Of ik weleens terugverlang naar de tijd waarin ik als zesentwintig jarig meisje startte met Lief voor je Leif en nog heerlijk ongecensureerd kon schrijven over wat me bezighield en wat op mijn hart lag zonder me te bedenken of ik dat eigenlijk wel kon zeggen en of dat mijn kwetsbaarheid vervolgens niet bepaalde consequenties zou hebben voor mijn bedrijf?

Ja, regelmatig.

Als je me al langer (heel lang) volgt dan weet je inmiddels dat mijn kwetsbaarheid een van mijn krachten is.

En dat dit jaren terug precies de kern was van Lief voor je Leif en de reden waarom ik de blog startte.

Talloze heel open, oprechte en eerlijke blogs heb ik geschreven over de processen waar ik in die jaren doorheen ging.

Waar ik vervolgens eindeloos veel dankbare reacties op terug kreeg.

Een stukje ‘echte wereld’ in een wereld waarin die echtheid soms mist.

In deze blog keer ik voor even terug naar die echtheid.

Omdat dit nog steeds mijn kernwaarde is, ook nu Lief voor je Leif een bedrijf is, ik coach ben en in een heel andere positie dan jaren terug.

Want ik ben nog steeds mens.

En ik wil ook voor jou, mijn lieve lezer, nog steeds mens blijven.

Dus deel ik in deze blog een stukje van mijn verhaal.

De afgelopen zes maanden gaf het leven me meer dan ik eigenlijk aankon.

Meer dan ik ooit dacht dat ik aan zou kunnen.

Zonder dat je dit gemerkt hebt.

Eind vorig jaar ging ik door een relatiebreuk.

Hij was niet alleen mijn liefde maar bovenal mijn vriend, mijn familie.

Iemand die onderdeel was van mijn nieuwe opgebouwde leven hier in Spanje.

Iemand van wie ik dacht dat ik nooit afscheid zou hoeven te nemen, simpelweg omdat wat we hadden verder ging dan iets wat ik ooit in woorden zou kunnen omvatten.

Ik ben jaren alleen geweest, deels vanuit een bewuste keuze.

Hij was de eerste sinds heel lange tijd die ik écht durfde toe te laten.

Die ik mijn hele hart heb gegeven.

Bij wie ik voelde dat ik niks meer achter hoefde te houden.

Bij wie ik mezelf niet meer wilde beschermen.

Hij was mijn favoriete persoon.

De persoon bij wie ik thuis was, bij wie een blik genoeg was, de persoon waarvan ik wist dat hij mijn persoon was op de dag dat ik hem ontmoette.

Op een manier die ik hier niet ga benoemen maar die ontzettend pijnlijk was en het verwerken van de breuk zoveel malen moeilijker, zwaarder en gecompliceerder maakte.

Een aantal maanden heb ik flink geworsteld.

Een periode waarin ik zoveel verloor.

Mijn kenmerkende schaterlach.

De glans in mijn ogen.

Mijn spontaniteit.

En ook een deel van mijn zelfvertrouwen.

Een tijdje terug zei een vriend tegen me: ‘als ik ooit iemand tegenkom die van mij houdt op de manier waarop jij van hem houdt en gehouden hebt dan ben ik zo lucky’.

Het verlies was groot.

Mijn kind schoot in haar pijnen.

Ik was aan het rouwen.

(En ongetwijfeld ook andere verliezen uit het verleden aan het verwerken die ik in die tijd niet kon verwerken.)

Ik moest wennen aan een leven zonder hem, mijn lichaam en brein moesten wennen aan een leven zonder hem, en tegelijkertijd probeerden ze met alle macht te verklaren wat er nu precies gebeurd was.

En toen kreeg ik midden in dat proces te horen dat de bult op mijn hoofd kwaadaardige kanker is. *De kanker is niet uitgezaaid in mijn lichaam, maar ik sta nog steeds aan het begin van het behandelproces.

Ik moest mijn overleefstand nog wat langer volhouden.

Weken van ziekenhuisbezoeken, stress, angst, scans, testen, een operatie.

Ik doorstond het allemaal, in een ander land, in het Spaans, veelal alleen, zonder familie.

Verschillende keren heb ik in die maanden gedacht: ik kan niet meer. Het is teveel.

Ik neem een break. Ik zet alles even op pauze.

Maar ‘jullie’ waren het die me uiteindelijk hier doorheen hebben gesleept.

Mijn bedrijf, mijn kind.

Elke dag de gedachte: ik ben hier niet alleen voor mezelf.

De sessies met mijn vaste cliënten, die ik allemaal door heb laten gaan, waren in deze maanden mijn favoriete momenten.

Deze deden me beseffen dat we allemaal dingen doorleven, vaak ‘achter de schermen’, waar de wereld niks van afweet en niks van kan zien.

Een gedachte die verbindt.

En nu is het mei.

Mijn wereld is gelukkig weer wat lichter.

Mijn lichaam uit de overleefstand.

Die glans, die is er soms weer.

Maar dezelfde persoon ben ik niet langer.

In de spiegel zie ik iemand anders.

Iemand die door een behoorlijke storm ging en niet langer meer onbezorgd is.

De afgelopen week was er een met veel testen en scans in voorbereiding op mijn tweede operatie.

Nog niet eerder heb ik zó op veerkracht moeten leven.

Maar ik leef.

Met vertrouwen.

Omdat ik weet dat er voor me gezorgd word.

Abrazo,

Wil

Of ik weleens terugverlang naar de tijd waarin ik als zesentwintig jarig meisje startte met Lief voor je Leif en nog heerlijk ongecensureerd kon schrijven over wat me bezighield en wat op mijn hart lag zonder me te bedenken of ik dat eigenlijk wel kon zeggen en of dat mijn kwetsbaarheid vervolgens niet bepaalde consequenties zou hebben voor mijn bedrijf?

Ja, regelmatig.

Als je me al langer (heel lang) volgt dan weet je inmiddels dat mijn kwetsbaarheid een van mijn krachten is.

En dat dit jaren terug precies de kern was van Lief voor je Leif en de reden waarom ik de blog startte.

Talloze heel open, oprechte en eerlijke blogs heb ik geschreven over de processen waar ik in die jaren doorheen ging.

Waar ik vervolgens eindeloos veel dankbare reacties op terug kreeg.

Een stukje ‘echte wereld’ in een wereld waarin die echtheid soms mist.

In deze blog keer ik voor even terug naar die echtheid.

Omdat dit nog steeds mijn kernwaarde is, ook nu Lief voor je Leif een bedrijf is, ik coach ben en in een heel andere positie dan jaren terug.

Want ik ben nog steeds mens.

En ik wil ook voor jou, mijn lieve lezer, nog steeds mens blijven.

Dus deel ik in deze blog een stukje van mijn verhaal.

De afgelopen zes maanden gaf het leven me meer dan ik eigenlijk aankon.

Meer dan ik ooit dacht dat ik aan zou kunnen.

Zonder dat je dit gemerkt hebt.

Eind vorig jaar ging ik door een relatiebreuk.

Hij was niet alleen mijn liefde maar bovenal mijn vriend, mijn familie.

Iemand die onderdeel was van mijn nieuwe opgebouwde leven hier in Spanje.

Iemand van wie ik dacht dat ik nooit afscheid zou hoeven te nemen, simpelweg omdat wat we hadden verder ging dan iets wat ik ooit in woorden zou kunnen omvatten.

Ik ben jaren alleen geweest, deels vanuit een bewuste keuze.

Hij was de eerste sinds heel lange tijd die ik écht durfde toe te laten.

Die ik mijn hele hart heb gegeven.

Bij wie ik voelde dat ik niks meer achter hoefde te houden.

Bij wie ik mezelf niet meer wilde beschermen.

Hij was mijn favoriete persoon.

De persoon bij wie ik thuis was, bij wie een blik genoeg was, de persoon waarvan ik wist dat hij mijn persoon was op de dag dat ik hem ontmoette.

Op een manier die ik hier niet ga benoemen maar die ontzettend pijnlijk was en het verwerken van de breuk zoveel malen moeilijker, zwaarder en gecompliceerder maakte.

Een aantal maanden heb ik flink geworsteld.

Een periode waarin ik zoveel verloor.

Mijn kenmerkende schaterlach.

De glans in mijn ogen.

Mijn spontaniteit.

En ook een deel van mijn zelfvertrouwen.

Een tijdje terug zei een vriend tegen me: ‘als ik ooit iemand tegenkom die van mij houdt op de manier waarop jij van hem houdt en gehouden hebt dan ben ik zo lucky’.

Het verlies was groot.

Mijn kind schoot in haar pijnen.

Ik was aan het rouwen.

(En ongetwijfeld ook andere verliezen uit het verleden aan het verwerken die ik in die tijd niet kon verwerken.)

Ik moest wennen aan een leven zonder hem, mijn lichaam en brein moesten wennen aan een leven zonder hem, en tegelijkertijd probeerden ze met alle macht te verklaren wat er nu precies gebeurd was.

En toen kreeg ik midden in dat proces te horen dat de bult op mijn hoofd kwaadaardige kanker is. *De kanker is niet uitgezaaid in mijn lichaam, maar ik sta nog steeds aan het begin van het behandelproces.

Ik moest mijn overleefstand nog wat langer volhouden.

Weken van ziekenhuisbezoeken, stress, angst, scans, testen, een operatie.

Ik doorstond het allemaal, in een ander land, in het Spaans, veelal alleen, zonder familie.

Verschillende keren heb ik in die maanden gedacht: ik kan niet meer. Het is teveel.

Ik neem een break. Ik zet alles even op pauze.

Maar ‘jullie’ waren het die me uiteindelijk hier doorheen hebben gesleept.

Mijn bedrijf, mijn kind.

Elke dag de gedachte: ik ben hier niet alleen voor mezelf.

De sessies met mijn vaste cliënten, die ik allemaal door heb laten gaan, waren in deze maanden mijn favoriete momenten.

Deze deden me beseffen dat we allemaal dingen doorleven, vaak ‘achter de schermen’, waar de wereld niks van afweet en niks van kan zien.

Een gedachte die verbindt.

En nu is het mei.

Mijn wereld is gelukkig weer wat lichter.

Mijn lichaam uit de overleefstand.

Die glans, die is er soms weer.

Maar dezelfde persoon ben ik niet langer.

In de spiegel zie ik iemand anders.

Iemand die door een behoorlijke storm ging en niet langer meer onbezorgd is.

De afgelopen week was er een met veel testen en scans in voorbereiding op mijn tweede operatie.

Nog niet eerder heb ik zó op veerkracht moeten leven.

Maar ik leef.

Met vertrouwen.

Omdat ik weet dat er voor me gezorgd word.

Abrazo,

Wil