Ik doe het inmiddels al een aantal jaren, maar ik had er in het begin geen idee van dat er ook een term was voor mijn manier van leven. Dat blijkt dus minimalisme te zijn. Een lifestyle die haaks staat op wat ‘we’ met zijn allen al jaren doen: zo veel mogelijk spullen verzamelen en daarmee ons geluk kopen. We leven in een maatschappij die gebouwd is op commercie. Elke dag weer worden we verleidt tot het aanschaffen van spullen. Wordt ons wijsgemaakt dat we dingen nodig hebben om mee te doen, erbij te horen, gelukkig te zijn, ons goed te voelen. Steeds meer mensen komen erachter dat deze manier van leven best wel uitputtend is en allesbehalve gelukkig maakt. Minimalisme gaat in de kern vaak over spullen, maar je kunt het onderwerp en de lifestyle een stuk breder trekken. Voor mij staat het voor het minimaliseren van dingen in mijn leven die me weghouden van wat ik echt belangrijk vind. Spullen, kleding, ruis, status, social media. Door bewust af te wegen waar ik mijn tijd aan besteed, wat ik koop, wat voor mij belangrijk is, leef ik echt vanuit wie ik ben, vanuit mijn kern. Stapje voor stapje heb ik de afgelopen jaren de switch gemaakt van een redelijk materialistisch persoon naar een minimalistische leefstijl. In deze blog deel ik in grote lijnen dat proces!
Waar krijg ik energie van?
Stap één in dat proces was me afvragen: waar krijg ik echt energie van? En doe ik genoeg dingen die me die energie geven? Toen ik na jaren in loondienst gewerkt te hebben besloot ondernemer te worden, koos ik er automatisch voor om mijn materialistische leefstijl aan de kant te zetten en te gaan voor wat ik echt belangrijk vind. Het ondernemen was mijn droom, en ik had er op dat moment alles in de wereld voor over om die droom te laten slagen. Dat daar consequenties aan verbonden waren vond ik helemaal prima. Ik kocht bijvoorbeeld een jaar lang geen kleding meer, lette op streng op mijn uitgaven en stopte elke cent die ik overhield in mijn bedrijf. Gaandeweg ervoer ik dat het niet meer aanschaffen van nieuwe spullen me helemaal niks deed, en dat het altijd meer willen hebben en wensen gevoel wegebde. Ik verlegde mijn focus van uiterlijk (extern) naar innerlijk. Door deze beslissing heb ik basic leren leven en bewust leren kiezen. Dus niet: een goede baan met een top salaris, een vast contract, zogenaamde zekerheid maar wel elke dag met buikpijn naar mijn werk, maar wel: blij zijn in wat ik doe, mooie herinneringen maken met lieve mensen, met vrijheid mijn dagen in kunnen delen en mijn passies kunnen leven, en iets vaker op mijn geld letten. En daar kan alle rijkdom van de wereld niet tegenop.
Ontspullen
Spullen, zekerheden en verplichtingen als een dure hypotheek om je droomleven te kunnen bekostigen, ze kunnen op den duur een zware last op je schouders worden. Zo zwaar dat je eigenlijk helemaal voorbij gaat aan waarom je dit ook alweer wilde. Voor de buitenwereld? Om te voldoen aan het perfecte plaatje? Was dit je droom, heel hard moeten werken om bepaalde dingen te kunnen bekostigen? Of doe je dit gewoon omdat de mensen om je heen het ook doen? Toen ik vorig jaar besloot om eens te kijken hoe het voelde om zonder huis te leven en echt even alle dingen die me gebonden hielden aan een plek op te zeggen, begon het echte ontspullen. Bijna alles wat door mijn handen ging heeft de verhuisdozen niet gehaald. Het was niet waardevol genoeg, of ik wist dat ik er niks meer mee wilde als ik een nieuw plekje in zou moeten richten. Zowel letterlijk als figuurlijk viel er een last van mijn schouders door afstand te doen van dingen die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. Ik verlangde naar rust in mijn hoofd, en in het jaar wat volgde waarin ik compleet thuisloos was kon ik voor mijn gevoel pas echt met een heldere blik naar mijn leven kijken. Ik had geen verantwoordelijkheid om huur te betalen, en dat maakte dat ik op een veel creatievere manier naar mijn levensinvulling ging kijken. Ik zag opeens andere mogelijkheden. Wacht even: ik hoef niet te leven zoals iedereen leeft, de keuzes te maken die iedereen maakt. Ik moet helder hebben wat voor mij belangrijk is, en ervoor zorgen dat hoe ik leef datgene ondersteund.
Minimalistisch wonen
Dat maakte dat ik na een jaar wel weer een eigen plekje wilde, maar dan op mijn eigen manier. Ik koos bewust voor een goedkopere woonruimte dan ik had. Ook heb ik mijn nieuwe huis vervolgens heel minimalistisch ingericht. In het begin was dat omdat ik dacht ‘die spullen, die komen nog wel’, maar al snel merkte ik dat ik er helemaal geen behoefte aan had om mijn hele huis vol te stouwen met (in mijn ogen) zooi. Ik heb er dus nu alleen staan wat echt functioneel is, en ik ook echt gebruik. Om je een idee te geven: ik heb bijvoorbeeld geen tv, en ook geen bank, de meeste van de meubels die ik heb zijn door mijn broer gemaakt, en ik heb ook geen kasten om allerlei spullen in kwijt te kunnen, want ik heb niks om die kasten mee te vullen.
Digitaal minimaliseren
En door dat ontspullen ontstaat er ruimte in je hoofd. En die ruimte wilde ik niet opvullen door bijvoorbeeld social media. Iets wat, als je je er teveel door laat leiden, echt je leven kan beheersen. Een wereld die altijd maar ‘aan staat’, waar alles perfect gaat en iedereen alles uit het leven haalt. Voor je het weet leef je een online leven, en besef je je na een tijdje dat je maar weinig echte gesprekken meer voert. Of kom je tot de conclusie dat je elke vrije minuut naar een scherm zit te kijken, en je jezelf nooit meer wat rust en ruimte gunt om gewoon te zijn. Het digitaal minimaliseren was vervolgens voor mij meer een noodgedwongen iets, simpelweg omdat ik al die ruis niet meer kon verwerken. Mijn hoofd werd overvol en ik kon het simpelweg niet meer aan. Mijn telefoon gaat dus nu ‘s avonds op vliegtuigstand, op social media apps (Instagram) log ik me altijd uit, nieuws volg ik niet en een tv heb ik niet meer. Ik beslis nu zelf wanneer en wat ik binnen laat komen en dat voelt ontzettend goed.
Tijd en aandacht voor wat je echt belangrijk vindt
Genoeg tijd en aandacht voor wat je echt belangrijk vindt, dat ontstaat er wanneer je met een kritische blik naar je leven gaat kijken en gaat minimaliseren. Heb ik die spullen echt nodig? Maakt die nieuwe kleding elke maand me écht gelukkig? Dat zoveelste rondje social media om naar een ander zijn perfecte leven te kijken, is dat een toegevoegde waarde? Het huis waar ik in woon, is dat om te laten zien hoe goed ik het doe, of zou ik ook tevreden zijn met kleiner of minder? Met welke mensen in mijn leven heb ik écht contact? En welke mensen passen misschien niet echt meer bij mijn leven nu? Heb ik mijn dagelijkse leven zo ingericht dat ik doe wat ik het liefste doe, dat ik tot bloei kan komen? Kortom: wat is voor jou echt van waarde als je alle externe factoren; van je baan, je relatie, je vrienden, je tijdbestedingen, je spullen, eens onder de loep neemt. Welke dingen doe je eigenlijk omdat iedereen het doet? Wat is voor jou een stuk minder belangrijk? Waar kan je wel zonder? Waar zou je meer van willen? Zijn er keuzes die je anders kunt maken om meer bewust je leven te leven zoals jij dat graag ziet?
X
Ik doe het inmiddels al een aantal jaren, maar ik had er in het begin geen idee van dat er ook een term was voor mijn manier van leven. Dat blijkt dus minimalisme te zijn. Een lifestyle die haaks staat op wat ‘we’ met zijn allen al jaren doen: zo veel mogelijk spullen verzamelen en daarmee ons geluk kopen. We leven in een maatschappij die gebouwd is op commercie. Elke dag weer worden we verleidt tot het aanschaffen van spullen. Wordt ons wijsgemaakt dat we dingen nodig hebben om mee te doen, erbij te horen, gelukkig te zijn, ons goed te voelen. Steeds meer mensen komen erachter dat deze manier van leven best wel uitputtend is en allesbehalve gelukkig maakt. Minimalisme gaat in de kern vaak over spullen, maar je kunt het onderwerp en de lifestyle een stuk breder trekken. Voor mij staat het voor het minimaliseren van dingen in mijn leven die me weghouden van wat ik echt belangrijk vind. Spullen, kleding, ruis, status, social media. Door bewust af te wegen waar ik mijn tijd aan besteed, wat ik koop, wat voor mij belangrijk is, leef ik echt vanuit wie ik ben, vanuit mijn kern. Stapje voor stapje heb ik de afgelopen jaren de switch gemaakt van een redelijk materialistisch persoon naar een minimalistische leefstijl. In deze blog deel ik in grote lijnen dat proces!
Waar krijg ik energie van?
Stap één in dat proces was me afvragen: waar krijg ik echt energie van? En doe ik genoeg dingen die me die energie geven? Toen ik na jaren in loondienst gewerkt te hebben besloot ondernemer te worden, koos ik er automatisch voor om mijn materialistische leefstijl aan de kant te zetten en te gaan voor wat ik echt belangrijk vind. Het ondernemen was mijn droom, en ik had er op dat moment alles in de wereld voor over om die droom te laten slagen. Dat daar consequenties aan verbonden waren vond ik helemaal prima. Ik kocht bijvoorbeeld een jaar lang geen kleding meer, lette op streng op mijn uitgaven en stopte elke cent die ik overhield in mijn bedrijf. Gaandeweg ervoer ik dat het niet meer aanschaffen van nieuwe spullen me helemaal niks deed, en dat het altijd meer willen hebben en wensen gevoel wegebde. Ik verlegde mijn focus van uiterlijk (extern) naar innerlijk. Door deze beslissing heb ik basic leren leven en bewust leren kiezen. Dus niet: een goede baan met een top salaris, een vast contract, zogenaamde zekerheid maar wel elke dag met buikpijn naar mijn werk, maar wel: blij zijn in wat ik doe, mooie herinneringen maken met lieve mensen, met vrijheid mijn dagen in kunnen delen en mijn passies kunnen leven, en iets vaker op mijn geld letten. En daar kan alle rijkdom van de wereld niet tegenop.
Ontspullen
Spullen, zekerheden en verplichtingen als een dure hypotheek om je droomleven te kunnen bekostigen, ze kunnen op den duur een zware last op je schouders worden. Zo zwaar dat je eigenlijk helemaal voorbij gaat aan waarom je dit ook alweer wilde. Voor de buitenwereld? Om te voldoen aan het perfecte plaatje? Was dit je droom, heel hard moeten werken om bepaalde dingen te kunnen bekostigen? Of doe je dit gewoon omdat de mensen om je heen het ook doen? Toen ik vorig jaar besloot om eens te kijken hoe het voelde om zonder huis te leven en echt even alle dingen die me gebonden hielden aan een plek op te zeggen, begon het echte ontspullen. Bijna alles wat door mijn handen ging heeft de verhuisdozen niet gehaald. Het was niet waardevol genoeg, of ik wist dat ik er niks meer mee wilde als ik een nieuw plekje in zou moeten richten. Zowel letterlijk als figuurlijk viel er een last van mijn schouders door afstand te doen van dingen die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. Ik verlangde naar rust in mijn hoofd, en in het jaar wat volgde waarin ik compleet thuisloos was kon ik voor mijn gevoel pas echt met een heldere blik naar mijn leven kijken. Ik had geen verantwoordelijkheid om huur te betalen, en dat maakte dat ik op een veel creatievere manier naar mijn levensinvulling ging kijken. Ik zag opeens andere mogelijkheden. Wacht even: ik hoef niet te leven zoals iedereen leeft, de keuzes te maken die iedereen maakt. Ik moet helder hebben wat voor mij belangrijk is, en ervoor zorgen dat hoe ik leef datgene ondersteund.
Minimalistisch wonen
Dat maakte dat ik na een jaar wel weer een eigen plekje wilde, maar dan op mijn eigen manier. Ik koos bewust voor een goedkopere woonruimte dan ik had. Ook heb ik mijn nieuwe huis vervolgens heel minimalistisch ingericht. In het begin was dat omdat ik dacht ‘die spullen, die komen nog wel’, maar al snel merkte ik dat ik er helemaal geen behoefte aan had om mijn hele huis vol te stouwen met (in mijn ogen) zooi. Ik heb er dus nu alleen staan wat echt functioneel is, en ik ook echt gebruik. Om je een idee te geven: ik heb bijvoorbeeld geen tv, en ook geen bank, de meeste van de meubels die ik heb zijn door mijn broer gemaakt, en ik heb ook geen kasten om allerlei spullen in kwijt te kunnen, want ik heb niks om die kasten mee te vullen.
Digitaal minimaliseren
En door dat ontspullen ontstaat er ruimte in je hoofd. En die ruimte wilde ik niet opvullen door bijvoorbeeld social media. Iets wat, als je je er teveel door laat leiden, echt je leven kan beheersen. Een wereld die altijd maar ‘aan staat’, waar alles perfect gaat en iedereen alles uit het leven haalt. Voor je het weet leef je een online leven, en besef je je na een tijdje dat je maar weinig echte gesprekken meer voert. Of kom je tot de conclusie dat je elke vrije minuut naar een scherm zit te kijken, en je jezelf nooit meer wat rust en ruimte gunt om gewoon te zijn. Het digitaal minimaliseren was vervolgens voor mij meer een noodgedwongen iets, simpelweg omdat ik al die ruis niet meer kon verwerken. Mijn hoofd werd overvol en ik kon het simpelweg niet meer aan. Mijn telefoon gaat dus nu ‘s avonds op vliegtuigstand, op social media apps (Instagram) log ik me altijd uit, nieuws volg ik niet en een tv heb ik niet meer. Ik beslis nu zelf wanneer en wat ik binnen laat komen en dat voelt ontzettend goed.
Tijd en aandacht voor wat je echt belangrijk vindt
Genoeg tijd en aandacht voor wat je echt belangrijk vindt, dat ontstaat er wanneer je met een kritische blik naar je leven gaat kijken en gaat minimaliseren. Heb ik die spullen echt nodig? Maakt die nieuwe kleding elke maand me écht gelukkig? Dat zoveelste rondje social media om naar een ander zijn perfecte leven te kijken, is dat een toegevoegde waarde? Het huis waar ik in woon, is dat om te laten zien hoe goed ik het doe, of zou ik ook tevreden zijn met kleiner of minder? Met welke mensen in mijn leven heb ik écht contact? En welke mensen passen misschien niet echt meer bij mijn leven nu? Heb ik mijn dagelijkse leven zo ingericht dat ik doe wat ik het liefste doe, dat ik tot bloei kan komen? Kortom: wat is voor jou echt van waarde als je alle externe factoren; van je baan, je relatie, je vrienden, je tijdbestedingen, je spullen, eens onder de loep neemt. Welke dingen doe je eigenlijk omdat iedereen het doet? Wat is voor jou een stuk minder belangrijk? Waar kan je wel zonder? Waar zou je meer van willen? Zijn er keuzes die je anders kunt maken om meer bewust je leven te leven zoals jij dat graag ziet?
X
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment