Het was een van de persoonlijke ontwikkelingsdoelen waar ik dit afgelopen jaar mee aan de slag wilde gaan. Mijn perfectionisme vaker loslaten. Want perfectionisme dreef (en drijft) me van tijd tot tijd tot waanzin. Ik werd (en word) er absoluut geen leuker mens van, en het hielp me ook niet vooruit. In deze blog beschrijf ik hoe ik een perfectionist werd en hoe ik vervolgens langzaam dat patroon ben gaan doorbreken.
Ik was in de begintijd van Lief voor je Leif zo’n persoon die ‘s avonds in bed na een lange dag een Facebook post die bijna online ging nog helemaal wilde herschrijven, aanpassen, en nog eens aanpassen. Ik was het ook die blogs honderd keer doorlas, en dan nog niet tevreden was en dat gevoel vervolgens niet los kon laten. Ik was het ook die eindeloos treuzelde met de lancering van bepaalde projecten voor Lief voor je Leif, en elke dag maar bij bleef schaven. Ik wachtte steeds langer om zulke dingen naar buiten te brengen, net zolang tot het perfectionisme me echt de das om had gedaan en ik totaal geen plezier meer in had in waar ik aan werkte.
Zo werd ik een perfectionist
Want nee, ik ben niet mijn hele leven een perfectionist geweest. Zulk gedrag sluipt er langzaam in, meestal in een periode waarin je je enorm onzeker voelt. Over jezelf, over je kunnen, over je plek in de maatschappij. Periodes waarin je wat onstabiel in het leven staat. Zo ook bij mij, een aantal jaren geleden. Ik was enorm zoekende; naar mezelf, naar zingeving, naar mijn talenten. Ik had absoluut geen zelfvertrouwen in die tijd, en het streven naar perfectie was mijn antwoord op die onzekerheid. Want dat is wat perfectionisme is. Een verkapt woord voor onzekerheid. Voor angst voor een oordeel. Of je wel goed genoeg bent, of wat je doet wel goed genoeg is.
Bij sommige mensen is een burn-out het gevolg van hun perfectionisme. Van het hoog willen houden van alle ballen. Van alles zo goed mogelijk willen doen, en daar soms iets te ver in doorslaan. Van het niet kunnen loslaten dat niet alle dingen in het leven altijd perfect kunnen of hoeven te zijn. Bij andere mensen uit perfectionisme zich in het feit dat ze eigenlijk nooit ergens echt aan beginnen of niks afmaken, simpelweg omdat ze bang zijn om te falen. Die mensen houden zichzelf voor de gek door hun perfectionisme te verpakken in een positief jasje, zo van, ‘ik houd enorm van mezelf en de dingen die ik doe alsmaar te verbeteren.’ Het gevolg is dat ze nooit hun dromen waarmaken. Nooit die opleiding gaan volgen die ze al zolang willen doen, of nooit die blog lanceren. Simpelweg omdat ze bang zijn om niet goed genoeg gevonden te worden.
Naar mijn idee behoorde ik zelf niet echt tot deze twee categorieën. Bij mij was perfectionisme het antwoord op mijn onzekerheid na mijn burn-out, en ook wel de angst voor het licht waar ik in moest gaan staan als ondernemer en gezicht van Lief voor je Leif. Een beetje van beide dus. Mijn perfectionisme werd in de loop van de jaren minder door mijn zelfbewustzijn. Ik had ingezien dat ik niet alle ballen tegelijk hoog kon houden. Ik werd me bewust van het feit dat ik als ondernemer geen echte stappen maakte als ik me alleen maar bleef concentreren op details en dingen die niet écht van belang waren. En anderzijds omdat ik nu wél mijn passie leef, wel voldoening haal uit wat ik doe en ook wéét dat ik goed ben in wat ik doe. Ik voelde me steeds zekerder worden. Over mezelf en over mijn kunnen.
Perfectionistisch gedrag stond me na een tijdje in die zin niet meer enorm in de weg. Maar ik had (en heb) nog steeds mijn buien. En tijdens een van die buien waarin ik weer helemaal verstrikt raakte in details bedacht ik mezelf dat het goed zou zijn om een challenge met mezelf aan te gaan: een challenge waarin ik de lat wat lager leg en mezelf aanleer om comfortabel te worden met het afleveren van dingen die niet perfect zijn.
Mijn perfectionisme loslaten: zo heb ik dat aangepakt
Ik ging me een bepaalde periode actief richten op mijn perfectionistische gedrag en stelde mezelf een aantal regels waar ik me een paar maanden strikt aan moest houden. Het zetten van tijdslimieten voor bepaalde werkzaamheden bijvoorbeeld. Stond er een uur voor het schrijven van een inspiratie post, dan moest die post na een uur ook klaar zijn. Maar ook door het stretchen van mijn comfortzone door soms gewoon dingen online te gooien die ik niet honderd keer had gecontroleerd en bijgeschaafd. Ogen dicht en springen maar! En ook: het publiceren van kwetsbare content waardoor die onzekerheid extra de kop op zou steken en ik daar vervolgens mee om moest leren gaan. Voelen dat wat ik doe goed genoeg is.
Ik werkte aan het beter los kunnen laten van werk. Door op een drukke dag als ik middenin een project zat de deur achter me dicht te trekken en iets leuks te gaan doen, bijvoorbeeld. (Je kunt het vergelijken met heerlijk op de bank gaan liggen als je huis een puinhoop is.) Ik kon op zulke momenten niet anders dan loslaten. Daarnaast ging ik werken vanuit mijn nieuwe motto: 80% is voor het grootste deel van mijn werkzaamheden meer dan goed genoeg.
Dat was eng, vaak ongemakkelijk en totaal niet ik. Maar na een tijdje merkte ik op dat er een leuke imperfectionist in me aan het groeien was en dat ik mijn perfectionisme beter kon loslaten. Ik was geen uren meer bezig met dingen herschrijven, veranderen, verbeteren. Ik plaatste veel sneller posts op social media waar ik dan ook nog een goed gevoel over had. Ik durfde meer écht mezelf te zijn, ongeacht wat iemand daar dan over te zeggen had (de zogenaamde onderliggende laag). En doordat ik me minder op de details focuste, had ik eindelijk tijd om aan grotere zakelijke doelen te gaan werken.
Mijn perfectionisme meer loslaten maakte me meer ontspannen. Ik kreeg meer lucht, voelde meer vrijheid en een soort van zucht van verlichting. Ik kreeg weer plezier in bepaalde werkzaamheden die ik normaal verafschuwde vanwege mijn eigen hoge verwachtingen en de angst die ik had voor oordelen van anderen. En waar ik mijn focus eerst vooral had gelegd op het stoppen met streven naar dat perfecte, merkte ik dat het ook innerlijk veel met me deed. Ik voelde mezelf groeien, en het droeg bij aan het proces om steeds meer in mijn eigen mooiste lichtje te gaan staan. Ook kreeg ik steeds vaker het inzicht dat wat ik doe en hoe ik dat doe niks zegt over wie ik ben. Ik mag falen en fouten maken, ik mag imperfect zijn en doen, en dan ben ik nog steeds genoeg.
En eerlijk, het deed niks af aan mijn werk, denk ik. Het was alleen de gedachte dat het perfect moest die me gestrest maakte. Het was de gedachte dat ik misschien niet goed genoeg was die me er soms van weerhield om iets te doen. Het was de gedachte dat mensen er iets van konden vinden.
En precies ook die gedachte ‘wat zullen mensen hier van vinden?’ kan ik steeds vaker en makkelijker uitschakelen bij de dingen waar ik nog weleens onzeker over ben. Loslaten. Een enorme bevrijding!
