..i can make it anywhere.

2016. Wat een bizar jaar. Bizar móói ook. Het heeft even geduurd voordat ik me realiseerde dat ik in een jaar tijd zo ongeveer een complete bucketlist heb afgevinkt. Efficiënt Bo! Maar in essentie draaide mijn 2016 maar om één ding: de marathon van New York.

In mijn eerdere blogs beschreef ik mijn Road to NYC; de moodswings, de stress, de blessures, maar bovenal fitter zijn dan ooit, de duizenden euro’s die ik ophaalde voor KiKa en alle MEGA toffe dingen die op mijn pad kwamen, direct gerelateerd aan de marathon. Al die tijd was mijn final destination crystal clear: Central Park, Manhattan. Gehuld in schitterende herfstkleuren, een ongekend lekkere vibe ademend.

En ik finishte. Euforisch, extatisch, TROTS! Ik kom superlatieven tekort in mijn poging te omschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Zoveel emoties, zo’n enorme stoot adrenaline. Ik had voorafgaand aan de marathon twee goede voornemens: de tijd loslaten en genieten van de stad, het publiek en de prestatie die ik aan het neerzetten was. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar 100% in geslaagd ben. Ik heb tijdens de marathon werkelijk op geen enkel moment op de tijd gelet en eenmaal over de finish had je me dan ook alles wijs kunnen maken 🙂 En wat betreft het genieten… “Genieten” klinkt voor mij bijna als een understatement. Ik heb deze marathon zo inténs beleefd. Alles nam ik heel bewust in me op. De uitstraling van de vijf verschillende wijken van New York waar ik doorheen liep, hoe ik me voelde, de muziek die ik hoorde (een brok in mijn keel bij Empire State of Mind van Jay Z ft. Alicia Keys – hoe cliché ook), de mensen die ik zag. Het publiek in New York is waanzinnig. Maar echt. Ze dragen je op handen, delen high fives uit, schreeuwen je de mooiste complimenten toe (GO BO, I LOVE YOU BO!) en geven je het gevoel dat ze er voor jóú staan. Zoetsappig, ik weet het, maar dat is precies wat je op dat moment nodig hebt. Ik zweefde, lachte non-stop (check mijn Instagram voor bewijsmateriaal) en de kilometers vlogen voorbij. De pijntjes nam ik voor lief, evenals de momenten dat ik even terugzakte. Ik had een grenzeloos vertrouwen in mijn eigen lichaam. En terecht, want ik verbaas me er nog steeds over hoe goed ik die marathon fysiek gezien heb doorstaan. Er zijn een hoop grenzen verlegd op die zonnige herfstdag in New York.

Ik had me geen mooiere eerste marathon kunnen wensen. Het heeft mijn verwachtingen in alle opzichten overtroffen en mocht ik ooit nóg een marathon lopen, dan weet ik vrijwel zeker dat die nooit hieraan zal kunnen tippen qua gevoel en intensiteit. Zonder twijfel een van de mooiste dingen die ik gedaan heb in mijn leven. Ik ben trots.

En nu?! I’m making up my mind, na twee intensieve jaren waarin ik een triathlon, olympische afstand en een marathon van mijn bucketlist heb kunnen strepen. Het stellen van concrete en ambitieuze doelen helpt mij om het beste uit mezelf te halen, dat heb ik wel geleerd. Desondanks ben ik na mijn marathon anderhalve maand van de radar geweest en heb ik daar ontzettend van genoten. Even rust, even niets ‘moeten’. Langzaamaan begin ik gelukkig wel de spirit weer terug te krijgen. Er zijn nog zoveel dingen die me leuk lijken… Crossfit, de Haarlem City Swim van 5 km, de 100 dagen challenge bij mijn Bikram Yogaschool, sneller worden op de halve marathon (of de marathon?!)… Aan enthousiasme geen gebrek! Eerst ga ik heerlijk genieten van een vakantie in Zuid-Afrika; daarna plan de campagne! To be continued.

Liefs,

Bo

Instagram: @bo.ermes

..i can make it anywhere.

2016. Wat een bizar jaar. Bizar móói ook. Het heeft even geduurd voordat ik me realiseerde dat ik in een jaar tijd zo ongeveer een complete bucketlist heb afgevinkt. Efficiënt Bo! Maar in essentie draaide mijn 2016 maar om één ding: de marathon van New York.

In mijn eerdere blogs beschreef ik mijn Road to NYC; de moodswings, de stress, de blessures, maar bovenal fitter zijn dan ooit, de duizenden euro’s die ik ophaalde voor KiKa en alle MEGA toffe dingen die op mijn pad kwamen, direct gerelateerd aan de marathon. Al die tijd was mijn final destination crystal clear: Central Park, Manhattan. Gehuld in schitterende herfstkleuren, een ongekend lekkere vibe ademend.

En ik finishte. Euforisch, extatisch, TROTS! Ik kom superlatieven tekort in mijn poging te omschrijven hoe ik me op dat moment voelde. Zoveel emoties, zo’n enorme stoot adrenaline. Ik had voorafgaand aan de marathon twee goede voornemens: de tijd loslaten en genieten van de stad, het publiek en de prestatie die ik aan het neerzetten was. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar 100% in geslaagd ben. Ik heb tijdens de marathon werkelijk op geen enkel moment op de tijd gelet en eenmaal over de finish had je me dan ook alles wijs kunnen maken 🙂 En wat betreft het genieten… “Genieten” klinkt voor mij bijna als een understatement. Ik heb deze marathon zo inténs beleefd. Alles nam ik heel bewust in me op. De uitstraling van de vijf verschillende wijken van New York waar ik doorheen liep, hoe ik me voelde, de muziek die ik hoorde (een brok in mijn keel bij Empire State of Mind van Jay Z ft. Alicia Keys – hoe cliché ook), de mensen die ik zag. Het publiek in New York is waanzinnig. Maar echt. Ze dragen je op handen, delen high fives uit, schreeuwen je de mooiste complimenten toe (GO BO, I LOVE YOU BO!) en geven je het gevoel dat ze er voor jóú staan. Zoetsappig, ik weet het, maar dat is precies wat je op dat moment nodig hebt. Ik zweefde, lachte non-stop (check mijn Instagram voor bewijsmateriaal) en de kilometers vlogen voorbij. De pijntjes nam ik voor lief, evenals de momenten dat ik even terugzakte. Ik had een grenzeloos vertrouwen in mijn eigen lichaam. En terecht, want ik verbaas me er nog steeds over hoe goed ik die marathon fysiek gezien heb doorstaan. Er zijn een hoop grenzen verlegd op die zonnige herfstdag in New York.

Ik had me geen mooiere eerste marathon kunnen wensen. Het heeft mijn verwachtingen in alle opzichten overtroffen en mocht ik ooit nóg een marathon lopen, dan weet ik vrijwel zeker dat die nooit hieraan zal kunnen tippen qua gevoel en intensiteit. Zonder twijfel een van de mooiste dingen die ik gedaan heb in mijn leven. Ik ben trots.

En nu?! I’m making up my mind, na twee intensieve jaren waarin ik een triathlon, olympische afstand en een marathon van mijn bucketlist heb kunnen strepen. Het stellen van concrete en ambitieuze doelen helpt mij om het beste uit mezelf te halen, dat heb ik wel geleerd. Desondanks ben ik na mijn marathon anderhalve maand van de radar geweest en heb ik daar ontzettend van genoten. Even rust, even niets ‘moeten’. Langzaamaan begin ik gelukkig wel de spirit weer terug te krijgen. Er zijn nog zoveel dingen die me leuk lijken… Crossfit, de Haarlem City Swim van 5 km, de 100 dagen challenge bij mijn Bikram Yogaschool, sneller worden op de halve marathon (of de marathon?!)… Aan enthousiasme geen gebrek! Eerst ga ik heerlijk genieten van een vakantie in Zuid-Afrika; daarna plan de campagne! To be continued.

Liefs,

Bo

Instagram: @bo.ermes