Iets meer dan 5 jaar geleden had ik een verlangen. Ik kan het geen droom noemen, want dromen deed ik in die tijd eigenlijk niet. Het was een spontane ingeving vanuit mijn binnenste, een impuls, om een eigen plekje op het web te hebben. Ik wilde gaan schrijven. Een blog beginnen. Mijn oude liefde oppakken. Het was zowat het enige waar ik op de middelbare school echt goed in was en wat ik met veel plezier deed, en toch verloor ik mijn passie uit het oog. Tot het moment waarop ik tijdens een nieuwe baan weer gewezen werd op mijn talent en liefde voor schrijven. Het voelde als thuiskomen. En dus waagde ik de sprong. Ik startte met Lief voor je Leif.

Het idee was om een blog over gezond leven te maken, een van mijn passies op dat moment. Al snel kreeg ik in de gaten dat dat niet de échte bedoeling was. Privé ging ik in dat jaar door een hele woelige tijd. Ik verloor mijn baan en stond op het punt om voor mezelf te beginnen als freelancer. Ik voelde me verloren, een beetje stuurloos, mijn leven was gevoelsmatig uiteengevallen, ik was enorm angstig voor alles wat komen ging. Controle was altijd mijn middle name geweest. En op dat moment had ik allesbehalve controle. Ik moest leren loslaten. De sprongen in het diepe en de levensveranderingen vroegen van me om mezelf als mens te gaan ontwikkelen. En dat is waar ik over begon te schrijven. Echte en eerlijke verhalen over jezelf vinden, het leven uitvinden, groeien, van jezelf leren houden.

Je hebt de afgelopen jaren op Lief voor je Leif mijn hele ontwikkelingsproces kunnen meebeleven. Van onzeker meisje, want dat was ik toen nog echt, die het leuk vond om over hotspots, reizen en gezond eten te schrijven, tot een vrouw die heel goed weet wie ze is, in haar kracht staat en mensen coacht in zelfliefde en innerlijk kind werk. Dat is het pad dat ik in deze 5 jaar heb bewandeld. Toen ik startte had ik geen idee waar het naartoe ging. Ik ben nooit iemand geweest van de lange termijn visies. Ik hoef niet te weten waar ik zal eindigen en hoe lang iets zal gaan duren. Ik begon (en begin nog steeds) overal zonder uitgedacht plan aan. Het leven heeft me de afgelopen jaren vervolgens op sleeptouw genomen. Ik had geen idee waar ik naartoe ging maar ik voelde me gedragen. Ik wist en voelde ergens van binnen dat het me precies zou brengen waar ik zijn moest. Dat de blog en het gebrek aan richting of visie uiteindelijk zou veranderen in een heel heldere missie. Uiteindelijk weet ik dat het voorbestemd was om van zelfliefde en het innerlijk kind werk mijn focus te maken. Maar voordat ik daar uiteindelijk zou aanbelanden moest ik deze processen zelf gaan doorleven. Ook daar heb je uitgebreid over kunnen lezen. Van mijn tripjes naar de andere kant van de wereld tot de familieopstellingen die ik gedaan heb. Groeien in zelfliefde en mijn innerlijke kind gaan helen waren bijna een soort van moeiteloze processen. Alsof die wijsheid al die tijd al in me zat.

Iets wat bepaald niet moeiteloos ging was van Lief voor je Leif mijn werk maken. 2,5 jaar geleden nam ik dat besluit. Ik nam opnieuw een sprong in het diepe en liet een freelance bestaan, een klantenbestand en een heel goed inkomen achter. Ik had geen visie of plan, nauwelijks een spaarpotje, ik was van nature absoluut toen geen ondernemer en ik had geen enkel idee hoe ik mijn geld zou gaan verdienen. En toch deed ik het. Ik kon niet anders voor mijn gevoel. Dat spontane en totaal niet doordachte helpt me in het dagelijks leven enorm, maar als ondernemer werkte het de afgelopen jaren alleen maar tegen me. Als ik terugkijk ben ik daarom niet het meest trots op wat ik heb neergezet, of de transformatie die ik zelf als mens heb ondergaan, maar op mijn ongelooflijke wilskracht en discipline, de bereidheid om door pijn en ongemak heen te gaan en altijd in mezelf te blijven geloven. Ik heb op mijn reis als ondernemer ontzettend veel dieptepunten gehad, en ze hebben me uiteindelijk gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb nooit een moment gedacht aan stoppen of opgeven, zelfs niet toen iedereen in mijn omgeving me adviseerde om maar gewoon weer een baan te gaan zoeken omdat alle stoplichten op rood stonden, mijn bankrekening meer dan leeg was en mijn eigen welzijn er echt onder begon te lijden. Ik heb ontzettend veel opgeofferd, maar nooit een moment getwijfeld of dit wel het juiste was. Ik was de enige die heilig in mijn eigen pad geloofde en dat altijd ben blijven doen. Door dit moeilijke en uitdagende proces heb ik zoveel mogen leren over mezelf en het leven. Ik heb geleerd om met heel weinig echt gelukkig te zijn. Ik heb geleerd om me veilig en comfortabel te voelen met nul zekerheden. Ik heb geleerd hoe sterk en veerkrachtig je wordt van elke dag door pijn en ongemak heen gaan. Ik heb geleerd wat het is om eerst járen te zaaien, en dan pas te oogsten. Ik heb geleerd om alles van mezelf ergens in te stoppen zonder echt te weten of het me ooit iets zou gaan brengen of ergens heen zou gaan. Ik heb volledig leren vertrouwen op mijn onderbuikgevoel. Ik heb geleerd om vol te genieten van de reis, en uitkomsten totaal onbelangrijk te gaan vinden.

Oh ja, en afleren, dat moest ik ook een hoop. Een manier van denken, bepaalde gewoonten, patronen, overtuigingen.

Was het zwaar? Ja. Was het het waard? Meer dan. Ik moest echt iemand anders worden om Lief voor je Leif te laten uitgroeien tot wat het nu is. De persoon die me vandaag in de spiegel aankijkt is een totaal ander iemand als toen ik startte en ik ben zó trots op haar.

X.


Foto: Puur by Dyana fotografie

Iets meer dan 5 jaar geleden had ik een verlangen. Ik kan het geen droom noemen, want dromen deed ik in die tijd eigenlijk niet. Het was een spontane ingeving vanuit mijn binnenste, een impuls, om een eigen plekje op het web te hebben. Ik wilde gaan schrijven. Een blog beginnen. Mijn oude liefde oppakken. Het was zowat het enige waar ik op de middelbare school echt goed in was en wat ik met veel plezier deed, en toch verloor ik mijn passie uit het oog. Tot het moment waarop ik tijdens een nieuwe baan weer gewezen werd op mijn talent en liefde voor schrijven. Het voelde als thuiskomen. En dus waagde ik de sprong. Ik startte met Lief voor je Leif.

Het idee was om een blog over gezond leven te maken, een van mijn passies op dat moment. Al snel kreeg ik in de gaten dat dat niet de échte bedoeling was. Privé ging ik in dat jaar door een hele woelige tijd. Ik verloor mijn baan en stond op het punt om voor mezelf te beginnen als freelancer. Ik voelde me verloren, een beetje stuurloos, mijn leven was gevoelsmatig uiteengevallen, ik was enorm angstig voor alles wat komen ging. Controle was altijd mijn middle name geweest. En op dat moment had ik allesbehalve controle. Ik moest leren loslaten. De sprongen in het diepe en de levensveranderingen vroegen van me om mezelf als mens te gaan ontwikkelen. En dat is waar ik over begon te schrijven. Echte en eerlijke verhalen over jezelf vinden, het leven uitvinden, groeien, van jezelf leren houden.

Je hebt de afgelopen jaren op Lief voor je Leif mijn hele ontwikkelingsproces kunnen meebeleven. Van onzeker meisje, want dat was ik toen nog echt, die het leuk vond om over hotspots, reizen en gezond eten te schrijven, tot een vrouw die heel goed weet wie ze is, in haar kracht staat en mensen coacht in zelfliefde en innerlijk kind werk. Dat is het pad dat ik in deze 5 jaar heb bewandeld. Toen ik startte had ik geen idee waar het naartoe ging. Ik ben nooit iemand geweest van de lange termijn visies. Ik hoef niet te weten waar ik zal eindigen en hoe lang iets zal gaan duren. Ik begon (en begin nog steeds) overal zonder uitgedacht plan aan. Het leven heeft me de afgelopen jaren vervolgens op sleeptouw genomen. Ik had geen idee waar ik naartoe ging maar ik voelde me gedragen. Ik wist en voelde ergens van binnen dat het me precies zou brengen waar ik zijn moest. Dat de blog en het gebrek aan richting of visie uiteindelijk zou veranderen in een heel heldere missie. Uiteindelijk weet ik dat het voorbestemd was om van zelfliefde en het innerlijk kind werk mijn focus te maken. Maar voordat ik daar uiteindelijk zou aanbelanden moest ik deze processen zelf gaan doorleven. Ook daar heb je uitgebreid over kunnen lezen. Van mijn tripjes naar de andere kant van de wereld tot de familieopstellingen die ik gedaan heb. Groeien in zelfliefde en mijn innerlijke kind gaan helen waren bijna een soort van moeiteloze processen. Alsof die wijsheid al die tijd al in me zat.

Iets wat bepaald niet moeiteloos ging was van Lief voor je Leif mijn werk maken. 2,5 jaar geleden nam ik dat besluit. Ik nam opnieuw een sprong in het diepe en liet een freelance bestaan, een klantenbestand en een heel goed inkomen achter. Ik had geen visie of plan, nauwelijks een spaarpotje, ik was van nature absoluut toen geen ondernemer en ik had geen enkel idee hoe ik mijn geld zou gaan verdienen. En toch deed ik het. Ik kon niet anders voor mijn gevoel. Dat spontane en totaal niet doordachte helpt me in het dagelijks leven enorm, maar als ondernemer werkte het de afgelopen jaren alleen maar tegen me. Als ik terugkijk ben ik daarom niet het meest trots op wat ik heb neergezet, of de transformatie die ik zelf als mens heb ondergaan, maar op mijn ongelooflijke wilskracht en discipline, de bereidheid om door pijn en ongemak heen te gaan en altijd in mezelf te blijven geloven. Ik heb op mijn reis als ondernemer ontzettend veel dieptepunten gehad, en ze hebben me uiteindelijk gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb nooit een moment gedacht aan stoppen of opgeven, zelfs niet toen iedereen in mijn omgeving me adviseerde om maar gewoon weer een baan te gaan zoeken omdat alle stoplichten op rood stonden, mijn bankrekening meer dan leeg was en mijn eigen welzijn er echt onder begon te lijden. Ik heb ontzettend veel opgeofferd, maar nooit een moment getwijfeld of dit wel het juiste was. Ik was de enige die heilig in mijn eigen pad geloofde en dat altijd ben blijven doen. Door dit moeilijke en uitdagende proces heb ik zoveel mogen leren over mezelf en het leven. Ik heb geleerd om met heel weinig echt gelukkig te zijn. Ik heb geleerd om me veilig en comfortabel te voelen met nul zekerheden. Ik heb geleerd hoe sterk en veerkrachtig je wordt van elke dag door pijn en ongemak heen gaan. Ik heb geleerd wat het is om eerst járen te zaaien, en dan pas te oogsten. Ik heb geleerd om alles van mezelf ergens in te stoppen zonder echt te weten of het me ooit iets zou gaan brengen of ergens heen zou gaan. Ik heb volledig leren vertrouwen op mijn onderbuikgevoel. Ik heb geleerd om vol te genieten van de reis, en uitkomsten totaal onbelangrijk te gaan vinden.

Oh ja, en afleren, dat moest ik ook een hoop. Een manier van denken, bepaalde gewoonten, patronen, overtuigingen.

Was het zwaar? Ja. Was het het waard? Meer dan. Ik moest echt iemand anders worden om Lief voor je Leif te laten uitgroeien tot wat het nu is. De persoon die me vandaag in de spiegel aankijkt is een totaal ander iemand als toen ik startte en ik ben zó trots op haar.

X.


Foto: Puur by Dyana fotografie