De bomen die de wereld om ons heen verkleuren
en veranderen van vol in bloei naar een donkerrode gloed.
De periode die hecht aan een nieuw leven,
van reflecteren wie je bent en waarom je doet.
De herfst is de periode waarin ik de afgelopen jaren veel moest loslaten, maar ook uit liefde losgelaten heb. Ik weet nog goed dat ik vier jaar geleden mijn oude leven vaarwel zegde, om een nieuw leven te starten. Twee jaar geleden gooide het leven zelf mijn leven om, en vervolgens besloot ik daarop alles los te laten wat me ervan weerhield om écht naar binnen te keren. Daar hoorde een huis bij, en een hoop spullen, maar ook mensen die mij lieten gaan of die ik zelf moest laten gaan. Ik schreef er het versje ‘loslaten’ over.
Het versje gaat over dat sommige dingen, patronen, opvattingen, zorgen, mensen, je in je Zijn zo zwaar laten voelen, dat je diep van binnen heel goed weet dat het beter is om los te laten. Omdat het je tegenhoudt om vanuit jezelf nieuwe stappen te zetten. Of mooie maar spannende beslissingen te nemen. Knopen door te hakken. Misschien houdt dat ‘iets’ of diegene je wel klein, en durf je het daarom niet te laten gaan. Omdat je niet weet hoe je ‘groot’ moet zijn. Misschien houd je de liefde vast en is het eigenlijk geen echte liefde, maar heb je het idee zonder die persoon niemand te zijn. Of misschien zou je een bepaalde gedachte of een bepaald (levens)patroon mogen loslaten om vervolgens echte vrijheid te kunnen ervaren.
‘‘Sometimes, the only reason why you won’t let go of what’s making you sad is because it is also the only thing that made you happy.’’ – Beyoncé
Toen de afgelopen jaren iedere herfst weer op de één of andere manier in het teken stond van loslaten, kreeg het begrip voor mij gaandeweg een andere dimensie. In het begin gaf ik het woord een negatieve betekenis. Loslaten stond voor mij voor iets los-laten wat ik nog niet wilde laten gaan. Kwijtraken wat ik nog niet wilde verliezen, simpelweg omdat ik dacht niet zonder te kunnen. Misschien zelfs wel het verliezen van een stukje comfortabel zijn met. Want ook veel dingen die zwaar wegen, pijn doen, worden op den duur ‘comfortabel’ en veilig.
Gaandeweg ging ik begrijpen dat het niet perse het loslaten was wat ik zo moeilijk vond, maar dat ik mezelf niet sterk genoeg achtte om die stap te zetten en de gevolgen te accepteren. Ik was afhankelijk. Ik was er vrij zeker van dat ik niet kon leven zonder; geliefde, huis, zekerheid of spullen. Dan stond ik namelijk compleet alleen. Alles wat me nog enigszins houvast bood, zou op dat moment allemaal wegvallen. Het puur vanuit eigen kracht leven beangstigde me enorm.
Toen ik beetje bij beetje groeide in het begrip loslaten kwam ik er ook achter dat het het loslaten van controle was wat me moeite kostte. Want opeens heb je geen idee meer welke kant het leven opgaat na het loslaten van. Je hebt geen zicht op de toekomst, je weet niet wat het nieuwe wordt, je hebt alleen het oude nog. Gevoelsmatig raakte ik daardoor de grip kwijt, en dat was op sommige momenten doodeng.
Maar niet zó eng dat het me weerhield om het niet te doen. Dus ik liet los. Een heleboel. En ook die zogenaamde controle. Ik stopte met plannen en gaf mijn leven de vrijheid om zijn eigen scenario te schrijven.
Het werd de beste beslissing ooit, en ik had het niet op een andere manier willen doen. Vooral omdat ik nu heb ervaren dat iets of iemand loslaten niet meer gevoelsmatig het verliezen is van iets, maar veel meer een uitnodiging tot heel veel dingen. Bijvoorbeeld groei. Of een nieuwe start. Of eindeloos veel ruimte, in hoofd en hart. Lichtere schouders, minder gedachten. Ik durf(de) steeds vaker mijn handen te ontspannen, en erdoorheen te laten glippen wat wilde of wat moest, in plaats van het allemaal krampachtig vast te houden. Vertrouwen is daarin mijn sleutelwoord geworden. Door zelf een andere betekenis aan het woord loslaten te geven, kreeg ik er een totaal ander en meer zachter gevoel bij.
Vertrouwen hebben in combinatie met loslaten
Het vertrouwen hebben dat het leven zijn weg zal vinden als je loslaat. Het vertrouwen hebben in de kracht in jezelf. Vertrouwen op je intuïtie, die je dit al een tijdje duidelijk maakt. Het vertrouwen hebben dat je zonder kan. Zonder die persoon, die liefde, dat werk, die vrienden, spullen, patronen, geld of zorgen. Het vertrouwen hebben dat je hiermee zoveel wint. Dat het nieuwe deuren opent, ook al weet je nog niet welke. Jouw handen met liefde leggen in het onbekende, en ook heel even in het oncomfortabele. Voelen dat het loslaten van wat dan ook voor jouzelf de allerbeste beslissing is.
Voor dat proces mag je alle tijd nemen die je ervoor wilt nemen. Alleen jij kunt beslissen waneer het die tijd is. Soms is het een kwestie van jezelf een beetje pushen (heb ik ook vaak gedaan, is niks mis mee) en opeens – ik ben los – omdat je aan alles voelt dat dit het juiste is. Omdat je vooruit wilt. Omdat hetgeen wat je los wilt laten je absoluut niet meer dient. En soms zit er gevoelsmatig nog zoveel in de weg om los te kunnen en willen laten en duurt het een tijd. Ook die lange weg heb ik bewandeld. Ik kan alleen maar zeggen: let it be. De tijd dat je nog vasthoudt of langzaam aan het het loslaten bent is allesbehalve tijdverspilling, maar een bijzonder groeiproces waarin enorm veel waardevolle levenslessen verstopt zitten.
De bomen die de wereld om ons heen verkleuren
en veranderen van vol in bloei naar een donkerrode gloed.
De periode die hecht aan een nieuw leven,
van reflecteren wie je bent en waarom je doet.
De herfst is de periode waarin ik de afgelopen jaren veel moest loslaten, maar ook uit liefde losgelaten heb. Ik weet nog goed dat ik vier jaar geleden mijn oude leven vaarwel zegde, om een nieuw leven te starten. Twee jaar geleden gooide het leven zelf mijn leven om, en vervolgens besloot ik daarop alles los te laten wat me ervan weerhield om écht naar binnen te keren. Daar hoorde een huis bij, en een hoop spullen, maar ook mensen die mij lieten gaan of die ik zelf moest laten gaan. Ik schreef er het versje ‘loslaten’ over.
Het versje gaat over dat sommige dingen, patronen, opvattingen, zorgen, mensen, je in je Zijn zo zwaar laten voelen, dat je diep van binnen heel goed weet dat het beter is om los te laten. Omdat het je tegenhoudt om vanuit jezelf nieuwe stappen te zetten. Of mooie maar spannende beslissingen te nemen. Knopen door te hakken. Misschien houdt dat ‘iets’ of diegene je wel klein, en durf je het daarom niet te laten gaan. Omdat je niet weet hoe je ‘groot’ moet zijn. Misschien houd je de liefde vast en is het eigenlijk geen echte liefde, maar heb je het idee zonder die persoon niemand te zijn. Of misschien zou je een bepaalde gedachte of een bepaald (levens)patroon mogen loslaten om vervolgens echte vrijheid te kunnen ervaren.
‘‘Sometimes, the only reason why you won’t let go of what’s making you sad is because it is also the only thing that made you happy.’’ – Beyoncé
Toen de afgelopen jaren iedere herfst weer op de één of andere manier in het teken stond van loslaten, kreeg het begrip voor mij gaandeweg een andere dimensie. In het begin gaf ik het woord een negatieve betekenis. Loslaten stond voor mij voor iets los-laten wat ik nog niet wilde laten gaan. Kwijtraken wat ik nog niet wilde verliezen, simpelweg omdat ik dacht niet zonder te kunnen. Misschien zelfs wel het verliezen van een stukje comfortabel zijn met. Want ook veel dingen die zwaar wegen, pijn doen, worden op den duur ‘comfortabel’ en veilig.
Gaandeweg ging ik begrijpen dat het niet perse het loslaten was wat ik zo moeilijk vond, maar dat ik mezelf niet sterk genoeg achtte om die stap te zetten en de gevolgen te accepteren. Ik was afhankelijk. Ik was er vrij zeker van dat ik niet kon leven zonder; geliefde, huis, zekerheid of spullen. Dan stond ik namelijk compleet alleen. Alles wat me nog enigszins houvast bood, zou op dat moment allemaal wegvallen. Het puur vanuit eigen kracht leven beangstigde me enorm.
Toen ik beetje bij beetje groeide in het begrip loslaten kwam ik er ook achter dat het het loslaten van controle was wat me moeite kostte. Want opeens heb je geen idee meer welke kant het leven opgaat na het loslaten van. Je hebt geen zicht op de toekomst, je weet niet wat het nieuwe wordt, je hebt alleen het oude nog. Gevoelsmatig raakte ik daardoor de grip kwijt, en dat was op sommige momenten doodeng.
Maar niet zó eng dat het me weerhield om het niet te doen. Dus ik liet los. Een heleboel. En ook die zogenaamde controle. Ik stopte met plannen en gaf mijn leven de vrijheid om zijn eigen scenario te schrijven.
Het werd de beste beslissing ooit, en ik had het niet op een andere manier willen doen. Vooral omdat ik nu heb ervaren dat iets of iemand loslaten niet meer gevoelsmatig het verliezen is van iets, maar veel meer een uitnodiging tot heel veel dingen. Bijvoorbeeld groei. Of een nieuwe start. Of eindeloos veel ruimte, in hoofd en hart. Lichtere schouders, minder gedachten. Ik durf(de) steeds vaker mijn handen te ontspannen, en erdoorheen te laten glippen wat wilde of wat moest, in plaats van het allemaal krampachtig vast te houden. Vertrouwen is daarin mijn sleutelwoord geworden. Door zelf een andere betekenis aan het woord loslaten te geven, kreeg ik er een totaal ander en meer zachter gevoel bij.
Vertrouwen hebben in combinatie met loslaten
Het vertrouwen hebben dat het leven zijn weg zal vinden als je loslaat. Het vertrouwen hebben in de kracht in jezelf. Vertrouwen op je intuïtie, die je dit al een tijdje duidelijk maakt. Het vertrouwen hebben dat je zonder kan. Zonder die persoon, die liefde, dat werk, die vrienden, spullen, patronen, geld of zorgen. Het vertrouwen hebben dat je hiermee zoveel wint. Dat het nieuwe deuren opent, ook al weet je nog niet welke. Jouw handen met liefde leggen in het onbekende, en ook heel even in het oncomfortabele. Voelen dat het loslaten van wat dan ook voor jouzelf de allerbeste beslissing is.
Voor dat proces mag je alle tijd nemen die je ervoor wilt nemen. Alleen jij kunt beslissen waneer het die tijd is. Soms is het een kwestie van jezelf een beetje pushen (heb ik ook vaak gedaan, is niks mis mee) en opeens – ik ben los – omdat je aan alles voelt dat dit het juiste is. Omdat je vooruit wilt. Omdat hetgeen wat je los wilt laten je absoluut niet meer dient. En soms zit er gevoelsmatig nog zoveel in de weg om los te kunnen en willen laten en duurt het een tijd. Ook die lange weg heb ik bewandeld. Ik kan alleen maar zeggen: let it be. De tijd dat je nog vasthoudt of langzaam aan het het loslaten bent is allesbehalve tijdverspilling, maar een bijzonder groeiproces waarin enorm veel waardevolle levenslessen verstopt zitten.
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment