De tijd, de energie, de pijn, het oncomfortabele, het vallen en weer opstaan, het confronterende? Ik weet dat deze gedachte leeft en daarom lijkt het me goed je mee te nemen in mijn helingsproces van de afgelopen jaren en deze vraag vanuit mijn perspectief te beantwoorden.
Veel mensen hebben de keuze niet om hun innerlijke kind te gaan helen, zij moeten wel. Door hevig trauma, bepaalde patronen of innerlijke conflicten die zo groot zijn geworden waardoor ‘gewoon’ leven niet (meer) mogelijk is. Maar er zijn ook genoeg mensen voor wie het innerlijk kind werk daadwerkelijk een keuze is. Start ik wel of start ik niet? Laat ik mijn verleden in het verleden of ga ik er naar kijken? Begrijp me niet verkeerd, ik ben er heilig van overtuigd dat ieder volwassen mens op deze aarde in zekere zin gewond is en daar uitwerkingen van ondervindt. Maar soms zijn die uitwerkingen niet zo hevig of belemmerend dat ze je in de weg staan om je leven te leven. En vaak is het geval dat mensen niet beter weten dan dat het leven zo is.
Ik had geen keuze vijf jaar geleden. Ik moest wel. Een traumatische ervaring op mijn zesentwintigste opende deuren die ik jarenlang angstvallig gesloten had gehouden, en zorgde ervoor dat ik gevoelsmatig de bodem van het leven raakte. Ik werd maandenlang overvallen door een diepe pijn en een ongelofelijke leegte. En ik kon niet meer vluchten. Het conflict in mezelf was zo ontzettend groot geworden dat ik geen keuze meer had. Ik moest er doorheen. Wat ik me herinner van die periode is dat ik enorm instabiel was. Ik ging de hele dag op en neer in emoties en had allerlei ongezonde copingstijlen om die emoties niet te voelen of zo snel mogelijk kwijt te raken. Een hele hoop destructieve patronen werkten me tegen. Ik was behoorlijk codependent en wisselde het people pleasen af met de ‘behoeftige’ zijn. Ik had een gebrek aan zelfliefde wat een enorme impact op mijn leven had in die tijd. Ik had geen eigen identiteit, ik wist totaal niet wie ik was, paste me de hele dag aan aan mijn omgeving. De leegte die ik voelde probeerde ik alsmaar op te vullen met werk, successen behalen, liefde. Tot zelfs dat niet meer werkte. Op dat punt, herstellende van mijn veelal fysieke traumatische ervaring, kon ik niet meer normaal functioneren. Het was voor mij het zetje dat ik nodig had om eindelijk naar binnen te keren.
Wat volgde was een enorm intensief proces van jaren. Jaren waarin ik stapje voor stapje aan het werk ben gegaan. Veel mensen denken dat wanneer je eenmaal naar je verleden en jezelf gaat kijken dat je dan overspoeld wordt met een hele hoop gevoelens en pijn en daar langzaam in verdrinkt. Dat als je eenmaal de stap zet je niet meer normaal kunt functioneren in het dagelijks leven. Dat is niet zo. Ook het helingsproces gaat in fasen. Elke keer komt er weer wat naar de oppervlakte. Het is geen proces waar je je een tijd lang volledig op richt zodat je daarna klaar bent en verder kunt. Het is een proces wat je inpast in je leven. De eerste twee jaar stond mijn helingsproces echt centraal in mijn leven. Ik werkte aan mijn bedrijf en ik werkte aan mezelf, en veel ruimte voor andere dingen was er niet. Die keuze wilde ik en kon ik maken. Ik heb geen verplichtingen aan mensen, ik kan mijn dagen indelen zoals ik wil en ik heb niemand om voor te zorgen behalve mezelf. Daardoor was ik in staat om in relatief korte tijd enorm veel werk te doen. In de beginperiode bleef ik mensen maar vertellen dat ik mezelf aan het ontwikkelen was. Ik had nog geen weet van het innerlijk kind werk in die tijd, en dus was ik me er ook niet van bewust dat ik actief aan het helen was. Het hutje in Bali waar ik wekenlang alleen maar gehuild heb en waar alle trauma’s van vroeger boven kwamen: onderdeel van het proces. De periode dat ik weer bij mijn ouders moest gaan wonen nadat ik mijn huis had opgezegd en dat een grote uitnodiging bleek om mijn verleden een plekje te gaan geven: onderdeel van het proces. Omdat ik niet bewust bezig was met ‘ik ben aan het helen’ waren tijd of een eindpunt ook totaal niet belangrijk.
