbewustzijn vraagt in je eentje aan jezelf werken ook een hands on mentaliteit. Je moet willen toepassen. Een boek lezen of een podcast luisteren, een cursus volgen of naar een workshop gaan is niet genoeg. Je moet de oefeningen en kennis in de praktijk gaan brengen. Elke dag. Je moet jezelf terugfluiten als je weer in een oud patroon bent geschoten, en dan bereid zijn om een nieuwe keuze te maken. Je moet bereid zijn om de diepte in jezelf op te willen zoeken. Om met jezelf te gaan zitten en die vragen uit dat boek of die cursus te beantwoorden. Dagelijks te reflecteren in je journal. Daar is discipline voor nodig. Heel veel mensen willen wel verandering in hun leven, maar dit is waar de meesten afhaken.
- De meeste mensen zijn bang voor zichzelf (en ik snap het, ik ben ook in die positie geweest). Ze zijn bang voor hun confronterende gedachten, gedachten die ze veel te persoonlijk nemen. Ze zijn bang voor hun pijn, waar ze zichzelf mee identificeren. Een klein beetje basiskennis over hoe je als mens werkt (je brein, je mind, wat zijn emoties precies, hoe ‘werkt’ pijn) is dus best fijn als je alleen op weg gaat.
- Nieuwsgierigheid: je moet oprecht nieuwsgierig zijn naar jezelf. Naar je patronen, naar waarom je doet wat je doet en denkt wat je denkt. Althans, wanneer je nieuwsgierig bent heb je wel de grootste kans dat je iets duurzaams op gaat bouwen. Veel mensen beginnen aan een proces om er het liefste zo snel mogelijk vanaf te zijn (waar je dan ook mee worstelt). Nieuwsgierig zijn vraagt een andere manier van denken. Het vraagt een op groei gerichte mindset. Je staat ervoor open om te leren. Over jezelf, van andere mensen. Niet: ik heb een probleem en dat probleem moet zo snel mogelijk de wereld uit, dan kan ik weer verder met mijn leven. Maar meer: ik ben benieuwd waarom ik precies dit gedrag heb en waar dit vandaan komt. Ik ben benieuwd naar wie ik echt ben onder al die lagen, dus ik ga op ontdekking.
Waarom kun je het alleen?
Omdat jij oneindig veel (veer)kracht en doorzettingsvermogen bezit. Veel meer dan je denkt. Omdat nieuwsgierigheid je natuur is. Omdat alle antwoorden in JOU zitten. Omdat je intuïtie je op weg helpt. Omdat het leven je voorziet in wat je nodig hebt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een enorme voorstander van professionele hulp zoeken. Een goede coach of therapeut is ontzettend waardevol en kan jou in relatief korte tijd enorme stappen laten zetten. Deze blog is dan ook geen pleidooi om alles maar alleen uit te zoeken. Absoluut niet. Maar ik wil je meer dan ooit wijzen op je innerlijke wijsheid en je veerkracht. Alle antwoorden zitten al in jezelf en jij bent zelf bekwaam genoeg om die antwoorden te ontdekken. Een hulpverlener helpt je op weg, staat je bij, het is enorm fijn om iemand die hebben die je doorziet maar ook die als een soort houvast voelt. Als je zo iemand hebt in je leven ben je enorm rijk. Maar je moet het nog steeds zelf doen. Ook met een coach moet je zelf alles wat je leert dagelijks in de praktijk gaan brengen. In je eentje. Elke dag opnieuw. Ook aan het einde van therapiesessies moet je jezelf elke dag weer bij de les houden. Jezelf observeren, blijven reflecteren, jezelf terugroepen. Welk probleem of welke uitdaging je ook hebt: het is een proces voor het leven. Ga op weg en probeer te vertrouwen op die enorme levenskracht die in je huist. Op je innerlijke stem. En durf dan vervolgens op de juiste momenten wanneer je voelt dat je dat nodig hebt om hulp te vragen.
Mijn eigen ervaring
Vijf sessies met een coach, twee familieopstellingen en een hypnotherapie sessie. Dat is wat ik zelf qua hulp heb gehad de afgelopen jaren. Deze coachingssessies had ik na mijn reizen, redelijk aan het begin van mijn proces. Ik was zelf in die tijd tot de conclusie gekomen dat ik niet meer verder kon. Na die conclusie besloot ik op reis te gaan en de verdieping met mezelf op te zoeken. Dat was een ingrijpende maar enorm helende periode. Door elke dag te schrijven kwam ik zoveel te weten over mezelf, over mijn gedrag en patronen, over mijn gedachten. In die tijd wist ik nog niet goed wat ik met die inzichten moest, maar ze zouden later allemaal van pas komen. Het werken met een coach maakte me nieuwsgierig naar mezelf. Ik raakte enorm gefascineerd door de wereld van persoonlijke ontwikkeling en spirituele groei. Ik had er oprecht enorm veel plezier in om aan mezelf te sleutelen, een beter mens te worden en steeds wat meer te weten te komen. Door heel veel informatie te absorberen en al deze informatie dagelijks toe te passen, alle oefeningen te doen die in al die zelfhulpboeken staan, alle vragen te beantwoorden, mezelf te ondervragen en dagelijks met mezelf te gaan zitten groeide ik in korte tijd enorm. En daar ben ik eigenlijk nooit meer mee gestopt. Ik heb op mijn reis naar zelfliefde en in het helen van mijn innerlijke kind ervaren dat wanneer je ergens begint, het maakt niet uit waar, het leven je de weg wijst. Maar je moet wel beginnen. Zelf de eerste stap zetten. Alles wat ik nodig had om weer verder te kunnen groeien en helen kwam op mijn pad. Omdat ik bereid ben het werk te doen. Ik schuw niks meer dat pijnlijk of oncomfortabel is, en daardoor is mijn hele leven één grote uitnodiging. Desondanks is het nooit mijn intentie geweest om dit pad te bewandelen zonder echte hulp. Ik voelde gewoon al die tijd heel sterk dat ik het alleen kon. En op momenten dat ik vraagstukken tegenkwam waar ik de antwoorden of de vervolgstappen niet van wist, durfde ik ook om hulp te vragen. En zo zie ik het groeiproces nu nog steeds: ik heb niet alle antwoorden, en dat hoeft ook niet. Maar de basis, die zit in mijzelf.
*Dit geldt natuurlijk niet voor alle situaties, maar dat begrijp je denk ik wel. Sommige problemen en uitdagingen, wonden, zijn te complex om alleen aan te gaan.
Foto: Unsplash
Ik krijg er regelmatig vragen over. Of ik hulp heb gehad en wat voor hulp ik dan heb gehad in mijn proces. Ik merk dat veel mensen een drempel voelen om te beginnen, alleen op weg te gaan, en daarom vaak meteen hulp zoeken in de vorm van een coach of therapeut of zich laten weerhouden door de gedachte dat ze het niet alleen kunnen wanneer ze een cursus of programma willen volgen. In deze blog leg ik je uit hoe ik ernaar kijk, naar het alleen aan jezelf werken, en hoop ik je wat waardevolle informatie te geven over wat er voor nodig is om een proces in je eentje aan te kunnen gaan.
Dit is er voor nodig om alleen een bepaald proces aan te gaan
Want ja, ik ben ervan overtuigd dat je alleen aan jezelf kunt werken. Dat je lang niet altijd hulp nodig hebt. Dat je ontzettend veel zelf kunt (doen). Dat je in ieder geval zelf op weg kunt gaan. Maar het vraagt best een hoop:
- Wanneer je geen coach of therapeut hebt die terugkoppelt, die licht schijnt op waar jij nog nooit bij stil hebt gestaan, die je op je patronen wijst, dan betekent dat dat jij diegene moet zijn die dat doet. Die dat soort dingen gaat opmerken aan en bij jezelf. Daar is een hoop zelfbewustzijn voor nodig. Wanneer je dus aan jezelf wilt werken, je wilt bijvoorbeeld groeien in zelfliefde, bepaalde patronen doorbreken, oude pijn helen, maar ook simpelweg jezelf ontwikkelen, is het nodig dat je eerst (of ook) groeit in het zelfbewuster worden. Voor je iets kunt oplossen moet je op de hoogte zijn van het probleem. Van de valkuil, van je blinde vlek. Je moet je gedrag en je denken, wat je al die tijd normaal hebt gevonden, gaan ondervragen. Dat klinkt moeilijker dan het is, gelukkig. Want zelfbewustzijn kun je een soort van trainen. Door elke dag bepaalde rituelen in je leven in te passen zul je op een andere manier gaan kijken naar jezelf. Zullen je dingen gaan opvallen. Word je opmerkzaam.
- Naast zelfbewustzijn vraagt in je eentje aan jezelf werken ook een hands on mentaliteit. Je moet willen toepassen. Een boek lezen of een podcast luisteren, een cursus volgen of naar een workshop gaan is niet genoeg. Je moet de oefeningen en kennis in de praktijk gaan brengen. Elke dag. Je moet jezelf terugfluiten als je weer in een oud patroon bent geschoten, en dan bereid zijn om een nieuwe keuze te maken. Je moet bereid zijn om de diepte in jezelf op te willen zoeken. Om met jezelf te gaan zitten en die vragen uit dat boek of die cursus te beantwoorden. Dagelijks te reflecteren in je journal. Daar is discipline voor nodig. Heel veel mensen willen wel verandering in hun leven, maar dit is waar de meesten afhaken.
- De meeste mensen zijn bang voor zichzelf (en ik snap het, ik ben ook in die positie geweest). Ze zijn bang voor hun confronterende gedachten, gedachten die ze veel te persoonlijk nemen. Ze zijn bang voor hun pijn, waar ze zichzelf mee identificeren. Een klein beetje basiskennis over hoe je als mens werkt (je brein, je mind, wat zijn emoties precies, hoe ‘werkt’ pijn) is dus best fijn als je alleen op weg gaat.
- Nieuwsgierigheid: je moet oprecht nieuwsgierig zijn naar jezelf. Naar je patronen, naar waarom je doet wat je doet en denkt wat je denkt. Althans, wanneer je nieuwsgierig bent heb je wel de grootste kans dat je iets duurzaams op gaat bouwen. Veel mensen beginnen aan een proces om er het liefste zo snel mogelijk vanaf te zijn (waar je dan ook mee worstelt). Nieuwsgierig zijn vraagt een andere manier van denken. Het vraagt een op groei gerichte mindset. Je staat ervoor open om te leren. Over jezelf, van andere mensen. Niet: ik heb een probleem en dat probleem moet zo snel mogelijk de wereld uit, dan kan ik weer verder met mijn leven. Maar meer: ik ben benieuwd waarom ik precies dit gedrag heb en waar dit vandaan komt. Ik ben benieuwd naar wie ik echt ben onder al die lagen, dus ik ga op ontdekking.
Waarom kun je het alleen?
Omdat jij oneindig veel (veer)kracht en doorzettingsvermogen bezit. Veel meer dan je denkt. Omdat nieuwsgierigheid je natuur is. Omdat alle antwoorden in JOU zitten. Omdat je intuïtie je op weg helpt. Omdat het leven je voorziet in wat je nodig hebt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een enorme voorstander van professionele hulp zoeken. Een goede coach of therapeut is ontzettend waardevol en kan jou in relatief korte tijd enorme stappen laten zetten. Deze blog is dan ook geen pleidooi om alles maar alleen uit te zoeken. Absoluut niet. Maar ik wil je meer dan ooit wijzen op je innerlijke wijsheid en je veerkracht. Alle antwoorden zitten al in jezelf en jij bent zelf bekwaam genoeg om die antwoorden te ontdekken. Een hulpverlener helpt je op weg, staat je bij, het is enorm fijn om iemand die hebben die je doorziet maar ook die als een soort houvast voelt. Als je zo iemand hebt in je leven ben je enorm rijk. Maar je moet het nog steeds zelf doen. Ook met een coach moet je zelf alles wat je leert dagelijks in de praktijk gaan brengen. In je eentje. Elke dag opnieuw. Ook aan het einde van therapiesessies moet je jezelf elke dag weer bij de les houden. Jezelf observeren, blijven reflecteren, jezelf terugroepen. Welk probleem of welke uitdaging je ook hebt: het is een proces voor het leven. Ga op weg en probeer te vertrouwen op die enorme levenskracht die in je huist. Op je innerlijke stem. En durf dan vervolgens op de juiste momenten wanneer je voelt dat je dat nodig hebt om hulp te vragen.
Mijn eigen ervaring
Vijf sessies met een coach, twee familieopstellingen en een hypnotherapie sessie. Dat is wat ik zelf qua hulp heb gehad de afgelopen jaren. Deze coachingssessies had ik na mijn reizen, redelijk aan het begin van mijn proces. Ik was zelf in die tijd tot de conclusie gekomen dat ik niet meer verder kon. Na die conclusie besloot ik op reis te gaan en de verdieping met mezelf op te zoeken. Dat was een ingrijpende maar enorm helende periode. Door elke dag te schrijven kwam ik zoveel te weten over mezelf, over mijn gedrag en patronen, over mijn gedachten. In die tijd wist ik nog niet goed wat ik met die inzichten moest, maar ze zouden later allemaal van pas komen. Het werken met een coach maakte me nieuwsgierig naar mezelf. Ik raakte enorm gefascineerd door de wereld van persoonlijke ontwikkeling en spirituele groei. Ik had er oprecht enorm veel plezier in om aan mezelf te sleutelen, een beter mens te worden en steeds wat meer te weten te komen. Door heel veel informatie te absorberen en al deze informatie dagelijks toe te passen, alle oefeningen te doen die in al die zelfhulpboeken staan, alle vragen te beantwoorden, mezelf te ondervragen en dagelijks met mezelf te gaan zitten groeide ik in korte tijd enorm. En daar ben ik eigenlijk nooit meer mee gestopt. Ik heb op mijn reis naar zelfliefde en in het helen van mijn innerlijke kind ervaren dat wanneer je ergens begint, het maakt niet uit waar, het leven je de weg wijst. Maar je moet wel beginnen. Zelf de eerste stap zetten. Alles wat ik nodig had om weer verder te kunnen groeien en helen kwam op mijn pad. Omdat ik bereid ben het werk te doen. Ik schuw niks meer dat pijnlijk of oncomfortabel is, en daardoor is mijn hele leven één grote uitnodiging. Desondanks is het nooit mijn intentie geweest om dit pad te bewandelen zonder echte hulp. Ik voelde gewoon al die tijd heel sterk dat ik het alleen kon. En op momenten dat ik vraagstukken tegenkwam waar ik de antwoorden of de vervolgstappen niet van wist, durfde ik ook om hulp te vragen. En zo zie ik het groeiproces nu nog steeds: ik heb niet alle antwoorden, en dat hoeft ook niet. Maar de basis, die zit in mijzelf.
*Dit geldt natuurlijk niet voor alle situaties, maar dat begrijp je denk ik wel. Sommige problemen en uitdagingen, wonden, zijn te complex om alleen aan te gaan.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment