En dan bedoel ik de angst voor het onbekende. Angst voor nieuwe dingen. Angst om sprongen in het diepe te wagen. Angst om je hart te volgen. Angst om op jezelf te durven vertrouwen. Angst om te falen, en ga zo maar door.

2 jaar geleden, op 1 april 2016, schreef ik Lief voor je Leif in bij de KvK. De eerste maanden van mijn (toen nog freelance) ondernemerschap heb ik een miljoen keer de gedachte gehad om snel maar weer een baan te zoeken, terug naar de schijnzekerheid. Als back-up was ik de eerste tijd iedere dag nog vacaturesites aan het afstruinen, en voelde het in de begin maanden als een probeersel wat ieder moment kon mislukken. De angst gierde door mijn lijf als ik eraan dacht dat ik nu helemaal verantwoordelijk was voor het bij elkaar sprokkelen van mijn salaris. Een verstikkend gevoel waar ik moeilijk mee om kon gaan. Wat was ik bang. Bang om mijn eigen verworven zelfstandigheid te verliezen en mijn huisje kwijt te raken. Maar ook bang voor het onbekende, voor het feit dat ik geen enkel idee had waar dit avontuur heen zou gaan. En nog banger was ik om te falen. Want ik dacht dat ik het niet zou kunnen.

Maar ik had gevoelsmatig geen andere keuze. En precies die gedachte trok me door die eerste weken heen. Wat ik in die tijd leerde is om het gevoel van angst, onzekerheid, het niet weten, het leunen op mezelf, om te zetten in iets waar ik wél mee vooruit zou komen: namelijk kracht. Angst maakt je klein en onzeker. Hoe meer je bezig bent met de angst, hoe groter dat gevoel wordt en hoe hulpelozer je je voelt. De angst, die blijft. Die gaat niet weg. Ook niet nadat je voor de tiende keer een sprong in het diepe hebt genomen. Maar: je kunt die angst anders gaan zien. Het gevoel als drijfveer gebruiken. Jezelf vertellen dat angst een goed iets is, omdat het je meestal wijst op waar je het meeste naar verlangt. Het is een kompas.

En hoe werkt dat dan, die angst?
Van nature maken we als mens veelal veilige keuzes. We laten ons leiden door ons brein die ons moet beschermen voor gevaar. Alles wat onbekend en niet te voorspellen is, wat we niet eerder gedaan hebben, ziet ons brein als gevaar. Daarom hebben we allemaal een eindeloze drang naar veiligheid en geborgenheid, naar leven binnen de grenzen die we kennen. Kies je voor iets wat je nog nooit gedaan hebt, en wat dus onzeker is, want je weet niet hoe het gaat lopen, en misschien wordt het wel een mislukking, dan voel je je dus onveilig en onzeker. Je bevindt je op een onveilig pad omdat je de uitkomst niet kunt voorspellen, en wilt eigenlijk ieder moment weer terugrennen. Naar dat comfortabele leven waarin alles zeker is (denk je) en waarin je alles kent en alles weet.

Veel mensen wachten op het moment dat ze geen angst meer kennen en zetten dan pas een stap. Dat is een illusie. Angst zal nooit verdwijnen, maar je kunt wel leren leven met angst. Je kunt jezelf leren om om te gaan met dat gevoel in jezelf, met de stemmen in je hoofd, en iedere keer bewust de keuze maken om voor je allergrootste verlangen te gaan. Te kiezen voor wat je hart je vertelt en daarop te vertrouwen. Dat heeft tijd nodig en dat is eng en spannend, maar iedere keer dat je kiest voor je angst zal het steeds een beetje comfortabeler gaan voelen.

Angst is niet je vijand
Wanneer je in je angst gaat staan realiseer je je pas dat angst helemaal niet je vijand is. Het is hoogstens een trigger die je vertelt dat je pad vanaf nu wellicht wel iets hobbeliger en uitdagender kan gaan worden. Dat er spannende dingen staan te gebeuren, en dat de bestemming onbekend is. Angst is in mijn ogen een bondgenoot die eigenlijk weerspiegelt wat jij heel graag in je leven zou willen. Angst weet precies wat jij nodig hebt om te groeien. Angst leid je naar het leven wat echt bij je past. Bij wie jij bent. Durf je door je angst heen te gaan, een aantal keren, dan kun je naast je angst leven. En samen hand in hand op weg gaan. Dan is het meer een metgezel dan een vijand. Het is dus ook een kwestie van omdenken. Angst is gevaar versus angst is verlangen.

Wat als je toch kiest vanuit angst
Ik leerde in die tijd en vooral voor die tijd, dat elke keer wanneer ik voor angst koos, en dus iets niet deed, ik verder van mezelf verwijderd raakte. Die keuzes uit schijnzekerheid die ik zo nu en dan toch nog maakte, voelden uiteindelijk helemaal niet zo comfortabel als ik dacht dat ze zouden voelen. Ik was mezelf niet trouw door iets totaal anders te kiezen dan ik verlangde, en dat gevoel bleef op die momenten maar aan me knagen. Ik voelde me eigenlijk een grotere loser dan wanneer ik voor verlangen had gekozen en het mislukt zou zijn. Dus dat is ook het mooie aan bewustzijn. Je weet en voelt dat je je angst weer hebt laten beslissen, en het is dan vervolgens een kwestie van tijd voordat je wel kiest en doet wat je echt wilt.

Kiezen vanuit je hart
Voor mezelf beginnen was de grootste sprong die ik waagde waarvan ik eigenlijk dacht dat ik het niet kon. En het gekke was, na die beslissing was geen angst me meer te groot om aan te gaan, en zie ik dingen die spannend, nieuw en onbekend zijn vooral als een uitdaging om te groeien en te ontdekken wat het leven allemaal te bieden heeft. Ik heb geleerd om te gaan met de adrenaline, het onrustige en onbestemde gevoel dat je soms kunt hebben (ik vertel mezelf op zulke momenten dat ik excited ben), en ik leerde vooral vanuit mijn kracht te dóen. Inmiddels weet ik dat alles al-tijd goed komt en zoek ik die randjes van een onzeker bestaan bewust op. Om gewoon te voelen dat ik leef, en voor lief te nemen dat ik daardoor ook best eens hard onderuit kan gaan. Ik ben in het ondernemen bijvoorbeeld nooit bezig met risico’s, of geld, of wat ik kan verliezen als ik eens een verkeerde keuze maak. Ik kies altijd vanuit mijn hart, welke consequenties dat ook met zich mee kan brengen. Ik geloof heilig in het hogere van het universum, in voorbestemde dingen, in de signalen die je zelf afgeeft (als in: ergens voor 1000% voor gaan, en niet allemaal back-up plannen maken) en de flow van het leven.

Want we kunnen zóveel meer dan we vaak denken. We zijn tot zoveel meer in staat dan we vaak doen. Je kunt erop vertrouwen dat als je hart je iets ingeeft, je er ook vanuit kunt gaan dat je dat ook kunt. Het heeft zich al in je genesteld, en is al gaan borrelen. Vertrouw er dan ook op dat het iets voor je is, en dat je erin tot je recht komt. Wees niet bang om je eigen licht te laten schijnen, en de wereld te laten weten wie je bent. Wees niet bang om eens een gekke sprong te wagen waarvan je geen idee hebt of het wat voor je is. Wees niet bang om los te laten, wat je zo angstvallig vasthoudt dat het je groei in de weg staat. Je mag gezien worden, je mag proberen, je mag vallen en opstaan, en later toch weer een andere weg inslaan. Vertrouw op je kracht, want geloof mij, die is enorm.

Liefs

Foto’s: Unsplash

En dan bedoel ik de angst voor het onbekende. Angst voor nieuwe dingen. Angst om sprongen in het diepe te wagen. Angst om je hart te volgen. Angst om op jezelf te durven vertrouwen. Angst om te falen, en ga zo maar door.

2 jaar geleden, op 1 april 2016, schreef ik Lief voor je Leif in bij de KvK. De eerste maanden van mijn (toen nog freelance) ondernemerschap heb ik een miljoen keer de gedachte gehad om snel maar weer een baan te zoeken, terug naar de schijnzekerheid. Als back-up was ik de eerste tijd iedere dag nog vacaturesites aan het afstruinen, en voelde het in de begin maanden als een probeersel wat ieder moment kon mislukken. De angst gierde door mijn lijf als ik eraan dacht dat ik nu helemaal verantwoordelijk was voor het bij elkaar sprokkelen van mijn salaris. Een verstikkend gevoel waar ik moeilijk mee om kon gaan. Wat was ik bang. Bang om mijn eigen verworven zelfstandigheid te verliezen en mijn huisje kwijt te raken. Maar ook bang voor het onbekende, voor het feit dat ik geen enkel idee had waar dit avontuur heen zou gaan. En nog banger was ik om te falen. Want ik dacht dat ik het niet zou kunnen.

Maar ik had gevoelsmatig geen andere keuze. En precies die gedachte trok me door die eerste weken heen. Wat ik in die tijd leerde is om het gevoel van angst, onzekerheid, het niet weten, het leunen op mezelf, om te zetten in iets waar ik wél mee vooruit zou komen: namelijk kracht. Angst maakt je klein en onzeker. Hoe meer je bezig bent met de angst, hoe groter dat gevoel wordt en hoe hulpelozer je je voelt. De angst, die blijft. Die gaat niet weg. Ook niet nadat je voor de tiende keer een sprong in het diepe hebt genomen. Maar: je kunt die angst anders gaan zien. Het gevoel als drijfveer gebruiken. Jezelf vertellen dat angst een goed iets is, omdat het je meestal wijst op waar je het meeste naar verlangt. Het is een kompas.

En hoe werkt dat dan, die angst?
Van nature maken we als mens veelal veilige keuzes. We laten ons leiden door ons brein die ons moet beschermen voor gevaar. Alles wat onbekend en niet te voorspellen is, wat we niet eerder gedaan hebben, ziet ons brein als gevaar. Daarom hebben we allemaal een eindeloze drang naar veiligheid en geborgenheid, naar leven binnen de grenzen die we kennen. Kies je voor iets wat je nog nooit gedaan hebt, en wat dus onzeker is, want je weet niet hoe het gaat lopen, en misschien wordt het wel een mislukking, dan voel je je dus onveilig en onzeker. Je bevindt je op een onveilig pad omdat je de uitkomst niet kunt voorspellen, en wilt eigenlijk ieder moment weer terugrennen. Naar dat comfortabele leven waarin alles zeker is (denk je) en waarin je alles kent en alles weet.

Veel mensen wachten op het moment dat ze geen angst meer kennen en zetten dan pas een stap. Dat is een illusie. Angst zal nooit verdwijnen, maar je kunt wel leren leven met angst. Je kunt jezelf leren om om te gaan met dat gevoel in jezelf, met de stemmen in je hoofd, en iedere keer bewust de keuze maken om voor je allergrootste verlangen te gaan. Te kiezen voor wat je hart je vertelt en daarop te vertrouwen. Dat heeft tijd nodig en dat is eng en spannend, maar iedere keer dat je kiest voor je angst zal het steeds een beetje comfortabeler gaan voelen.

Angst is niet je vijand
Wanneer je in je angst gaat staan realiseer je je pas dat angst helemaal niet je vijand is. Het is hoogstens een trigger die je vertelt dat je pad vanaf nu wellicht wel iets hobbeliger en uitdagender kan gaan worden. Dat er spannende dingen staan te gebeuren, en dat de bestemming onbekend is. Angst is in mijn ogen een bondgenoot die eigenlijk weerspiegelt wat jij heel graag in je leven zou willen. Angst weet precies wat jij nodig hebt om te groeien. Angst leid je naar het leven wat echt bij je past. Bij wie jij bent. Durf je door je angst heen te gaan, een aantal keren, dan kun je naast je angst leven. En samen hand in hand op weg gaan. Dan is het meer een metgezel dan een vijand. Het is dus ook een kwestie van omdenken. Angst is gevaar versus angst is verlangen.

Wat als je toch kiest vanuit angst
Ik leerde in die tijd en vooral voor die tijd, dat elke keer wanneer ik voor angst koos, en dus iets niet deed, ik verder van mezelf verwijderd raakte. Die keuzes uit schijnzekerheid die ik zo nu en dan toch nog maakte, voelden uiteindelijk helemaal niet zo comfortabel als ik dacht dat ze zouden voelen. Ik was mezelf niet trouw door iets totaal anders te kiezen dan ik verlangde, en dat gevoel bleef op die momenten maar aan me knagen. Ik voelde me eigenlijk een grotere loser dan wanneer ik voor verlangen had gekozen en het mislukt zou zijn. Dus dat is ook het mooie aan bewustzijn. Je weet en voelt dat je je angst weer hebt laten beslissen, en het is dan vervolgens een kwestie van tijd voordat je wel kiest en doet wat je echt wilt.

Kiezen vanuit je hart
Voor mezelf beginnen was de grootste sprong die ik waagde waarvan ik eigenlijk dacht dat ik het niet kon. En het gekke was, na die beslissing was geen angst me meer te groot om aan te gaan, en zie ik dingen die spannend, nieuw en onbekend zijn vooral als een uitdaging om te groeien en te ontdekken wat het leven allemaal te bieden heeft. Ik heb geleerd om te gaan met de adrenaline, het onrustige en onbestemde gevoel dat je soms kunt hebben (ik vertel mezelf op zulke momenten dat ik excited ben), en ik leerde vooral vanuit mijn kracht te dóen. Inmiddels weet ik dat alles al-tijd goed komt en zoek ik die randjes van een onzeker bestaan bewust op. Om gewoon te voelen dat ik leef, en voor lief te nemen dat ik daardoor ook best eens hard onderuit kan gaan. Ik ben in het ondernemen bijvoorbeeld nooit bezig met risico’s, of geld, of wat ik kan verliezen als ik eens een verkeerde keuze maak. Ik kies altijd vanuit mijn hart, welke consequenties dat ook met zich mee kan brengen. Ik geloof heilig in het hogere van het universum, in voorbestemde dingen, in de signalen die je zelf afgeeft (als in: ergens voor 1000% voor gaan, en niet allemaal back-up plannen maken) en de flow van het leven.

Want we kunnen zóveel meer dan we vaak denken. We zijn tot zoveel meer in staat dan we vaak doen. Je kunt erop vertrouwen dat als je hart je iets ingeeft, je er ook vanuit kunt gaan dat je dat ook kunt. Het heeft zich al in je genesteld, en is al gaan borrelen. Vertrouw er dan ook op dat het iets voor je is, en dat je erin tot je recht komt. Wees niet bang om je eigen licht te laten schijnen, en de wereld te laten weten wie je bent. Wees niet bang om eens een gekke sprong te wagen waarvan je geen idee hebt of het wat voor je is. Wees niet bang om los te laten, wat je zo angstvallig vasthoudt dat het je groei in de weg staat. Je mag gezien worden, je mag proberen, je mag vallen en opstaan, en later toch weer een andere weg inslaan. Vertrouw op je kracht, want geloof mij, die is enorm.

Liefs

Foto’s: Unsplash