In werkelijkheid heeft het me twee jaar gekost om een (1!) diepgeworteld patroon te doorbreken. Twee jaar waarin ik dagelijks ben gaan schrijven over mijn patroon, waarin ik dagelijks emoties doorvoelde, aan nieuwe overtuigingen werkte, waarin ik dagelijks bewust nieuwe keuzes maakte in hoe ik wilde handelen, en ook na het vallen weer opstond. Ik ben jaren bezig geweest met het helen van een traumatische periode in mijn kindertijd die telkens weer naar boven kwam bij de meest onbenullige situaties die me triggerden. Ik ben jaren dagelijks bezig geweest om de diepgewortelde overtuiging die mijn hele leven beheerste (ik ben niet goed genoeg) te transformeren. Ik heb periodes gehad waarin ik enorm veel pijn had en me leeg en verdrietig voelde. Waarin ik afscheid nam van oude condities en patronen maar tegelijkertijd nog niet mijn nieuwe ik had ontdekt. Ik heb zoveel moeten veranderen en mezelf moeten aanleren. En dat waren allemaal langdurige processen die dagelijks aandacht vroegen. Waarom ik niet afgehaakt ben, zoals zoveel mensen wanneer dingen niet vanzelf gaan en veel tijd kosten? Omdat ik ben gaan houden van het proces. Ook van de pijn, ook van het confronterende, ook van het keer op keer weer falen, ook van mezelf oncomfortabel voelen. Het moeten, de keuze die ik in het begin niet had, veranderde na redelijk korte tijd in willen. Ik zag namelijk wat het me allemaal bracht. Waar ik toe in staat was. Wie ik kon worden. Dat ík de controle heb over mijn leven en dat ik niet die reactie op mijn verleden hoefde te blijven. Daardoor heb ik onderweg nooit gedacht aan een eindpunt, of wanneer het nou eindelijk klaar was, of wanneer het nou makkelijker ging worden.
Was het zwaar? Ja. Was het confronterend? Ja. Was het pijnlijk? Ja. Was het moeilijk? Ja. Was het uitputtend? Ja. Maar het was en is ook heel bijzonder, mooi, verdiepend, verlichtend en bevrijdend. Ik had jaren geleden nooit kunnen denken dat het leven ook zo kan voelen zoals ik het nu beleef. Dat was in die tijd niet mijn realiteit. Het leven was voor mij jarenlang vechten, tegen de stroom in bewegen, vluchten, korte termijn oplossingen vinden, leegte opvullen, altijd wat moeten doen om me beter te voelen, afhankelijk zijn van anderen. Ergens denk ik de realiteit van veel mensen. Een realiteit die gaandeweg gewoon als normaal gaat voelen. Dit is dus blijkbaar hoe en wat het leven is. Ik was altijd bang dat wanneer ik mijn diepste pijnen in de ogen zou gaan kijken, ze me zouden verwoesten. Dat het beter was om ze gewoon te negeren, dat het dan dragelijk zou blijven. Nu weet ik dat de pijn waar ik jarenlang dagelijks mee te maken heb gehad veel verwoestender was dan daadwerkelijk mijn trauma’s verwerken en mijn gewonde innerlijke kind omarmen.
Een hele lange tijd heb ik gewacht op een terugval. En ergens diep van binnen wacht ik er nu soms nog steeds op. Ik kon me niet voorstellen dat de staat die ik nu ervaar, dat hoe ik me nu voel, dat ik me zo de rest van mijn leven zou kunnen voelen. Dat dit permanent is. Nu weet ik wat het is: heel zijn. Ik voel me bevrijd, krachtig, heel, zelfverzekerd, waardig, rustig. Het leven werkt voor me. Mijn gedrag werkt weer (grotendeels) voor me. De overtuigingen die ik heb werken weer voor me. Ik ben weer thuisgekomen in en bij mezelf. Ik voel me weer veilig en thuis in mijn lichaam. Ik kan omgaan met tegenslagen en stress en lastige emoties. Ik heb niemand meer nodig om iets op te lossen in mezelf. Ik voel in alles dat ik er mag zijn, dat ik een waardevolle toevoeging aan deze aarde ben en dat ik geen bevestiging van anderen nodig heb. Ik heb weer de controle over mijn leven, ik beslis weer wie ik wil zijn en hoe ik wil reageren en wat ik wil denken. Al die jaren waarin ik al mijn tijd en energie heb gestopt in processen waarvan ik niet wist wat ze me zouden brengen, het was het zo waard. Ik weet nu dat het leven hoe ik dat jaren leefde niet echt leven was. Het was overleven.
Foto: Unsplash
De tijd, de energie, de pijn, het oncomfortabele, het vallen en weer opstaan, het confronterende? Ik weet dat deze gedachte leeft en daarom lijkt het me goed je mee te nemen in mijn helingsproces van de afgelopen jaren en deze vraag vanuit mijn perspectief te beantwoorden.
Veel mensen hebben de keuze niet om hun innerlijke kind te gaan helen, zij moeten wel. Door hevig trauma, bepaalde patronen of innerlijke conflicten die zo groot zijn geworden waardoor ‘gewoon’ leven niet (meer) mogelijk is. Maar er zijn ook genoeg mensen voor wie het innerlijk kind werk daadwerkelijk een keuze is. Start ik wel of start ik niet? Laat ik mijn verleden in het verleden of ga ik er naar kijken? Begrijp me niet verkeerd, ik ben er heilig van overtuigd dat ieder volwassen mens op deze aarde in zekere zin gewond is en daar uitwerkingen van ondervindt. Maar soms zijn die uitwerkingen niet zo hevig of belemmerend dat ze je in de weg staan om je leven te leven. En vaak is het geval dat mensen niet beter weten dan dat het leven zo is.
Ik had geen keuze vijf jaar geleden. Ik moest wel. Een traumatische ervaring op mijn zesentwintigste opende deuren die ik jarenlang angstvallig gesloten had gehouden, en zorgde ervoor dat ik gevoelsmatig de bodem van het leven raakte. Ik werd maandenlang overvallen door een diepe pijn en een ongelofelijke leegte. En ik kon niet meer vluchten. Het conflict in mezelf was zo ontzettend groot geworden dat ik geen keuze meer had. Ik moest er doorheen. Wat ik me herinner van die periode is dat ik enorm instabiel was. Ik ging de hele dag op en neer in emoties en had allerlei ongezonde copingstijlen om die emoties niet te voelen of zo snel mogelijk kwijt te raken. Een hele hoop destructieve patronen werkten me tegen. Ik was behoorlijk codependent en wisselde het people pleasen af met de ‘behoeftige’ zijn. Ik had een gebrek aan zelfliefde wat een enorme impact op mijn leven had in die tijd. Ik had geen eigen identiteit, ik wist totaal niet wie ik was, paste me de hele dag aan aan mijn omgeving. De leegte die ik voelde probeerde ik alsmaar op te vullen met werk, successen behalen, liefde. Tot zelfs dat niet meer werkte. Op dat punt, herstellende van mijn veelal fysieke traumatische ervaring, kon ik niet meer normaal functioneren. Het was voor mij het zetje dat ik nodig had om eindelijk naar binnen te keren.
Wat volgde was een enorm intensief proces van jaren. Jaren waarin ik stapje voor stapje aan het werk ben gegaan. Veel mensen denken dat wanneer je eenmaal naar je verleden en jezelf gaat kijken dat je dan overspoeld wordt met een hele hoop gevoelens en pijn en daar langzaam in verdrinkt. Dat als je eenmaal de stap zet je niet meer normaal kunt functioneren in het dagelijks leven. Dat is niet zo. Ook het helingsproces gaat in fasen. Elke keer komt er weer wat naar de oppervlakte. Het is geen proces waar je je een tijd lang volledig op richt zodat je daarna klaar bent en verder kunt. Het is een proces wat je inpast in je leven. De eerste twee jaar stond mijn helingsproces echt centraal in mijn leven. Ik werkte aan mijn bedrijf en ik werkte aan mezelf, en veel ruimte voor andere dingen was er niet. Die keuze wilde ik en kon ik maken. Ik heb geen verplichtingen aan mensen, ik kan mijn dagen indelen zoals ik wil en ik heb niemand om voor te zorgen behalve mezelf. Daardoor was ik in staat om in relatief korte tijd enorm veel werk te doen. In de beginperiode bleef ik mensen maar vertellen dat ik mezelf aan het ontwikkelen was. Ik had nog geen weet van het innerlijk kind werk in die tijd, en dus was ik me er ook niet van bewust dat ik actief aan het helen was. Het hutje in Bali waar ik wekenlang alleen maar gehuild heb en waar alle trauma’s van vroeger boven kwamen: onderdeel van het proces. De periode dat ik weer bij mijn ouders moest gaan wonen nadat ik mijn huis had opgezegd en dat een grote uitnodiging bleek om mijn verleden een plekje te gaan geven: onderdeel van het proces. Omdat ik niet bewust bezig was met ‘ik ben aan het helen’ waren tijd of een eindpunt ook totaal niet belangrijk.
In werkelijkheid heeft het me twee jaar gekost om een (1!) diepgeworteld patroon te doorbreken. Twee jaar waarin ik dagelijks ben gaan schrijven over mijn patroon, waarin ik dagelijks emoties doorvoelde, aan nieuwe overtuigingen werkte, waarin ik dagelijks bewust nieuwe keuzes maakte in hoe ik wilde handelen, en ook na het vallen weer opstond. Ik ben jaren bezig geweest met het helen van een traumatische periode in mijn kindertijd die telkens weer naar boven kwam bij de meest onbenullige situaties die me triggerden. Ik ben jaren dagelijks bezig geweest om de diepgewortelde overtuiging die mijn hele leven beheerste (ik ben niet goed genoeg) te transformeren. Ik heb periodes gehad waarin ik enorm veel pijn had en me leeg en verdrietig voelde. Waarin ik afscheid nam van oude condities en patronen maar tegelijkertijd nog niet mijn nieuwe ik had ontdekt. Ik heb zoveel moeten veranderen en mezelf moeten aanleren. En dat waren allemaal langdurige processen die dagelijks aandacht vroegen. Waarom ik niet afgehaakt ben, zoals zoveel mensen wanneer dingen niet vanzelf gaan en veel tijd kosten? Omdat ik ben gaan houden van het proces. Ook van de pijn, ook van het confronterende, ook van het keer op keer weer falen, ook van mezelf oncomfortabel voelen. Het moeten, de keuze die ik in het begin niet had, veranderde na redelijk korte tijd in willen. Ik zag namelijk wat het me allemaal bracht. Waar ik toe in staat was. Wie ik kon worden. Dat ík de controle heb over mijn leven en dat ik niet die reactie op mijn verleden hoefde te blijven. Daardoor heb ik onderweg nooit gedacht aan een eindpunt, of wanneer het nou eindelijk klaar was, of wanneer het nou makkelijker ging worden.
Was het zwaar? Ja. Was het confronterend? Ja. Was het pijnlijk? Ja. Was het moeilijk? Ja. Was het uitputtend? Ja. Maar het was en is ook heel bijzonder, mooi, verdiepend, verlichtend en bevrijdend. Ik had jaren geleden nooit kunnen denken dat het leven ook zo kan voelen zoals ik het nu beleef. Dat was in die tijd niet mijn realiteit. Het leven was voor mij jarenlang vechten, tegen de stroom in bewegen, vluchten, korte termijn oplossingen vinden, leegte opvullen, altijd wat moeten doen om me beter te voelen, afhankelijk zijn van anderen. Ergens denk ik de realiteit van veel mensen. Een realiteit die gaandeweg gewoon als normaal gaat voelen. Dit is dus blijkbaar hoe en wat het leven is. Ik was altijd bang dat wanneer ik mijn diepste pijnen in de ogen zou gaan kijken, ze me zouden verwoesten. Dat het beter was om ze gewoon te negeren, dat het dan dragelijk zou blijven. Nu weet ik dat de pijn waar ik jarenlang dagelijks mee te maken heb gehad veel verwoestender was dan daadwerkelijk mijn trauma’s verwerken en mijn gewonde innerlijke kind omarmen.
Een hele lange tijd heb ik gewacht op een terugval. En ergens diep van binnen wacht ik er nu soms nog steeds op. Ik kon me niet voorstellen dat de staat die ik nu ervaar, dat hoe ik me nu voel, dat ik me zo de rest van mijn leven zou kunnen voelen. Dat dit permanent is. Nu weet ik wat het is: heel zijn. Ik voel me bevrijd, krachtig, heel, zelfverzekerd, waardig, rustig. Het leven werkt voor me. Mijn gedrag werkt weer (grotendeels) voor me. De overtuigingen die ik heb werken weer voor me. Ik ben weer thuisgekomen in en bij mezelf. Ik voel me weer veilig en thuis in mijn lichaam. Ik kan omgaan met tegenslagen en stress en lastige emoties. Ik heb niemand meer nodig om iets op te lossen in mezelf. Ik voel in alles dat ik er mag zijn, dat ik een waardevolle toevoeging aan deze aarde ben en dat ik geen bevestiging van anderen nodig heb. Ik heb weer de controle over mijn leven, ik beslis weer wie ik wil zijn en hoe ik wil reageren en wat ik wil denken. Al die jaren waarin ik al mijn tijd en energie heb gestopt in processen waarvan ik niet wist wat ze me zouden brengen, het was het zo waard. Ik weet nu dat het leven hoe ik dat jaren leefde niet echt leven was. Het was overleven.
Foto: Unsplash
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment