De reden waarom ik Lief voor je Leif begonnen ben is precies dit. Verhalen van mensen. Verhalen die je raken, die je inspireren én motiveren. En zonder dat ik iets van Joyce afwist, had ik het idee: die dame heeft iets te vertellen. Joyce voelde zich vereerd dat ik een blog aan haar wilde wijden en voila:  een mooi verhaal, een powervrouw, die houdt van dromen&doen.

Joyce Bongers is 26 jaar, fulltime werkzaam voor Girls Love 2 Run en daarnaast freelance fotografe.

Joyce: ”In oktober 2015 heb ik mijn baan op het hoofdkantoor van Puma Benelux opgezegd om mijn dromen achterna te gaan. Klinkt zo cliché, maar toch. Eigenlijk heb ik toen besloten dat ik nu echt wilde gaan doen wat ik heel leuk vind. En dat ik datgeen dus ook (eindelijk) gevonden heb. Dat is enerzijds meer met fotografie bezig zijn en anderzijds samen met Francien werken aan Girls Love 2 Run. Voor Girls Love 2 Run rennen Francien en ik bloggend de hele wereld over en leggen alles vast in de vorm van beeld en geluid. Het doel? Motiveren en inspireren: wat hardlopen met je leven kan doen. Achter de schermen werken Francien en ik samen aan het bedrijf en proberen we elke keer weer leuke, vernieuwende en interessante content te creëren voor de blog. Waar Francien het tekst gedeelte op haar neemt, maak ik de foto’s. Daarnaast bedenken we ideeën en pitchen we deze ideeën bij merken. Of draaien we producties (klein en groot). Zo waren we onderdeel van het team voor de productie van het modenummer van Runner’s World (mei nummer, nu in de winkels), met Francien als model en ikzelf als fotografe. Nu klinkt dit alsof het deze productie de normaalste zaak van de wereld is, deze was voor mij heel speciaal. Ik droomde altijd al van een fotografie productie in het buitenland. Dat leek me zo bijzonder. Dus toen ik in Marokko stond (mijn favoriete land), met een te gek team, Francien als een van de modellen, heb ik toch wel een paar vreugdedansjes gedaan.

Fotograferen
Het fotograferen is eigenlijk geleidelijk ontstaan. 8 jaar geleden kreeg ik mijn eerste camera voor mijn verjaardag. Ik ben op pad gegaan. Vaak. Met al mijn vrienden als modellen gingen we het platteland in (mijn roots liggen in Brabant) en maakte ik duizenden foto’s. Die ik later op mijn computer ging uitzoeken. Daarna volgde Photoshop. Ik ging het ontdekken door het gewoon te doen, net zoals ik met mijn camera deed. Wat doet elk knopje? Wat gebeurd er met de foto? Wat vind ik wel en niet mooi? En zocht ik tutorials op internet die me interessant leken. Als ik zo terug denk had ik echt geen idee wat ik deed, maar is het uiteindelijk toch best goed gekomen. Zoals ze zeggen: al doende leert men 😉 En zo heb ik ook alles geleerd wat ik tot nu toe weet.

Het begin van iets heel moois
Deze quote (van Beyonce) verwoord hier precies wat ik bedoel:

“I believe everything in our life, every person in our life, every relationship, everything is there for a reason and when you really pay attention, there’s certain little clues we get; it’s so crystal clear what the next step is. It’s like a puzzle; everything is in it right place and as we grow, we take the next step, the dots get connected and eventually we become what we’re supposed to be.”

Als ik bij mezelf kijk, en vooral terugkijk snap ik deze quote. Zo raakte ik mijn passie turnen kwijt door een blessure aan mijn schouder. Hierdoor kon ik van de een op de andere dag dit niet meer doen. Na een paar maanden bij de pakken neerzitten, kwam ik mijn oud-teamgenoot tegen van turnen. Ze leerde mij de sport atletiek kennen. Een sport die ik wel kon uitvoeren met mijn blessure. Een sport waar ik een nieuwe passie in gevonden heb. Waar ik mijn eerste baan na mijn studie kreeg. Doordat een teamgenoot die bij Puma werkte, van functie wisselende en ik haar functie heb overgenomen. Waar ik daarna weer in contact kwam met Nike via de man van wederom dezelfde oud turn teamgenoot, die mij voorstelde aan Girls Love 2 Run. Ze waren toen net begonnen met de blog en ik had een website met wat foto’s (lees: al mijn vrienden die model speelde). Hij gaf mij een kans, een eerste opdracht; om Girls Love 2 Run te fotograferen. Iets wat ik nooit had verwacht en wellicht ook nooit zelf naar gekeken had. Omdat ik niet wist dat ik het in me had. Door deze kans is mijn passie voor fotograferen pas echt gaan groeien en het balletje gaan rollen. Hierdoor ben ik nu waar ik sta. Door altijd door te gaan, te blijven leren en vooral hard werken.

Dromen&doen
Eerst je dromen bedenken en ze dan gaan doen. Ik heb niet echt dromen die ik vroeger al had. Ik heb juist de afgelopen jaren de meeste dromen bedacht. Je wordt steeds ietsjes ouder, je leert jezelf kennen, je leert waar je goed en minder goed in bent en je leert vooral wat je leuk vind. Doordat ik nu iets doe wat ik leuk vind, verzin ik steeds meer dromen. Zo was een van deze dromen een productie in het buitenland. Daarnaast kwam ik anderhalf jaar geleden een Marokkaanse designer ‘tegen’ op Instagram. Een vriendin tipte me op haar ontzettend inspirerende feed. Ik kende haar niet, maar ik ging haar volgen. Ik vond haar zo bijzonder. Haar stijl met fotografie en haar designs zijn in mijn ogen perfect. Toen bedacht ik me, ik wil haar ontmoeten en fotograferen en interviewen. Vaak als ik iets bedenk, dan krijg ik het niet meer uit mijn hoofd. Het koste me anderhalf jaar. Ik heb haar gemaild, meerdere malen geprobeerd een afspraak te maken. Marokko – Nederland is natuurlijk ook niet om de hoek. Uiteindelijk, nu we toch naar Marokko gingen samen met Runner’s World heb ik haar weer gemaild of ze dan in Marokko was. Dat was ze. In Marokko 250 km gereisd van Marrakech (waar wij waren) naar Casablanca (waar zij was) en ineens stond ze voor me. We interviewde haar (ik en Francien), ik maakte foto’s en vervolgens liet ze ons Casablanca zien. Nog steeds heb ik een glimlach van oor tot oor als ik hieraan terug denk. Ze heet trouwens Sofia en haar fashion label: Bakchic. Te gek hé?

Werk: ultiem geluk…
Ik word er gelukkig van. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik aan de mooie shoots denk die ik al heb mogen doen (of nog ga doen) en als ik samen met Francien aan te gekke projecten werk. We reizen de hele wereld over en ik besef me wel degelijk dat we een van de mooiste banen van de wereld hebben (in mijn optiek). Ik weet ook dat we daar heel hard voor werken. Ik ben dankbaar dat ons harde werken gezien wordt, dat we hierdoor op zoveel mooie plekken staan. Dat merken en bedrijven met ons willen samenwerken en geloven in wat we doen en wat ik doe als ik gevraagd wordt voor een fotoshoot. Dat je samen met een ander een project kunt neerzetten, door het beste uit both worlds te halen.

…en gezonde spanning
Natuurlijk ben ik ook weleens onzeker. Shoots met bekende mensen, bekende merken of een blad. Bang dat ik spontaan niet meer kan fotograferen of dat het mislukt passeren de revue. We hebben laatst voor IKEA actrice Toprak Yalciner en presentator Jan Versteegh mogen fotografen. En dat vond ik echt ZOOO spannend. Ik moet dan altijd even inkomen, maar zodra ik mijn draai (klik) heb gevonden, gaat het altijd goed. het is nog nooit mislukt, maar toch blijven dat soort gedachtes eventjes spoken. Ik denk tegenwoordig maar ‘een beetje gezonde spanning heeft nog nooit iemand kwaad gedaan’. Ik vind het vooral bijzonder en inspirerend om nieuwe mensen te ontmoeten. Vooral omdat je er veel van kan leren. En soms kom je ook stomme mensen tegen, ook daar kan je van leren 😉

Deze foto is gemaakt in Zuid-Afrika. Op de foto zie je Aqeelah op de voorgrond en een aantal andere kinderen van Alpine primary school in Kaapstad. Vorig jaar reisde we samen met Adidas en Run 4 Schools naar Kaapstad. We zijn afgereisd naar de sloppenwijken van Kaapstad om een van de scholen te bezoeken waar Run 4 Schools actief is. We ontmoeten daar een hoop kinderen, kinderen die door Run 4 Schools een kans krijgen op een veiliger en beter leven. Een van kinderen is mij nog steeds dierbaar. Ze heet Aqeelah. We hadden een klik, zonder dat we elkaar kende. Op een of andere manier voelde ik iets als ik haar zag. Ik herkende mezelf in haar. Ze bleef de volledige tijd die we hadden op de school bij mij. Naast dat het een talentvol, lief en oprecht meisje is weet ik dat zij en de rest van de kinderen opgroeien in geweld, armoede. Weinig kansen. Zien vaak niet meer van de wereld dan de sloppenwijk. Haar energie, haar positiviteit en haar gevoel raakte me. Dan besef je je dat deze kinderen veel minder kansen krijgen dan wij hier in Nederland. Dan bedenk je je dat als je de kans hebt om hard te werken, je dit dus ook altijd moet doen. Hard werken wordt beloond. De mogelijkheden hier in Nederland zijn eindeloos.”

Edit: inmiddels is Girls love 2 run niet meer, en werkt Joyce fulltime als fotografe.

De reden waarom ik Lief voor je Leif begonnen ben is precies dit. Verhalen van mensen. Verhalen die je raken, die je inspireren én motiveren. En zonder dat ik iets van Joyce afwist, had ik het idee: die dame heeft iets te vertellen. Joyce voelde zich vereerd dat ik een blog aan haar wilde wijden en voila:  een mooi verhaal, een powervrouw, die houdt van dromen&doen.

Joyce Bongers is 26 jaar, fulltime werkzaam voor Girls Love 2 Run en daarnaast freelance fotografe.

Joyce: ”In oktober 2015 heb ik mijn baan op het hoofdkantoor van Puma Benelux opgezegd om mijn dromen achterna te gaan. Klinkt zo cliché, maar toch. Eigenlijk heb ik toen besloten dat ik nu echt wilde gaan doen wat ik heel leuk vind. En dat ik datgeen dus ook (eindelijk) gevonden heb. Dat is enerzijds meer met fotografie bezig zijn en anderzijds samen met Francien werken aan Girls Love 2 Run. Voor Girls Love 2 Run rennen Francien en ik bloggend de hele wereld over en leggen alles vast in de vorm van beeld en geluid. Het doel? Motiveren en inspireren: wat hardlopen met je leven kan doen. Achter de schermen werken Francien en ik samen aan het bedrijf en proberen we elke keer weer leuke, vernieuwende en interessante content te creëren voor de blog. Waar Francien het tekst gedeelte op haar neemt, maak ik de foto’s. Daarnaast bedenken we ideeën en pitchen we deze ideeën bij merken. Of draaien we producties (klein en groot). Zo waren we onderdeel van het team voor de productie van het modenummer van Runner’s World (mei nummer, nu in de winkels), met Francien als model en ikzelf als fotografe. Nu klinkt dit alsof het deze productie de normaalste zaak van de wereld is, deze was voor mij heel speciaal. Ik droomde altijd al van een fotografie productie in het buitenland. Dat leek me zo bijzonder. Dus toen ik in Marokko stond (mijn favoriete land), met een te gek team, Francien als een van de modellen, heb ik toch wel een paar vreugdedansjes gedaan.

Fotograferen
Het fotograferen is eigenlijk geleidelijk ontstaan. 8 jaar geleden kreeg ik mijn eerste camera voor mijn verjaardag. Ik ben op pad gegaan. Vaak. Met al mijn vrienden als modellen gingen we het platteland in (mijn roots liggen in Brabant) en maakte ik duizenden foto’s. Die ik later op mijn computer ging uitzoeken. Daarna volgde Photoshop. Ik ging het ontdekken door het gewoon te doen, net zoals ik met mijn camera deed. Wat doet elk knopje? Wat gebeurd er met de foto? Wat vind ik wel en niet mooi? En zocht ik tutorials op internet die me interessant leken. Als ik zo terug denk had ik echt geen idee wat ik deed, maar is het uiteindelijk toch best goed gekomen. Zoals ze zeggen: al doende leert men 😉 En zo heb ik ook alles geleerd wat ik tot nu toe weet.

Het begin van iets heel moois
Deze quote (van Beyonce) verwoord hier precies wat ik bedoel:

“I believe everything in our life, every person in our life, every relationship, everything is there for a reason and when you really pay attention, there’s certain little clues we get; it’s so crystal clear what the next step is. It’s like a puzzle; everything is in it right place and as we grow, we take the next step, the dots get connected and eventually we become what we’re supposed to be.”

Als ik bij mezelf kijk, en vooral terugkijk snap ik deze quote. Zo raakte ik mijn passie turnen kwijt door een blessure aan mijn schouder. Hierdoor kon ik van de een op de andere dag dit niet meer doen. Na een paar maanden bij de pakken neerzitten, kwam ik mijn oud-teamgenoot tegen van turnen. Ze leerde mij de sport atletiek kennen. Een sport die ik wel kon uitvoeren met mijn blessure. Een sport waar ik een nieuwe passie in gevonden heb. Waar ik mijn eerste baan na mijn studie kreeg. Doordat een teamgenoot die bij Puma werkte, van functie wisselende en ik haar functie heb overgenomen. Waar ik daarna weer in contact kwam met Nike via de man van wederom dezelfde oud turn teamgenoot, die mij voorstelde aan Girls Love 2 Run. Ze waren toen net begonnen met de blog en ik had een website met wat foto’s (lees: al mijn vrienden die model speelde). Hij gaf mij een kans, een eerste opdracht; om Girls Love 2 Run te fotograferen. Iets wat ik nooit had verwacht en wellicht ook nooit zelf naar gekeken had. Omdat ik niet wist dat ik het in me had. Door deze kans is mijn passie voor fotograferen pas echt gaan groeien en het balletje gaan rollen. Hierdoor ben ik nu waar ik sta. Door altijd door te gaan, te blijven leren en vooral hard werken.

Dromen&doen
Eerst je dromen bedenken en ze dan gaan doen. Ik heb niet echt dromen die ik vroeger al had. Ik heb juist de afgelopen jaren de meeste dromen bedacht. Je wordt steeds ietsjes ouder, je leert jezelf kennen, je leert waar je goed en minder goed in bent en je leert vooral wat je leuk vind. Doordat ik nu iets doe wat ik leuk vind, verzin ik steeds meer dromen. Zo was een van deze dromen een productie in het buitenland. Daarnaast kwam ik anderhalf jaar geleden een Marokkaanse designer ‘tegen’ op Instagram. Een vriendin tipte me op haar ontzettend inspirerende feed. Ik kende haar niet, maar ik ging haar volgen. Ik vond haar zo bijzonder. Haar stijl met fotografie en haar designs zijn in mijn ogen perfect. Toen bedacht ik me, ik wil haar ontmoeten en fotograferen en interviewen. Vaak als ik iets bedenk, dan krijg ik het niet meer uit mijn hoofd. Het koste me anderhalf jaar. Ik heb haar gemaild, meerdere malen geprobeerd een afspraak te maken. Marokko – Nederland is natuurlijk ook niet om de hoek. Uiteindelijk, nu we toch naar Marokko gingen samen met Runner’s World heb ik haar weer gemaild of ze dan in Marokko was. Dat was ze. In Marokko 250 km gereisd van Marrakech (waar wij waren) naar Casablanca (waar zij was) en ineens stond ze voor me. We interviewde haar (ik en Francien), ik maakte foto’s en vervolgens liet ze ons Casablanca zien. Nog steeds heb ik een glimlach van oor tot oor als ik hieraan terug denk. Ze heet trouwens Sofia en haar fashion label: Bakchic. Te gek hé?

Werk: ultiem geluk…
Ik word er gelukkig van. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik aan de mooie shoots denk die ik al heb mogen doen (of nog ga doen) en als ik samen met Francien aan te gekke projecten werk. We reizen de hele wereld over en ik besef me wel degelijk dat we een van de mooiste banen van de wereld hebben (in mijn optiek). Ik weet ook dat we daar heel hard voor werken. Ik ben dankbaar dat ons harde werken gezien wordt, dat we hierdoor op zoveel mooie plekken staan. Dat merken en bedrijven met ons willen samenwerken en geloven in wat we doen en wat ik doe als ik gevraagd wordt voor een fotoshoot. Dat je samen met een ander een project kunt neerzetten, door het beste uit both worlds te halen.

…en gezonde spanning
Natuurlijk ben ik ook weleens onzeker. Shoots met bekende mensen, bekende merken of een blad. Bang dat ik spontaan niet meer kan fotograferen of dat het mislukt passeren de revue. We hebben laatst voor IKEA actrice Toprak Yalciner en presentator Jan Versteegh mogen fotografen. En dat vond ik echt ZOOO spannend. Ik moet dan altijd even inkomen, maar zodra ik mijn draai (klik) heb gevonden, gaat het altijd goed. het is nog nooit mislukt, maar toch blijven dat soort gedachtes eventjes spoken. Ik denk tegenwoordig maar ‘een beetje gezonde spanning heeft nog nooit iemand kwaad gedaan’. Ik vind het vooral bijzonder en inspirerend om nieuwe mensen te ontmoeten. Vooral omdat je er veel van kan leren. En soms kom je ook stomme mensen tegen, ook daar kan je van leren 😉

Deze foto is gemaakt in Zuid-Afrika. Op de foto zie je Aqeelah op de voorgrond en een aantal andere kinderen van Alpine primary school in Kaapstad. Vorig jaar reisde we samen met Adidas en Run 4 Schools naar Kaapstad. We zijn afgereisd naar de sloppenwijken van Kaapstad om een van de scholen te bezoeken waar Run 4 Schools actief is. We ontmoeten daar een hoop kinderen, kinderen die door Run 4 Schools een kans krijgen op een veiliger en beter leven. Een van kinderen is mij nog steeds dierbaar. Ze heet Aqeelah. We hadden een klik, zonder dat we elkaar kende. Op een of andere manier voelde ik iets als ik haar zag. Ik herkende mezelf in haar. Ze bleef de volledige tijd die we hadden op de school bij mij. Naast dat het een talentvol, lief en oprecht meisje is weet ik dat zij en de rest van de kinderen opgroeien in geweld, armoede. Weinig kansen. Zien vaak niet meer van de wereld dan de sloppenwijk. Haar energie, haar positiviteit en haar gevoel raakte me. Dan besef je je dat deze kinderen veel minder kansen krijgen dan wij hier in Nederland. Dan bedenk je je dat als je de kans hebt om hard te werken, je dit dus ook altijd moet doen. Hard werken wordt beloond. De mogelijkheden hier in Nederland zijn eindeloos.”

Edit: inmiddels is Girls love 2 run niet meer, en werkt Joyce fulltime als fotografe.