Voordat je denkt dat ik het voorbeeld der voorbeelden zou zijn…dat is niet zo. Het (onbewust) niet lief voor mijn lijf zijn heeft jarenlang een rol in mijn leven gespeeld en na 1,5 jaar en 195 blogs vond ik het tijd om over dit gevoelige onderwerp voor velen van ons toch iets te schrijven en je mee te nemen in mijn eigen persoonlijke verhaal. Niet om een wijsneus uit te hangen die het allemaal uitgevonden heeft, maar om te laten zien van hoe ver ik ook ben gekomen, en hoe ontzettend belangrijk het is om te luisteren naar je lijf, en het met liefde en lekker veel gezond eten te voeden.

Het begon allemaal rond mijn 13e. Ik had in die tijd met aardig wat verdriet te maken gekregen, wist niet waar ik met dat verdriet heen moest, en zocht mijn heil in eten. Niet omdat ik daar in die tijd een probleem mee had, ik zag eten niet als iets wat ik niet mocht, of wat ik alsmaar wilde,  maar omdat ik merkte dat het me afleidde van waar eigenlijk de pijn zat. Toen ik merkte dat ik mijn snelle jeugdige verbranding kwijt was, in mijn pubertijd was ik een soort meetlat, en wat vrouwelijke vormen begon te krijgen, begonnen de periodes van mezelf ‘uithongeren’ afwisselend met eten wat ik van mezelf in die uithonger periodes niet mocht. Ik viel kilo’s af en kwam dan weer wat aan, en had eigenlijk nooit genoeg energie omdat die balans overduidelijk miste. Ik wist simpelweg niet meer hoe een gezond eetpatroon eruit zag en hoe ik me daarbij voelde.

En zo belandde ik (met tussenpozen, het ging gelukkig ook regelmatig tijden wel goed) in een soort vicieuze cirkel. Ik was enorm gefocust op mijn lijf, sportte alsof mijn leven ervan afhing en vond mezelf eigenlijk nooit goed en mooi genoeg. In mijn hoofd vergrootte ik al mijn ‘imperfecties’ zo uit dat het mijn leven ging beheersen, en hield ik mezelf voor dat ik eindelijk écht gelukkig zou zijn wanneer ik perfect slank was. Toen ik op mijn 23e in een burn-out terecht kwam was de bodem letterlijk bereikt. Ik had in die maanden daarvoor zo ontzettend hard gewerkt en was daarnaast doorgeslagen in het ‘gezond’ en caloriearm eten. Ik leefde op cup en soupjes, appels en crackers met kipfilet en was een schim van mezelf geworden zonder dat ik het zelf doorhad.

En dat was voor mij ook het keerpunt in mijn geschiedenis om met zelfhaat naar mijn lichaam te kijken. Tijdens mijn burn-out ben ik heel diep gegaan en was het overduidelijk dat het heel erg nodig was om mijn leven op verschillende vlakken compleet om te gooien. Ik verbande alle bewerkte producten en suikers uit mijn eetpatroon en ging op ontdekking wat dat voor mijn lichaam deed. Ik leerde door te kijken hoe mijn lichaam op dingen reageerde wat werkt voor mij, en hoe nodig kijken naar eten in de vorm voedingsstoffen is (want zijn we dat niet al wat jaartjes verleerd?) Mijn angst om een vorm van diabetes te hebben ontwikkeld (dat kun je ook hebben wanneer je niet zwaar bent), doordat mijn bloedsuikerspiegel zo erg schommelde en ik dat jaren in stand had gehouden, deed me pas beseffen waar ik al die tijd onbewust mee bezig was geweest.

Vanaf toen leefde ik op smoothies, sapjes, zelfgemaakte snacks, salades, groenten, fruit, noten, zaden, eieren en soms wat vis, en luisterde ik goed naar wat mijn lichaam me probeerde te zeggen. Kreeg ik buikpijn of voelde ik me moe en lusteloos na het eten? Dan experimenteerde ik weer vrolijk verder wat dat was dat mijn lichaam niet zo goed kon verdragen. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat zelfs natuurlijke suikers uit fruit of gedroogd fruit echt een no go voor mij waren, en ik dat beter in combinatie met gezonde vetten kon eten om geen dip in mijn suikerspiegel te krijgen. Na een paar maanden was mijn nieuwe eetpatroon echt van mij geworden en zag ik al die dingen die anderen aten helemaal niet meer als verheerlijking, maar als iets waar ik geen behoefte meer aan had. Het over eten stopte, omdat ik vanaf toen de nadruk ging leggen op voldoende energie in plaats van op het besparen van calorieën. Eten werd vanaf die tijd juist een manier waarop ik ervoor kon zorgen dat ik alles uit mijn dag kan halen.

Ik heb dat denkcirkeltje wat jaren centraal heeft gestaan in mijn leven doorbroken, omdat het me zo ver van mezelf verwijderde. Ik heb slecht voor mijn lichaam gezorgd. Ongezond, bewerkt en heel mager gegeten. Ik zat niet lekker in mijn vel, had geen rem, was continu moe, opgeblazen en gevoelig voor alles waar maar een ietsiepietsie suiker in zat, maar ik wist gewoon niet wat ik ermee aan moest. En nu is het eigenlijk al best wel lang geen echt topic meer in mijn leven. Ik kies de hele dag bewust voor het lief voor mijn lijf zijn (en dat gaat na een tijdje gewoon onbewust) omdat ik dat eten ook oprecht veel lekkerder vind, en omdat ik merk dat ik er een blijer mens van word. En dat klinkt heel strikt, en dat is het misschien ook wel, maar zo voelt het in ieder geval totaal niet. Ontzeggen, daar doe ik namelijk niet aan. Als ik spontaan zin krijg in friet dan eet ik friet. En dan weet ik na een uurtje ook weer waarom ik dat al tijden niet meer gegeten heb. Als ik zin heb in (slecht) zoet, dan ga ik soms ook gewoon overstag. Één Oreo koekje verder, barstende koppijn en een drang om het hele pak leeg te (vr)eten, besef ik me heel goed dat dit voedsel vol suiker niet het beste in mij naar boven haalt.

En terwijl ik koos voor voeden in plaats van vullen, mijn weg vond in een manier van eten die voor mij fijn is, en ik allang niet meer bezig was met ‘ben ik wel slank genoeg’, kreeg ik gaandeweg een voor mijzelf ‘goed genoeg’ lichaam. Ik keek steeds minder in de spiegel, kledingmaten deden me niks meer en eigenlijk alles wat ik aantrok zat oké en voelde lekker zonder dat ik dacht ‘heb ik hier een te dikke kont in’, of maakt dit oversized shirt me niet gewoon dik? Persoonlijk is dat voor mij één van de grootste overwinningen. Door uit liefde voor mijn lijf mijn eetpatroon om te gooien, kan ik nu ook zonder afkeuring naar mezelf kijken. Ik weeg mezelf nooit maar ben al heel lang echt stabiel en gezond in ‘gewicht’ en dat zegt voor mij zo enorm veel. Ik heb iets gevonden wat bij me past, en als ik nu in de spiegel kijk ben ik blij met wat ik zie en misschien nog wel veel blijer dat dit hele gezond eten/ongezond eten, slank genoeg zijn gedoe, niet meer een (hoofd) onderwerp in mijn leven is.

Liefs!

PS: ik heb zelf ongeveer 3,5 jaar geleden een opleiding tot voedingscoach gevolgd. In de tijd dat ik compleet de weg kwijt was qua voeding, ben ik onder behandeling geweest van een diëtist die werkte met de schijf van vijf. Zij schreef mij 5 boterhammen met nutella per dag voor, om die drang naar suiker onder controle te krijgen. Zij vond namelijk dat suiker gewoon een onderdeel van mijn eetpatroon moest worden, en zo kon ik er in ieder geval aan wennen. Dat ik helemaal niet tegen suiker kon, dat vond ze maar onzin. Ik wil daarom met deze blog zeggen: ga alsjeblieft kijken wat voor jou werkt. Ieder lichaam is anders. En laat je adviseren als je er zelf niet uitkomt, je gezondheid is niet iets om zelf mee te gaan rommelen.

Voordat je denkt dat ik het voorbeeld der voorbeelden zou zijn…dat is niet zo. Het (onbewust) niet lief voor mijn lijf zijn heeft jarenlang een rol in mijn leven gespeeld en na 1,5 jaar en 195 blogs vond ik het tijd om over dit gevoelige onderwerp voor velen van ons toch iets te schrijven en je mee te nemen in mijn eigen persoonlijke verhaal. Niet om een wijsneus uit te hangen die het allemaal uitgevonden heeft, maar om te laten zien van hoe ver ik ook ben gekomen, en hoe ontzettend belangrijk het is om te luisteren naar je lijf, en het met liefde en lekker veel gezond eten te voeden.

Het begon allemaal rond mijn 13e. Ik had in die tijd met aardig wat verdriet te maken gekregen, wist niet waar ik met dat verdriet heen moest, en zocht mijn heil in eten. Niet omdat ik daar in die tijd een probleem mee had, ik zag eten niet als iets wat ik niet mocht, of wat ik alsmaar wilde,  maar omdat ik merkte dat het me afleidde van waar eigenlijk de pijn zat. Toen ik merkte dat ik mijn snelle jeugdige verbranding kwijt was, in mijn pubertijd was ik een soort meetlat, en wat vrouwelijke vormen begon te krijgen, begonnen de periodes van mezelf ‘uithongeren’ afwisselend met eten wat ik van mezelf in die uithonger periodes niet mocht. Ik viel kilo’s af en kwam dan weer wat aan, en had eigenlijk nooit genoeg energie omdat die balans overduidelijk miste. Ik wist simpelweg niet meer hoe een gezond eetpatroon eruit zag en hoe ik me daarbij voelde.

En zo belandde ik (met tussenpozen, het ging gelukkig ook regelmatig tijden wel goed) in een soort vicieuze cirkel. Ik was enorm gefocust op mijn lijf, sportte alsof mijn leven ervan afhing en vond mezelf eigenlijk nooit goed en mooi genoeg. In mijn hoofd vergrootte ik al mijn ‘imperfecties’ zo uit dat het mijn leven ging beheersen, en hield ik mezelf voor dat ik eindelijk écht gelukkig zou zijn wanneer ik perfect slank was. Toen ik op mijn 23e in een burn-out terecht kwam was de bodem letterlijk bereikt. Ik had in die maanden daarvoor zo ontzettend hard gewerkt en was daarnaast doorgeslagen in het ‘gezond’ en caloriearm eten. Ik leefde op cup en soupjes, appels en crackers met kipfilet en was een schim van mezelf geworden zonder dat ik het zelf doorhad.

En dat was voor mij ook het keerpunt in mijn geschiedenis om met zelfhaat naar mijn lichaam te kijken. Tijdens mijn burn-out ben ik heel diep gegaan en was het overduidelijk dat het heel erg nodig was om mijn leven op verschillende vlakken compleet om te gooien. Ik verbande alle bewerkte producten en suikers uit mijn eetpatroon en ging op ontdekking wat dat voor mijn lichaam deed. Ik leerde door te kijken hoe mijn lichaam op dingen reageerde wat werkt voor mij, en hoe nodig kijken naar eten in de vorm voedingsstoffen is (want zijn we dat niet al wat jaartjes verleerd?) Mijn angst om een vorm van diabetes te hebben ontwikkeld (dat kun je ook hebben wanneer je niet zwaar bent), doordat mijn bloedsuikerspiegel zo erg schommelde en ik dat jaren in stand had gehouden, deed me pas beseffen waar ik al die tijd onbewust mee bezig was geweest.

Vanaf toen leefde ik op smoothies, sapjes, zelfgemaakte snacks, salades, groenten, fruit, noten, zaden, eieren en soms wat vis, en luisterde ik goed naar wat mijn lichaam me probeerde te zeggen. Kreeg ik buikpijn of voelde ik me moe en lusteloos na het eten? Dan experimenteerde ik weer vrolijk verder wat dat was dat mijn lichaam niet zo goed kon verdragen. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat zelfs natuurlijke suikers uit fruit of gedroogd fruit echt een no go voor mij waren, en ik dat beter in combinatie met gezonde vetten kon eten om geen dip in mijn suikerspiegel te krijgen. Na een paar maanden was mijn nieuwe eetpatroon echt van mij geworden en zag ik al die dingen die anderen aten helemaal niet meer als verheerlijking, maar als iets waar ik geen behoefte meer aan had. Het over eten stopte, omdat ik vanaf toen de nadruk ging leggen op voldoende energie in plaats van op het besparen van calorieën. Eten werd vanaf die tijd juist een manier waarop ik ervoor kon zorgen dat ik alles uit mijn dag kan halen.

Ik heb dat denkcirkeltje wat jaren centraal heeft gestaan in mijn leven doorbroken, omdat het me zo ver van mezelf verwijderde. Ik heb slecht voor mijn lichaam gezorgd. Ongezond, bewerkt en heel mager gegeten. Ik zat niet lekker in mijn vel, had geen rem, was continu moe, opgeblazen en gevoelig voor alles waar maar een ietsiepietsie suiker in zat, maar ik wist gewoon niet wat ik ermee aan moest. En nu is het eigenlijk al best wel lang geen echt topic meer in mijn leven. Ik kies de hele dag bewust voor het lief voor mijn lijf zijn (en dat gaat na een tijdje gewoon onbewust) omdat ik dat eten ook oprecht veel lekkerder vind, en omdat ik merk dat ik er een blijer mens van word. En dat klinkt heel strikt, en dat is het misschien ook wel, maar zo voelt het in ieder geval totaal niet. Ontzeggen, daar doe ik namelijk niet aan. Als ik spontaan zin krijg in friet dan eet ik friet. En dan weet ik na een uurtje ook weer waarom ik dat al tijden niet meer gegeten heb. Als ik zin heb in (slecht) zoet, dan ga ik soms ook gewoon overstag. Één Oreo koekje verder, barstende koppijn en een drang om het hele pak leeg te (vr)eten, besef ik me heel goed dat dit voedsel vol suiker niet het beste in mij naar boven haalt.

En terwijl ik koos voor voeden in plaats van vullen, mijn weg vond in een manier van eten die voor mij fijn is, en ik allang niet meer bezig was met ‘ben ik wel slank genoeg’, kreeg ik gaandeweg een voor mijzelf ‘goed genoeg’ lichaam. Ik keek steeds minder in de spiegel, kledingmaten deden me niks meer en eigenlijk alles wat ik aantrok zat oké en voelde lekker zonder dat ik dacht ‘heb ik hier een te dikke kont in’, of maakt dit oversized shirt me niet gewoon dik? Persoonlijk is dat voor mij één van de grootste overwinningen. Door uit liefde voor mijn lijf mijn eetpatroon om te gooien, kan ik nu ook zonder afkeuring naar mezelf kijken. Ik weeg mezelf nooit maar ben al heel lang echt stabiel en gezond in ‘gewicht’ en dat zegt voor mij zo enorm veel. Ik heb iets gevonden wat bij me past, en als ik nu in de spiegel kijk ben ik blij met wat ik zie en misschien nog wel veel blijer dat dit hele gezond eten/ongezond eten, slank genoeg zijn gedoe, niet meer een (hoofd) onderwerp in mijn leven is.

Liefs!

PS: ik heb zelf ongeveer 3,5 jaar geleden een opleiding tot voedingscoach gevolgd. In de tijd dat ik compleet de weg kwijt was qua voeding, ben ik onder behandeling geweest van een diëtist die werkte met de schijf van vijf. Zij schreef mij 5 boterhammen met nutella per dag voor, om die drang naar suiker onder controle te krijgen. Zij vond namelijk dat suiker gewoon een onderdeel van mijn eetpatroon moest worden, en zo kon ik er in ieder geval aan wennen. Dat ik helemaal niet tegen suiker kon, dat vond ze maar onzin. Ik wil daarom met deze blog zeggen: ga alsjeblieft kijken wat voor jou werkt. Ieder lichaam is anders. En laat je adviseren als je er zelf niet uitkomt, je gezondheid is niet iets om zelf mee te gaan rommelen.