Foto: Puur by Dyana fotografie
Het was een van de persoonlijke ontwikkelingsdoelen waar ik dit afgelopen jaar mee aan de slag wilde gaan. Mijn perfectionisme vaker loslaten. Want perfectionisme dreef (en drijft) me van tijd tot tijd tot waanzin. Ik werd (en word) er absoluut geen leuker mens van, en het hielp me ook niet vooruit. In deze blog beschrijf ik hoe ik een perfectionist werd en hoe ik vervolgens langzaam dat patroon ben gaan doorbreken.
Ik was in de begintijd van Lief voor je Leif zo’n persoon die ‘s avonds in bed na een lange dag een Facebook post die bijna online ging nog helemaal wilde herschrijven, aanpassen, en nog eens aanpassen. Ik was het ook die blogs honderd keer doorlas, en dan nog niet tevreden was en dat gevoel vervolgens niet los kon laten. Ik was het ook die eindeloos treuzelde met de lancering van bepaalde projecten voor Lief voor je Leif, en elke dag maar bij bleef schaven. Ik wachtte steeds langer om zulke dingen naar buiten te brengen, net zolang tot het perfectionisme me echt de das om had gedaan en ik totaal geen plezier meer in had in waar ik aan werkte.
Zo werd ik een perfectionist
Want nee, ik ben niet mijn hele leven een perfectionist geweest. Zulk gedrag sluipt er langzaam in, meestal in een periode waarin je je enorm onzeker voelt. Over jezelf, over je kunnen, over je plek in de maatschappij. Periodes waarin je wat onstabiel in het leven staat. Zo ook bij mij, een aantal jaren geleden. Ik was enorm zoekende; naar mezelf, naar zingeving, naar mijn talenten. Ik had absoluut geen zelfvertrouwen in die tijd, en het streven naar perfectie was mijn antwoord op die onzekerheid. Want dat is wat perfectionisme is. Een verkapt woord voor onzekerheid. Voor angst voor een oordeel. Of je wel goed genoeg bent, of wat je doet wel goed genoeg is.
Bij sommige mensen is een burn-out het gevolg van hun perfectionisme. Van het hoog willen houden van alle ballen. Van alles zo goed mogelijk willen doen, en daar soms iets te ver in doorslaan. Van het niet kunnen loslaten dat niet alle dingen in het leven altijd perfect kunnen of hoeven te zijn. Bij andere mensen uit perfectionisme zich in het feit dat ze eigenlijk nooit ergens echt aan beginnen of niks afmaken, simpelweg omdat ze bang zijn om te falen. Die mensen houden zichzelf voor de gek door hun perfectionisme te verpakken in een positief jasje, zo van, ‘ik houd enorm van mezelf en de dingen die ik doe alsmaar te verbeteren.’ Het gevolg is dat ze nooit hun dromen waarmaken. Nooit die opleiding gaan volgen die ze al zolang willen doen, of nooit die blog lanceren. Simpelweg omdat ze bang zijn om niet goed genoeg gevonden te worden.
Naar mijn idee behoorde ik zelf niet echt tot deze twee categorieën. Bij mij was perfectionisme het antwoord op mijn onzekerheid na mijn burn-out, en ook wel de angst voor het licht waar ik in moest gaan staan als ondernemer en gezicht van Lief voor je Leif. Een beetje van beide dus. Mijn perfectionisme werd in de loop van de jaren minder door mijn zelfbewustzijn. Ik had ingezien dat ik niet alle ballen tegelijk hoog kon houden. Ik werd me bewust van het feit dat ik als ondernemer geen echte stappen maakte als ik me alleen maar bleef concentreren op details en dingen die niet écht van belang waren. En anderzijds omdat ik nu wél mijn passie leef, wel voldoening haal uit wat ik doe en ook wéét dat ik goed ben in wat ik doe. Ik voelde me steeds zekerder worden. Over mezelf en over mijn kunnen.
Perfectionistisch gedrag stond me na een tijdje in die zin niet meer enorm in de weg. Maar ik had (en heb) nog steeds mijn buien. En tijdens een van die buien waarin ik weer helemaal verstrikt raakte in details bedacht ik mezelf dat het goed zou zijn om een challenge met mezelf aan te gaan: een challenge waarin ik de lat wat lager leg en mezelf aanleer om comfortabel te worden met het afleveren van dingen die niet perfect zijn.
Mijn perfectionisme loslaten: zo heb ik dat aangepakt
Ik ging me een bepaalde periode actief richten op mijn perfectionistische gedrag en stelde mezelf een aantal regels waar ik me een paar maanden strikt aan moest houden. Het zetten van tijdslimieten voor bepaalde werkzaamheden bijvoorbeeld. Stond er een uur voor het schrijven van een inspiratie post, dan moest die post na een uur ook klaar zijn. Maar ook door het stretchen van mijn comfortzone door soms gewoon dingen online te gooien die ik niet honderd keer had gecontroleerd en bijgeschaafd. Ogen dicht en springen maar! En ook: het publiceren van kwetsbare content waardoor die onzekerheid extra de kop op zou steken en ik daar vervolgens mee om moest leren gaan. Voelen dat wat ik doe goed genoeg is.
Ik werkte aan het beter los kunnen laten van werk. Door op een drukke dag als ik middenin een project zat de deur achter me dicht te trekken en iets leuks te gaan doen, bijvoorbeeld. (Je kunt het vergelijken met heerlijk op de bank gaan liggen als je huis een puinhoop is.) Ik kon op zulke momenten niet anders dan loslaten. Daarnaast ging ik werken vanuit mijn nieuwe motto: 80% is voor het grootste deel van mijn werkzaamheden meer dan goed genoeg.
Dat was eng, vaak ongemakkelijk en totaal niet ik. Maar na een tijdje merkte ik op dat er een leuke imperfectionist in me aan het groeien was en dat ik mijn perfectionisme beter kon loslaten. Ik was geen uren meer bezig met dingen herschrijven, veranderen, verbeteren. Ik plaatste veel sneller posts op social media waar ik dan ook nog een goed gevoel over had. Ik durfde meer écht mezelf te zijn, ongeacht wat iemand daar dan over te zeggen had (de zogenaamde onderliggende laag). En doordat ik me minder op de details focuste, had ik eindelijk tijd om aan grotere zakelijke doelen te gaan werken.
Mijn perfectionisme meer loslaten maakte me meer ontspannen. Ik kreeg meer lucht, voelde meer vrijheid en een soort van zucht van verlichting. Ik kreeg weer plezier in bepaalde werkzaamheden die ik normaal verafschuwde vanwege mijn eigen hoge verwachtingen en de angst die ik had voor oordelen van anderen. En waar ik mijn focus eerst vooral had gelegd op het stoppen met streven naar dat perfecte, merkte ik dat het ook innerlijk veel met me deed. Ik voelde mezelf groeien, en het droeg bij aan het proces om steeds meer in mijn eigen mooiste lichtje te gaan staan. Ook kreeg ik steeds vaker het inzicht dat wat ik doe en hoe ik dat doe niks zegt over wie ik ben. Ik mag falen en fouten maken, ik mag imperfect zijn en doen, en dan ben ik nog steeds genoeg.
En eerlijk, het deed niks af aan mijn werk, denk ik. Het was alleen de gedachte dat het perfect moest die me gestrest maakte. Het was de gedachte dat ik misschien niet goed genoeg was die me er soms van weerhield om iets te doen. Het was de gedachte dat mensen er iets van konden vinden.
En precies ook die gedachte ‘wat zullen mensen hier van vinden?’ kan ik steeds vaker en makkelijker uitschakelen bij de dingen waar ik nog weleens onzeker over ben. Loslaten. Een enorme bevrijding!
Foto: Puur by Dyana fotografie
+ show Comments
- Hide Comments
add a comment